Veljko Đurić Mišina: Mali prilog raspravi oko kanonizacije kardinala Stepinca

Kanonizacija kardinala Alojzija Stepinca je trebalo da bude uobičajeni proces kao i svaki drugi u Rimokatoličkoj crkvi. Dolaskom pape Frančeska na tron prvosveštenika u Vatikanu i, iznad svega, njegovo poimanje prilika u savremenoj Hrvatskoj, na primer slučaj Međugorja, proustaška retorika nekolicine biskupa koja se završila njihovim tihim uklanjanjem i tako dalje, dovelo je do komplikovanja procesa posvećenja. Mada nema eksplicitno izrečene tvrdnje da on do kraja svog mandata, odnosno smrti, neće taj proces okončati, može se pretpostaviti da ima dalekosežnije planove od jednog lokalnog, u ovom slučaju hrvatskog. U prilog tome ide i najava razgovora sa arhijerejima Srpske pravoslavne crkve.

Vatikan ima daleko širi interes a ne lokalni – Srpska pravoslavna crkva! Danas ona, u istočnom hrišćanstvu, ne predstavlja ono što je bila u vreme mudrog i opreznog patrijarha Germana Đorića. Doduše, ni Rimokatolička crkva u Hrvatskoj nije ona kakva je bila u vreme nadbiskupa Stepinca 1941-1945. godine, kada je odrađivala jednu veoma bitnu kariku na Balkanu.

Dijalog sa Rimokatoličkom crkvom o posvećenju ličnosti koje su u svom vremenu ostavile velike tragove u narodima koji su živeli na istom prostoru, kako svom tako i drugom, sporan je iz više razloga. U ovom slučaju radi se o kardinalu Alojziju Stepincu, Hrvatu po rodu i krvi i velikim „zaslugama“ za hrvatski narod i Rimokatoličku crkvu. Na svaku reč o tim njegovim „zaslugama“ kao osnovama za posvećenje, mi pravoslavni Srbi treba istovremeno da ponovimo one činjenice koje je istorijska nauka prihvatila. A radi se o sledećim nespornim opštepoznatim istinama koje ukazuju da kardinal Stepinac nije dostojan za sveca:

1.Alojzije Stepinac, nadbiskup zagrebački bio je vrhovni vojni vikar sve vojske Nezavisne Države Hrvatske 1941-1945. godine. A kako su postrojbe te vojske učinile velike i dokazane zločine nad nehrvatskim stanovništvom, prvenstveno srpskim, potom jevrejskim i ciganskom odnosno romskim, onda je jasno da vojni vikar snosi svoj deo krivice tim pre što je znao šta se dešava a nije javno činio ništa da ih makar pomene (na primer, pokolj u pravoslavnoj crkvi u Glini i zločinima u još desetak hramova), umanji ili ublaži.

2. Alojzije Stepinac bio je predsedavajući Biskupskih konferencija čiji su nadbiskupi i biskupi kroz svoja pravila i norme usvajanim na sednicama 1941. godine direktno radili na pokrštavanju pravoslavnih Srba. Pokrštavanje je nehrišćanski postupak kojim je vršen duhovni genocid a okončavao se hrvatizacijom stanovništva. Posebna vrsta verskog genocida izvršena je na hiljadama srpske pravoslavne dece u duhu najcrnjeg turskog janjičarstva!

3. Alojzije Stepinac bio je član Hrvatskog državnog sabora, formalno najvišeg zakonodavnog tela i nikada se nije suprotstavio bilo kojoj odluci koja je usvajana na nekoj od sednica. Čak ni o stvaranju Hrvatske pravoslavne crkve za koju nije bilo nikakvih hrišćanskih (kanonskih) osnova osim političkih sa hrvatske i vatikanske strane!

4. Kao visoki rimokatolički dostojanstvenik nije se zauzeo za svoju hrišćansku, pravoslavnu braću to jest mitropolite zagrebačkog Dositeja i dabrobosanskog Petra i episkope gornjokarlovačkog Savu i banjalučkog Platona. A o običnim pravoslavnim sveštenoslužiteljima da i ne govorimo! I svemu tome dodamo da nikada nije izrekao makar jednu reč o materijalnoj imovini otetoj od Srpske pravoslavne u korist Rimokatoličke crkve, pretvaranju pravoslavnih hramova u unijatske i rimokatoličke…

5. Jedna od hrišćanskih vrlina je pokajanje. Kardinal Stepinac nikada se nije pokajao za napred navedena (ne)dela. Naprotiv, isticao je da mu je savest mirna!

Pavelić i Stepinac

Kako je među srpskim arhijerejima zgotovljeno da se formiraju naročite komisije za razgovore sa rimokatoličkim biskupima u Hrvatskoj i sa Vatikanom, a imajući u vidu sve napred navedene činjenice, ostaje mi jedno gorko saznanje. Naime, duboko sam ubeđen da je nerazumno da Srpska patrijaršija koristi usluge jednog filologa (uzgred, spornih naučnih kvaliteta kada je reč o istoriografiji i dobro situiranog u raznoraznim međunarodnim tajnovitim ali veoma uticajnim organizacijama kojima je „mozak“ u Americi), a istovremeno namerno zaobilazi onih nekoliko istoričara koji se bave novijom istorijom, naročito Drugim svetskim ratom i Nezavisnom Državom Hrvatskom i sudbinom srpskog naroda u njoj. Ovo naglašavam i zbog toga što među sveštenoslužiteljima Srpske pravoslavne crkve nema boljih poznavalaca novije istorije a naročito Nezavisne Države Hrvatske od profesionalnih istoričara!

Istoričari bi mogli da ukažu našim arhijerejima šta se sve radi na hrvatskoj strani (brojne doktorske disertacije odbranjene širom sveta, bezbroj novih naslova sa obiljem lažnih tvrdnji…) da bi se postigao vekovni cilj vatikanske politike na balkanskim teritorijama srpskog pravoslavlja.

Mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije, ambasador u Unesko Darko Tanasković i episkop bački Irinej (članovi poslednje delegacije SPC koja je bila u Vatikanu)

Izvor: Stanje Stvari

Vezane vijesti:

Koliko je zapravo svet bio kardinal Alojzije Stepinac

Tajna dokumenta: Stepinac i komandant Jasenovca obmanuli svet

Stepinac nije bio ratni zločinac, ali nije svetac

Može li SPC da spreči da Stepinac postane svetac