„Sudnji čas“ u Smederevu u Drugom svetskom ratu: katastrofa puna tajni

Koji je uzrok misteriozne eksplozije nakon koje je Smederevo nazvano srpskom Hirošimom i koliko je zaista žrtava koje je izazvala.

Pokušavajući da pomogne majci da pripremi ručak od malo namirnica koje je imala na raspolaganju tog 5. juna 1941. godine u prizemnoj kućici na obodu beogradskog naselja Zvezdara, blizu današnje Volgine ulice, 12-godišnja Darinka Maksimović prepala se kada je njen dom zatresao zemljotres od koga su iz kredenca popadale šoljice i tanjiri. Bilo je 14 sati i 14 minuta, dan je bio vruć, a Beograđane, još uvek šokirane od snažnog bombardovanja grada nekoliko meseci ranije i okupacije koja je usledila, dodatno je uplašilo podrhtavanje tla. „E, samo nam je još ova nesreća trebala“, rekla je Darinkina majka, sakupljajući po podu kuhinje ostatke razbijenog posuđa. Devojčica se bojala zemljotresa i majka ju je poslala napolje da je malo prođu loše misli, a i u slučaju da se zemljotres ponovi.

Novog udara nije bilo, i Darinku je majka pozvala natrag u kuću, ne znajući da devojčica sa vrha obližnjeg brda zbunjeno posmatra crni stub dima koji se polako pomaljao na nebu, u velikoj daljini, tamo negde od Smedereva. Danas vitalna starica, Darinka Maksimović se za VICE priseća detalja koji su joj se urezali u pamćenje nakon što je, znatno kasnije, saznala šta se zapravo dogodilo tog dana.

– Imala sam neki osećaj da taj dim koji se jedva video u daljini, ali masivan i nekako zabrinjavajući, ima nekakve veze sa zemljotresom koji se pre toga desio. I da je reč o nekoj nesreći. Loše vesti su u našu kuću stigle tek za dva dana, kada su nas posetili rođaci iz Smedereva da nam kažu da je majčin brat sa celom porodicom poginuo u eksploziji koja je raznela grad – priča danas Darinka Maksimović.

Eksplozija u Smederevu 5. juna 1941. godine – 80 godina posle

Četvrtak je u Smederevu bio tradicionalno pijačni dan kada su seljaci iz okolnih sela donosili poljoprivredne proizvode, hranu, žitarice, stoku, voće i povrće na prodaju gradskom stanovništvu. Ni taj četvrtak nije bio izuzetak. Razlika je bila samo u raspoloženju naroda, pa je umesto uobičajene pijačne vreve i trgovačkog nadglasavanja na improvizovanoj pijaci, na poljani nedaleko od srednjovekovne tvrđave vladala tišina.

Smederevo nije pretprelo nikakvo razaranje prilikom napada nacističkog Trećeg rajha na Kraljevinu Jugoslaviju 6. aprila 1941, niti su u gradu vođene borbe tokom kratkog rata u kome je država poražena, vojska kapitulirala, a kralj i vlada napustili zemlju. Ipak, na Smederevo se okupacija spustila posebnim intenzitetom: prostor u unutrašnjosti tvrđave, u jednom trenutku srednjevekovne prestonice onoga što je ostalo od Srbije nakon invazije Otomanske Turske u XIV i XV veku, nacistički okupator, nemačka vojska Vermaht, iskoristila je da tu postavi skladište municije koju je zaplenila od poražene jugoslovenske vojske.

Municije je bilo u ogromnim količinama, i to najviše topovskih granata svih mogućih veličina i kalibara. Jugoslovenska vojska je imala prilične zalihe streljiva koje zbog brzine i snage nemačkog napada nije ni bila u prilici da upotrebi, pa je po kasarnama u Smederevu i okolini, kao i na napuštenim položajima ležalo hiljade tona eksploziva. Nacisti su želeli da tu municiju što pre stave pod kontrolu, najpre da je se ne bi dočepala neka grupa ili organizacija i upotrebila za pravljenje eksplozivnih naprava za uništenje Vermahta. Ali i mnogo više, da bi sav taj barut i čelik upotrebili za sopstvene artiljerijske zalihe s obzirom da su se spremali da napadnu Sovjetski Savez, za šta su im bile neophodne ogromne količine granata i metaka.

Među masivnim zidovima tvrđave ležalo je, pored granata i metaka, i nekoliko desetina vagona eksploziva šedita i ekrazita, zatim i veći broj vagona punih baruta spakovanog u buradima (crni barut) i baruta šnajderita u šipkama za opaljivanje artiljerijskih zrna. Ukupna količina sakupljenog materijala, eksploziva, baruta i granata, do 5. juna 1941. godine bila je – čak 430 vagona.
Plen je trebalo uz Dunav brodovima prevesti u Treći rajh gde će biti prepravljen za ležišta i kalibre Hitlerovih topova. Da bi obezbedili opasnu kolekciju, ali i nadzirali zarobljene jugoslovenske vojnike koje su koristili kao robovsku radnu snagu u tom poslu, okupatori su pojačali broj jedinica koje su stacionirali u Smederevu. Tih dana je malo koji drugi grad u pokorenoj Srbiji, osim prestonice Beograda, imao toliko sivozelenih uniformi i karakterističnih čeličnih šlemova na ulicama. Nelagodu koju su izazivali kod stanovništva nije mogla da umanji ni pijačna trgovina.

Ideja da se za sabiralište upotrebi smederevska tvrđava Nemcima nije došla bez razloga. U Prvom svetskom ratu, svega 26 godina ranije, Smederevo je, nakon što je bilo osvojeno oktobra 1915, služilo kao najveća logističko-transportna baza tadašnje nemačke carske vojske na balkanskom frontu. Već tada su u tvrđavi, koja je jednim delom izlazila na reku Dunav, nemački vojni logističari skladištili granate koje je trebalo dostavljati armiji u gonjenju srpske vojske ka jugu, pošto bi ih i tada prinudni radnici, zarobljeni srpski vojnici, istovarili sa brodova kojim su dopremljene niz Dunav iz Nemačke. Istovremeno, tu su sabirali sav ratni materijal koji je zaostao iza Srba u povlačenju, i to najviše upravo artiljerijske granate iz kojih bi se izvlačio kordit, zapaljivo barutno srce svakog od projektila, i istim brodovima vozio natrag u Nemačku da bi tamo bio u fabrikama prepakovan u nove projektile.

Obrazac za tragediju koja će uništiti jedan grad 1941. godine, bio je tako postavljen čitave dve i po decenije ranije. Sve što je nedostajalo biće – varnica.

– Smederevska ekplozija i dalje je događaj koji izaziva kontroverze u javnosti iako je prošlo više od 70 godina od tog događaja. I danas našu pažnju zaokupljaju dve teme: koji je uzrok eksplozije nakon koje je Smederevo nazvano srpskom Hirošimom i koliko je zaista žrtava koje je izazvala -za VICE Srbija kaže Nemanja Dević, istoričar iz Smedereva koji je dugo istraživao ovu temu.

Dević kaže da je, prema svedočenjima i zapisima, i „tog dana je u Smederevu bilo posebno živo.“

– Pored velike mase seljaka pridošlih u grad zbog pijačnog dana i razmene novca, gužvu su pojačali i činovnici koji su tog dana primali zaostale zarade, kao i đaci smederevske gimnazije iz čitave okoline, kojima su zbog vanrednih okolnosti, baš tada, a nešto ranije od uobičajneog termina, uručivana svedočanstva. Na sve to, na koloseku pored tvrđave stajao je putnički voz koji je trebalo da veliki broj putnika preveze ka mestima u okolini i dalje ka Beogradu – kaže Dević.

Sudbinska tragedija jednog grada da u takvim okolnostima, kada je u Smederevu bio mnogo veći broj ljudi nego uobičajeno, dođe do eksplozije ili nečija proračunata namera da baš tada zada smrtonosan udarac sa što više žrtava – enigma je koja traje. Ono što je jedino nesporno je da je eksplozija koja se prolomila u 14:14 časova tog dana ubila toliki broj ljudi, i uništila toliko kuća, da je Smederevo svrstala u tragičan rekord: nijedno mesto u Srbiji u toku Drugog svetskog rata nije doživelo toliko razaranje u jednom danu u odnosu na svoju veličinu.

Ni čudovišno pedantni okupatorski aparat koji je mesecima kasnije temeljno istraživao ono što se desilo nije uspeo da potpuno odredi broj žrtava. Nacisti su rekli da je poginulo negde oko 600 ljudi, crkva je dala procenu od 485 stradalih, dok je kasnija istoriografija govorila o broju od 2,000 do 4,500 poginulih. Ova brojka danas važi kao ishod tragedije. Identifikaciju je otežalo to što veliki broj stradalih nije bio iz samog grada, kao i to što je detonacija toliko unakazila tela da nije bilo moguće identifikovati ih, niti im naći dokumenta koja su morali da nose po okupacionim pravilima. Ono što se jedino pouzdano zna jeste da je poginulo devet nemačkih vojnika.

Prema rečima nekadašnjeg direktora muzeja u Smederevu Aranđela Stefanovića, nakon zapaljenja eksploziva u skladištu u tvrđavi „silno kamenje, malter i čitavi blokovi zidina pomešani sa artilerijskim granatama svih kalibara i sitnom puščanom municijom odleteli su u vazduh, a potom se sve rasulo na celo Smederevo, rušeći sve pred sobom uz užasnu pucnjavu, tresak, lomljavu, zvižduk, fijukanje, a u gustom mraku od sagorelog eksploziva, baruta, municije, pepela… delujući na prestrašeno stanovništvo jezivo, zlokobno i ubitačno kao da je došao zadnji sudnji čas na Zemlji.“

– U Smederevu nakon eksplozije gotovo da nije bilo kuće koja, ukoliko nije porušena u potpunosti, nije ostala bez krova, vrata ili prozora. Prema nalazima Komesarijata za obnovu Smedereva, tom prilikom porušeno je i teško oštećeno oko 1.500 zgrada. Tvrde zidine srednjovekovnog grada despota Đurađa sačuvale su Smederevo i Smederevce od još većih stradanja – kaže Nemanja Dević.

Na sačuvanim fotografijama koje su nemački vojnici snimali neposredno nakon eksplozije ili u narednim danima vidi se monstruozan krater u sredini trvđave dubok više od 15 metara, i širok blizu 100 metara. Iako su zidovi i kule zadržali deo udarnog talasa, nisu uspele da u potpunosti sačuvaju grad: deo utvrda bio je i sam potpuno uništen, a deo kula razvaljen i prepolovljen, posebno one na udarnom pravcu eksplozije koji je, na nesreću, išao upravo ka gradu. Veliki stub crnog dima vio se nad gradom još danima i video se desetinama kilometra naokolo.

Nemanja Dević u obimnom delu „Smederevski kraj u Drugom svetskom ratu“ navodi da su pored stanovnika grada posebno stradali i meštani iz okolnih sela, ali i ljudi koje je ratna nevolja dovela u grad.

– Gubici su bili zastrašujući. Stradalo je mnogo Smederevaca, ali i slučajnih namernika; meštana okolnih sela koji su se našli u gradu u vreme eksplozije, najviše njih iz sela Skobalj, čak 19 njih, Mala Krsna, 10, Vranovo sa osam žrtava, Osipaonica i Lugavčina po šest, Vrbovce, Radinci i Kolare po pet. Nastradao je i veći broj činovnika Dunavske banovine koja je nakon raspračavanja države pod okupacione zone prebačena tu iz Novog Sada, zatim glumaca iz Novog Sada koji su našli privremeno sklonište u Smederevu i, što je posebno tragično, veliki broj učenika lokalne gimnazije – navodi istoričar.

Dević ukazuje na jedan posredni efekat koji je eksplozija imala na okupiranu ratnu Srbiju.

– Novija istraživanja govore da je smederevska eksplozija bila i jedan od ključnih događaja koji su se odnosili na razmišljanja vodećih predstavnika srpske kolaboracije. Eksplozija je odnela i živote sina, snahe i unuke generala Milana Nedića, koji se u to vreme nalazio u kućnom pritvoru u Beogradu. Njega su doveli pripadnici Gestapoa tek kada je i poslednji učesnik sa kolektivne sahrane žrtava otišao da može da vidi grob svoga jedinca, svoje snaje i svoje unuke koji su stradali u zlosretnom vozu na peronu stanice – opisuje on.

Nedić je doveden „kad je već padala noć. Više istoričara danas deli saglasnost da je ovaj događaj upotpunio sliku Nedićeve lične tragedije što je kod njega ubrzo dovelo do odluke ‘da se stavi u službu svog naroda’ i primi se dužnosti predsednika srpske vlade pod okupacijom“, zaključuje Dević.

Međutim, u analiziranju posledica ove tragedije, kaže Dević, „posebno mesto u potonjim događajima zauzima još jedna ličnost koja je do tada bila marginalna u političkom životu Srbije – Dimitrije Ljotić.“

– Ljotić, Smederevac dubokog korena, postavljen je na čelo Izvanrednog komesarijata za obnovu Smedereva. Jedan od osnovnih uzroka za kontinuitet narodne podrške Dimitriju Ljotiću u Smederevu, a koju je imao do kraja rata, bila je eksplozija: mnogi ljudi već na početku okupacije izgubili su ovde svoje najdraže, neki su sahranili čitave porodice, a bilo je i muškaraca koji su preživeli, a izgubili ženu i decu, i tako rano bili svedoci užasa koje je rat doneo i može da donese. Bez obzira na uzrok eksplozije, ljudi su žrtve najpre pripisivali ratu samom. Strahovali su da se takva pogibelj ne ponovi i ne razori ono što im je od porodica i kuća ostalo. Nedićeva i Ljotićeva politika sa osnovnim geslom „red, rad i mir“ stoga je ovde bila prihvaćena kao egzistencijalna – tvrdi Nemanja Dević.

Eksplozija koja se prolomila u 14:14 časova tog dana ubila je toliki broj ljudi, i uništila toliko kuća, da je Smederevo svrstala u tragičan rekord: nijedno mesto u Srbiji u toku Drugog svetskog rata nije doživelo toliko razaranje u jednom danu u odnosu na svoju veličinu.

Kada su žrtve sahranjene po masovnim grobnicama u gradu, i kada se konačno slegao dim, a pre nego što će početi velika obnova grada koju će voditi Ljotić, jedno pitanje se neminovno postavilo nad same Smederevce ali i na okupatore pa i na ostatak Srbije do koje su ubrzo doprle vesti o katastrofi koja se desila – ko je izazvao tragediju?

Dević kaže da su, uprkos istraživanjima više autora koji su pomno izučavali ovu temu, izostali odgovori na ključno pitanje o uzroku eksplozije.

– Kao moguće okolnosti koje su dovele do eksplozije uzimala su se u tumačenjima sunčeva toplota ili slučajno bačeni opušak koji su izazvali paljenje baruta, što je stvorilo vatru koja je dovela do eksplozije. Postoje uverenja i da je eksploziju izazvao neki „rodoljub“, u želji da osujeti plan da municija ode neprijatelju u ruke, ne mogavši da predvidi kakve će stravične razmere i rezultat njegova akcija imati – tvrdi on.

Dević naglašava i do kraja nerazjašnjenu ulogu agenata sovjetske Kominterne, zloglasnog likvidatora i nekadašnjeg pripadnika tajne organizacije „Crna ruka“ Mustafe Golubića, i njegovog saradnika Mata Vidakovića.

– Do danas nije do kraja ispitana uloga sovjetskog vojnoobaveštajnog punkta u Jugoslaviji u čiji rad su Golubić i Vidaković bili uključeni. Postoji legenda da je intrigantni Golubić, bivši komita i crnorukac, a zatim poverljiv agent Kominterne, bio rival Josipa Broza oko uticaja u KPJ. Pao je u ruke Gestapou već 7. juna, po anonimnoj dostavi i nedovoljno poznatim okolnostima. Ubrzo je pogubljen u Beogradu – kaže ovaj istoričar.

U dosijeu Golubića koji se čuva u arhivi Gestapoa u Istorijskom arhivu Beograda nema detalja o ovom događaju – iako je bio pod teškom torturom i inače je davao vrlo šture i protivrečne informacije.

Vidaković je bio španski borac, a u Srbiju je stigao iz SSSR-a, sa specijalnim zadatkom – da izrađuje tempirane mine. U julu 1941. Gestapo je i njega zarobio i streljao. Legenda o njihovom organizovanju diverzije u Smederevu uglavnom bi ostala u domenu novinarskog spekulisanja da i jedan od najautoritativnijih jugoslovenskih istoričara Branko Petranović nije ostavio prostora za takvu sumnju. On je negirao vezu KPJ sa smederevskom eksplozijom, ali je istovremeno naglasio i da ukoliko je vojnoobaveštajni sovjetski punkt o diverziji obavestio moskovski Centar, onda bi se ova smederevska tajna mogla rasplesti tek objavljivanjem građe sovjetskog porekla, objašnjava Dević.

– Ipak, istorijska građa koja se čuva u Moskvi, a koja se odnosi na aktivnosti Mustafe Golubića i vojnoobaveštajnog centra Kominterne u Beogradu, i danas je pod ključem. Do danas nisu pronađeni ni izveštaji nemačkih obaveštajnih struktura koje se odnose na katastrofu – ističe on.

Tajnu ove tragedije tako možda čuvaju arhivi u Moskvi ili u Berlinu, ukoliko zaista nije bila reč o nesrećnom slučaju izazvanom toplotom, sunčevim zracima ili nepažnjom. Ipak, ono što je dodatno izazivalo razmišljanja i kontroverze bila je činjenica da posle rata, a nakon promene sistema posle komunističlke revolucije, o toj tragediji uopšte nije bilo pomena u zvaničnoj istoriji SRFJ. Da li zbog toga što je grad za kratko vreme uspešno obnovio kvisling Dimitrije Ljotić, uz pomoć marionetske vlade Milana Nedića i nemačkih okupatora, ili zato što je neko iz redova komunističke organizacije, Golubić, Vidaković ili neko treći, učestvovao u tome, tek takva očita „tišina istorije“ davala je povod za sumnje i dileme.

Istoričar Nebojša Jovanović koji je izučavao ovu temu, došao je do zaključka kojim je i naslovio svoju knjigu – „Smederevo je bilo dobro obnovljeno“. On piše da su „stručnjaci koje je Ljotić uposlio još pre kraja 1941. godine, pored pregleda postradalih objekata, počeli da izrađuju novi regulacioni i urbanistički plan grada, projekte o izgradnji vodovodne i kanalizacione mreže, uređenju toka reke Jezave.“

„Davani su novčana pomoć i zajmovi, namirnice siromašnim i postradalim građanima, obnavljane su oštećene kuće i zgrade, opravljene pravoslavna i katolička crkva, otvorene su gradska knjižnica i narodna kuhinja, preuređena je kasarna, građena su nova naselja sa tipskim kućama. Radilo se i na izgradnji gradske pijace, nasipa na Jezavi, regulaciji Petrijevskog potoka…“ piše on.

Na starom groblju, prema projektu Aleksandra Deroka, izgrađena je 1942. godine spomen kosturnica poginulima 5. juna 1941. godine. Zamišljenu obnovu pratilo je ustanovljavanje Zavetnog dana Smedereva – pomena poginulima u eksploziji municije koji je na masovnom skupu u gradu 1942. održao episkop Braničevski Venijamin.

„Na raščišćavanju gradskih ruševina radila je dobrovoljačka radna služba iz koje je kasnije izrastao i prvi dobrovoljački oružani odred, takozvani „ljotićevci“ koji će se uključiti u vojne strukture režima generala Nedića. Potonji događaji, počev od njihove uključenosti u hapšenje talaca prilikom streljanja u Kragujevcu oktobra 1941, potpuno su izmenili percepciju ovih snaga u srpskom društvu“, navodi Jovanović.

Samo Smederevo je nakon tragedije lečilo rane, živeći u nekoj vrsti paralelne ratne realnosti: pod zaštitom i uticajem moćnog Dimitrija Ljotića do leta 1944. živeo je pošteđeno uznemiravanja nemačkih kaznenih ekspedicija koje su u drugim gradovima Srbije ubijale desetine hiljada ljudi.

Autor: Bane Gajić

Izvor: VICE

Vezane vijesti:

Eksplozija u Smederevu 5. juna 1941. godine – 80 godina posle

Strašna godišnjica za Smederevo: Kad je poginulo pola grada …

Ko je odgovoran za eksploziju u Smederevu | Jadovno 1941.

KRVAVI USKRS 1944. Saveznici nas bombardovali na Titov …