Vukašin Maksić: Nadbiskup Bozanić ide koracima Nadbiskupa genocida

Istoričari, sociolozi, antropolozi, ali i mnogi drugi naučnici nastoje da u svojim istraživanjima i oblastima, pronađu sponu između prošlosti i sadašnjosti, pa i budućnosti. Danas smo svedoci jasnog uočavanja takvih veza karakterističnih za nacionalistički diskurs.

Takva nastojanja sama po sebi nemaju nužno negativnu konotaciju, čak mogu biti i veoma konstruktivna, ali isključivo onda kada nisu bazirana na relativizaciji genocida, i na revizionističkim osnovama. Svedoci smo upravo povezivanja prošlosti i sadašnjosti na negacionističkim osnovama karakterističnim za hrvatski javni prostor u kojem “buja” produkcija revizionističkih sadržaja.

Veoma upečatljiv primer uspostavljanja veze u sledu prošlost – sadašnjost na ustaško – revizionističkim osnovama je pismo koje su biskupi Zagrebačke crkvene pokrajine na čelu sa nadbiskupom Josipom Bozanićem uputili poglavaru Srpske pravoslavne crkve, patrijarhu Porfiriju.

Pismo iz Zagreba, upućeno je kao reakcija hrvatskog klera na nastojanje da Srpska pravoslavna crkva ustanovi praznik Svetih novomučenika – mladenaca Jastrebarskih.

U pismo koje potpisuje nadbiskup Bozanić, hrvatski katolički kler nastupa sa izrazito revizionističkim stavovima, nastojeći da tako relativizuje srpske žrtve, dečije žrtve ustaških logora smrti za decu, jedinstvenih u svetskoj istoriji – Sisak i Jastrebarsko.

Za nadbiskupa Bozanića i druge katoličke biskupe, logori Jastrebarsko i Sisak predstavljaju prihvatilišta za decu o kojima su brinule časne sestre. Svedočenja, savremenika tih događanja za njih nisu relevantna, niti predstavljaju istorijske podatke. A evo opisa kako su časne sestre brinule o srpskoj deci: 

• Deca su svakodnevno ubijana, mučena, izgladnjivana. Prema svedočenjima preživele dece, u Jastrebarskom je svakog dana umiralo između šestoro i devetoro dece.
• Svedočenje Dobroslava Šokčevića: Časne sestre su nas smjestile u barake i zatim nas upoznale sa kućnim redom. Umesto da nas nahrane, natjerale su nas da se molimo (…) Tek sutradan smo dobili hranu (…) Svaku večer do kasno u noć morali smo se moliti Bogu. Ukoliko je netko pogriješio, dobio je nevjerojatno teške batine. Noću su djeca u snu buncala i skakala zbog pretrpljenog straha doživljenog tokom dana (…) Režim je u logoru bio veoma strog. Osoblje je bilo veoma grubo, a često i okrutno. To se prvenstveno odnosilo na „časne sestre” u čije smo ruke bili predani na milost i nemilost. Naš odgoj u duhu ustaške mladeži započeo je batinama, glađu i žeđu (…) Obukli su nas u ustaške uniforme i stavili na odjela ustaške simbole. Tjerali su nas da jedni druge batinamo ili da kažnjavamo raznim kaznama koje su časne (sestre, pr. V.M.) izmišljale.
• Svako jutro je grobar dolazio po tijela umrlih koja je zaprežnim kolima odvozio do mjesnog groblja. Grob za tu djecu već je ranije bio pripremljen. Grobar nije leševe istovarao i polagao u grob jednog po jednog, već ih je naprosto istresao iz kola i potom zatrpao zemljom, bez obilježavanja groba. Taj prizor sabrane djece urezao mi se u pamćenje za cijeli život.

Časne sestre, pod direntnom upravom Alojzija Stepinca, i uticajem ustaškog pokreta, radile su sa jasnim ciljem i instrukcijama – fizički i duhovno uništiti srpsku decu, i od preživelih stvoriti moderne janjičare, nove ustaške vojnike i jurišnike za Dom.

Takve časne sestre poput Pulherije Barte, ali i druge, biskupi u pismu upućenom patrijarhu Porfiriju opisuju kao žene koje su svoj život posvetile Bogu i ljudima u nevolji, i koje su s ljubalju i poštovanjem časno vršile delo hrišćanske ljubavi. Naravno podjednako časno kao i njihov nadbiskup Alojzije Stepinac.

Prema istim biskupima, zločini u logorima, ili kako ih oni zovu prihvatilištima su “navodna zlodela”, a SPC je pod uticajem propagande jugoslovenskog komunističkog totalitarizma. Pismo završavaju navođenjem očigledno revizionističke i proustaške literature koja osporava genocidni karakter Jastrebarskog i Siska.

Iako su pokušali da ospore činjenično stanje i dokaze o zločinačkoj prirodi dečijih logora u NDH pod upravom katoličkog klera, oni to nisu uspeli, naprotiv, osim navoda izuzetno saznajno sporne literature, kao preporuke, nijednu činjenicu nisu pobili konkretnim dokazima već uopštavanjima i govorima nadbiskupa Kuharića.

Savremeni katolički kler ovakvim nastupima, pismima, javnim delatnostima i propovedima, direktno radi na revitalizaciji ustaškog genocidnog duha u Hrvatskoj, zatim na otvorenoj relativizaciji srpskih i jevrejskih žrtava ustaškog režima i od njega neodvojivog katoličkog klera.

Nadbiskup Bozanić, u sadašnjosti, navedenim postupcima uspostavlja jasno uočljivu sponu sa prošlošću, tamnom prošlošću Katoličke crkve u NDH kada se gotovo čitavo sveštenstvo stavilo u službu ustaškog pokreta i genocida, kada su katolički sveštenici molitvenik i propoved o ljubavi prema bližnjem zamenili ustaškim nožem i mržnjom koju su posejali u duše svoje pastve.

Nadbiskup Bozanić i ostatak hrvatskog katoličkog sveštenstva jasno hodaju stopama Nadbiskupa genocida Alojzija Stepinca, što i nije čudo obzirom da je on njihov ideal, on je ipak njihov Blaženi Alojzije.

Navodi i svedočenja u tekstu su preuzeta iz knjige Djeca žrtve ustaškog režima, I. Fumić, Zagreb, 2011.

Vezane vesti: