Stogodišnjica germanskog revizionizma

Olovni vek svog revizionizma, Nemačka ovog proleća slavi pumpanjem haškog srebreničkog narativa u palati Ujedinjenih nacija na Ist Riveru.

Piše: Milan Četnik

Od kad je Drugi Rajh, na Vidovdan 1919. krotko potpisao Versajski mirovni ugovor, prihvatajući krivicu Nemačke za izbijanje Prvog svetskog rata, nemačka politička i intelektualna elita dovija se kao levantinski trgovac kako da zločinački, mlinski kamen svog militarizma okači oko srpskog vrata. Taj stoletni goblen protkan je srbofobijom, po Nemcima „srpskom
opasnošću“.

Trostruki nemački, protivsrpski magnum crimen (1914-1918. 1941-1945. 1999.), inspiriše germansku imperiju da i danas pokušava da permutuje svoju dežurnu žrtvu u dželata, prepodobno se pozivajući na moralne imperative prvog reda.

Rđa na tevtonskom maču

Američka publicistkinja Dajana Džonston, u svojoj raspravi iz 1997. („Jugoslavija kroz tamne naočare“, Covert Action Quarterly, br. 67) kao skalpelom secira nemačke srbofobne mistifikacije 90-tih godina prošlog veka.

O tadašnjoj antisrpskoj „propagandnoj terevenki“ koja je startovala baš u Nemačkoj, Džonstonova kaže:

– Tekuća kampanja demonizacije Srba počela je u julu 1991. godine sa otrovnom baražom članaka u nemačkim medijima, na čelu sa uticajnim konzervativnim listom FAC („Frankfurter algemajne cajtung“). U skoro svakodnevnim kolumnama urednik FAC-a Johan Georg Rajsmiler opravdavao je svežu i nezakonitu „nezavisnost“ Slovenije i Hrvatske opisivanjem „Jugo-Srba“ kao suštinski orijentalnih „militantnih boljševika“ kojima „nema mesta u Evropskoj Zajednici“. Devetnaest meseci nakon ponovnog ujedinjenja Nemačke, i prvi put posle Hitlerovog poraza 1945. nemački mediji su se ponovo oglasili osuđivanjem cele jedne etničke grupe, što je podsećalo na predratnu propagandu protiv Jevreja.

Džonstova naglašava da je samo nekoliko godina pre 1991. nemački mirovni pokret isticao potrebu da treba prekinuti sa „stereotipima neprijatelja“. Međutim, „iznenadna svirepa pojava neprijateljskog stereotipa ‘Srba’ nije šokirala ni liberale ni Nemce levičare koji su je uskoro i sami ponavljali“.

Srbi su za nemačko javno mnenje bili i ostali ekskluzivni Drugi, za koje važi specijalni pristup:

„Najmanje što čovek može da kaže jeste da je prethodni (nemački) angažman na pomirenju sa narodima koji su patili zbog nacističke invazije naglo prestao kad su u pitanju bili Srbi“.

Američka analitičarka prezentuje ključni patološki impuls, fiksaciju nemačkih elita da sofizmima dekontaminiraju nacističko zlo, da ga lustriraju egzorcizmom, amputiraju kao izraslinu i, na kraju, permutuju u alibi, kako bi od genocidne rđe iskovali tevtonski moralni mač:

– U Bundestagu, lider nemačkih Zelenih Joška Fišer forsirao je odricanje od „pacifizma“ zbog „borbe protiv Aušvica“, time izjednačavajući Srbe sa nacistima. U opojnom raspoloženju pravične indignacije, nemački političari su se pridružili korišćenju nemačke krivice iz prošlosti kao razloga, a ne ograničenja. Nemačka je ponovo mogla da bude „normalna“ vojna sila – zahvaljujući „srpskoj opasnosti“. Skoro jednoglasnost je bila utoliko više iznenađujuća što je „stereotip neprijatelja“, Srba, bio iskopan iz najaratobornijeg nemačkog nacionalizma iz prošlosti. „Serbien muss sterbien“ (igra reči, sterben = umreti), to jest „Srbija mora umreti“, što je bio (po zlu) čuveni (nemački) popularni slogan iz Prvog svetskog rata.

Dajana Džonston je, u samo dve rečenice, definisala ontologiju germanske srbofobije: „Ono što se dogodilo u Nemačkoj bila je čudna vrsta masovnog transfera nacističkog identiteta i krivice na Srbe. U nemačkom slučaju ovo se može gledati kao utešiteljska psihološka projekcija koja je služila da Nemcima podari sveži i dobrodošli osećaj nevinosti naspram novog ‘zločinačkog’ naroda, Srba“.

Revizionisti ne dangube

Kad je posle dvogodišnje, uraganske satanizacije svega srpskog, na Titov rođendan 1993. osnovan haški tribunal (ICTY) iole lucidnijima bilo je jasno ko će biti Pedro, a nad scenom se ubrzo nadvila fatalna srpska senka. Već u februaru 1994. nemačka policija uhapsila je u Minhenu prvog haškog pacijenta, bosanskog Srbina Dušana Tadića, dok dvorac u Sheveningenu još nije bio preuređen u robijašnicu.

Storija o revizionizmu ne može se baš najbolje razumeti bez izvesnih distinkcija. U srpskoj javnosti caruje konfuzija, pojam „revizionizam“ je zamagljen, najviše zbog akademske i institucionalne dominacije titoističke istoriografije koja, zagriženo braneći svoje ideološke dogme i katedre, lako upada u delirijum.

Na svaku objavu skrivenih ili proskribovanih izvora, dokumenata ili saznanja titoistički povjesničari lakonski lepe etiketu „revizionizma“.

Titoisti bi da srpski gimnazisti i istorijska nauka veruju u ono što piše na partizanskim spomen-pločama: da su poklani Srbi u glinskoj crkvi bili „žrtve fašističkog terora“.

Revizija (revidiranje) istoriografskih „istina“ je legitimni naučni postupak, a ne „revizionizam“. Revizionizam je uvek doktrina, motivisana ideološkim, viktimološkim, međunarodno-prravnim i inim podvalama.

Respektabilni leksikograf Bratoljub Klaić u svom „Rječniku stranih riječi“ (izdanje iz 1978.) razlikuje tri istorijska tipa revizionizma, Prvi je protivmarksistička revizionistička struja koja se zalagala za „izmirenje radnika i kapitalista“. Drugi tip, kaže Klaić, je „fašistička struja u cionističkom pokretu“, a treći je upravo nemačka akcija za izmenu ili poništenje, na početku teksta pomenutog Versajskog mirovnog ugovora.

Ono što odmah upada u oči je da Klaićevi revizionisti nisu izdangubili. Posle štampanja ove Klaićeve tipologije, nemački istoričar Ernst Nolte otvoriće prostor novom, invazivnom, viktimološkom revizionizmu. U eseju iz 1986. Nolte je promovisao tezu da su sovjetski „gulazi“ preteča nemačkih „konclagera“. Tri godine kasnije sledi ga Franjo Tuđman sa svojim „Bespućima povijesne zbiljnosti“. Tačku na „i“ što se tiče Srba udario je još jedan Nemac, Aleksander Korb (2011.) doktorskom disertacijom na Humboltovom univerzitetu u Berlinu. Korb, u prethodnoj deceniji rado viđen gost najviših funkcionera vodećih državnih i crkvenih viktimoloških institucija u Srbiji, nemačkim naučnim metodama utvrdio je da u Nezavisnoj državi Hrvatskoj nije počinjen genocid nad Srbima.

Trijumf malteškog krsta

Pošto je prihvatila krivicu za izazivanje Velikog rata, Nemačka je morala da pristane na delimičnu okupaciju i isplatu ratnih reparacija. Zato, već ranih dvadesetih godina 20. veka nemačka diplomatija i štampa kreću u propagandnu ofanzivu kako bi se teret za izbijanje rata prebacio, „transferisao“ rekla bi Dajana Džonston, na pleća najvećeg ratnog stradalnika, Srbije.

O ovoj operaciji detaljan i lucidan zapis u svom memoarskom spisu „Embahade“ ostavio je Miloš Crnjanski, u to vreme (1928-1929. godine) ataše za štampu jugoslovenskog poslanstva (ambasade) u
Berlinu. Nemačka je činila „sve što je mogla“ da krivicu za rat prebaci na Srbiju, tačnije „na ceo srpski narod“, kaže Crnjanski, naglašavajući važnost revizionističkih aspiracija: „To pitanje bilo je privuklo pažnju cele Evrope. Srbija, posle svega što je propatila, i posle sve svoje pobede, trebalo je da postane krivac za rat i katastrofu, koju je tobož zbog Srbije pretrpela Evropa“.

Vodeći nemački ekspert u ovoj raboti bio je grof Montgelas, saradnik Teodora Volfa, direktora lista Berliner Tageblatt, novinara sa ogromnim zakulisnim uticajem. Najluđi detalj ove priče je samopregor Montgelasa koji je nastavio ovu revizionističku kampanju i posle 1945. i to iz Irske, kao da se Drugi svetski rat nije ni dogodio.

Finalni, trijumfalni čin stoletnog nemačkog lobotomiranja desio se na vojničkom sektoru srpskog groblja u Prištini. Na čelnom, centralnom, domimatnom mestu memorijala srpskim vojnicima poginulim u ratovima 1912-1918. stoji danas bela mermerna ploča sa ucrtanim malteškim krstom i upisanim imenom navodnog, nemačkog ili austrijskog dobrovoljca, okupatorskog soldata Antona Dosera, koji je, prema epitafu, u novembru 1915. zaglavio na Kosovu ravnom.

A groteskni pečat ove revizionističke epopeje svakako je izjava Ota fon Habsburga u Sarajevu, 6. aprila 1997. godine. Stojeći na mestu gde je Gavrilo Princip ispalio svoje hice, rekao je, prema kratkoj vesti „Dnevnog telegrafa“: „Ovde je trasiran put za Aušvic“.

Izvor: POLITIKA