U Srbiji već dugo vlada duh autocenzure, samoporicanja, samonegacije. Nepostojanje kulture sećanja vodi u kolektivni zaborav i postepeno brisanje temelja identiteta.     U drugoj polovini decembra u Kulturnom centru Beograda održana je izložba na kojoj su prikazane „albanske žrtve srpskog terora“. Izložbi je, između ostalih, prisustvovao i srpski premijer. Tom prilikom je istakao da bi „ovakve izložbe trebalo da budu organizovane u svim gradovima bivše Jugoslavije jer nose pouku”. Imajući u vidu stradanja koje srpski narod trpi na Kosovu i Metohiji vekovima, ovakva konstatacija sama po sebi nameće pitanje: „Da li je moguće organizovati sličnu izložbu u Prištini ili Tirani”? Možete li zamisliti da se, u recimo Đakovici, organizuje

Jedna od najvećih turističkih atrakcija u glavnom gradu Hrvatske, Zagrebu je svakako katedrala koja se nalazi na Kaptolu. Ne bi bilo ništa sporno u posjeti velelepnom vjerskom objektu iz 12 vijeka, koji se nalazi u glavnom gradu poslednje primljene članice Evropske unije, da u tu turističku turu nije uključeno i poklonjenje grobu kardinala Alojzija Stepinca. Za one koji nisu upoznati a novijom jugoslovenskom istorijom, Alojzij Stepinac je bio kardinal i zagrebački nadbiskup koji je tokom drugog svjetskog rata bio poznat po svojoj saradnji sa Ustašama i otvorenoj podršci koju je pružao u formiranju NDH. Osim toga, podržavao je poglavnika NDH, Anta Pavelića jer je smatrao da Srbi i Hrvati nikako ne mogu

Devetog januara na praznik Svetog prvomučenika i arhiđakona Stefana, Republika Srpska je napunila svoj 22. rođendan, zakoračivši tako u treću deceniju svog postojanja.       Nastala u vrtlogu građanskog rata u bivšoj SFRJ tj. SR BiH, na teritoriji od 25 000 km2 na kojoj živi 1 440 000 stanovnika, Republika Srpska i danas posle više od dve decenije postoji, živi i tavori. Ona je produkt istinske želje srpskog naroda sa leve obale reke Drine da stvori svoju državu, koja bi mu pomogla da se sačuva od pokušaja biološkog istrebljenja. Pored viševekovnog položaja između čekića i nakovnja tj. Beča i Istambula, srpski narod je na kraju 20. veka uspeo da

Posle Ujedinjenja 1918. Srbi katolici smatrali su da je njihovo nacionalno pitanje rešeno ujedinjenjem sa Srbijom i stvaranjem Jugoslavije. U listu „Dubrovnik” o tom vremenu ističe se: „Katoličko Srpstvo, koje je cijelu ovu borbu izvodilo, cijenilo je nakon rata borbu završenom i da će ono mirno bez borbe i bez zapreka moći, u jedinstvu i slobodi, nastaviti i dovršiti velike zamisli svog velikog učitelja Meda na spas i napredak zajedničke domovine …” (1) Prva godišnjica Dana Ujedinjenja 1919. proslavljena je u Luci Šipanskoj svečano. Selo je bilo okićeno zastavama i sagovima, a stanovništvo, odazvavši se opštinskom pozivu, obustavilo je sav rad i došlo na svečano blagodarenje u crkvu. Kasnije na svečanosti u

Mada je u Zagrebu tokom proslave Božića po julijanskom kalendaru, 7. januara, prilikom čitanja Božićne poslanice patrijarha Irineja i arhijereja Srpske pravoslavne crkve izostavljen deo koji se tiče teškog položaja Srba u Hrvatskoj, a za cenzuru se optužuje mitropolit zagrebačko-ljubljanski Jovan Pavlović, poslanica se zahvaljujući državnoj Hrvatskoj radio-televiziji ipak u celosti čula širom Hrvatske i njene dijaspore. Jer, prazničnu liturgiju, koju je u Vinkovcima služio patrijarhov izaslanik vikarni episkop Jovan Ćulibrk, gde je pročitana necenzurisana poslanica, HRT je direktno prenosila i preko satelita. A kako „Vesti“ saznaju svešteničke autocenzure, kada se radi o poslanici, bilo je ne samo u Mitropoliji zagrebačko-ljubljanskoj, već i u pojedinim crkvama dalmatinske, slavonske i gornjokarlovačke eparhije SPC. NE

Mučenje u javnim istupima i uvjeravanje svjetske javnosti o antifašizmu u građanskom ratu nazvanom domovinskim, od strane najviših hrvatskih državnih dužnosnika naprosto je neshvatljivo U Hrvatskoj, po završetku građanskog rata devedesetih, dotadašnji SUBNOR , Savez udruženja boraca narodnooslobodilačkog rata je prekršten. Dobio je ime Savez antifašističkih boraca i antifašista ili skraćeno SABA. Nameće se zaključak, da su u samom nazivu, lijevo od veznika borci protiv fašizma u Drugom svjetskom ratu, a desno su antifašisti, samo antifašisti, bez borbenog atributa. Nije mi bilo jasno to pokrštavanje, kao uostalom ni ono moje 1942. godine, u katoličanstvo. Ali, vremenom čitajući raznoliki “tisak” i slušajući razne emisije o minulom ratu, morao sam zaključiti da su