Zločini nad Srbima u Osijeku 1991-1992

Zločini nad Srbima u Osijeku i okolini su se dešavali u periodu 1991-1992. U okviru ratnih zločina koji su se tada dogodili stradalo je više stotina civila uglavnom Srba. Sve te zločine je organizovao osječki „šerif“ Branimir Glavaš, u to vreme gospodar života i smrti Osijeka i okoline. Tako su organizovane brojne pljačke, ubistva, psihofizička maltretiranja, ucene, otimanje stanova, kidnapovanja, zastrašivanja civila i dr. odnosno sprovođeno je masovno etničko čišćenje nad srpskim stanovništvom u Osijeku, kako bi se oni iselili u SR Srbiju. Svi ovi zločini su bili dobro poznati hrvatskom političkom, vojnom i policijskom vrhu u Zagrebu. Tim pre, što je i Vladimir Šeks, tadašnji potpredsednik hrvatskog Sabora bio iz Osijeka, a istovremeno dobar prijatelj od Branimira Glavaša, odnosno njegov stranački kolega iz HDZ-a (vladajuće stranke).

PRETHODNICA

SFR Jugoslavija je bila federativna država sastavljena od 6 republika(SR Slovenija, SR Hrvatska, SR Bosna i Hercegovina, SR Crna Gora, SR Srbija i SR Makedonija). I Jugoslavija i JNA su bile po svojoj definiciji zamišljene na bratstvu i jedinistvu svih naroda i narodnosti koji su živeli u SFRJ . Društveno-ekonomsko uređenje SFRJ je bio socijalizam. Ustav Jugoslavije od 1974. godine doneo je decentralizaciju SFRJ , koja je kasnije omogućila separatističkim snagama u Sloveniji i Hrvatskoj, a kasnije i u Bosni i Hercegovini, da započnu razbijanje Jugoslavije, praćeno krvavim ratovima i progonima. U svim Ustavima Jugoslavije, Jugoslovenska Narodna Armija je bila definisana kao jedina oružana sila na teritoriji SFRJ , a samim time i jedini međunarodno priznati vojni subjekat. Krajem 1989. godine, Skupština SFRJ donosi amandmane na Ustav, pa tako se jednopartijski sistem zamenjuje višepartijsk sistem. Što je značilo da pored jedine do tada partije SKJ, sada mogu da se osnivaju i druge stranke.

Krajem januara 1990. godine dolazi do raspada Saveza Komunista Jugoslavije, na čuvenom 14. kongresu SKJ u Beogradu, kada je došlo do oštrih verbalnih sukoba slovenačkih i delegata iz SR Srbije, oko viđenja budućnosti zajedničke države SFRJ. Slovenačka delegacija napušta zasedanje, odmah zatim i delegacija SR Hrvatske, čime je rad kongresa doveden z pitanje. Nakon njih i delegacije SR Bosne i Hercegovine i SR Makedonije napuštaju rad kongresa. Tako je posle 45 godina prekinuta vladavina komunista u SFRJ.

Situacija u SR Hrvatskoj

Nakon održanih višestranačkih izbora u SR Hrvatskoj 22. aprila 1990. godine u Hrvatskoj je pobedila stranka HDZ koja je u svom političkom programu jasno isticala želju za nezavisnosti tj. odvajanje SR Hrvatske od SFRJ. U celoj SR Hrvatskoj vladala je velika euforija zbog pobede HDZ na izborima, a nakon toga sve češće su se mogle javno videti slike ustaških zločinaca (Ante Pavelića, Alojzije Stepinac, Vjekoslav Luburić…), ustaški pozdravi i čuti ustaške pesme. Srbima u SR Hrvatskoj je to budilo avetna sećanja na progone i genocid iz vremena NDH.

Vlast SR Hrvatske u Zagrebu, koju su maja 1990. godine formirali HDZ i Franjo Tuđman je tokom leta donela odluku da formira sebi i oružane snage. Već u proleće su preuzeli kontrolu nad policijom, medijima, Tužilaštvom i državnom upravom. Tako je oktobra i novembra 1990. godine u SR Hrvatsku ilegalno uvezena velika količina naoružanja za potrebe rezervnog sastava policije, članova HDZ i HOS. Tu akciju su vodili Martin Špegelj i Josip Boljkovac, ministri u tadašnjoj vladi Hrvatske. KOS JNA je snimio film o ovom poduhvatu, a 27. januara 1991. to i objavio na TV Beograd. 22. decembra 1990. u Saboru je svečano proglašen „Božićni Ustav“, kojim su Srbi izgubili konstitutivnost, a Hrvatska izbacila naziv „socijalistička“ iz svog naziva.

Od maja 1990. do septembra 1991. godine situacija se iz dana u dan pogoršavala i Srbi u Hrvatskoj su bili strahovito uplašeni za svoju ličnu sigurnost i svoje imovine. Redovno su se mogli videti i ustaški grafiti, a veliki broj Srba je preko telefona dobijao pretnje da moraju da se isele iz svojih kuća i odu u SR Srbiju. Dobijali su čak i preteća pisma u kojima je stajao potpis „HDZ“. Srbi u Hrvatskoj su dobijali otkaze na poslu, a čak su im i deca u školama psiho-fizički maltretirana. U stambenim zgradama postojali su određni članovi HDZ koji su imali zadatak da paze na kretanje svojih komšija Srba.

Tokom proleća 1991. dešavaju se pojedinačni napadi na naselja u kojima žive Srbi ili nehrvati: Pakrac, Plitvice, Zadar, Borovo Selo. 25. juna 1991. Sabor Hrvatske proglašava nezavisnost, dok Vlada SFRJ dan kasnije tu odluku proglašava nevažećom. 7. jula 1991. je sklopljen dogovor na Brionima između predstavnika Slovenije, Hrvatske i ostatka Jugoslavije, uz posredovanje Evropske zajednica, gde su Slovenija i Hrvatska pristale da zamrznu svoje odluke o nezavisnosti tri meseca.

Situacija u Osijeku

Osijek je veliki grad i industrijski centar bivše Jugoslavije. Nalazi na samom istoku Slavonije, na reci Dravi, nedaleko od ušća Drave u Dunav. Oduvek je bio podeljen na „Gornji grad“ i „Donji grad“. Prvi tragovi ljudskog življenja na ovom područiju javljaju se još u praistorijsko vreme, na levoj obali Drave. U doba Rimljana, osnovan je logor pod imenom: Mursa. U Srednjem veku, postojala je dobro izgrađena tvrđava gde je bila dobro razvijena trgovina, jer su putnici – namernici često tu svraćali dolazeći iz udaljenih krajeva, pošto se grad nalazio na putu između Carigrada i Budima odnosno Beča… Sredinom 15. stoleća Osijek je imao oko 2.000 Stanovnika, od čega polovina Srba pravoslavaca. Srbi na ovom područiju su bili prisutni i pre Velikih seoba krajem 17. veka koje je predvodio Arsenije III Čarnojević. Kasnije, nakon tih seoba dolazi i do formiranja osečkopoljske i baraske eparhije, početkom 18. stoleća.

Raspadom Austro-Ugarske monarhije, nakon Prvog svetskog rata, Osijek je ušao u sastav Kraljevine Jugoslavije, odnosno Savske banovine. U Drugom svetskom ratu, kada je Kraljevina Jugoslavija rasparčana, Osijek je potpao pod kvislinčku NDH, gde su ustaše sprovodile genocid i strahovladu. Nedaleko Osijeka postojao je logor Tenja, zatim Đakovo i Vinkovci u koje su najviše odvođeni Srbi i Židovi, nešto malo i Romi. U socijalističkoj Jugoslaviji, Osijek doživljava veliki napredak i razvoj. Tako je fabrika „Saponija“ iz Subotice preneta u Osijek 1946. Zatim su nacionalizovane fabrike čokolada i bombona „Kadit“, lijevaonica željeza i strojara „OLT“, osječka pivara, tekstilna industrija „LIO“… Napravljena je metalska industrija Osijek 1949. godine. Sve je to dovelo i do proširenja grada Osijeka.

Prema popisu stanovništva iz 1991. Osijek je imao preko oko 30% Srba, a dosta njih je obavljalo važne i rukovodeće poslove u gradu i društvenim preduzećima. Upravo zbog toga je i Savez Komunista Jugoslavije imao dobro uporište u Osjeku. Ali, na izborima u aprilu 1990. godine pobeđuje stranka HDZ (sa 55%), koju su na lokalnom nivou predvodili Branimir Glavaš, Vladimir Šeks i Ivan Vekić, udarne igle proustaške stranke HDZ i na republičkom nivou. Situacija već u proleće 1990. u Osijeku počinje značajno da se menja, tim pre što je u Osijeku bilo puno doseljenika iz Hercegovine, koji su imali rođake u ustašama i domobranima Pavelićeve NDH.

Već tada u jesen 1990. godine krenulo je i ilegalno naoružavanje članova militante HDZ, a krenulo je polako i formiranje paravojnih formacija HOS. Branimir Glavaš je imao posebno svoju ličnu gardu nazvana BOB (Branmirova osječka bojna), koja je nastala iz jedinice rezervnog sastava MUP-a Osijek još 15. januara 1991. godine. Ona je sijala strah ne samo među Srbima već i među Hrvatima, a imena tih pripadnika BOB su kasnije objavljena u monografiji „160. osječka bojna hrvatske vojske“. Glavaš se okružio likovima koji su bili spremni na sve. Mnogi članovi HDZ-a su učestvovali u zastrašivanju Srba, želeći da otmu njihovu imovinu na silu. Dolazilo je do provokacija na svakom koraku, u školi, na poslu, ulici, stadionu, javnim mestima… Mnogi Srbi su samo zbog svoje nacionalnosti dobijali otkaze ili bezrazložno smanjivanje plate i dr.

ZLOČINI 

Još krajem februara 1991. došlo je u Vukovaru, u kući Tomislava Merčepa do jednog sastanka gde su se sreli čelnici Hrvatske Demokratske Zajednice – HDZ, sa istoka Hrvatske. Tu je dogovoren plan o etničkom čišćenju Srba iz naselja na tom područiju koja su imala većinsko srpsko ili mešano stanovništvo. Načelnik policije u Osijeku bio je Hrvat, Josip Rahel-Kir, koji nije želeo rat niti progon Srba u svom gradu. Tako su čelnici HDZ-a napravili plan o njegovoj likvidaciji, koja se desila 29. juna 1991. godine u Novoj Tenji, pored Osijeka, a tom prilikom su ubijene još 2 osobe (Goran Zobundžija i Milan Knežević, poslanici u osiječkom Gradskom Veću), dok je Mirko Tubić ranjen. Za ovaj zločin tereti se hrvatski policajac Antun Gudelj, koji nije osuđen, već je nekoliko godina se skrivao u Australiji. Josip Rahel-Kir je često odlazio na barikade kod Srba, koji su obarali balvane na ulasku u svoja sela da bi se zaštitili od iznenadnih upada hrvatske policije… i tamo bio učesnih u pregovanjanju i traženju rešenja. Srbi nisu Rahel-Kira  smatrali neprijateljem. Od tog ubistva počinje strahovit teror i pretres svih građana srpske nacionalnosti. Najpoznatija mučenja su bila u „garaži“.

Branimir Glavaš je u to vreme 1991. godine obavljao funkciju načelnika Sekretarijata za Narodnu Odbranu, u osječkoj Županijskoj ulici gde mu je bio i Ratni štab, a obavljao je i funkciju šefa tzv. Kriznog štaba za Osijek. Svojim podređenima za likvidacije nedužnih ljudi je izdavao usmeno. Baš u tom Sekretarijatu za ONO (vojni odsek), Glavaš i njegovi ljudi su vršili ispitivanja i mučenja nedužnih civila – Srba. Pored tog kazamata, postojao je još jedan u osjkečkoj Dubrovačkoj ulici br. 30. Gde su vladali isti uslovi za mučenike. O svemu ovome su posle rata svedočili bivši pripadnici BOB-a. Govorili su i to da se ništa nije smelo uraditi bez Glavaševog saznanja i odobrenja.

U Osijeku, kao i drugim mestima sa hrvatskom većinom bilo je i stranih dobrovoljaca, koji su došli da se bore „za Hrvatsku“. Među njima je bilo raznih likova, uglavnom probisveta, likova bez jasne perspektive i potomaka nekadašnjih ustaških zločinaca iz vremena NDH, koji su posle 1945. pobegli u Australiju, SAD, Kanadu, Argentinu i dr. Zna se da je u Osijeku bila jedna internacionalna jedinica koje je predovdio Eduardo Flores zavani Čiko iz Bolivije, poznat među neonacističkim organizacijama Evrope, jer je još kao tinejdžer došao u Budimpeštu, gde se bavio i drogom i švercom. Uloga ove vojne jedinice nije baš do kraja najjasnija, ali se zna da je imala zadatak da minira srpske kuće najčešće u Čepinu, ali i drugim delovima Osijeka. Pored toga, Floresovi vojnici se osnovano sumnjiče za ubistvo dva novinara: Kristiana Vuertemberga iz Švajcarske i Paula Janksa iz Velike Britanije. Policijska istraga nikada nije sporvedena. Flores je čak to posle i priznao javno posle nekoliko godina. O Floresu i njegovoj armadi snimljen je jedan dokumentarac „Čiko“, a on je objavio i dve knjige o svom „vojevanju“ u Slavoniji.

U Osijeku je postojao jedan kamion-hladnjača, novosadske registracije, koja je ukradena od jedne mesare iz Novog Sada, u kojem su Glavaševi bojovnici stavljali leševe srpskih civila, a potom odvozili na obale reke Drave, te ih tu bacali u reku.

Neke od žrtava su i: Đorđe Petrović i Čedomir Vučković. Oni su predstavljeni kao „četnici“, koji rade na rušenju ustavno-pravnog poretka Hrvatske. Kada su dovedeni u garažu 3. septembra 1991. navučene su im kapuljače preko glave, a zatim su ih dželati tukli bejzbol palicama. Prozor sa Glavaševog ureda direktno je gledao na tu garažu, dok su krici nevinih ljudi odjekivali. Maltretiranja Petrovića i Vučkovića su trajala ceo dan, a naterani su i da popiju tečnost iz akumulatora (sumpornu kiselinu). Petrović je pokušao bekstvo, ali je na izlasku iz garaže dočekan hicima iz vatrenog oružja, odmah potom je ubijen i Vučković, zbog mogućeg svedočenja. Glavaš je tu bio očevidac. Vrlo brzo po ubistvu ove dvojice, novinar Robert Pauletić je u Slobodnom Tjedniku napisao 5. septembra 1991. lažni članak o propalom pokušaju atentata na Branimira Glavaša. Naime, stariji i gojazni Đorđe Petrović (57) iz Palače, je predstavljen kao atentator, u tekstu je naglašeno kako se radi o četničkom diverzantu koji je imao kod sebe oružje, spreman da likvidira Glavaša, tako što je preskočio ogradu. A data je i lažna slika Đorđa Petrovića. Da apsurd bude još veći, ubijeni Srbin Đorđe Petrović iz Palače je godinama kasnije u monografiji o poginulim civilima opštine Osijek, odjednom predstavljen kao „ciivil“, ali nije rečeno kako je zaista nastradao ni koga je ubio.

U Dubrovčkoj ulici br. 30 je prošlo oko 100 nedužnih civila, koji su nezakonito izvedeni iz svojih kuća, stanova ili uhapšeni bez sudskog naloga na ulici. Mučenja su takođe bila stravična, a pomaganje tim zatočenicima je bilo smrtno kažnjivo. Jednom prilikom je nastala prava uzbuna, kada je jedan poluživ čovek, prebijen od batina, ispao iz te hladnjače, koja je vozila leševe do Drave. Glavaš je pretio svojim ljudima smrt, ako ne nađu tog begunca, koji je mogao biti svedok užasa koji je preživeo. Par dana nakon toga nađen je njegov leš kod Aninog groblja, nije uspeo da preživi, pa je izdahnuo.

Pored ova dva logora za mučenje, bio je još jedan u „Crvenoj kasarni“ nedaleko osječke gradske pijace, to je bila bivša kasarna JNA, u kojoj je bio oformljen logor za mučenje Srba. U toj kasarni je bio jedan kamion za prevoz nameštaja, jedne predratne firme „Mobilia“. U njemu su po ulasku hrvatskih paravojnika u bivšu kasarnu JNA bili zatočeni srpski civili i vojnici. Jedan od njih je pokušao bekstvo i sakrio se ispod kamiona, ali je izrešetan iz automatske puške.

U Osijeku je takođe ubijen i poznati srpski lekar dr. Milutin Kutlić 29. decembra 1991. godine, kada je oko 16 sati izveden iz svoje kuće u osječkoj Mrežničkoj ulici br. 7. Po njega su došla dve osobe u maskirnim uniformama, automobil marke „Jugo“, bez registrarskih tablica, koje ga odvoze do obala Drave. Dan kasnije 30.12.1991. njegovo telo je pronađeno u Dravi zajedno sa još jednim telom. Obdukcijom je utvrđeno da je pogođen sa 5 metaka kalibra 5.6mm, a njegovo telo je bilo vezano i usta zalepljena selotepom.

Svedoci takođe navode da je istog dana 29. decembra 1991. ubijen i radnik osječke grafičke firme „Štampa“ Bogdan Počuča, inače šahovski velemajstor, koji je odveden iz kuće svog brata Janka u ulici Vilsonova br. 19. A pre toga 25. novembra 1991. direktor osječkog PTT-a Branko Lovrić biva odveden iz kuće, ulica Sisačka br. 11. Njegovo telo nikada nije pronađeno.

Duško Bekić i njegov otac Dragan, izvučeni su iz podruma u Vukovarskoj ulici u Osijeku, u blizini osječke ljevaonice, gdje su se, zajedno sa grupom drugih građana, sklonili od minobacačkog napada. Odvela ih je grupa vojnika u maskirnim uniformama i likvidirala na obližnjoj železničkoj pruzi. Postoje svedoci koji tvrde kako je jedan od vojnika u maskirnoj uniformi, pre nego što su pobili Bekiće, motorolom nazvao nekoga u krizni štab i pitao: “Kojeg od dvojice?”. Odgovor je verovatno bio “obojicu”, jer su se nakon toga začuli rafali i obojica Bekića su ubijena. Rođakinja Bekićevih tvrdi kako su im nakon ubistva Duška i Dragana, stigla upozorenja da ne odlaze na njihovu sahranu jer bi i sami mogli biti likvidirani.

Posmrtni ostaci Dragana Stojića, vozača u osječke firme IPK-u, koji je iz svog stana u ulici Petra Svačića 2B, odveden 20. oktobra 1991. nikada nisu pronađeni. Osobe koje su ga odvele, prvo su kod Stojićevih suseda popile kafu, a potom odvele tada 39-godišnjeg Stojića, kojemu se otad gubi svaki trag. Stojićev brat tvrdi kako je Dragan odveden u Vojnu policiju u zgradu osječke Obnove, gdje je ispitivan i posle toga likvidiran. Kaže kako ga je, neko vreme nakon bratova nestanka, posetio nepoznati muškarac i rekao mu da ne istražuje bratov nestanak jer bi i sam mogao nestati.

Sudski dostavljač Mile Stanar, Srbin, zvani Toro ubijen je u jesen 1991. u osječkom Bosutskom naselju i s rukama zavezanim žicom bačen u obližnje veštačko jezerce.

Jedno od nikad razjašnjenih osječkih ubistava je i ono Ante Abičića, koji je bio poznat u osječkom Donjem gradu, s večitim tranzistorom na uhu, na kojem se uvek orio „Radio Šabac“. Ante je preživljavao od skupljanja starog papira, bio je mentalno oboleo. Za njegovo ubistvo se sumnjiče pripadnici BOB-a.

U Osijeku je, nekoliko dana nakon oslobođenja Vukovara, na ulici, s leđa, ubijen iz automatske puške tzv. „lojalni“ Srbin Duško Bošnjak, bio je to praktično treći čovek tadašnje osječke policije, zadužen za logistiku i pomoć policijskih jedinica. Njegovi ubice nikada nisu pronađeni, a istraga je vođena traljavo i bez želje da se otkriju zločinici. Pored njega, isto su ubijena još dva osiječka Srbina, radnici MUP-a Hrvatske, Đekić i Pokrajac, kod Sarvaša na obalama Drave.

Živko Peulić (43), po nacionalnosti Srbin rođen u Virovitici. Kao mladić se doselio u Osijek gde je živeo i radio. Stanovao je u naselju „Stadon“. Živko Peulić je ubijen u svojoj kući 11. jula 1991. godine, dok je njegova supruga Ljubica teško ranjena, a potom i zarobljena od strane hrvatske policije i paravojske ZNG. U decembru 1991. Ljubica Peulić je razmenjena i otišla u Srbiju. Napad na kuću Peulića je trajao punih 12 sati. Kuća je potpuno razrušena, a osiječka televizija je pratila „akciju hvatanja srpskog ćetnika“.

Sve srpske porodice koje su dolazile u osječku policiju da prijave nestanak svojih najmilijih 1991-1992 imale su razne neprijatnosti i doživljavale svakakve uvrede i poniženja od strane radnika SUP-a Osijek, koji su im bili dužni po zakonu ukazati pomoć.

POSLEDICE

Srpsko stanovništvo se nakon ovog etničkog čišćenja u režiji osječkog HDZ i Branimira Glavaša masovno iseljavalo u Srbiju, plašeći se za svoju ličnu sigurnost. Tako je prema popisu stanovništva iz 2001. godine došlo do smanjenja broja Srba u Osijeku, koji je pao ispod 5%.

Tek nakon promene vlasti u Hrvatskoj, početkom 2000. godine, počinje se više javno pričati i pisati o zločinima nad Srbima u urbanim sredinama, između ostalog i Osijeku, kao i ulozi Branimira Glavaša u tome. Splitski nedeljnik Feral Tribjun je januara 2000. godine objavio jedan intervju sa Petrom Kljajićem, koji je 1990-ih bio predsednik Županijskog suda u Osijeku i dugogodišnji Glavašev saradnik. On je tada decidirano naveo kako osječka policija, nikada te zločine koje su počinili Glavaševi ljudi nije ispitivala. Feral je još jednom u julu 2003. objavio još jedan opširan tekst o zločinima Glavaša u Osijeku 1991-1992, gde je spomenuto oko 20 imena, sa konkretnim podacima o imenima žrtava, mestu i vremenu likvidacije i sl. To se niko od institucija Republike Hrvatske nije odvažio da pokrene istragu.

Svedok Radoslav Ratković, radnik osječke bolničke klinike je 2001. godine dao izjavu u osječkoj policiji, o tome kako su nestajali srpski civili 1991. godine, između ostalih i Kutlić. Njegovo svedočenje je snimljeno na video traku, a deo te dramatične ispovesti je objavio Feral Tribjun u oktobru 2003. Ratković je inače jedini preživeli svedok iz Osjeka, jer su mu zločinci pucali u glavu i gurnuli u Dravu. On je uspeo da dođe sebi i ispliva. Danas živi u jednom vojvođanskom selu u Srbiji.

Bivši pripadnik Glavaševe čete BOB, Vjencislav Bil je takođe, nakon rata svedočio o zverstvima koje je Glavaš naređivao a njegovi podređeni izvršavali. Svoje svedočenje Vjencislav Bil je uputio na adrese najviših državnih rukovodilaca, ali niko nije pokretao nikakvu istragu.

SUĐENjA I PRESUDE

Jedina osoba koja je optužena za sve ove gorenavedene zločine jeste Branimir Glavaš, ali i to je traljavo odrađeno kod hrvatskog pravosuđa. Branimir Glavaš je sve do 10. maja 2006. bio slobodan i bez ikakve optužnice. I ne samo to obavljao je važne i odgovorne političke funkcije u Osijeku, Osječko-Baranjskoj županiji, ali i funkciju narodnog poslanika u Saboru.

10. maja 2006. godine, Branimiru Glavašu se ukida poslanički imnunitet, na zahtev državnog Tužilaštva Republike Hrvatske, a istražni sudija Županijskog Suda u Zagrebu određuje Glavašu pritvor 26. oktobra 2006. i počinje istraga. Čim je Glavaš priotvoren, otpočeo je štrajk glađu, pa je pušten 3. decembra 2006. a istraga je prekinuta. Tek 8. februara 2007. nastavlja se istraga protiv Branimira Glavaša, a 14. aprila 2007. se podiže nova optužnica u „slučaju Selotejp“, a kasnije i „slučaj Garaža“. Opet je štrajkovao glađu, pa 11. januara 2008. izlazi iz pritvora. Ovaj sudski postupak je okončan 8. maja 2009. a presuda je glasila 10 godina zatvora, a Vrhovni Sud Hrvatske je ovu kaznu preinačio na 8 godina zatvora. Za „slučaj Garaža“ Glavaš je dobio 5 godina zatvora, pa mu je određena jedinstvena kazna 10 godina zatvora.

Branimir Glavaš je 5. maja 2009. napustio Hrvatsku i probegao u Bosnu i Hercegovinu, gde se i danas nalazi. 14. septembra 2010. podneo je tužbu Ustavnom Sudu RH, za kršenje njegovih prava; a 23. aprila 2014. podnosi Evropskom Sudu u Strazburu žalbu za svoja prava. Proceduralnim greškama u hrvatskom pravosuđu, vezanim za predmet „Glavaš“, postoje šanse da Branimir Glavaš pred Evropskim Sudom ispadne kao žrtva.

U BiH je Glavaš uhapšen 28. oktobra 2010. godine i sproveden u Sarajevo gde je proveo 3 meseca, a onda u Zenicu 8 meseci. Da bi 21. juna 2011. prebačen u KPD Mostar. Presude koje su mu izrečene, Glavaš ne priznaje i naziva sve to montiranim procesima i političkim progonom.

12. januara 2015. Ustavni sud Hrvatske ukida presudu Vrhovnog suda Hrvatske, za Glavaša i saradnike.

Da se ne zaboravi i ne ponovi!

(zlocininadsrbima.com)

Izvor: VIDOVDAN

Vezane vijesti:

Ima li pravde za porodicu Zec | Jadovno 1941.

Godišnjica stradanja Srba iz zapadnoslavonskih sela Kip i …

Prije 25 godina izvršen zločin nad Srbima u Paulin Dvoru …

Glavaš i ostali traže ukidanje presude za zločine nad Srbima