Piše: Vladimir Umeljić Uloga Zapada pri nasilnom raspadu druge Jugoslavije na kraju XX veka, kada je istovremeno udaren temelj, trasiran put, koji je vodio ka vojnoj intervenciji u Avganistanu,[1] ka napadu Zapada na Irak i Libiju, i ka „predstavničkom“ ratu u Siriji, predstavlja verovatno odsudno padanje na ispitu odgovornosti pred istorijom od strane „NATO-demokratija“. Trenutni vrhunac ovog razvoja, u rano proleće 2014, predstavlja najnovija – i od Drugog svetskog rata nesumnjivo najopasnija, jer neposredno i masivno preteća za Rusiju – eskalacija u Ukrajini, gde se Zapad otvoreno povezuje sa izvršiocima nesumnjivog državnog udara, sa ukrajinskim militantnim neonacistima („Desni sektor“, „Svaboda“, koji slede primeru Stepana Bandere[2] i otvoreno propagiraju i praktikuju

Predsjednik Saveza Srba iz regiona Miodrag Linta ocijenio je skandaloznim izjave hrvatskog ministra spoljnih poslova Mire Kovača, hrvatskog poslanika u Evropskom parlamentu Marijane Petir i drugih hrvatskih zvaničnika da Srbija mora ukinuti univerzalnu nadležnost za ratne zločine. Linta je istakao da je neprihvatljivo da Hrvatska, kao članica EU, traži od Srbije da promijeni navedeni zakon, ako takav zakon imaju i druge članice Unije. „Očigledno je da su hrvatski zvaničnici pod velikim pritiskom raznih udruženja hrvatskih veterana koji se plaše da će, ipak, jednog dana naredbodavci i počinioci strašnih zločina nad srpskim civilima i zarobljenicima biti osuđeni“, ocijenio je Linta. Kako je poručio, Srbija zastupa cilivizacijski stav da svi koji su

Jozo Režić, bivši komandant hrvatskih specijalaca, čovek koji se usudio da kaže da je Tompson zlo i da su Srbi u Hrvatskoj ugroženi, ni za pedalj ne odstupa od svojih reči… U ispovesti za “Blic” Režić ističe da mu je dosta ćutanja i da je neko morao da progovori o onome što se dešava u Hrvatskoj. – Tompson i svi nacionalisti su ljudske ništarije koji će nam krv piti dogod budemo ćutali. Dosta nam je više rata. Nek se pune stolovi i hale za razgovor, a ne puške – kaže za “Blic” Režić (56), ratni komandant specijalne policije u Splitu. On se, inače, pre dva dana na Fejsbuku javno suprotstavio

Vodeći njemački riječnik „Duden“ promjenio je definiciju „ustaša“ koje su od nacionalista sada okarakterisali kao „genocidne fašiste“. U dijasporskoj Humanitarnoj organizaciji „28. jun“ kažu da je do promjene došlo nedjelju dana nakon što je ova organizacija zatražila od „Dudena“ promjenu definicije. U onlajn izdanju ovog njemačkog riječnika sada se navodi da su „ustaše“ pripadnici hrvatske fašističke organizacije čiji je glavni cilj tokom njenog postojanja (1941-1945) bila secesija od Jugoslavije i etnička homogenizacija Hrvatske, tokom okupacije počinili su masovna ubistva Srba, Jevreja i Roma. – Onlajn izdanje riječnika je već promijenjeno i sada sadrži novu definiciju. Dobili smo mejl od „Dudena“ gdje su nam rekli da će u njihovim budućim, štampanim

Masakr oko 100.000 domorodaca na tlu današnje Namibije Berlin je spreman da nazove genocidom, ali da nema zbog toga pravne posledice Od našeg dopisnika Frankfurt, Hajdelberg – Iako malo koji narod zaista priznaje genocid počinjen u njegovo ime, kao što to čine Nemci u pogledu Holokausta nad Jevrejima, nisu ni Nemci tako radi da snose odgovornost za ostale svoje genocide u prošlosti. Premda se još pre godinu dana u Berlinu pričalo o tome kako će nemačka vlada zvanično priznati da je genocid to što su nemačke kolonijalne snage između 1904. i 1908. u tadašnjoj jugozapadnoj Africi, a današnjoj Namibiji, pobile između 85.000 i 100.000 pripadnika plemena Nama i Herero, to

Da bi došlo do pomirenja, počinioci zločina moraju biti kažnjeni – kaže Knut Fluvik Toresen, major norveškog bataljona koji je 2004. zaustavio Albance kod Čaglavice Knut Fluvik Toresen je norveški istoričar i major sa dugim službovanjem u inostranstvu. Dve godine bio je norveškoj mirovnoj misiji u Republici Srpskoj i Sarajevu, a potom dve godine i na Kosovu. Na Kosovu je lično bio uključen u akciju malog norveškog bataljona od 250 vojnika koji je 17. marta 2004. zaustavio 10.000 Albanaca, namerenih da unište srpsko selo Čaglavicu, kraj Prištine. Tačno je, ističe Toresen, da su druge vojske u nekim mestima dobile naređenje da ne reaguju u slučaju sukoba, ali podvlači do to