Anđelko Anušić: JADOVNO, ODLOŽENI PARASTOS

Senima poubijanih Gradinčana i Suvomeđaša

Odavde do tamo, i odonud do ove Jadare, ako ukrsno gledaš s kraja nakraj Spasovog drveta, a drugčije se to i ne može dogledati, ta krstasta šir u dubokoj daljini – kao krilo gavrana raširi ruke starac Golub Lastavica, poslednji krik, odloženi vaj Jadovljana,  raširi ruke na Golo brdo kao da će ga penjati,  a glas mu beše kao jauk vetra, žvizd njegov pridavljen u onoj bezdanuši – svaki Srbin svoju jarugu, japagu, jednookušu, sljepušu, jamurku, jamušu, jamu,  da rečem ponaški, ima. U koju je ustopio, nagazio kao na kob, sugreb sudbine, psećim jezikom tolkovano. Ili će glibom posrnutu, zajaruzati nekad, docnije sigurno. Odloženo, u svoju krvopadnu lokvu.

A Srbin ti je, da me krivo ne shvatiš i očima na me zabezdaniš kako si vazda za vazda navikao, i ujamiš me prije vremena, svako ono čeljade u ovu jarugastu dolinu dublje porinuto od drugih,  a koje još kreše žižica Riječi Božje.

[1] Jadovno – Ustaški sabirni logor – stratište koje sačinjava kompleks jama bezdanki;  nalazi se severozapadno od Gospića (Hrvatska!) na udaljenosti od 23,5 km, duboko u gorju velebitskog masiva. Prema najnovijim istraživanjima koja su preduzeli potomci postradalih, hrvatske ustaše su tu, tokom 1941. godine, na zverski način ubile 38.000 srpskih civila, među kojima je bio veliki broj dece i starih lica. Posle Jasenovca, Jadovno je najveće srpsko gubilište u vremenu postojanja Nezavisne Države Hrvatske (1941-1945).

Izvor:

Objavljeno u knjizi pjesama Anđelka Anušića, ZIMNO MESTO. Knjiga je dobila nagradu Gordana Todorović za 2016. godinu.

Autor je darovao knjigu udruženju Jadovno 1941.