Posle inicijative gradonačelnika Novog Sada na Petrovaradinskoj tvrđavi postaviće se spomen-obeležje Đorđu Petroviću Karađorđu INICIJATIVA gradonačelnika Miloša Vučevića da se na Petrovaradinskoj tvrđavi postavi spomen-obeležje Đorđu Petroviću Karađorđu (1762-1817) biće realizovana početkom naredne godine – potvrđeno je juče „Novostima“ u Savetu za kulturu Skupštine grada. Po rečima kustosa Muzeja Novog Sada i magistra istorijskih nauka, Siniše Jokića, koji je ujedno na čelu Odbora, spomen-ploča sa prigodnim tekstom biće postavljena na zdanju Oficirskog paviljona, u kojem je vožd od 31. oktobra 1813. do januara 1814. bio privremeno smešten sa sinom, dok su supruga i ostala deca bili sklonjeni u Sremske Karlovce. – Primerenija je spomen-ploča, a ne spomenik u prirodnoj veličini,

Ministar prosvjete i kulture Republike Srpske Dane Malešević smatra da je veoma važno da se sva energija usmjeri na zaštitu i očuvanje srpskog jezika, jer su jezik i pismo najveće kulturne tvorevine, koje se moraju sačuvati, u interesu očuvanja sopstvenog kulturnog identiteta. Malešević je istakao da je za njega kao ministra prihvatljivo samo ono što je u okviru Ustava Republike Srpske i zakonskih okvira u oblasti obrazovanja, a Ustavom je utvrđeno da su službeni jezici Republike Srpske jezik srpskog naroda, jezik hrvatskog naroda i jezik bošnjačkog naroda. – Prema tvorbenim pravilima srpskog jezika, jedino je moguće tumačenje jezika po narodu, kako je i Ustav Republike Srpske propisao, a nikako prema

Piše: Željko Cvijanović 1. Nikad Aleksandar Vučić na neki put nije otišao praćen tolikom količinom isfolirane brige kao ove nedelje u Moskvu. Strane diplomate, lokalni novinari, ideolozi diletanti, čak i poneki saradnik, u horu su ga podsećali da je Rusija s one strane istorije, kanibalsko pleme sa krstarećim raketama. A on je nešto drugo, Evropejac i reformator koji će Rusima uvesti sankcije jer hoće u EU; on, koji je usvojio aksiom Latinke Perović i ovdašnje idiotske elite kako je odricanje od državnih i nacionalnih interesa uslov modernizacije zemlje; on, koji je, pisali su, u SNS upravo završio svoju Osmu sednicu, pokazujući koliko je „naš“, a ne „njihov“, „svetlosnim godinama udaljen,

Odnosi Tuske i Srbije, koji se u ekonomskoj sferi ubrzano razvijaju, na političkom planu su i dalje taoci neoosmanističkih ambicija Ankare, smatra islamolog Darko Tanasković. Tanasković je naveo da je dolaskom na vlast partije Tajipa Erdogana primjetno ojačalo neoosmanističko usmjerenje turske spoljne politike, koja je takav kurs zauzela još početkom devedesetih godina 20. vijeka. On je za „Bčic“ rekao da Turska pokušava da se osloncem na balkanske muslimanske zajednice što čvršće „ukotvi“ kao dominantna regionalna sila s tim što se u novije vrijeme to nastoji realizovati diskretnije, a ne nametljivo kao prije nekoliko godina. Prema njegovim riječima, neoosmanističku doktrinu prvi je teorijski zaokružio Ahmet Davutoglu, svojevremeno univerzitetski profesor međunarodnih odnosa