Sveštenik Stevan Stefanović: Jasenovac Genocid nad Srbima 1941 – 1945 (Drugi deo)

Šta je to što natera jednog običnog, civilizovanog Evropljanina da načini takve zločine kakve su Britanci vršili u Indiji, doseljenici u Ameriku nad američkim autohtonim stanovnicima, Severnoameričkim Indijancima, Belgijanci u Kongu ili Hrvati u NDH nad Srbima, posebno u Jasenovcu?

Dok smo se mi delili na partizane i četnike, Hrvati su imali posebnu vrstu kame, noža, koju su nazivali srbosek, i koja je služila isključivo za ubijanje Srba, bez obzira da li su komunisti ili pripadnici regularne, kraljeve vojske. Danas, na hrvatskoj nacionalnoj televiziji admiral Davor Domazet govori javno da Hrvatskom kraljevstvu pripadaju Boka Kotorska, crnogorsko primorje do Ulcinja, čitava Bosna i Hercegovina, Srem, Bačka i delovi Banata, naša država na to ne reaguje.

Srbi su doživeli tri genocida u dvadesetom veku. U Prvom, zatim u Drugom svetskom ratu i 1995. kada je srpski narod proteran iz Hrvatske države iz sadašnjih, socijalističkih, avnojevskih granica.

Prosečni hrvatski intelektualac je još u devetnaestom veku, nacionalnu svest gradio na osnovu projektovane teritorije koju su smatrali Hrvatskom. Svi koji su živeli u okviru te teritorije, jednostavno su smatrani za Hrvate, a reč je upravo o srpskim zemljama koje je pomenuo nesrećni admiral Domazet. Oni koji su bili pravoslavne veroispovesti, smatrani su otpadnicima od rimokatoličke Crkve i otpadnicima od hrvatskog nacionalnog bića.

Srbi su na prostorima današnje Hrvatske živeli od doseljavanja Slovena na Balkan, već od kraja šestog veka. Vizantijski car i pisac Konstantin Porfirogenit kaže da je reka Cetina koja se uliva u Jadransko more u Dalmaciji, između Splita i Makarske deli srpski i hrvatski narod, što implicira da je gotovo polovina Dalmacije nastanjena isključivo Srbima.

Od 1627. Godine, Vojna Kraijna, koja se prostirala od Kninske Krajine do Banata stavljena je pod kontrolu hagzburške vojske. Vojnici, Krajišnici bili su mahom Srbi. Srbi su u nekoliko talasa napuštali Osmansko carstvo i doseljavali se u oblasti Vojne Krajine, motivisani nastavkom borbe protiv Turaka, Osmanlija, i time povećavali procenat srpskog stanovništva u okvirima Habzburške monarhije, u krajevima, gde su, kao što smo videli Srbi živeli od petog veka, a kada je reč o oblastima severno od Save i Dunava, još i ranije.

Srbi su odmah postajali vojnici, pod komandom austrijskih oficira, i za njih nisu bili nadležni Hrvatski feudalci koji su pod sobom imali neslobodne seljake Hrvate. Ovakvo stanje nije odgovaralo ni hrvatskim seljacima, koji su bili vlasništvo svojih feudalnih gospodara i koji su sa podozrenjem gledali na Srbe, slobodne vojnike. Feudalci su takođe bili nezadovoljni jer Srbi nisu pripadali njima kao hrvatski seljaci, kmetovi i uz to su još dobijali svoje zemljišne posede. Na Srbe pravoslavce sa nepoverenjem je gledala i rimokatolička Crkva, koja je smatrala da Srbi kao pripadnici militantne katoličke Habzburške monarhije, poreze moraju da plaćaju Vatikanu, što je za pravoslavne Srbe bilo potpuno nelogično.

Zato je bilo važno da Republika Srpska Krajina padne i da se desi Oluja. Zapadne zemlje, kojima mi sada tužimo Hrvate da kod njih raste neofašizam, su učestvovale u egzodusu Srba iz Srpske Krajine u avgustu 1995. Dok Beograd zvanično nije podržao Srbe iz Hrvatske. Ovo je rezultiralo ubijanjem preko 3.000 civila i proterivanjem 300.000 Srba iz Hrvatske, danas, u Hrvatskoj gotovo i da nema Srba. Plan Hitlera i Ante Pavelića je izvršio Tuđman, komunistički general i Nato oficiri uz podršku United States, koji su obučavali hrvatske oficire i potpuno ih snabdevali logistikom i oružjem. Uz blagoslov Stejt Deparmenta, hrvatska vlada je potpisala ugovor sa američkom vojno-konsultantskom kompanijom (da, i to postoji) Military Professional Resources Incorporated koji su radili na obuci hrvatskih oficira. Tako je 24.000 boraca Srba iz Krajine napalo preko 175.000 ljudi hrvatske vojske, naoružanih NATO oružjem, uz pomoć NATO oficira i Krajina je pala, Knin je pao.

Već smo govorili o korenima ove mržnje Hrvata prema Srbima, Drugi svetski rat je vrhunac ove mržnje, trenutak kada je ta mržnja procvetala. Ono što su želeli da učine vekovima, tada 1941. godine su od svojih nacističkih vođa dobili blagoslov da Srbe istrebe.

Zato Jasenovac i celokupno stradanje Srba u NDH mora da postane deo našeg kolektivnog sećanja, deo našeg kolektivnog identiteta, deo našeg nacionalnog bića, na onaj način na koji je to i Boj na Kosovu ili Cerska ili Kolubarska bitka.

Šta podrazumevam pod tim da genocid nad Srbima u osam logora koje jednim imenom nazivamo Jasenovac bude deo našeg identiteta? To je realnost da kada odgovaramo na pitanje ko smo mi, ko smo mi Srbi, odgovor bude: „Mi smo narod Svetog Save i kneza Lazara, ali i narod nad kojim je izvršen genocid u jasenovačkim logorima, zato jer smo Srbi i zato jer smo pravoslavni.“

Po rečima našeg najvećeg istoričara dr Miloša Kovića, mi danas kao društvo ličimo na Jevreje u periodu od 1945. do 1961. u predajhmanovskom stanju. Kada nisu znali kakav stav da zauzmu prema činjenici da je stotine hiljada njihovih sunarodnika ubijeno širom Evrope. Tada još uvek holokaust nije bio deo Jevrejskog identiteta, sada jeste. Sada, kada neko negira postojanje holokausta, biva mu zabranjen pristup u Izrael i u United States. Potomci ubijenih Jevreja, su se u drugoj polovini dvadesetog veka izborili za to. S druge strane bivša predsednica Hrvatske se ne stidi da izgovori da je došlo vreme da se utvrdi istina o Jasenovcu. Zamislite nemačkog kancelara da kaže da je sada došlo vreme da se utvrdi istina o Aušvicu?

A upravo smo na početku tog procesa. Kada NATO i Evropska Unija vrše reviziju istorije, nama prave udžbenike i primoravaju nas da ličimo na njih, da prihvatimo njihovu istinu da bismo opstali u njihovom svetu. Umesto istine o Jasenovcu predstavlja nam se „istina“ o Srebrenici, umesto Kosovskog „mita“, mit o Evropskoj Uniji.

Proces revizije istorije još uvek nije došao do Drugog svetskog rata, trenutno se dešava revizija Prvog. Pucanj Gavrila Principa, koji je ravan sa nožem Miloša Obilića, tretira se kao teroristički čin. Srbija kao krivac za izbijanje Velikog rata, dan naše pobede u Prvom svetskom ratu se naziva Danom primirja, a sve Versajske tvorevine, tekovine Prvog svetskog rata, uništene su: Jugoslavija, Čehoslovačka pa i Sovjetski Savez.

Kao što sam jednom već i govorio, stožer okupljanja mržnje prema Srbima bio je Beč i Austrougarska. Oni su anektirali Bosnu i izvršili inženjering, izmislili Bosansku naciju.  Da je Bosna i Hercegovina tada postala srpska zemlja, srpska Krajina, danas ne bi bilo razlike između jednog Srbina iz Bosne i Srbina iz npr Timočke Krajine. Ovako, Beč je imao nekoliko decenija da izvrši nacionalni inženjering i stvori naciju Bošnjaka.

Od 42 koncentraciona logora koliko je osnovano na teritoriji NDH čak devet su bili dečiji logori. Prema popisu koji nije konačan i još uvek se utvrđuje u nacističkoj Hrvatskoj je u periodu između 1941. – 1945. ubijeno je 74.762 deteta. Za ovu decu znamo ko su, znamo im imena i prezimena, znamo ih čija su, kao i što znamo imena ljudi koji su ih ubili. Mnoga od ubijene dece bila su još u pelenama, nisu stigli da izgovore svoje prve reči, niti da naprave svoje prve korake. Koliko su ova zverstva bila neljudska, demonizovana, govori i činjenica da su ubijena još i nerođena deca, trudnicama su sečene utrobe i ubijane su bebice koje još uvek nisu videle svetlost dana. Čak su mrtve bebe i vraćane u utrobe majki. Po svedočanstvu Miloša Bašovića iz Rogatiće, ustaša je uzeo iz naručja majke njegovog mlađeg brata od tri godine, bacio ga je uvis i dočekao ga je na bajonetu, nožu koji se nalazi na pušci. Onda je mrtvo dete sa noža jednostavno ubacio u Drinu. Dečicama su sečene rukice i nožice i onda su Hrvati odsečenim dečijim udovima gađali zarobljene Srbe, podsmevajući se.

Plan Hrvata je bio biološko uništenje Srba, naše nacije, otud ovi monstruozni zločini nad decom. Deca su često umirala od gladi u logorima i ta smrt, po svedočanstvima malog broja preživelih bila je gora od ubistva. A deca su ubajena klanjem, bacana su iz sve snage u zidove, lomljene su im lobanje maljevima, klana su. Međutim, najjeziviji prizori bili su izmučena deca koja umiru od gladi.

U toku leta 1942. godine kada zbog velikih vrućina upravnici logora nisu mogli da spaljuju leševe ubijenih Srba, oni su ih jednostavno bacali u Savu. Leševa je bilo toliko, da se u Beogradu u jednom trenutku napravio čep od leševa tela naših sunarodnika ubijenih gotovo tri stotine kilometara uzvodno. Leševi su se gomilali oko stubova na starom savskom mostu. Nemačka okupaciona vlast grada Beograda tada bi pod prisilom primorala Rome da vade leševe Srba iz Save i zakopavaju ih, na Velikom Ratnom ostrvu ili ispod kule Nebojša.

Smrad leševa bio je tako jeziv i strašan, da se osećao čak i u Zemunu i na Dorćolu.

Hristos je ponovo stradao sa svakim od jasenovačkih mučenika, zato su oni kolektivno proglašeni za svete. Prvi stradali kao i u balkanskim ratovima bili su srpski pravoslavni sveštenici. I kada kažem sveštenici, mislim i na celokupne svešteničke porodice. Sveštenici su bili prvi koji su bacani u jame. Samo je u Gospiću ubijen sedamdeset i jedan sveštenik i njihove porodice, kao i dvojica vladika. Danas znamo za imena 171 ubijenog sveštenika u NDH.

Srbi su ubijani ne samo u logorima, već i ispred svojih kuća, na pragovima, kao u Prebilovcima, gde je izbrisano iz postojanja čitavo jedno selo, zatim u Crkvama… pored logora, najveći broj Srba stradao je u jamama u krečnjačkim oblastima, posebno dubokim uspravnim pećinama dubokim po nekoliko desetina metara. Te jame nikada nisu istražene, niti je dopušteno speleolozima da se izvrše detaljna ispitivanja, mnoge od njih su kasnije zapušene kamenjem ili zatvarane betonom.

U Popovom Polju kod Trebinja, stotinu ljudi je ubijeno i bačeno u jamu 11. Jula 1944. Najmlađa žrtva je bila bebica, novorođenče staro deset dana. Pobijene su čitave porodice. Spomenik žrtvama, uništile su 1993. povampirene nacističke formacije ustaške hrvatske vojske.

Da li možemo i smemo da oprostimo ove zločine?

Da li možemo da oprostimo nekome ko je želeo da izbriše srpsko ime iz postojanja, koji nas je ubijao samo zato što smo Srbi i što smo pravoslavni?

Možemo oprostiti, naravno i Bog nas poziva na to da oprostimo, ali da li je moguće da oprostiš onome ko se ne kaje, ko negira zločin i ubicu predstavlja kao žrtvu?

Kako da sintagma „oprostiti ali ne zaboraviti“  ne postane samo fraza, kojom ćemo i mi deo stravično stradalog srpskog naroda zaboraviti žrtve koje smo dali?

Na ova pitanja će svako od nas pojedinačno, morati da da odgovor.

I da svojim životom posvedoči taj odgovor, kao i pripadništvo srpskom narodu, narodu mučenika.

Danas se vlast u Crnoj Gori ponaša u velikoj meri slično kao ustaška vlast u NDH. Još uvek nema ubistava i ovakvih zločina nad decom, ali vidimo pozivanje crnogorskih vlasti na ideologe nacističke NDH. Oduzimanje crkvene imovine, ugrožavanje slobode veroispovesti, slobode govora… počevši od nameštenog referenduma na kome su Bošnjaci i Albanci iz svih susednih republika mogli glasati, a Crnogorci u Srbiji nisu, i ako ih ima više u Srbiji nego u samoj Crnoj Gori. Tako je stvorena pseudo država, koja je mimo volje svojih građana ušla u NATO i priznala državu Kosovo. I pored ponovljenog inženjeringa nacionalnog bića, preko 27% stanovnika Crne Gore se danas izjašnjava kao Srbi, a preko 80% kao vernici Srpske Pravoslavne Crkve.

Evidentni su i pokušaji provokacija, čiji je cilj da mirne litije i molebani,  dovedu do sukoba i malog građanskog rata u Crnoj Gori. Ako se danas u Crnoj Gori desi sukob između suseda, prijatelja, rođaka, koji će se podeliti i stati jedni nasuprot drugih, izgubićemo zauvek mogućnost suživota i integracije. Dok raspravljamo šta se desilo u NDH i otkud među našim komšijama tolika mržnja i zlo, desiće nam se nešto slično i u Crnoj Gori…

Autor: Sveštenik Stevan Stefanović

Izvor: Srpska istorija

Sveštenik Stevan Stefanović: Jasenovac, genocid nad Srbima 1941 – 1945. (prvi deo)