Vladislav B. Sotirović: Ko su bili okupatori a ko izdajnici?

U „Politikinoj“ rubrici „Među nama“ pojavio se 26. aprila 2021. g. još jedan u nizu titoističkih pamfleta o Josipu Brozu Titu i Drugom svetskom ratu u Jugoslaviji („Najnoviji rat protiv Tita“) autora izvesnog Nikole Narandžića (Zemun) u kome se po standardnim udbaškim metodama i rečniku blati i moja profesionalna malenkost.

Piše: Prof. dr Vladislav B. Sotirović, Vilnjus, Litvanija

Nije teško pogoditi da se najverovatnije iza ovakvih brozombističkih falsifikata kriju drugovi iz tzv. „Saveza antifašista (sic!) Srbije“ (predsednik Aleksandar Kraus, glasnogovornik Zlatoje Martinov) a u kojima iskazuju elementarno nepoznavanje i istorije i istoriografije o temama o kojima pokušavaju da i dalje ispiraju mozgove javnosti. Ovom prilikom bih drugovima „antifašistima“ skrenu pažnju na fundamentalnu suštinu ratnih sukoba (građanskog rata) u Jugoslaviji od 1941. do 1945. g.  radi njihovog opšteg obrazovanja i ličnog napretka u studijama jugoslovenske istoriografije. 

Drugi svetski rat na tlu bivše Jugoslavije odvijao se u znaku ambicija Josipa Broza Tita da se dokopa po svaku cenu vlasti faktički koristeći Srbe protiv Srba. Da li su ovi “iskorišćeni” Srbi (sa prostora NDH) bili svesni ili ne za koga i zašta se bore ostaje otvoreno pitanje u jugoslovenskoj istoriografiji i političkoj psihologiji. Ipak, između njega i Belog Dvora na Dedinju stajao je okupatorski Vermaht, kralj, JVuO i dr.

Dakle, trebalo je sve te prepreke eliminisati kako bi se kaplar-maršal uselio u Beli Dvor. Kako se završilo sa okupatorima i kraljem poznato je. Poznato je i to da u Srbiji skoro da i nije bilo Brozovih partizana, kako to narod kaže tek koliko “za seme” i da je Ravnogorski pokret bio dominirajući, a đeneral Draža Mihailović u narodu omiljeni gerilski vođa. Osvojiti Srbiju u jesen 1944., uz pomoć Staljinove Crvene armije, bila je jedna stvar, a naklonost žitelja Srbije (Srbijanaca) ipak druga i u praksi dugoročnija. Zato je trebalo da đeneral Draža Mihailovoć, ratni heroj iz Prvog svetskog rata, najodlikovaniji srpski oficir, dobitnik nekoliko medalja za antifašističku borbu od strane zapadnih Saveznika i ministar vojni jugoslovenske Vlade u egzilu (Londonu), bude eliminisan sa istorijske scene svim (propagandnim i nemoralnim) sredstvima. Drugim rečima, nije bilo dovoljno samo ga fizički likvidirati (to smo naučili od Isusa iz Nazareta), već ga propagandno dezavuisati, tj. likvidirati i moralno-politički. Zato je đeneral od strane titoista proglašen izdajnikom i saradnikom okupatora.  

Tako je skovana titoistička istorijska farsa, da onaj koji je Srbiju (oktobra 1944. g.) faktički okupirao proglašava izdajnikom onoga ko se toj okupaciji  suprostavljao i borio protiv stranih okupatora još od maja 1941. g. dok su Titovi komunisti sve do 22. juna 1941. g. bili otvoreni sporazumni kvislinzi nacistima i Vermahtu, a nakon “Barbarose” povremeno potpisivali sporazume sa nemačkim nacističkim okupatorima (marta 1943. g.) a sa poglavnikovim ustašama sarađivali i sa i bez sporazumnih potpisa. Umesto Aleksandra Rankovića, Slobodana Penezića Krcuna, Miloša Minića, Petra Stambolića i ostalih srpsko-srbijanskih izdajnika i kvislinga, kola su se slomila na patrioti koji je upravo bio poslednji čovek kome se atribut izdaje može pripisati. Možda najveća moralna ljaga srpskog naroda, barem onoga u Srbiji, jeste prihvatanje politike jednog zlotvora (bivšeg austrougarskog kaplara koji je ratovao 1914.−1915. g. protiv Srbije i to u hrvatskoj “Vražjoj diviziji”), koji je uspeo da nametne svoju volju i srbofobičnu politiku čitavom narodu i podjarmi ga ne samo fizički, već i mentalno.

Moralna stigma izdajnika i kvislinga nije nepoznata u istoriografiji kako domaćoj tako i inostranoj kada se koristi u funkciji da se neko eliminiše, bilo iz politike, bilo iz same istorije, tj. kolektivnog pamćenja. Međutim, ako je to znak nečije agresivne beskrupuloznosti, prenošenje srama izdajstva sa jedne ličnosti na drugu, znak je ekstremne moralne podlosti i perfidne podmuklosti. Ako je slučaj đenerala Draže Mihailovića primer za prvo zlodelo, slučaj Vlatka Vukovića i njegove izdaje na Kosovu polju 15./28. juna 1389. g. predstavlja paradigmu par excellence perfidne zamene teza, tačnije njihove razmene.

Ovakvom zamenom teza se osigurava trajnost zlodela. Bez toga postoji verovatnoća da se nepravda ispravi. Međutim, perfidnom zamenom krivice stvar (u sudskom postupku slučaj) se stavlja ad acta, tj. arhivira. Drugim rečima, zašto bi neko sada ispitivao da li je Vlatko  Vuković (iz Bosne) izdao Srbijance na Kosovu polju protiv Osmanlija, ako već “znamo” da je to uradio Vuk Branković (iz Srbije, sa Kosova)? To isto važi i za Josipa Broza Tita, tj. Dražu Mihailovića. I time se priča (slučaj) praktično završava. Veoma lukavo i perfidno, zar ne? Na žalost, ta lukavost i perfidnost traje već ravno 80 godina koliko je prošlo od početka Drugog svetskog rata u Jugoslaviji.

Inače, u dotičnom pamfletu ”Najnoviji rat protiv Tita“ koji najviše miriše na pero iz kuhinje “magistra” Zlatoja Martinova, iznose se notorne laži u vezi sa istorijom Drugog svetskog rata na prostorima bivše Jugoslavije kao i u vezi sa personažom austrougarskog kaplara J. B. Tita. U narednim redovima bih veoma konkretno ukazao na dotične zlatobrozombijevske krivotvorine koje je dotični ”magistar“ već prosipao po raznim portalima uključujući i drugosrbijanski i autošovinistički beogradski dnevni list “Danas” od koga verovatno dobija debele honorare za svoje kulinarske specijalitete.

U pamfletu se tvrdi da je J. B. Tito:

”za života uspešno ratovao protiv svojih i narodnih protivnika i neprijatelja, ali u najnovijem ‘ratu’ on je samo pasivna meta ostrašćenih napada od kojih ne može da se brani jer je umro pre više od 40 godina“.

Ovo je jedna od bazičnih krivotvorina u vezi sa (ne)delima J. B. Tita. Tito nije ratovao protiv svojih i narodnih neprijatenja već isključivo i samo protiv Srbije i srpskog naroda i to uspešno. O Brozovoj genocidnoj politici prema Srbiji i Srbima za vreme njegovog života kao klasičnog totalitarističkog diktatora i nije moglo da se “ratuje” jer je kazna bila Goli otok i potapanje pod led pod formalnim okriljem ”kontrarevolucionarnog“ delovanja i pravne zaštite lika i (ne)dela Zagorskog kasapina. Normalno je i humano shvatljivo da je “ratovanje” otpočelo tek nakon diktatorove smrti i to nešto oko deset godina kasnije jer su se tek tada stekli iole prihvatljivi društveno-politički uslovi za ”ratovanje“. Međutim, jedini borbeni argument svih titoističkih Zlatoja jeste “o mrtvima sve najbolje” jer, što je tačno, mrtvi ne mogu da se fizički brane od opozicije, tj. kritičara. Po toj logici, međutim, Zlatoju i njegovim titoistima preporučujemo da više ne stavljaju u usta Adolfa Hitlera jer prosto strvina ne može da se fizički brani obzirom da je crkla u Argentini nekih 16 do 20 godina pre strvine Broza. Poznato je da su neprijatelji Broza bar sa srpske strane bili ne narodni neprijatelji već neprijatelji Pavelićevih crvenih ustaša kojima je vrhovnik bio J. B. Tito. Sramota je za jednog ”magistra“ da koljačke ustaše poistovećuje sa narodom.

Dalje se tvrdi da:

“napadači na njega su uglavnom potomci gubitnika Drugog svetskog rata, protivnika koje je Broz svojevremeno porazio, razvlastio, a neke i likvidirao”.

Ova teza je apsolutno tačna u tehničkom smislu i paralelna je sa činjenicom da je i Adolf Hitler u Nemačkoj porazio, razvlastio, a mnoge svoje protivnike i likvidirao. Zlatojevi brozombiji bar u nečemu ne lažu. Svaka čast.

U nastavku pamfleta za svaku pohvalu se takođe iznosi notorna politička istina da:

”ti potomci ni danas ne mogu da se pomire s istinom o svojim neuspešnim precima i njihovim sudbinama, pa koristeći nestanak velikog protivnika sa javne scene nastoje da ga posmrtno što više ocrne i tako mu se mrtvom bar delimično osvete“.

Ova istina se takođe u potpunosti odnosi i na sve preživele Jevreje od nacističkog holokausta koji i danas pljuju po Hitleru i njegovim nacistima jer je za vreme Trećeg Rajha to bilo racionalno nemoguće sem za one koji su se odlučili da dobrovoljno odu u Aušvic odakle se izlazilo kroz dimnjake krematorijuma.

Zlatousti brozombiji dalje tvrde da je:

“posebna želja i cilj napadača [je] da pripadnicima mlađih generacija koji nedovoljno poznaju noviju istoriju svoje zemlje i naroda, prikažu i u svest i pamćenje urežu lik Tita kao negativca, srbomrsca i srboubice, potajnog saradnika ustaša, a kasnije svemogućeg surovog diktatora Jugoslavije i glavnog krivca za njen raspad”.

Tačno. Mlađe generacije imaju pravo da saznaju pravu istinu o istoriji svog naroda i zemlje a ne da im mozak ispiraju crvene Brozove ustaše kao nama starijim generacijama. U gore navedenom citatu Broz je bio tačno ono kako je i navedeno.

Tvrdi se dalje da:

”istovremeno nastoje da što više ulepšaju likove svojih predaka i zataškaju njihovu saradnju s fašističkim okupatorima za vreme Drugog svetskog rata“.

U ovom slučaju se podmeće klasična zamena teza. Sa fašističkim okupatorima Jugoslavije i njihovim nacističkim saradnicima tipa crne ustaše Anta Pavelića su upravo Brozovi titoisti sarađivali još od vremena pre Drugog svetskog rata kao i za vreme samog rata i sa kojima još od 1930-ih godina preko 1943. g. imaju pisane, tj. dokumentovane, sporazume o zajedničkom rušenju Jugoslavije i srbocidu. Što se tiče antiustaških predaka i njihovih likova oni se danas ne ulepšavaju od strane profesionalnih istoričara već se iznosi prava istina o njihovoj ulozi u borbi protiv fašističkih okupatora i njihovih saradnika tipa Pavelićevih crnih i Brozovih crvenih koljačkih ustaša.

Drugovi prepakovani subnorovci druge i treće generacije iznose teze da:

“Prostor za objavljivanje njihovih [antititoističkih] mahom klevetničkih tekstova daju im i oni dnevni i nedeljni listovi koji su svojevremeno bili levičarski orijentisani, hvalili Tita i njegova dela, kao što su ‘Politika’, ‘Večernje novosti’, NIN, ‘Pečat’ i drugi. Na taj način oni nekom dokazuju da je Srbija danas demokratska zemlja u kojoj vlada sloboda medija, a posebno štampanih. Kao svež primer takve slobode medija pomenuću ‘Politiku’, u kojoj prof. dr Vladislav B. Sotirović iz Vilnjusa, glavnog grada Litvanije, objavljuje svoja titomrzačka pisma. U svom najnovijem dopisu, objavljenom 17. aprila, on pored ostalog, piše da je Tito 1943. godine nudio zagrebačkom nadbiskupu Stepincu, bliskom saradniku ‘poglavnika’ Ante Pavelića i generalnom vikaru ustaške vojske, da preuzme i funkciju generalnog vikara ‘u partizanskim formacijama’. Ovaj je navodno odbio ponudu jer nije dobio saglasnost pape”.

Gornji tekst kada se ne bi izvlačio iz čitavog konteksta pamfleta odgovara u činjeničnom stanju istini sa izvesnim korekcijama. Poenta i jeste u tome da su se bivši titiostički listovi i štampa u celini konačno osvestili i progledali i stoga objavljuju ne klevetničke već istinoljubive tekstove o Zagorskom kasapinu zasnovane na relevantnoj istorijskoj arhivskoj građi profesionalnih slobodoumnih istoričara koji nisu podlegli podloj i perfidnoj ispolitizovanoj propagandi bivše titoističke agitprop mašinerije kojoj je odavno ponestalo goriva a trenutno egzistira na infuziji drugo i trećegeneracijskih subnorovaca koji se i za slamčice hvataju ne bi li ih zauvek odnela reka istine.

Titoisti i danas pokazuju totalno neznanje iz jugoslovenske kako istorije tako i profesionalne istoriografije (tj. zatvaraju oči pred istoriografskom istinom) inače bi znali da ono što piše moja malenkost o Stepincu i Brozu je potvrđeno još 1994. g., ako ne i ranije, u opširnoj monografiji renomiranog beogradskog profesora istorije Dragoljuba R. Živojinovića: Vatikan, katolička crkva i jugoslovenska vlast 1941−1958, Beograd: Prosveta/Tersit na stranici 86. Čitava ova monografija je zasnovana na obimnoj arhivskoj građi iz mnogobrojnih arhiva ali prvenstveno u Vatikanu i SAD. Tako, konkretno, postoji arhivski dokument o ovoj epizodi sa Stepincem i Brozom: B. Koneli Ačesonu, Zagreb, 6. VI 1952, tel. pov. br. 237. serija 868.413/6−652. Nacionalni Arhiv SAD, Vašington. Dakle, radi se o istorijskom događaju koji je potvrđen arhivskom dokumentacijom i verifikovan istraživačkim autoritetom prof. D. R. Živojinovića ali na veliku (ne)sreću drugova iz Subnor-a nije potvrđen u zvaničnoj biografiji revolucionarne delatnosti J. B. Tita tipa: Hronologija revolucionarne delatnosti Josipa Broza Tita (Beograd, 1978.) autora Branislava Ilića i Vojislava Ćirkovića u saradnji sa Saveznom konferencijom Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije, Institutom za savremenu istoriju i Vojnoistorijskim institutom u Beogradu. Inače, moja malenkost ne objavljuje nikakva titomrzačka pisma iz glavnog grada Litvanije već iz Vilnjusa objavljuje proverene istinoljubive istoriografske činjenice.

Drug Zemunac u svom titoističkom pamfletu zatim prelazi na iznošenje već izraubovanih titoističkih teza o godini 1943. tipa:

”U stvarnosti je partizanska vojska na čelu s Titom te 1943. godine vodila najteže krvave bitke protiv fašističkih okupatora i njihovih domaćih saradnika i slugu, naročito ustaša”.

Ovde se radi o tipičnoj titografskoj floskuli i zameni teza s obzirom da je poznato da su Brozovi partizani upravo te 1943. g. uglavili i potpisali sramni kolaboracionistički pakt sa Nemcima nakon uspešno obavljenih Martovskih pregovora na teritoriji ustaške NDH i to isključivo protiv ravnogoraca Draže Mihailovića ali nikako i protiv ustaša Anta Pavelića. Te 1943. g. nisu Nemci organizovali ofanzive protiv partizana već protiv četnika DM (partizani su u ovim ofanzivama bili sekundarna sirovina ili kolateralna šteta) a sami partizani su i šakom i kapom sarađivali i te 1943. g. kao i u toku čitavog rata sa Pavelićevim ustašama pa nije ni čudo da ih je srpski narod prozvao ”crvene ustaše”. Te 1943. g. kada se očekivalo savezničko iskrcavanje negde na istočnoj obali Jadranskog mora Brozovi partizani su pevali „partizani spremte mitraljeze da pucamo na kralja i Engleze“ (zajedno sa Nemcima) kao i „nosim kapu sa tri roga i ne bojim se Boga“ (ta kapa je bila ustaška).

Drug Narandžić svoj u suštini srbomrzački pamflet završava futurističko-mesijanskim predviđanjem:

”Neće biti nikakvo iznenađenje ako prof. dr Sotirović u nekom od svojih sledećih pisama ‘Politici’ objavi da je Tito, te iste 1943. godine, ponudio Anti Paveliću funkciju predsedavajućeg na Drugom zasedanju AVNOJ-a u Jajcu, ali je ‘poglavnik’ ponudu odbio jer nije dobio saglasnost Adolfa Hitlera”.

Iz gornjeg paragrafa jasno izbija nemoć titoističkih falsifikatora koji pokušavaju da koriste staro vojnopolitičko pravilo da je napad najbolja odbrana obzirom da drugih, tj. pravih istoriografskih, argumenata nemaju. Za njihovu informaciju, moja malenkost se ne bavi proturanjem istoriografskih falsifikata tj. nedokazanih istorijskih činjenica. Ipak, donekle drug Zemunac je indirektno, tj. nesvesno, u pravu jer je ustaški režim u Zagrebu na čelu sa poglavnikom A. Pavelićem prećutno dozvoljavao tri godine da se Brozovi partizani zajedno sa svojim vrhovnikom austrougarskim kaplarom slobodno šetaju i izduž i popreko kroz NDH i da čak potpuno neometano organizuju dva zasedanja AVNOJ-a a da poglavnikove ustaše nisu ni prst pomerile da pohapse njihove učesnike a partizansko-komunistička vrhuška im je bila pred nosom na jednom mestu i na tacni. Stoga nije teško zaključiti da je upravo ustaški poglavnik A. Pavelić bio politički kum i Prvog i Drugog zasedanja AVNOJ-a (na teritoriji NDH).

Na kraju, na žalost istoriografije, gornji tekst vrlo verovatno neće imati nekog većeg efekta kod Zlatojevih subnorovaca jer je uzalud govoriti gluvom a namigivati slepom.

Prof. dr Vladislav B. Sotirović

Vilnjus, Litvanija

Izvornik: http://global-politics.eu/sotirovic/