Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Niko živ ne briše termin genocid, samo se pitanje bestijalnog ubijanja Srba konkretizuje Pokoljem. Ostaju i genocid i Pokolj. Zar to treba da se „nacrta“ da bi bilo jasno?
Prof. dr Goran Latinović u tekstu „Pokolj ili genocid – o jednoj veštačkoj i štetnoj dilemi“ (objavio NSPM a prenio Muzej žrtava genocida), pominje akademika Krestića i mene kao nekakve besvjesne penzionere koje je zaveo „lukavi stomatolog“ dr Dušan Bastašić, da se opredijele za „štetni i veoma opasni(?!)“ termin „Pokolj“, pa smo se na taj način priključili njegovom (Bastašićevom) amaterizmu i neznanju.
Prof. Dr Vasilije Krestić kao akademik, nije klasični penzioner pošto je preokupiran naučnim projektima i poslovima upravnika Arhiva SANU.
Mene Latinović predstavlja kao bivšeg naučnog savetnika (jednim potezom pera oduzeo mi je najvišu naučnu titulu) – penzionera. Kao takav ja sam ipak i u ovoj godini objavio dvije studije o Ilirskom zavodu sv. Jeronima, o „Pacovskim kanalima“ (treća knjiga mi je u štampi), kao što je on u dosadašnjoj naučnoj karijeri (četrdeset i tri su mu godine) objavio svega dvije monografije lokalnog profila i petnaestak naučnih radova.
Ja sam do sada objavio više od 35. studija i monografija i oko 300. naučnih radova.
Ne razumijem otkud toliki gnjev kod tog mlađeg čovjeka prema onima koji ne dijele njegovo mišljenje, i kod svih onih koji su po „ko zna čijem nalogu“ bijesno nastupili protiv jednog „usamljenog“ borca za konkretizovanje termina u službi nacionalnih potreba.
I kao takav, besplodni stvaralac i profesor koji zbunjuje naprednu krajišku studentsku omladinu antisrpskim krivotvorenjima[1], on se usudio da nas proziva kao nedoučene novake sa pitanjem zašto smo se mi uopšte opredijelili za „problematični“ termin POKOLj?.
Sa nedostojnim kvalifikacijama, Latinović nas je svojom nezrelom logikom prosto ponizio, kada piše: „Kad se kaže Genocid nad Srbima u NDH (1941-45.) rečeno je sve, šta je počinjeno, nad kim je počinjeno, gdje je počinjeno. Kad se kaže ‘pokolj’ nije ništa rečeno i tek bi neupućenima trebalo objašnjavati o čemu se radi“.
Ako ubacimo malo logike pa kažemo „Pokolj nad Srbima u NDH (1941-45.)“ sve je rečeno kao i kod genocida. Pametnom dovoljno!
Dalje nas je Latinović predstavio kao nedovoljno obaviještene, kao one koji ne razumiju problem, kao naivce koji olako prihvataju sve ono što dolazi iz Banjaluke i Republike Srpske, bez ozbiljnijeg promišljanja, što po njemu, „nije rijetka pojava u Beogradu“ ili „potrebom da se iskaže sopstveni patriotizam, srpstvo, radikalizam. Očito je da aludira na naš „ekstremni“ srpski nacionalizam.
Latinović nas savjetuje da su se pokretači inicijative o nazivu Pokolj, trebali „posavjetovati sa naukom i strukom“.
Sa kakvom to naukom koja tavori u mjestu bez neophodnih revizionističkih zahvata koji bi otkrili istinska dešavanja u prošlosti.
Već sam naveo neke problematične stereotipe o narodima, koji su „istinski opasni“ po opstanak srpskog naroda i države. Kakve se struke i nauke drži dr Latinović kada živi u svijetu istoriografskih laži bez istoriografskih inovacija, dostignuća, kakvih je „malo i u prestonici Srbstva“ – Beogradu.
Latinović slavodobitno ističe da inicijativa za preimenovanje (to nije preimenovanje već konkretizacija termina genocid za srpsko stravično stradanje, kao što je to „šoa“, kod Roma paralaimos“ ili Veliki zločin kod Jermena) nije naišla ni na kakvu podršku u naučnim i stručnim krugovima Republike Srpske i Republike Srbije.
U početku netačno navodi da Bastašića, osim nas dvojice, niko nije podržao, ali poslije navodi „jednog srpskog književnika“, pa „jednog profesora iz Foče“, jednog pravnika, još jednog književnika itd. Na kraju ipak navodi „jednog uglednog sociologa (dr Antonića) o čijim razlozima za pristupanje uz Bastašića možemo razmišljati na sličan način kao i o Krestićevim i Žutićevim…“ Latinović na samom kraju „stidljivo“ pominje i jednog „poznatog srpskog istoričara (dr Miloša Kovića – N. Ž)“, ali se za njega po Latinoviću ne može „pouzdano utvrditi da li je (Bastašić) zaista dobio njegovu podršku i u kojoj mjeri, odnosno za šta(?)“.
Treba napomenuti da mi ne „pristupamo uz dr Bastašića“ zbog nekakvog idolopoklonstva već iz ubjeđenja da je to termin koji u potpunosti oslikava preovlađujući monstruozni način ubijanja Srba, nezabilježen u svjetskoj istoriji.
U fenomenu malih razlika, kod rimokatoličkog (hrvatskog) naciona treba tražiti uzročnost izrazito pojačane krvoločnosti, koja se ogleda u sangvinističkom najnižem porivu (bolje rečeno bastardskom nagonu) da pripadnika druge vjere (najbliže srodnike Srbe pravoslavne) na najbestijalniji način odvoji od života. Klanje je bilo „omiljeni“ način ubijanja jer se pri tom činu neposrednog kontakta („sa mirisom krvi“) ispoljava neskrivena krvoločna strast.
Pa i sam Latinović u jednom svom radu (nesvjesno priznajući dominaciju „pokolja“ u brojnim dokumentima) navodi izjavu upravnika imanja zagrebačke biskupije Ambroza Kuzmića iz 1700. godine, da bi bilo „bolje Vlahe (Srbe) sve poklati nego ih nastanjivati“.
I čuveni frankovac (pravaš) Iso Kršnjavi je bio za neposredni kontakt za žrtvom, uvid u žrtvu („dah za vratom“), kada je napisao: „Jedno vreme se pisalo da treba sve Srbe sjekirom utući“ (citirano prema jednom Latinovićevom radu).
Dakle, termin „željenog“ klanja Srba je u viševjekovnoj upotrebi kod rimokatolika, od kojih su u devetnaestom vijeku nastali Hrvati. U pitanju je, dakle, identitetska frustracija kod rimokatolika, današnjih Hrvata, koji su na žalost u većini nastali od Srba.
Možda motiv za negiranje Pokolja ima utemeljenje u razmišljanju da je on uvreda za hrvatski narod, pa pojedini dušebriznici sa srpske strane („čuvari bratstva i jedinstva“) nastoje udvornički da udovolje hrvatskim frustracijama o beskrajnoj krivici.
Ne treba zaboraviti da su Nijemci na jedan tehnološki hladan način likvidirali Jevreje. Izbjegavali su da neposredno vide žrtvu kako umire, već su je na jedan opskuran način ubijali gušenjem u gasnim komorama i „dušegupkama“. Otud kod Jevreja izraz „Šoa“.
Latinović treba da zna da uzrok ovako monstruoznog genocidnog ponašanja treba dakle tražiti u mentalnom i karakternom sklopu odanog vjernika i pozitivnog rimokatolika, koji u čestim kontaktima sa svećenikom jednostavno mora da prihvati njegov način razmišljanja i ophođenja prema tzv. inovjercima, jereticima i šizmaticima.
Upravo navedene kategorije vjernika i „nevjernika“ bile su i žrtve hrvatskog genocida, koji zbog monstruoznosti treba zvati POKOLj u NDH 1941-1945.
Kako sam već naveo, Latinović je objavio dvije skromne monografije lokalnog sadržaja i dvanaest naučnih radova (članaka), ne ulazeći u naučna istraživanja globalnih istorijskih procesa, naročito zaobilazreći ideološko-politička ključna sučeljavanja vatikanskog rimokatolicizma (presudni uticaj na mentalni sklop rimokatolika tzv. Hrvata) i građanskog liberalizma (presudno uticao na mentalni univerzalni sklop srpskog naroda).
Školovanje mu je proteklo u dovijanju kako da na najlakši način obezbjedi naučne diplome. Doktorirao je na nekakvoj „Školi istorijskih nauka u San Marinu. Latinović mi je pričao 2014. na naučnom skupu u Banjoj Luci (povodom godišnjice početka Velikog rata) da bi se želio preseliti u Beograd i zaposliti na fakultetu ili nekakvom institutu. Ja sam ga savjetovao da je bolje za njega da ostane prvi u svom mjestu sa svojim narodom, nego da ide u beogradsku avanturu. I ispostavilo se da sam bio u pravu.
Latinović je sada vanredni profesor, „sve i svja“ na Filozofskom fakultetu u Banjoj Luci, na kom hrabro predaje pet-šest predmeta (ne znam kako sve to postiže).
Kakve se struke i nauke drži dr Latinović kada živi u svijetu istoriografskih laži bez istoriografskih inovacija, dostignuća, bez sumnji u laž istoriografije hrvatstva, bez propitivanja zanemarenih i kužnih tema.
Zbog nametnute glupe dileme – pokolj ili genocid – poklonici genocida se „žeste“, ne znam iz kojih razloga.
Niko živ ne briše termin genocid, samo se pitanje bestijalnog ubijanja Srba konkretizuje imenovanjem, Pokoljem.
Ostaju i genocid i Pokolj. Zar to treba da se nacrta“ da bi bilo jasno?
Pitam se zašto se Latinović i njemu slični tako ne „žeste“ kada se pred našim očima utemeljuje hrvatstvo u Petrovaradinu (proglašenjem Jelačića za Hrvata), ili kada se kanoniku Ivanu Antunoviću, koji se izjašnjavao kao Bunjevac – Srbin rimokatolik, podiže hrvatski spomenik od strane Žigmanova, iako se Srbija posljednjih godina zalaže za rehabilitaciju bunjevačke narodnosne zajednice u Bačkoj.
To što se desilo u Subotici je direktna šteta bunjevačkim nastojanjima da konačno ponište diktatorsku odluku Josipa Broza iz 1945 godine (o hrvatstvu Bunjevaca).
Autor: Nikola Žutić
[1] Latinović se nije odmakao od antisrpskih krivotvorenja jugoslavenskih monarholiberala (tipa Ferde Šišića, Viktora Novaka i dr.) i Brozovih socrealista koji su propagirali antisrpsku hipotezu da su se „agresivni Srbi pod turskim pritiskom naselili na imanja hrvatskih feudalaca (nepoznata pojava u istoriji), i pri tom im nisu htjeli plaćati feudalne dadžbine, pa su se tzv. hrvatski feudalci koristili raznim prinudnim sredstvima.
Latinović je, dalje, zagovornik hipoteze o masovnom doseljavanju Srba u 16, pa čak i u 17. vijeku u zapadne, po njemu hrvatske oblasti. Naime, ono što je frapantno za „sveučilišnog“ profesora Latinovića, on izgleda u potpunosti vjeruje u fantastičnu (izmišljenu) „Hrvatsku srednjevjekovnu državu“, kada za nju piše da je prestala postojati 1102. godine i da je potpala pod Mađare, a od 1527 pod Habzburgovce.
On odbacuje tezu da su Srbi autohton narod u zapadnim srpskim zemljama, ali podržava hipotezu o naseljavanju Srba i Hrvata u 7. vijeku (bez dokumentarne osnove). Očito je da on ne čita (a trebao bi to da radi kao sveučilišni profesor) radove proskribovanih austrijskih (njemačkih) istoričara, hroničara, kartografa Fridriha fon Taubea, barona Bartenštajna, Georga Kola, Hajnriha Berghausa, i srpskih akademika Miloša Milojevića i Panteliju Srećkovića, po kojima su Srbi prastanovnici jugoistoka Evrope, Panonije i današnje Njemačke (Lužički Srbi, Polapski Srbi i drugi). Oni u većini tvrde da su Hrvati (Hrbati, „Planinci“) samo jedno od srpskih plemena, što ističe i slovenački filolog Kopitar.
Pored krivotvorene istorije o famoznom naseljavanju Srba i Hrvata (o kojem nema nikakvih dokumenata), studentima Republike Srpske bi trebalo prezentovati (dati na razmišljanje) i ove „hipoteze“ o Srbima kao balkanskom pranarodu, koje ipak imaju mnogo veće utemeljenje od priča o seobama u 7. vijeku i o hrvatskoj srednjevjekovnoj državi.
Ipak Latinovića ne treba u potpunosti optuživati: treba kriviti odabir profesora koji su dolazili sa beogradskog Filozofskog fakulteta i širili antisrpske krivotvorine, kao na primjer prof dr Rade Mihaljčić koji je svojevremeno pisao o srednjevjekovnom hrvatstvu, o šiptarskom ilirizmu, odnosno o vezivanju srpskog ilirskog imena uz Šiptare i drugo. Treba istaći da su svi ranije pomenuti austrijski (njemački) istoričari i hroničari nacionalni pojam Ilira, ilirske ideje, vezivali uz srpski narod.
Pojam „Bošnjanin“, „Bošnjak“ za Latinovića ima državno (političko) značenje a ne etničko (narodnosno) značenje vezano za Srbe. On prevjeravanje Srba 1941. ne naziva prekrštavanje već pokrštavanje, kao da se radi o nevjerničkom paganskom narodu itd. Ovo su samo neke nepreciznosti u njegovom naučnom, da ne kažem stručnom izražavanju.
Vezane vijesti:
Bastašić: Profesore, zašto osporavate Pokolj?
POGLED: Bastašić – Da se utvrdi Dan sećanja na srpske žrtve (VIDEO)
Nikola Žutić: Koncentracioni logor Gospić, april – avgust 1941.
One Response
Nažalost u stručnoj periodici i u javnim glasilima nema dovoljno informacija o stavovima akademika Krestića ili Nikole Žutića i Ljubodraga Dimića o uvek aktulenim ptanjima stradanja Srba u NDHa. Njihovi utemeljeni naučno stavovi danas su potrebniji nego ikad jer se istorija stradanja Srba, takoreći, svakodnevno krivotvori ili diletantski interpretira kao što je u slučaju prof dr Latinovića na Srpskom univezitetu u Banja Luci. Hvala dr Žutiću za osvetljavanje spornih pojava i nenaučnih mišljenja (između ostalih i akademika R. Mihaljčića).