Samo nekoliko sati posle potpisivanja bezuslovne kapitulacije Vojske Kraljevine Jugoslavije, 17. aprila 1941, mornarički poručnici Milan Spasić i Sergej Mašera aktivirali su eksploziv na bojnom brodu „Zagreb” i zajedno s njim odleteli u vazduh. Dok su ostali članovi posade napuštali brod, a Italijani već bili na vratima Boke kotorske, njih dvojica su izabrali smrt umesto sramne predaje i odvođenja u zarobljeništvo. Telo Milana Spasića sledećeg dana su u Tivatskom zalivu pronašli ribari. Sahranjen je na vojničkog groblju Savini kod Herceg Novog. Među silnim svetom koji je došao da ga isprati, bio je i vod italijanskih vojnika – i okupatori su došli da odaju vojnu počast. Herojska smrt dvojice mornaričkih poručnika

Krajem avgusta 1944. godine kralj Petar II Karađorđević konačno je podlegao britanskim pritiscima i smijenio đenerala Mihailovića sa mjesta načelnika Vrhovnog štaba Jugoslovenske vojske u otadžbini. Ubrzo nakon toga uslijedila je još pogubnija odluka mladog kralja, kada je svim jedinicama JVuO sugerisao da se stave pod komandu Josipa Broza Tita. Na taj način, sam kralj zadao je konačni udarac vojsci koja se već tri godine u zemlji borila protiv komunista i to za njegova legitimna prava monarha i očuvanje dinastije Karađorđevića na jugoslovenskom prestolu. Mihailovićev odgovor na ove kraljeve, istina iznuđene poteze, bila je odluka o proglašenju opšte moblizacije i nastavak bespoštedne borbe protiv komunista u Jugoslaviji. Za to vrijeme

Gotovo da ne postoje novine u Srbiji koje malo-malo, pa objave kako je kralj Petar II Karađorđević preko radija 12. septembra 1944. godine naredio pripadnicima Jugoslovenske kraljevske vojske da pristupe Titu ili će biti obeleženi kao izdajnici i pred narodom i pred istorijom. Očigledno da istorija ništa nije naučila narod. A ruku na srce, nije ni mogla, jer su tek pre godinu dana prvi put na svetlost izašli zapisnici iz Arhiva Srbije iz kojih se vidi da je postojala partijska „Komisija za istoriju“, koja je radila od 1978. do 1989. godine, a verovatno i znatno ranije, kontrolišući osnovnoškolski, srednjoškolski i visokoškolski obrazovni sistem. Kada bi danas isti govor prepisali i

Polaganjem venaca i odavanjem državnih i vojnih počasti danas je u spomen kompleksu Sremski front u Adaševcima kod Šida obilježena 71 godina od proboja Sremskog fronta, a ministar Aleksandar Vulin poručio je da su samo slobodni narodi srećni, uspješni i razvijeni. Vulin je okupljenima poručio da samo slobodan narod može da stvara dobru i čestitu državu, te da samo slobodni ljudi rađaju slobodne ljude. „Nema bogatog i srećnog roba, samo slobodni ljudi stvaraju slobodne ljude. Ovo su ovde potomci slobodnih ljudi – gorostasa i nećemo nikad biti od njih manji“, rekao je Vulin. On je naveo da se prije 71 godinu na tom mjestu naš narod, Srbija, upisala na stranu

Na današnji dan navršava se 71 godina od proboja Sremskog fronta koji je označio okončanje Drugog svjetskog rata na teritoriji Srbije. Punih 175 dana, od 21. oktobra 1944. do 12. aprila 1945. godine, vođena je rovovska bitka u kojoj je sa obje strane učestvovalo oko 250.000 vojnika. Uz jedinice Jugoslovenske armije, učestvovale su i trupe Crvene i bugarske Narodne armije, kao i brigada „Italija“. U teškim i krvavim borbama, na snijegu i vjetru, poginulo je oko 13.500 jugoslovenskih vojnika, uglavnom mladića iz Srbije i Crne Gore, 1.100 pripadnika Crvene armije, 630 pripadnika bugarske Narodne armije i 163 Italijana iz sastava jugoslovenskih jedinica. Na strani neprijatelja, koji su se borili uz

Od 1. do 7. septembra 1944, nad Srbijom i Crnom Gorom bila su 1.973 borbena leta. DOK su Beograd i mnogi drugi gradovi Srbije vidali rane i sahranjivali svoje najrođenije, engleski i američki “saveznici i oslobodioci” nastavljali su svoj krvavi pir. Na njihovoj meti opet se, po šesti put, našao već odavno ojađeni Niš. Ovog puta još podmuklije nego ranije, kad je grad bio na spavanju. Između 2.20 i 3 časa po ponoći Englezi i Amerikanci su 9. juna 1944. na Niš bacili blizu 400 bombi. Na spavanju je pobijeno nekoliko desetina Nišlija. Dva dana kasnije, 11. juna u 9 časova, zapadni “saveznici” obrušavaju se na Smederevo. Na grad je

Tragični bilans razaranja gradova Srbije i Crne Gore nikad niko nije ni pokušao da sačini. Čuvaj se lažnih prijatelja, a sačuvaćemo se od neprijatelja POŠTO se posle pisma Božidara Nedića, člana Međunarodne organizacije bivših ratnika i ratnih invalida, Džordžu VI, kralju Velike Britanije, upućenog 27. aprila 1944. godine, u angloameričkom masakriranju Srbije ništa nije promenilo, logični zaključak je da su “hiljade naših ubijenih ljudi” predstavljale jedan od najvažnijih ciljeva onih koji su naručivali i odobravali akcije engleskih i američkih bombardera. Srbija je s nevericom pratila poteze svojih zapadnih saveznika. Ali ono što se dešavalo nad Srbijom nije zbunjivalo samo njene žitelje već i mnoge savezničke posmatrače. Prvi takav izveštaj o

Predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik prisustvuje u Beogradu Centralnom danu obilježavanja 75 godina od početka Drugog svjetskog rata na prostorima bivše Jugoslavije i zločina koje su počinili nacisti i njihovi saradnici. Centralna manifestacija povodom obilježavanja 75 godina od početka Drugog svjetskog rata na prostorima bivše Jugoslavije i zločina koje su počinili nacisti i njihovi saradnici održava se u Jugoslovenskoj kinoteci u Beogradu. Na ceremoniji, kojom se obilježava početak velikog stradanja na prostorima bivše Jugoslavije, govoriće predsjednik Vlade Srbije Aleksandar Vučić, najavljeno je iz Ministarstva kulture i informisanja Srbije. Biće prikazani dokumentarni filmovi „Jasenovac“, autora Bogdana Žižića i „Gospa kraljica Hrvata“, čuvenog Krsta Škanate, koji govore o zastrašujućim zločinima počinjenim nad

Engleske i američke bombe ubile su svakog šestog žitelja današnjeg glavnog grada Crne Gore. Na grad pod Goricom je krenulo 120 teških četvoromotornih bombardera Istog dana kada i Beograd, na Uskrs 1944. godine, “saveznički” bombarderi su se ustremili i na crnogorsku prestonicu Cetinje. Istog dana stradali su i Žabljak, Šavnik, Kolašin, Andrijevica, Gacko, Bileća. Samo dva dana kasnije, 19. aprila 1944. godine, maršal Tito se obraća Peku Dapčeviću i Mitru Bakiću, svojim izaslanicima u Štabu 2. korpusa NOVJ: “Javite nam koja mjesta treba bombardovati.” Dapčević i Bakić radio vezom odgovaraju. “Neka bombarduju Sjenicu, Bijelo Polje i Podgoricu. Molimo hitan odgovor na ove predloge. Peko, Mitar.” Titov odgovor je stigao iz

Ranjenim gradom krstarile su ekipe za izvlačenje mrtvih i ranjenih. Zašto je stradalo nekoliko desetina hiljada Srba u Beogradu, Nišu, Leskovcu… U sredu 26. aprila, Radio London je javio da je maršal Tito Englezima i Amerikancima uputio poruku zahvalnosti za bombardovanje jugoslovenske teritorije. U to vreme Beograd je gotovo sve svoje bolnice i druge zdravstvene ustanove, sa bolesnicima i svim medicinskim osobljem, iselio iz grada. Gradsko porodilište smešteno je u podavalsko selo Zaklopaču. Beograd je zamro. Saobraćaj u gradu je obustavljen, škole i fakulteti su prestali s radom. Hiljade unezverenih Beograđana potražile su utočište u Ripnju, Velikom Mokrom Lugu, Rakovici, Pinosavi, na Avali. Direkcija za ishranu stanovništva počela je da

Nemački gubici u Beogradu bili sto puta manji od civilnih. „Saveznici“ su se okomili na prepun nemački logor na Sajmištu Na Uskrs, uz Božić najveći hrišćanski praznik, 16. aprila 1944. godine. Beograd je u ranim jutarnjim časovima zavijen u crno. Sve beogradske crkve bile su prepune, na ulicama je bilo življe nego bilo kog dana za vreme okupacije. Cele porodice išle su u kućne posete svojim rođacima i prijateljima. Beograđani su tog dana želeli, makar na trenutak, da zaborave strahote rata, da sebi priušte iluziju radosti i normalnog života, da u vedrom raspoloženju proslave Uskrs i skorašnji kraj rata. Istina, u Beograd je tek stigla vest da je upravo bombardovan

Kontroverze oko kanonizacije Pape Pija XII tiču se toga da li se on dovoljno protivio pokolju Jevreja u 2. svjetskom ratu. Ali to pitanje samo skreće pažnju sa važnijih stvari kada se pokušava sagledati cjelokupna slika uloge Vatikana za vrijeme rata. Pravo pitanje je da li je Vatikan podržavao svjetski poredak koji je Treći Rajh obećavao donijeti, ili bar neke njegove aspekte, poredak u kojem su mrtvi Jevreji samo kolateralna šteta – za čim je Pije svakako zažalio. Odgovor se može pronaći u regiji koja se obično ignoriše iako povezuje svjetske ratove: Balkan. Katolička crkva je tražila bedem protiv nadirućeg, okrutnog komunizma koji uništava crkvu, ali time je podržala hrvatski