Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Obezglavljenje Srbije i njene prestonice došlo je kao kulminacija planski sprovođene terorističko-zločinačke aktivnosti vrha KPJ.
Spomen obeležje žrtvama komunističkog terora u Lisičijem potoku (Foto: Mondo)
Evo nam još jednog 20. oktobra. Evo nam najave još jednog u dugom nizu tradicionalnih obeležavanja datuma oslobođenja Beograda od nemačke okupacije tokom Drugog svetskog rata.
Evo nam i još jedne projave višedecenijskog zaglušujućeg muka srpske javnosti, pre svega i iznad svega predstavnika nadležnih državnih institucija Srbije kao i brojnih domaćih nevladinih organizacija za promociju i zaštitu ljudskih prava, a u pogledu njihovog odnosa prema notornoj činjenici da su u Beogradu upravo od tog 20. oktobra 1944. do marta 1945. godine (i u celoj Srbiji još od septembra 1944) nosioci nove komunističke vlasti sprovodili revolucionarni teror i, uglavnom bez suda i osude, lišili života najmanje 60.000 žitelja Srbije.
Proces učvršćivanja komunističke vlasti i nametanja kominternovsko-staljinističkog poretka u toj, od nemačkog okupatora tek oslobođenoj Srbiji, karakterisala je primena tzv. „divljih čišćenja“ koja su planski i sistematski sprovođena po direktivi rukovodećih struktura Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), a preko posebnih jedinica Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije (NOVJ), odn. pripadnika zloglasnog „Odeljenja za zaštitu naroda“ (OZNA).
Masovne grobnice žrtava komunističkog terora u Srbiji
Naime, nakon oslobođenja Beograda i ostatka Srbije od Nemaca, u naletu masovnih likvidacija „klasnih neprijatelja revolucije“, na desetine hiljada žitelja, pretežno pripadnika tadašnje građanske elite Srbije – profesora, učitelja, sveštenika, advokata, studenata, đaka, slikara, glumaca, novinara, državnih činovnika, zatim i bivših oficira i žandara, seljaka, trgovaca, zanatlija i radnika… bukvalno je pobijeno, oteta im je imovina, a stotinama hiljada članova njihovih unesrećenih porodica su dugo zatim, a mnogima i trajno, sistematski uskraćivana najosnovnija građanska i ljudska prava.
Ovo obezglavljenje Srbije i njene prestonice došlo je kao kulminacija jedne planski sprovođene terorističko-zločinačke aktivnosti vrha KPJ koja se na celoj teritoriji okupirane Kraljevine Jugoslavije, od samog izbijanja građanskog rata 1941. godine, konstantno manifestovala u vidu tzv. „druge faze revolucije“ imajući za cilj iskorenjivanje političkih neistomišljenika u srpskom narodu i to primenom metoda pojedinačnih i/ili masovnih fizičkih likvidacija.
Karta stratišta u Beogradu
U kontekstu višedecenijskog prećutkivanja, prikrivanja, pokušaja umanjivanja obima pa čak i ideološki ostrašćenog pravdanja ovog strašnog zločina koji je proizveo katastrofalne posledice po srpski narod, a čiji se efekat van svake sumnje oseća i danas na početku treće decenije 21. stoleća, parafraziraćemo jednu ranije izrečenu misao sadašnjeg Mitropolita crnogorsko-primorskog Gospodina Amfilohija (Radovića):
Prikrivanje i pravdanje bratoubistva opasnije je od samog zločina, jer je njegovo ovekovečenje i produženje svedočanstvo neizlečive zatrovanosti zlom i ubijanje nade da će bilo kada Kain zatražiti oproštaj od zaklanog Avelja i pokajno pohitati u njegov zagrljaj, njemu i njegovom potomku.
Izvor: Stanje stvari
One Response
MILEVA BORIČIĆ – KASTRATOVIĆ
ŽENE U KOLAŠINSKOM ZATVORU
Kroz Kolašinski zatvor je prošlo oko 200 žena od februara 1942. do maja 1943. godine. Broj zatvorenica se stalno mijenjao. Jedne su puštane, druge zatvarane. Ponekad su i čitave porodice iz Kolašina zatvarane na po nekoliko dana. Tako su mislili da terorom i strahom još u povoju ubiju svaku naprednu misaoi želju za slobodom. Najviše je bilo žena iz Kolašina i okolnih sela, zatim iz Mateševa, Mojkovca, Bijvlog Polja, Berana Andrijevice, Lijeve Rijeke, Šahovića, Žabljaka i Šavnika.
Napredovanjem partizansnog pokreta u proljeće 1943. godine, jane partizanske snage su se našle nadomak Kolašina – na Sinjajevini, Vratlu i Bjelasici, tako da su u to vrijeme četnici već bili prinuđeni da rasformiraju zatvor. Italijanima je 27. aprila predato ono 300 zatvorenika, među kojima je bilo oko 50 žena i djece, koji su internirani za Bar. U maju Njemci preuzimaju vlast u Kolašinu. Ostatak zatvorenika je sredinom maja sproveden prema Andrijevici, gdje je u Kraljsnim Barama strijeljan jedan dio, a mnogi internirani u Grčnu ili u Albaniju. Tada je jedna veća grupa žena upućena u zatvor u Manastir Studenicu. Tako je 14. maja 1943. godine kolašinsni četnički zatvor prestao da postoji.
Tu tešku zimu 1942. godine sam provela u ilegali kod mnogih porodica prijateljski raspoloženih prema partizanima, u selima kod Berana. Sredinom aprila 1942. godine, kada su me četnici pronašli, sprovedena sam u četnički štab u Beranselo, gdje su me tukli i maltretirali. Odatle sam otpremljena sa jednom četničkom četom ioja je išla za Kolašin radi smjene u četničkim ancijama. Išli smo pješke preko Trešnjevika i Mateševa, i u Kolašin stigli u sumrak. Komandir čete koja me je sprovodila predao me šefu zatvora Iliji Rakočeviću, noji me je smjestio u jednu od soba gdje su bile zatvorene žene. Pored veline zgrade zatvora, u dvorištu su bile još dvije male. U jednoj, manjoj od njih, bila je nancelarija šefa i njegovog pomoćnika, noja je norišćena za saslušavanja, mučenja i batinanja zatvorenika U drugoj, nešto većoj zgradi, bile su smještene žene. Ova je zgrada imala dvije sobe od po ono 20-25 m2, u nojima je tada boravilo po 20-25, pa čan i po 30 žena. Bilo je tu starijih žena – majki partizana, djevojaka, mladih žena sa malom djecom u naručju. Bilo je čobanica, domaćica, učenica, intelektualki. Bilo je skojevki, članova Partije, simpatizera – sve od reda pripadnici NOP-a, vezani za njega bilo neposredno kao borci bilo preko svojih najbližih – sinova, muževa, braće. Spavale smo na patosu, nabijene jedna uz drugu duž zidova, glava okrenutih ka zidu a nogu prema sredini sobe. Često nije bilo mjesta za sve, pa su nene spavale u sredini, pored nogu svih nas koje smo imale tu „privilegiju“ da imamo mjesto do zida. Pod glavu smo stavljale po noje drvo za loženje i nešto svoje – džemper, bluzu i slično, i to nam je služilo kao jastuk. Pokrivale smo se kaputima, ćebadima… Pokrivale smo se zajedno, nolino god nas je moglo stati pod jedan ponrivač. Uslovi za život su bili veoma teški, a iznad svega su se tešno podnosili glad i nečistoća. U najtežem položaju su bile žene sa malom djecom, jer nijesu imale mlijeka da nahrane svoju djecu, pa su ih hranile onim što se moglo dobiti iz muhinje. Tako su sva djeca bila neuhranjena i malokrvna. Nenoliko puta su četnički oficiri u pijanom stanju poslije ponoći dolazili i lupali na zatvorsku kapiju, tražeći da im se otvore vrata da „oprobaju mošovke“, „partizansne kurve“. Pošto im stražari nijesu otvarali, oni bi dugo sa kapije psovali i izvinivali poznate četnične parole na račun partizanki. Na ovom mjestu bih se još osvrnula na nekoliko pojedinačnih sudbina, na žene zatvorenice noje u svakom slučaju to zaslužuju.