Decenijama ostaci uglednih ljudi iz Gornjeg Polja, Nikšića, Pive i banjsko-vučedolske opštine čame u tmini, čekajući svoje oslobođenje – kaže Stevan Vujičić (82). Bez obzira na to što sam u poodmaklim godinama, imam snage, želje i volje da se spustim u jamu bezdanicu „Kotor“ kod Vidrovana i izbavim mučeničke kosti naših časnih predaka koje decenijama čame u tmini, čekajući svoje oslobođenje. Reč je o posmrtnim ostacima uglednih meštana, plemenskih prvaka, sveštenika, oficira kraljevske vojske, učitelja iz Gornjeg Polja, Nikšića, Golije, Pive, ali i onih iz bivše banjsko-vučedolske opštine, koja je danas deo nikšićkog kraja. Ovo, za „Novosti“, kazuje Stevan Stevo Vujičić, iz viluških Dolova, večiti spasilac, član Gorske službe spasavanja

Čegarski korpus JVuO je u maršu ka Jablaničkom okrugu, gde je upućen od stranke Niške vojne oblasti i Gorskog štaba 180. da očisti teren od sve prisutnijih komunističkih bandi, koje svojim delovanjem šire strah i paniku među stanovništvom, često izazivajući surove represije okupatora. Prethodnica Čegarskog korpusa je novo formirani 5. jurišni bataljon Svrljiške brigade, koji je pridodat 2. Niškoj brigadi pod komandom aktivnog žandarmerijskog narednika Slavka Minića – Džogrdana iz Niševca. Prvog decembra 1943. godine Korpus je preko brisanog prostora zvano mesto “Aerodrom“ prilazio Kosančiću, ne sluteći jače partizanske snage sporo su napredovali u dugoj koloni. Međutim, meandri Puste reke, sa šumatovim zaleđem skrivali su 2. Južnomoravsku NO Brigadu i

I, takođe, ne može Ratko biti heroj, a Koča zločinac. Ili su obojica heroji, ili su obojica zločinci. A možda, istovremeno, i jedno i drugo. Kada je Koča Popović napustio politiku (1972), imao sam 13 godina. Moja majka je umela da kaže: „Koča je bio gospodin. A Ranković mi je uvek ličio na pacova“. Moja majka, Ljiljana (r. Lukačević, 1937), nije se baš razumela u politiku, niti se za nju zanimala. Samo je izražavala raspoloženje sitnog prestoničkog građanstva, prema oslobodiocima. Leka je bio njihov. Koča, nekako, naš. Kada je Ranković umro (1983), sahrana se pretvorila u masovnu političku manifestaciju, koja je zatresla poredak. Kada je, pak, Koča umro (1992), kremiran

I kako onda tako i danas. Svi znaju i svi ćute. Ćuti država. Ćuti i crkva. Nedavno je u prostorije Veritasa u Beogradu navratio Drago M. rodom iz istočne Bosne, i ispričao mi sljedeću priču: Institut za nestale osobe BiH, pod pretpostavkom da se radi o posmrtnim ostacima bošnjačkih (muslimanskih) žrtava iz devedesetih prošlog vijeka, počeo je u maju 2015. ekshumaciju jedne masovne grobnice u rejonu Crnog Vrha u blizini mjesta Snagovo,  na području opštine Osmaci, koja pripada Republici Srpskoj. Međutim, već na prvi pogled, po izgledu leševa i po predmetima koji su nađeni među kostima, bilo je jasno da su leševi iz nekog ranijeg vremena, vjerovatno iz Drugog svjetskog