Prosuđivanje o vlastitoj istoriji u srpskom narodu je prepuno predrasuda. Svi se smatraju pozvani da komentarišu, hvale ili osuđuju a da pri tom nisu uložili ni najmanji napor da se upoznaju sa činjenicama o događajima ili ličnostima o kojima donose zaključke. Moj deda-stric Milan Nedić jedna je od ovih ličnosti. Voljen i osporavan, odlikovan i osuđivan, skončao je najzad svoj život samoubistvom uz pomoć UDB-e februara 1946. godine. U kvalifikovanju generala Nedića kao izdajnika važno mesto zauzima i referat koji je on podneo novembra 1940. godine a nakon čega je smenjen sa dužnosti ministra vojske i mornarice i penzionisan. Ovim referatom se decenijama mahalo kao krunskim dokazom njegovog germanofilstva i

Kraj oktobra 2006. godine. U Hagu svedočom o zločinima nad srpskim narodom u Hrvatskoj, o izbacivanju iz Ustava, o ustašoidnoj simbolici i izjavama hrvatskih čelnika, što je dovelo do rata. Uveravam, da smo se bojali reprize ustaškog zločinstva. Ne sviđa se to predsjedniku Veća, sucu Molotu iz Južnoafričke Unije. On zna sve i ne zna ništa. Iz njegovih očiju sikće neka čudesna mržnja i prezir prema Srbima. Preuzeo je ulogu tužioca, Amerikanca Vajtinga i napada: zašto pišem samo o zločinima nad srpskim narodom. Govorim, da u tome nema usporedbi, da je samo u tri pravoslavne crkve na Kordunu i Baniji ubijeno 2129 Srba, među kojima je bilo i 153 dece. Tvrdim, da u Hrvatskoj nije zabeležen

Pošao sam sa dr. Pavlom Miloševićem na Ravnu Goru. Jedan naš zajednički poznanik upoznao nas sa jednim simpatičnim pogrbljenim čičicom iz okoline Kosjerića. Poče starac, doduše prilično nepovezano da nam pripoveda o ratnim događajima u okolini Kosjerića, Sečereke i Požege. Na kraju započe priču da je u njegovom selu bio relativno podnošljiv život sve do 1944. kada su došli crnci u nemačkim uniformama. Pre nekoliko meseci tražeći podatke o nemačkim ratnim zločinima, obratio sam se za pomoć dr.Đorđu Lopičiću. Dobio sam sudske zapisnike i prelistavajući optužbe na moje iznenađenje pronađoh optužnicu protiv nekog nemačkog majora komandanta 845 crnačko-arapskog bataljona koji je napravio nezapamćene zločine u Srbiji duž komunikacije Užice-Požega-Kosjerić. Starac

23. januara 2012. navršava se 70 godina od Novosadske racije (21-23. januar 1942.) u kojoj je mađarski okupator bacio preko 4.000 žrtava pod led Dunava. Stradanje naroda u Raciji ove godine obeležiće Memorijalna šetnja koja iz Sokolskog doma kreće u 14.15 časova do Štranda, gde će u 15 časova biti održana komemoracija.

U Čurugu se obeležava 70. godišnjica racije u južnoj Bačkoj, u kojoj su mađarski fašisti pobili i pod led Dunava i Tise bacili više hiljada ljudi. Parastos nevinim žrtvama će, u podne, u hramu Svetog vaznesenja Gospodnjeg, služiti episkop bački Irinej uz sasluženje sveštenstva Eparhije bačke, najavilo je Memorijalno društvo „Racija 1942“. Kako očekuju organizatori manifestacije, posle parastosa prisutnima će se, pored vladike Irineja, obratiti i predsednik Vlade Vojvodine Bojan Pajtić, vrhovni rabin Srbije Isak Asiel, predsednik Skupštine Vojvodine Šandor Egereši, ambasador Mađarske u Beogradu Oskar Nikovic, predsednik opštine Žabalj Branko Stajić i sekretar Memorijalnog društva „Racija 1942“ Jasmina Jurišin. U nastavku programa obeležavanja te jubilarne godišnjice biće položeni venci

Predsjednik Društva za očuvanje sjećanja na Holokaust Aleksandar Veljić tvrdi da je ideološki obojena poslijeratna istorija zataškala činjenicu da je u zloglasnoj „Raciji“ iz 1942. godine, zločinačkoj akciji mađarske okupacione vojske na području Bačke, ubijeno 12 763 nedužnih ljudi. „Mađarski narodni poslanik iz tog vremena Endre Bajči Žilinski, došao je do nepobitnih saznanja da su u januaru 1942. godine pripadnici mađarske okupacione vojske pobili u Bačkoj 12 763 nedužnih ljudi“, naveo je Veljić u saopštenju. On je dodao da se Žilinski pozvao na mađarske vojne izvore iz vremena kada je i počinjen jedan od najvećih fašističkih zločina u Drugom svjetskom ratu. „Okupator je, prema navodima Žilinskog, koji se poziva na

BEOGRAD – Navršava se tačno 70 godina od dana kada je, prohladnog 8. decembarskog jutra 1941. godine, ispred zgrade u Ulici Džordža Vašingtona 21 – pod pretnjom streljanjem – počelo okupljanje beogradskih Jevrejki sa decom i starcima. Za samo pet dana, do 13. decembra, svi beogradski Jevreji, naterani da prethodno predaju stvari i ključeve od stanova, „očišćeni“ su iz Beograda. Njih ukupno 6.400 natovareno je u kamione i zaprežna kola. Prevezeni su u ogromne paviljone tek izgrađenog Beogradskog sajmišta na levoj obali Save. Ko nije do aprila 1942. godine umro u ledenim halama od gladi, bolesti i mučenja, skončao je u zloglasnim dušegupkama. Samo troje dece je preživelo. Staro sajmište,

U zloglasnoj „Raciji“, akciji mađarskih fašista izvedenoj januara 1942. godine u pojedinim dijelovima Vojvodine, ubijeno je najmanje 12 763 nedužnih ljudi. To je navedeno u Proglasu „Stop zaboravu!“, koju su javnosti uputili učesnici prve tribine održane kasno sinoć u Inđiji povodom 70 godina od „Racije“. Učesnici tribine smatraju da je posljednji čas da Srbija stane na put zaboravu, kojim se sistematski zatire istina o nezapaćenom genocidu mađarskih fašista u Drugom svjetskom ratu. „Mađarski, švedski, ruski, rusinski, slovački, nemački, srpski i jevrejski izvori otkrivaju, da je januara 1942. u Šajkaškoj, Novom Sadu, i Bečeju ubijeno najmanje 12.763 nedužnih ljudi“, navedeno je u Proglasu. Prema meritornim istorijskim podacima, u bačkom mjestu Čurug