Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici – 1.deo

Destrukcija srpskog imena

Oba puta kad su Hrvati stekli „svoje nezavisne  državice”, došlo je, kako je istoričar Pero Gavranić i predvideo, do krvavog pira u kojem su žrtve bili Srbi

Vasilije Đ. Krestić je profesor Filozofskog fakulteta u penziji, redovni član SANU. Posebno je izučavao istoriju Srba u Ugarskoj, istoriju Srba u Hrvatskoj, srpskohrvatske odnose, ideje jugoslovenstva i uzroke genocida počinjenog nad Srbima u Hrvatskoj. Objavio je više od trideset knjiga. Najvažnija dela su mu: „Hrvatsko-ugarska nagodba 1868”, „Istorija srpske štampe u Ugarskoj 1791– 1914”, „Srpsko-hrvatski odnosi i jugoslovenska ideja u drugoj polovini 19. vek”, „Istorija Srba u Hrvatskoj i Slavoniji 1848–1914”, „Iz istorije Srba i srpsko-hrvatskih odnosa”, „Znameniti Srbi o Hrvatima”, „Biskup Štrosmajer, Hrvat, velikohrvat ili Jugosloven”, „Jaša Tomić, politički portret”, „Knez Miloš Obrenović i Đakova buna”, „Dosije o genezi genocida nad Srbima u NDH”, „Istoričar u vremenu prelomnih i sudbinskih odluka”, „Srbi u Ugarskoj 1790– 1918”, „Genocidom do velike Hrvatske”. Direktor je Arhiva SANU i predsednik Društva za podizanje memorijalnog centra srpskih žrtava u 20. veku.

U nauci je dobro poznato da je svuda u svetu, gde je dolazilo do masovne destrukcije imena neke nacije, to bio znak za fizički napad na tu naciju, da je to bilo javno žigosanje i upiranje prstom u one koji su smetali i koje je, nimalo biranim sredstvima, trebalo odstraniti iz sredine u kojoj su bili nepoželjni. Destrukcija srpskog imena u Hrvatskoj uvek je bila praće­ na neprestanim javnim isticanjem da su Srbi izdajnici, da su remetilački činilac hrvatskog društva i hrvatske politike, da su „narodna neprilika”, „da Hrvati nisu srpska braća, jer su Srbi braća sa psima”, da su hajdučki i razbojnički narod, da su vizantijski prepredeni i lukavi i da je „Srpstvo opasno po svojim mislima i po svom rasnom sastavu”, jer u njemu je „krvlju uvjetovano raspoloženje za zavjere, revolucije i prevrat”.

U određenim krugovima Hrvatske, posebno u pravaškoj i frankovačkoklerikalnoj štampi, Srbi nikada nisu nazivani svojim nacionalnim imenom, već raznim pogrdnim, kao što su: Vlasi, Cigani, grčko­istočnjaci, Skipetari (tj. Šiptari), Bizantinci, serbež, dotepenci, nakot, nakot vlaški, nakot vjere pravoslavne, takozvani Srbi, oni koji sebe krste Srbima, oni koji se siju gde im mjesto nije i slično. Ante Starčević nazivao ih je: „blatni skoti”, „gnusna ropska stvorenja”, „sužanjska pasmina”, „nakot zreo za sjekiru”, „prodane mešine”, „pseta austrijska”, „pseta pustjena s verige”, „smeće”… Prilikom antisrpskih demonstracija, koje su se u više navrata desile u Zagrebu (1895, 1899. i 1902. godine), rulja je izvikivala parole s čisto genocidnim porukama, kao što su: „Udri, udri in der štat Srbom štrik za vrat”, „Srbe o vrbe” i „Srbom sjekirom za vrat”.

Vrlo brzo se ispostavilo da je destrukcija srpskog imena urodila željenim plodovima. Samo srpsko ime počelo se tretirati kao „politički prestup” pa su preduzimane mere da se ono sasvim potisne i iskoreni kako bi se stvorila etnički čista, verski jedinstvena – katolička – velika Hrvatska. Do koje je mere porasla mržnja prema Srbima od Hrvata, koji su sledili politiku hrvatskog državnog i povjesnog prava, savršeno pokazuje „Politička povijest hrvat­ skoga naroda” istoričara dr Pere Gavranića, objavljena u Zagrebu 1895. godine. U njoj je napisano: „Danas za cielo nema nigde u Evropi među raznojezičnim narodima veće mržnje, nego što ovdje u nas obstoji među istojezičnim Hrvatima i Srbima. Ta je mržnja doduše nezgodna, ali je vrlo razumljiva. Težnja hrvatska i težnja srpska ne bori se doduše oružjem u ruci, jer takve nam borbe ne bi dozvolili naši sadašnji gospodari, ali zato borba i te kako obstoji, i to podmukla, potajna, gadna borba jedne eksistencije protiv druge, jednog pojedinca protiv drugoga, bez počinka, bez kraja i konca. Da bi mi Hrvati imali svoju nezavisnu državicu kao Srbi, i da se ne bi trebalo ni od koga bojati, buknuo bi za cielo rat između Hrvata i Srba, i taj bi svakako bio najpopularniji.”

Istorijski događaji koji su se zbili od 1941. do 1945. i od 1991. do 1993. u svemu su potvrdili ocene Pere Gavranića izrečene 1895. godine. Oba puta kad su Hrvati stekli „svoje nezavisne državice”, došlo je, kako je Gavranić i predvideo, do krvavog pira u kojem su žrtve bili Srbi. Mržnja protiv njih ispoljena je tada na najbrutalniji način, ali s jasnim ciljem: da se stvori etnički čista i što veća hrvatska država.

Poznati hrvatski vajar jugoslovenskog opredeljenja Rudolf Valdec je povećoj grupi srpskih pisaca, slikara i vajara, koji su grupno posetili Zagreb 1905. godine, kritikujući ekstremnu antisrpsku politiku Hrvata, između ostalog izjavio da, kada bi Hrvati „dobili ma i najmanju nezavisnost državnu, sa lica zemlje zbrisali bi sve ono što nosi srpsko obeležje”. Vreme i događaji potvrdili su Valdecove sumorne ocene, koje su slabo obaveštene Srbe o prilikama u Hrvatskoj iznenadile i zbunile.

Izvor: POLITIKA, petak 27 maj 2016., str. 27

Vezane vijesti:

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici – 1.deo

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici – 2. deo

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici – 3.deo

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici (4.deo)

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici (5. deo)

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici (6. deo)

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici (7. deo)

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici (8. deo)

Vasilije Đ. Krestić: Gde stanuje genocidnost u hrvatskoj politici (9. deo)