Gvozden Mitrović je rođen u Arnicu, u užičkom okrugu, 17. januara 1893. godine u težačkoj porodici, od oca Stefana i majke Jelisavke. Godine 1912. upisuje Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu. Na poziv srpske vlade i Vrhovne komande generaciji rođenoj 1892. i 1893. da pomogne zemlju, prekida studije i 1. septembra 1914. odlazi u Skoplje gde stupa u đačku četu, prolazi obuku i učestvuje u Velikom ratu kao đak-podoficir, a kasnije i rezervni pešadijski poručnik 1. čete, 2. bataljona 6. pešadijskog puka sve do 22. maja 1918. godine. Gvozden je vodio dnevnik, beležeći datume po starom kalendaru. Njegovi opisi svedoče o razboritoj misli i iskrenom duhu mladog čoveka koji bez ulepšavanja,

Najjača poluga srpske politike 1912/1913. O srpskoj diplomatiji i njenoj uzdanici – narodnoj vojsci ili kako nijedna politika u kojoj se na kraju mora apelovati na upotrebu sile, vojsku, ne može uspeti ako u čitavom društvu, kod svakog njegovog člana, ne postoji jasna predstava zbog čega su odbrana ili rat u nekom trenutku neizbežni Svoditi srpsku vojsku na nekoliko vojvoda i generala ili pretenciozno zaključivati o njoj kao instituciji kroz ponašanje nekolicine zaverenika, ili članova organizacije „Ujedinjenje ili smrt“ („Crna ruka“), osnovane tek 1911. godine, pominjati samo kao slogan mesta pobeda – Kumanovo, Bitolj i Bregalnicu, vodi polako ka trošenju nekadašnjeg značenja tih simbola, ali i proizvodnji jedne neplodne analize

“Pre više od devet decenija završen je I svetski rat u kome je kao vojnik učestvovao i Momčilo Gavrić. Većina Lozničana ne zna ni ko je on, a kamoli odakle je. A trebalo bi jer je Momčilo, najmlađi vojnik svih armija u Prvom svetskom ratu, njihov zemljak rođen u Trbušnici, kod Loznice, ispod planine Gučevo. Nažalost loznički kraj je sasvim zaboravio ovog nesvakidašnjeg junaka. U knjigama je zabeleženo da je Momčilo Gavrić na početku Prvog svetskog rata imao nepunih osam godina. On je iz Trbušnice, sela pet kilometara od Loznice, ispod samog Gučeva. Bio je osmo dete svojih roditelja oca Alimpija i majke Jelene. Tada je bio ponos imati dosta

Oduvijek sela, varošice, gradovi, planine, ravnice, rijeke, jezera, mora, mostovi i putevi liče na knjige. Na male i velike. Geografija je najveća biblioteka na svijetu. Sve je u njoj poredano po značaju i po veličini. Putuješ i čitaš. Dolazak u neko mjesto jeste otvaranje korica velike, nove nepročitane knjige. Ideš njegovim ulicama i sokacima, razgledaš mu znamenitosti, pričaš sa ljudima, slušaš njihove pjesme… U stvari, listaš knjigu. Knjiga Mačvanskog Prnjavora, stradalnika u dva velika rata, mora dugo i polako da se čita kako bi se o njemu saznalo. Jesen u ovom mjestu je vrijeme za sjećanje na prošlost i doktora Arčibalda Rajsa. Tekst: Tihomir Nestorović – Mačvanski Prnjavor je varošica

U Beogradu je sinoć pretpremijerno prikazan dokumentarni film „Srbi na Krfu – sto godina od Albanske golgote“. Film „Srbi na Krfu – sto godina od Albanske golgote“ prati kretanje srpske vojske prilikom povlačenja 1915/16 godine preko Albanije do grčkog ostrva Krf, njen oporavak i pripreme za oslobađanje Srbije u Prvom svjetskom ratu. Ovaj dokumentarni film autorke Slađane Zarić premijerno će biti prikazan na Krfu 18. aprila. Filmska priča, potkrijepljena je dokumentima i arhivskim fotografijama savezničkih armija koje do sada nisu viđene, a činjenicama i emocijom dočarava jedno junačko vrijeme stradanja i vaskrsa srpske vojske. Sinoćnu pretpremijeru organizovala su ministarstva odbrane i rada, zajedno sa Radio-televizijom Srbije, a ministar za rad

O čoveku kome se i danas dive širom bivše Jugoslavije, Gavrilu Principu, ispričane su mnoge priče. Neke od njih su i teroije zavera kojima su na Balkanu, poznato je, skloni svi. Ipak, malo je poznat život njegove porodice nakon atentata i Prvog svetskog rata u tada Kraljevini Jugoslaviji. Ovaj zvaničan dokument (koji nikada nije bio objavljen i dugo je bio čuvan kao tajna u Arhivu Dvora) daje odgovor na pitanje šta se dogodilo sa porodicom Princip i kako su živeli nakon oslobođenja od Austrougara! Baš pod ovim brojem „110-16“ zavedeno je pismo Petra Principa (oca srpskog junaka Gavrila) kralju Jugoslavije Aleksandru I Karađorđeviću u kojem on preklinje za pomoć “svog

U ćeliji sam sa Vasom Stajićem. Danas mi je držao predavanje da će Rusi potući Švabe i da će nas oni osloboditi. Vatren je rodoljub, napisao je 1914. godine u svom logorskom dnevniku internirac dr Mihovil Tomandl „Teško je bilo srbovati u Aradu”, reči su dr Mihovila Tomandla, Hrvata rodom iz Brčkog u Bosni, advokata i danas velikog imena u Pančevu. Zabeležio ih je sa samo dvadeset godina, tamnujući u rumunskom kazamatu, u koji je stigao odmah po objavi Prvog svetskog rata. U zloglasnoj aradskoj tvrđavi, grobnici hiljada nevinih, Tomandl je proveo teških 46 dana. Vojni kazamat, a zapravo logor utamničenih nacionalnih boraca, ali i  mnogo žena, starih i nedužne

Kapija zloglasnog austrougarskog logora Vuksanlekić nadomak crnogorsko-albanske granice pre 101 godine, poslednjih dana 1917, zanavek je zatvorena. Među jedva pedesetak onih koji su tog sumornog dana izašli na slobodu iz logorskih žica, koji su preživeli ovaj deveti krug pakla i ostali da kazuju kako je bilo, bila je i Milica Minić sa Gostilja kod Danilovgrada, ojađena majka koja je sa sedmoro dece dospela u ovo mučilište, a vratila se samo sa ćerkom Milušom. – Kad nadjača Švaba i bi kapitulacija šesnaeste godine, nas bila puna kuća – ispričala je svojevremeno potpisniku ovih redaka, već dvadesetak godina pokojna Miluša Minić, udata Lakić, sećajući se strahota koje je preživela. – Bili otac

O Srbinu sahranjenom u Hrušovanu kod Brna saznalo se na osnovu pisma zamenika gradonačelnika tog češkog grada poslatog u Užice Užice – Uprava češkog grada Brna namerava da obnovi spomenik Srbinu, ratnom zarobljeniku Tripku Markoviću, rodom iz Ponikovice kod Užica, umrlom 1917. u selu Hrušovanu kod Brna. I dok su kod nas spomen-obeležja junacima Velikog rata neretko prepuštena zaboravu i zubu vremena, Česi posle jednog veka, evo, ne zaboravljaju ni nedovoljno znane srpske ratnike koji su kratko kod njih živeli. Priču o sudbini zarobljenika Tripka otvorilo je prošle godine pismo iz Brna upućeno užičkom gradonačelniku Tihomiru Petkoviću. Napisao ga je Pavel Kadlec, zamenik gradonačelnika ovog drugog po veličini češkog grada

San o Velikoj Bugarskoj probuđen u San Stefanu 1878. godine nikada nije prestao i on je važan uzrok bugarskih nepočinstava u oba svetska rata na teritoriji istočne i južne Srbije. Dobro su znali da ta ideja nikada nije prihvaćena u ovim oblastima, ali su imali razrađen plan šta treba činiti ako se dočepaju tih krajeva. Tako, čim su uz pomoć Nemaca ušli na ovaj prostor početkom novembra 1915. godine, počeli su nasilnu bugarizaciju porobljenog stanovništva. Već su do 11. novembra pokupili sve popove u okolini Niša i pod izgovorom da ih vode u zatočeništvo u Bugarskoj, poterali su prvu grupu prema Beloj Palanci. U predvečerje su stigli u ovu varošicu,