Dr Petar Zec

Da li Petar Zec ima pravo na rehabilitaciju?

Među mnogima koji su zadužili srpski narod prije Drugog i u toku Drugog svjetskog rata spada i dr Petar Zec rođen 1881.g. u Kuruzarima kod Kostajnice, na Baniji. Osnovnu školu završio je u rodnom mjestu, a gimnaziju u Zagrebu. Medicinske studije završio je u Insbruku 1905.godine gdje je promovisan za doktora cjelokupnog ljekarstva. Dr Zec je još kao student stupio u redove napredne nacionalne omladine. Bio je član Hrvatsko – srpske koalicije. Poslije Prvog svjetskog rata stupio je u Demokratsku stranku, a kasnije, kada se ona podvojila, prišao je Samostalnoj demokratskoj stranci, čiji je bio član glavnog odbora i potpredsjednik. Po okončanju praktičnog rada u zagrebačkim bolnicama, postavljen je za upravnika bolnice u Gospiću 1911.g. Za vreme rata na Srpskom frontu 1914.g prebjegao je u Srbiju gdje se kao dobrovoljac javio u Srpsku vojsku u kojoj je ostao do 1919.g.kada je demobilisan i poslan na svoje mjesto u Gospić. Za vrijeme službovanja u Gospiću pored Hrvatskih organizacija djelovala je i dobro organizovana Srpska nacionalna omladina (SANAO). Pored nje postojala je i poluilegalna organizacija Četnik, koja je imala svoje ogranke po svim ličkim selima u kojima je bilo pravoslavnog življa. Te organizacije su se u svom radu krišom oslanjale na legalne institucije koje su djelovale u okviru države (vojska, policija, žandarmi). Starješina tajne četničke organizacije u Gospiću bio je senator dr Petar Zec, upravnik gradske bolnice u Gospiću. Pored njega isticali su se trgovac i knjižar Maksimović, trgovci Dukić i Mihić, poštanska službenica Bosa Pejnović i smiljanski paroh pop Mateja Stijančić. Bio je na Solunskom frontu. Ukazom od 19.septembra 1933.g. imenovan je za senatora, a kraljevim testamentom od 05.januara 1934.g. bio je određen za zamjenika kraljevskog namjesnika dr Ive Petrovića, bana Savske banovine. (Biografski leksikon Narodnog predstavništva: Senat i Narodna skupština, 1935, str.28).

Dr Zec je poslije uspostavljanja Banovine Hrvatske krajem avgusta 1939.g. sa službom premješten u Beograd. U vladi generala Milana Nedića* obavljao je dužnost komesara srpskog Crvenog krsta. Radio je na zbrinjavanju izbjegličke djece , nemoćnih staraca i žena. Organizovao je slanje paketa za više od 300.000 srpskih i jugoslovenskih vojnih zarobljenika u njemačkim logorima. Poslije oslobođenja Beograda uhapšen je i presudom vojnog suda Prvog korpusa NOV Jugoslavije, osuđen na smrt. Streljan je u Beogradu krajem novembra 1944.g. među 105, kako se u presudi navodi, „izdajnika i neprijatelja srpskog naroda“. Svi su kažnjeni i gubitkom časnih prava za svagda i konfiskacijom cjelokupne imovine. Na spisku streljanih pod br.25 pisalo je: Zec dr Petar, bivši senator, jedan od vrlo bliskih saradnika Nedićevih, imao je tijesne veze sa njemačkim okupatorima, isticao se velikim zalaganjem za ostvarenje planova Nedića i Njemaca“ („Politika“ 1944).

*General Milan Nedić za vrijeme njemačke okupacije tokom Drugog svjetskog rata bio je premijer srpske vlade. Ovih dana tačno 07.decembra bit će održano prvo ročište u procesu za rehabilitaciju generala M.Nedića, koji je u ime potomaka podnio Nedićev praunuk Aleksandar Nedić. Slučaj Nedićeve rehabilitacije je od starta specifičan, jer on zapravo nikad nije ni osuđen za izdaju. Međutim, zbog saradnje sa okupatorskom Njemačkom vlašću proglašen je ratnim zločincem, pa zato sad njegovi nasljednici traže da se poništi uredba Vlade FNRJ iz 1949.g. kojom se narodnim neprijateljima oduzimaju imovina i građanska prava.

Da li je dr Petar Zec koji je učestvovao na Srpskom frontu 1914.g., Solunskom frontu, koji je u vladi generala Milana Nedića obavljao dužnost komesara srpskog Crvenog krsta i kao takav radio na zbrinjavanju izbjegličke djece, nemoćnih staraca i žena, pomogao logorašima u njemačkim logorima i mnogo drugih pozitivnih stvari za srpski narod, zaslužio rehabilitaciju? Vjerovatno, jeste. Neka narod presudi.

Piše: Sudar Milan

Vezane vijesti:

Mirko Rapaić: Posljednji Božić

Skrivanje istine ne ubija heroine – Milica Mika Pavlica

Zločin nad Srbima iz sela Krš bacanjem u jamu „Nezdravka“ u Donjem Kosinju (Lika)