Svedok sa lica mesta … Rat u tadašnjoj Bosni i Hercegovini nije počeo 1. marta 1992. godine…

Rat u Bosni i Hercegovini nije počeo 1. marta, a nije ni 4. ili 6. aprila 1992. godine, kako to žele kazati razni „eksperti“ opšte prakse, politički i vojni analitičari koji su sve te događaje posmatrali sa ogromne prostorne udaljenosti.

Rat u Bosni i Hercegovini zvanično je počeo kad su vojne i paravojne falange Republike Hrvatske napale teritoriju tadašnje Bosne i Hercegovine, odnosno područje oko Trebinja /selo Ravno/ u Hercegovini 1.10.1991. godine. Taj događaj se može i treba smatrati početkom rata u Bosni i Hercegovini.

Razni “sveznajući eksperti” opšte prakse i bulumenta raznih analitičara koji su bili daleko od svih događaja i stvarnosti iz tog vremena su najveći “fabrikanti” neistina i falsifikatori činjenica i stvarnih događaja.

Političku, organizacionu i logističku podršku za izbijanje rata dao je Alija Izetbegović koji je 14. oktobra 1991. godine u Skupštini Bosne i Hercegovine sa govornice rekao onu čuvenu rečenicu:

“ZA SUVERENU BOSNU I HERCEGOVINU SPREMAN SAM ŽRTVOVATI I MIR”!
TOM REČENICOM ALIJA IZETBEGOVIĆ JE ZAPOČEO KRVAVI GRAĐANSKI RAT U BOSNI I HERCEGOVINI.

Poslije toga nije se dugo čekalo. Došlo je do potezanja obarača. Sasvim je svejedno ko se prvi našao u toj ulozi. Signal – to je potpuno jasno – dao je Alija Izetbegović. To se dogodilo pola godine prije referenduma i kako je Alija Izetbegović volio reći: “međunarodnog priznanja Bosne i Hercegovine”, datuma koji se danas kao praznik obilježava samo u jednom entitetu, odnosno u Federaciji BiH.

NIJE SRPSKI ĆUTATI

Srpska strana i nadležne institucije Republike Srpske morale bi kao prilog ovoj konstataciji odgovoriti na sljedeća pitanja:
– koliko je Srba izgubilo život u ovom građanskom ratu, uključujući tu vojnike i civile, žene, djecu i starce,
– koliko je ostalo trajnih ratnih i civilnih invalida,
– koliko je bilo koncentracionih logora u koje su zatvarani Srbi i koliko je tih nesrećnika u tim kazamatima na najsvirepije načine likvidirano,
– koliko je vjerskih objekata i srpskih crkava porušeno, spaljeno i opljačkano od strane Muslimana i Hrvata.
– ko je uistinu vršio “etničko čišćenje” (analizirati popis stanovništva iz 1991. godine i vidjeti sadašnju demografsku strukturu). Mora se napraviti komparacija, a kao primjer navodim tri ključna grada u Republici Srpskoj – Banja Luku, Pale i Trebinje, koje su Muslimani autobusima i bez bilo kakvih gubitaka napustili, a nakon rata su se bezbjedno i nesmetano po sopstvenim željama vratili u te sredine.
Dok, recimo, iz tri grada koja su bila pod kontrolom tzv. Armije BiH – Sarajeva, Zenice i Tuzle, Srbima u toku rata nije bio dozvoljen odlazak zbog navodne “multietničnosti i bezbjednosti”. U tim gradovima Srbi su uzimani i držani kao taoci, a potom zatvarani u mnogobrojne koncentracione logore smrti. Zato se nikad neće moći utvrdti ni približan broj zvjerski poubijanih Srba u Alijinim “multietničkim gradovima”, pogotovo što su recimo u Sarajevu poubijane cijele porodice pa ih niko nije mogao ni prijaviti kao žrtve ratnih zločina.
– analizirati ogromnu najezdu Muslimana tzv. Sandžaklija u Bosnu i Hercegovinu čime je pred rat, a i u toku rata u mnogim čisto srpskim gradovima potpuno promijenjena nacionalna i demografska struktura stanovništva, što je eklatantno pokazao i popis stanovništva obavljen 2013. godine.
Kao šlagvort, indikativan je primjer predratne Opštine Ilidža, jedne od najrazvijenijih opština u predratnoj BiH i jedne od pet najrazvijenijih opština u tadašnjoj SFR Jugoslaviji.

Ako se pogleda popis stanovništva u ovoj opštini iz 1971. godine, vidjeće se da su od ukupno 29.452 stanovnika – Srbi imali ogromnu većinu, a samo 20 godina kasnije, po popisu stanovništva iz 1991. godine, primat većinskog naroda na Ilidži su preuzeli Muslimani.
Od ukupno 67.438 stanovnika, Muslimana je bilo 28.937 (43%), Srba 25.061 (37,2%), Hrvata 6.914 (10,3%), Jugoslovena i ostalih 6.490 (9,5%). Nažalost, nije samo Ilidža doživjela ovakav demografski udar i tužnu srpsku sudbinu. To se prije rata radilo mnogo perfidnije i ne može se reći da je samo rat uticao na promjenu demografske strukture stanovništva u BiH.

TRAGIČNI SRPSKI USUD

Niz je i drugih stvari koje su povezane ili koje su doprinijele izbijanju i početku krvavog građanskog rata u Bosni i Hercegovini.

Dakle, rat u Bosni i Hercegovini nije počeo 1. marta – niti je počeo zbog ubistva srpskog svata Nikole Gardovića na Bašćaršiji, a niti je vezan za održavanje famoznog referenduma 29. februara /bila je prestupna godina/ i 1. marta 1992. godine.
Do prvih ozbiljnijih oružanih akcija došlo je napadom hrvatsko-muslimanskih paraformacija na objekte i pripadnike JNA. Tako je krajem avgusta 1991. godine u blizini Posušja (”Hrvatska Hercegovina”) ubijen stariji vodnik koji je bio na redovnoj službi u JNA. Ubili su ga pripadnici HOS-a (Hrvatske oružane snage).
Nedugo zatim na drugom kraju BiH pripadnici “Patriotske lige” iz zasjede su ubili jednog poručnika JNA u blizini vojnog skladišta Ljubače u Tuzli.
Na sličan način i po istom scenariju muslimanski patriotski “ligaši” likvidirali su još jednog podoficira (zastavnika) JNA u Sapni kod Zvornika.

Sa prostora Hrvatske iz Slavonskog Broda artiljerijskim oružjem gađana su sva srpska naselja u opštini Bosanski Brod. Otvorena agresija je imala i svoj danak: 16. septembra 1991. godine u jutarnjim časovima smrtno je stradao inženjer Vojislav Goranović, tehnički direktor Industrije građevinskog materijala “Gramat” u Gornjem Kladaru.
Oružana agresija regularne vojske Hrvatske na BiH, bolje rečeno agresija na srpski narod u bivšoj opštini Bosanski Brod izvršena je u noći uzmeđu 15. i 16. septembra 1991. godine.
Napad na opštinu Brod 3. marta 1992. godine bio je samo nastavak i uvod za najstrašnije i najsvirepije zločine koji su se tog mjeseca desili na području ove opštine /Sijekovac/.

Bili su to – kako bi “analitičari” rekli – pojedinačni unutrašnji “izolovani incidenti”. Takozvanim analitičarima ne treba zamjeriti, jer oni se, zapravo, uvijek pozivaju na varijantu ”naknadne pameti”. Još je gore kad se služe podacima iz ”povjerljivih” i neimenovanih izvora, odnosno kad za svoju ”analitičku pamet” koriste uglavnom tuđu pamet i već ispričane priče.
Rat u tadašnjoj Bosni i Hercegovini je počeo 1. oktobra 1991. godine kad su regularne oružane snage Hrvatske napale Bosnu i Hercegovinu na području sela Ravno, opština Trebinje.

Poznato je da je upravo u selu Ravno još u Drugom svjetskom ratu od strane ustaša počinjen stravičan zločin nad srpskim narodom. Zbog komunističkog prekrajanja istorije i prilagođavanja ”istine” pobjednicima, skoro svi događaji iz Drugog svjetskog rata u kojima su pretežno stradali Srbi, Brozovim dekretima ”morali su biti zaboravljeni”, a ogromne srpske žrtve su bile zabetonirane u jame i bezdane koje ni do dana današnjeg nisu otkopane, a ni žrtve iz njih na dostojanstven način nisu sahranjene. Tako je sa srpskim žrtvama zabetonirana i istina o srpskom stradanju.
Malo toga iz tog vremena ostalo je u sjećanju komunističkim oficirima. Jer da je bilo suprotno i da ih je ”držalo pamćenje”, onda bi im sve strahote o stradanju srpskog naroda bile dovoljna opomena i upozorenje i ne bi se desilo da (1. oktobra 1991. god.) muslimanski pukovnik koji je bio komandant jedne jedinice JNA dovede vojsku u to selo.
Predvodeći vojnike u “marševskom koraku” (!) kroz selo Ravno u formaciji koja je brojala blizu 200 pripadnika JNA – bojovnici vojske Republike Hrvatske su iz dobro pripremljene akcije na začelju kolone ubili 14 vojnika i starješina JNA. Tek nakon nekoliko dana od tog zločina došlo je do konsolidovanja snaga u redovima JNA čiji su se pripadnici, sada u borbenoj formaciji vratili u selo da izvuku svoje likvidirane drugove.
Došlo je do žestokih borbi, s jedne strane hrvatske vojske iz Republike Hrvatske i s druge JNA i to na teritoriji BiH, U redovima “hrvatskih bojovnika” nastali su stravična panika i rasulo. Hrvatski bojovnici uz velike gubitke morali su da se vrate na polazne linije i na svoju teritoriju, dakle na prostor Republike Hrvatske.
Zvaničnim organima BiH u Sarajevo stizale su kontradiktorne informacije o događajima u selu Ravno. Najviši hrvatski funkcioneri HDZ-a u organima vlasti u BiH govorili su o “stravičnim zločinima” koje su nad hrvatskim civilnim i domicilnim stanovništvom navodno počinili pripadnici JNA. Dakle, od strane najviših hrvatskih i muslimanskih političkih zvaničnika najhitnije je zatraženo da se formira “državna” delegacija BiH kojoj su u zadatak stavili – da utvrdi stvarne okolnosti i činjenice o događajima u Ravnom.

Sve je teklo vrlo brzo, pa je odlukom Predsjedništva BiH sastavljena mješovita delegacija koja je 7. oktobra krenula na put u Hercegovinu. Na čelu delegacije bio je član Predsjedništva BiH, “Jugosloven” Ejup Ganić. Srpski član delegacije bio je potpredsjednik Vlade BiH Miodrag Simović. Hrvate su predstavljali član Vlade BiH i visoki funkcioner HDZ-a Miro Lasić i sam Bog bi znao kako i zbog čega je član delegacije bio i hrvatski ”slobodni” književnik Anđelko Vuletić. (Anđelka Vuletića sam poznavao, ali nisam znao da je rodom iz tog kraja i da je po nacionalnosti Hrvat, što sam tek tada saznao (!).
Najkraće rečeno, delegacija nije do kraja ispunila svoj zadatak. Stvarni događaji na tom terenu i potpuna istina nisu odgovarali niti su bili u interesu naručilaca izvještaja. Jer, ko god je od članova delegacije htio bez obzira na veliku opasnost mogao se uvjeriti da su u selu Ravno na hrvatskoj strani uglavnom stradali plaćenici, takozvani “psi rata”. Većina njih su bili tamnoputi i nisu pripadali bijeloj rasi.

Dakle, ad hok formirana ”državna” delegacija mogla je samo, a što je ona i učinila – napraviti opravdanu bježaniju iz Hercegovine i u Sarajevo se vratiti neobavljenog posla. Istinit izvještaj o svemu što se događalo u selu Ravno nikada nije prezentovan pred nadležnim institucijama BiH, a samim time ni pred očima beha javnosti.

BIO SAM SVJEDOK SA LICA MESTA, MNOGIH DOGAĐAJA

Sjećajući se mnogih događaja, sa ove vremenske distance ne znam da li sam imao sreću ili nesreću da lično budem svjedok kratkotrajnog putešestvija ”državne” delegacije. Ali, ono u šta sam potpuno siguran jeste istina koju sam vidio sopstvenim očima, a bogami i čuo vlastitim ušima. Međutim, kako je bilo tada tako je ostalo i danas. U zavisnosti od ”pripovedača” slušam razno razne priče i samo njihove ”istine” od kojih su mnoge, najblaže rečeno, problematične i diskutabilne, pa na kraju krajeva i lažne.
Iako je istina jedna i nedjeljiva ona je u većini slučajeva skrojena po mjeri onoga ko je bio pobjednik u ratovima i konfliktima. Ne smije se zaboraviti da je po ustaljenoj praksi i automatizmu ”istina” prilagođavana i dozirana za javnost, u onoj mjeri i količini koja će proizvesti najjače efekte na onoga ko je konzument te ”istine”.

Svi kasniji ratni događaji samo su nastavak stravičnog stradanja svih naroda u BiH.
Dakle, nakon tih događaja u Istočnoj Hercegovini rat je visio u vazduhu i on je bio nezaustavljiv.
Sljedeći bitan događaj je ubistvo srpskog svata na Baščaršiji u centru Sarajeva. Ubijen je Nikola Gardović. Iako su Muslimani iz najviših struktura vlasti, a pogotovo iz MUP-a BiH iste večeri znali ko je direktni počinilac tog terorističkog i zločinačkog akta i ko stoji iza ubistva srpskog svata, taj zločin nikada nije do kraja rasvijetljen, niti su počinioci procesuirani.
I ne samo da taj zločin nije sudski riješen, mada se direktni ubica i njegovo ime znalo /kasnije je Ćelo likvidiran u mafijaškom obračunu/, nego ni Ćelini saučesnici u počinjenom zločinu i brojnim drugim ratnim zločinima nikada nisu izvedeni pred sudske organe. Uostalom, nije razjašnjen nijedan zločin koji su Muslimani počinili nad srpskim civilima u Sarajevu.

Rat se razbuktavao. 26. marta 1992. godine desio se stravičan masakr srpskih civila u Sijekovcu, tadašnja opština Bosanski Brod. Regularna vojska Republike Hrvatske je već 3. marta iste godine iz Hrvatske prešla na teritoriju Bosne i Hercegovine. 26. marta 1992. godine hrvatski bojovnici su zverski likvidirali i masakrirali 23 srpska civila, uglavnom žene i iznemogle starce.
U Sijekovcu sam bio 27. marta, dakle odmah sutradan i vidio sam stravične slike srpskog stradanja.

Ratni požar se nezaustavljivo širio pa je stigao i na područje Semberije.
31. marta 1992. godine otpočinju žestoki sukobi između Muslimana i Srba u Bijeljini i tako rat kreće u svoj krvavi pohod koji će, kasnije će se vidjeti, donijeti najveću nesreću svim narodima u BiH.
U Bijeljinu sam stigao 01. aprila, dakle sutradan i mogao sam se i lično uvjeriti u stravične slike stradanja naroda. /Čuveni pokušaj Fikreta Abdića, člana Predsjedništva BiH da stigne u Bijeljinu i susret sa Arkanom/.
Četvrtog aprila 1992. godine ratni vihor stiže i u Sarajevo. Ratni plamen se više nije mogao zaustaviti. Krenula je jedna od najvećih tragedija svih naroda u BiH.
Tako je počeo rat!

Kako se završio, nažalost, još ne znamo. Ne znamo zato što još nema prave istine o svim ratnim događajima. Jer o ratu u Bosni i Hercegovini postoje četiri “istine”. Bošnjačka je dominantna- ;alo manje odjeka ima hrvatska. Srpska se skoro nije ni čula do par godina unazad. I tu je četvrta “istina” tzv. međunarodne zajednice koja je uvijek išla u prilog Bošnjacima.

A istina je jedna i nedjeljiva i niko na istinu nema ekskluzivno pravo.

Sasvim je jasno da rat u BiH nije počeo 1. marta 1992. godine, niti zbog ubistva srpskog svata Nikole Gardovića.

Takođe, ne postoji nikakav takozvani Dan nezavisnosti BiH, jer bi se u suprotnom dao kakav takav alibi politici Alije Izetbegovića koja se u kontinuitetu i danas nastavlja.
Još jednostavnije,

NIKAD SRBI u Republici Srpskoj neće proslavljati 1. mart kao navodni „državni“ praznik!

Autor: SLAVKO JOVIČIĆ

Izvor: slavkojovicicslavuj.blogspot