Hrvati uz NDH, u partizanima ratovali Srbi

Zašto vrh hrvatske države uporno pokušava da „opere“ ustaške zločine u drugom svetskom ratu. Maček, a ne Pavelić, pozvao hrvatski narod da podrži ustašku državu, što je i učinjeno

Od pada Berlinskog zida do ovih dana dešava se revizija istorije i istoriografije, „pranje ruku“ u čijoj pozadini je poricanje zločina koji su obeležili gotovo ceo prošli vek. Novo iščitavanje „učiteljice života“ svelo se na to da ono što se dogodilo – nije se dogodilo. Da sve što smo znali, više ne znamo.

U odmotavanju ovog klupka zamena teza, obmana, krađa i falsifikovanja dokumenata, udvorištva, tajnih politika, zavera, propagandi… ne moramo da se vraćamo daleko unazad, otkako se volšebno menjaju krivica i uzroci za izbijanje Prvog iliti Velikog rata i otkako su se na optuženičkoj klupi našle Srbija i Rusija. I, naravno, od kada je istorijska nauka ušla u rašlje globalističkog tumačenja sveta i svesno opovrgavanje ustaljenih moralnih načela. Preskočimo to novo zamagljenje kojim se već generacije đaka truju i zadržimo se samo na onom što se dešava u našem neposrednom komšiluku.

Već godinama unazad, krajem aprila i početkom avgusta, svedoci smo gotovo šablonizovanog scenarija koji se odvija u Hrvatskoj. Govor mržnje, grubo krivotvorenje istorijskih činjenica, neodmerene izjave najodgovornijih državnika, optuživanje Srba i Srbije za sve nedaće ovog sveta, sve su glasniji, a kulminacija se dostiže na pomenu žrtvama Jasenovca i na godišnjici „Oluje“, sa obaveznim ustaškim pokličem „Za dom spremni“.

Od ulaska Hrvatske u Evropsku uniju sve je očigledniji nacionalizam koji raspiruju političke stranke, koje napuštaju svoje demohrišćanske i socijalističke korene, u savezu sa onima koji zastupaju i pronacističke, odnosno proustaške stavove.

Brisel i Vašington o tome ćute. Povremeno su spremni da samo Srbe upozore, da moramo da zaboravimo prošlost, da zaboravimo šta nam se događalo u prošlom veku, da zaboravimo istoriju, da se okrenemo budućnosti i da gradimo drugačiju Srbiju i drugačije odnose u okruženju.

Nažalost, i našu i njihovu, a upravo nam oni to ne dozvoljavaju. Ono što se dešavalo u Jasenovcu i oko Jasenovca proteklih dana primorava nas da se po ko zna koji put susretnemo sa istorijom. Ideja hrvatske predsednice Kolinde Grabar Kitarović i njenog ličnog izaslanika na jednom od većih stratišta Drugog svatskog rata Ivana Zvonimira Čička, o formiranju komisije koja će, korišćenjem savremenih forenzičkih tehnologija, istražiti šta se zapravo dogodilo u Jasenovcu, ko su žrtve i koliko ih je bilo, upravo se uklapa u pomenuti manir „pranja zločina“. Kolinda je još zatražila da se ispita šta se u Jasenovcu dešavalo ne samo od 1941. do 1945. godine, nego i kasnije, a Čičak je ustvrdio da u Muzeju genocida u Beogradu govore o 50.000 žrtava, a ne o više stotina hiljada.

Jedna od najtužnijih stranica jasenovačke tragedije je upravo licitiranje brojem žrtava, koje traje više od sedam decenija. Zemaljska komisija Hrvatske za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih pomagača prijavila je Međunarodnom sudu u Nirnbergu da je u Jasenovcu ubijeno 600.000 ljudi. Herman Nojbaher, Hitlerov opunomoćeni ministar za jugoistok, pisao je da je u logoru Jasenovac ubijeno 225.000 Srba. Nemački komandant jugoistoka general Aleksandar Ler navodio je 400.000 žrtava u NDH, a isti broj pominjao je i nemački general hrvatskog porekla Lotar Rendulić. Njegov kolega Ernest Fik je idejnom tvorcu Holokausta, generalu Hajnrihu Himleru, 16. marta 1944. pisao da su ustaše pobile 600.000-700.000 Srba.

Ustaše su 22. aprila i 1. maja 1945. do temelja srušile jasenovački logor i spalile arhivu, jedino nisu uspele da spale sve tek pobijene logoraše i unište peć u ciglani u kojoj su spaljivali žive ljude. Ono što nisu stigle da sruše ustaše, uradila je tek uspostavljena komunistička vlast u Hrvatskoj. Naložila je da se do temelja ukloni zid oko jasenovačkog logora, poruše sve stražarnice i osmatračnice, žičane ograde i poljski bunkeri. Srušena je i ciglarska peć, koju su ustaše bile pretvorile u krematorijum.

I na tom mestu nikao je Kameni cvet, iz koga je procvetao „tisućljetni san“ – Hrvatska Hrvatima.

Hrvatska kao članica Evropske unije, koja je podignuta na ideji antifašizma, opravdanje za svoju kvislinšku prošlost bazirala je na tvrdnjama da je u pitanju bila samo „šačici Pavelićevih sledbenika“. Dokazi, međutim, govore da nikako nije bila u pitanju „šačica“, već veliki deo naroda.

A sve je počelo onog dana kada je nemački okupator 1941. godine, 10. aprila, ušao u Zagreb. Radost građana je bila toliko velika da je iznenadila i same Nemce. Prema nekim njihovim izvorima, nigde u Evropi takav doček nisu doživeli. Međutim, ta „neugodna epizoda“ postaće tabu tema za života Josipa Broza. Jednostavno, bilo je nemoguće videti snimak ulaska vojske Trećeg rajha i oduševljenje „purgera“. Potom će komunistička vlast ovaj događaj skloniti pod tepih, da ne bi bila poremećena ulepšana i idealizovana slika o svenarodnom otporu prema okupatoru.

Kada je Franjo Tuđman, prilikom osnivanja HDZ, rekao da Nezavisna Država Hrvatska nije samo proizvod Ante Pavelića već ostvarenje sna o samostalnoj državi, bio je potpuno u pravu. Zapravo, Pavelić sa aktom proglašenje NDH nije imao nikakve veze!

Prvih dana aprila 1941. godine u Zagreb je doputovao Hitlerov opunomoćenik, oficir SS dr Edmund Vezenmajer, čovek s proverenim iskustvom, koji je u martu 1937. godine proglasio nezavisnost Slovačke. Vezenmajer se odmah povezuje sa Slavkom Kvaternikom, penzionisanim austrougarskim pukovnikom. Njih dvojica pridobijaju policijsku, oružanu i kompletnu vojnu strukturu stacioniranu u Zagrebu, koja je uglavnom bila iz sastava Hrvatske seljačke zaštite, specijane oružane formacije Hrvatske seljačke stranke, na čijem je čelu bio Vlatko Maček. Maček, u tom trenutku već dve godine drugi čovek jugoslovenske vlade, već 7. aprila daje ostavku i vraća se u Zagreb. Edmund Vezenmajer i Slavko Kvaternik dobijaju njegovu saglasnost o proglašenju NDH.

Desetog aprila 1941. godine u 17 časova i 45 minuta Radio Zagreb je emitovao proklamaciju o stvaranju Nezavisne Države Hrvatske, koju je potpisao Slavko Kvaternik. Pročitan je zatim i proglas Vlatka Mačeka:

„Hrvatski narode! Pukovnik Slavko Kvaternik, vođa nacionalističkog pokreta u zemlji, proglasio je danas slobodnu i nezavisnu hrvatsku državu na cjelokupnom historijskom i etnografskom području Hrvatske, te je preuzeo vlast. Pozivam sav hrvatski narod, pozivam sve pristaše HSS, koji su na upravnim položajima, sve kotarske odbornike, općinske načelnike i odbornike, da iskreno surađuju sa novom narodnom vladom.“

Tako je upravu u kvislinškoj, ustaškoj Hrvatskoj preuzela Hrvatska seljačka stranka, koja je bila na vlasti u Hrvatskoj banovini od formiranja koalicije Cvetković-Maček 1939. godine.

Nemački napad na Jugoslaviju zatekao je Pavelića u Italiji. Grozničavo je počeo da okuplja ustaše koje su bile „razbacane“ po raznim mestima. Desetog aprila u Pistoji (Toskana) organizovao je smotru. Sakupilo se njih oko 200 i otišli su u Karlovac, koji su okupirali Italijani.

Ko će biti na čelu nove „nezavisne“ vlade – Pavelić ili Slavko Kvaternik? Tih dana ovo pitanje nije bilo jasno. Ali to je trajalo kratko. Ribentrop 12. aprila javlja Vezenmajeru da su Nemci rešili da hrvatsko pitanje prepuste Italiji. Sutradan je potvrdio da firer priznaje Nezavisnu Državu Hrvatsku na čelu sa Pavelićem. U noći između 15. i 16. aprila, odmah pošto su Nemačka i Italija priznale NDH, poglavnik je doputovao u Zagreb. Počela je četvorogodišnja krvava vladavina ustaša.

Dakle, temelj te zločinačke države postaviće Maček i njegova Hrvatska seljačka stranka, koja je bila neosporni autoritet među Hrvatima. Zato ne čude svi izvori, partizanska dokumenta, izveštaji pisani u toku rata o nacionalnom sastavu, govori partizanskih komandanata, posleratni memoari učesnika rata, pa čak i dokumenta iz nemačkih arhiva – da ogromnu većinu u antifašističkim, partizanskim jedinicama čine Srbi.

U zborniku dokumenata, tom V, knjiga 30, objavljen je nacionalni sastav divizija koje su formirane na teritoriji današnje Hrvatske ovim redom:

– Šesta lička divizija – 96 odsto Srba; – Sedma banijska divizija – 92 odsto Srba; – Osma kordunaška divizija – 95 odsto Srba; – Dvanaesta slavonska divizija – 85 odsto Srba.

Slobodan Nešović je u knjizi „Prvo i Drugo zasjedanje Avnoja“ objavio, prema zapisniku, govor Vladimira Bakarića, hrvatskog komuniste i predstavnika NOP Hrvatske, docnije visokog jugoslovenskog funkcionera, koji je rekao: „Na prvom zasjedanju mi smo bili više predstavnici srpskog otpora u Hrvatskoj nego predstavnici NOP Hrvatske.“

Sve je to tako do kapitulacije Italije i Drugog zasedanja Avnoja u Jajcu, kada će se u hrvatskoj delegaciji naći predstavici Mačekove Hrvatske seljačke stranke. I otad hrvatski živalj počinje masovnije da pristupa partizanskom pokretu…

Za sve to vreme Vlatko Maček je bezbedno živeo na svom imanju u Kupincu. U maju 1945, u vreme kad partizani ulaze u Zagreb, bez ikakvih smetnji otići će za Salcburg. U godinama koje su sledile, njegova i uloga njegove stranke u stvaranju ustaške države guraće se pod tepih. „Povjesničare“ iz Zagreba to ne zanima, oni bi da opet prebrojavaju mrtve iz Jasenovca…

TITOV „OPROST“ U GLINI

Josip Broz Tito je sedam godina posle likvidacije jasenovačkog logora, 27. jula 1952, na jedanaestogodišnjicu jednog od najtežih ustaških zločina nad Srbima, u Glini, kada su ustaše spalile 1.764 ljudi, u svom govoru odgovornost za zločine nad Srbima, Jevrejima i Ciganima, izvršen u NDH, skinuo sa leđa ove zločinačke države i pripisao ga nemačkom okupatoru.

NAJMANjE POLA MILIONA ŽRTAVA

Na osnovu dosadašnjih istraživanja, beogradski istoričar Dragan Cvetković procenjuje da broj žrtava u Jasenovcu iznosi između 122.300 i 131.100 ljudi, žena i dece. I da su ustaše, pored Jasenovca, u drugim logorima i na kućnim pragovima širom Bosne i Hercegovine i Hrvatske pobile i u jame bezdanke bacile još 345.000 Srba.

Autor: Ivan Miladinović

Izvor: NOVOSTI

Vezane vijesti:

Hrvatska istorija

Nekoliko širih, autentičnih svjedočenja

Dr Momčilo Diklić: ANTIFAŠIZAM U HRVATSKOJ | Jadovno …