Saša Nedeljković: Napadi na Srbe u Dubrovniku pre Aprilskog rata 1941.

I pre stvaranja Banovine Hrvatske Srbi u Dubrovniku bili su izloženi napadima hrvatskih separatista.

Srpski list „Dubrovnik” preneo je iz „Samouprave” od 31. jula 1937. članak pod nazivom „Nemili događaji u Dubrovniku” u kome se ističe : „Poslije proslave Mačekovog imendana i poslije jednog harangirajućeg govora … prof. Mišetića, … došlo je u noći do nemilih demonstracija i razbijanje izloga. Stradale su samo one radnje, koje nisu izvjesile plemensku zastavu i koje ne smatraju imendan g. Mačeka — „državnim praznikom”. G. Mišetić je prijetio kako će se proliti krv i spomenuo je Srbe … Sudeći po svemu izvjesna gospoda javni i tajni provokatori žele da se opet ponovi 1914 godina. Ali neka ne zaborave, da poslije 1914 dolazi 1918” (1) U pismu banu Zetske banovine iz Herceg Novog od 24 avgusta 1937.ističe se : „  … u Dubrovniku … za polupanih 14 radnja, koje ne izvjesiše zastave na rođendan gospodina Mačeka. Upravo onih dana, kad su pogane ruke u Dubrovniku digle da skrnave lik Velikog Kralja Petra Oslobodioca … “. (2)

Paroh dubrovački Božidar Mitrović uputio je 28. jula 1938. memorandum Stojadinoviću. U memorandumu se isticalo : „ … Što se pak specialno pravoslavnih Srba tiče pre rata bili su nacionalno vrlo jaki. Imali su dosta bogatu pravoslavnu Crkvu; imali su srpske škole, u kojima se odgajao srpski i pravoslavni duh; imali su Srpsku maticu sa jakim kapitalom kojim se širila pismenost i srpska knjiga; imali su Srpsku Zoru koja je prosvjetno i nacionalno podizala naš podmladak i pomagala da se školuje; imali smo Srpsku Banku, koja je novčano podpomagala sve naše trgovce i privredne ustanove; imali smo i Savez privrednih zadruga na Primorju, za privredno i ekonomsko podizanje našeg elementa. Od svega navedenog ostala je sada samo Pravoslavna crkvena opština. … . Za vrijeme rata skoro svi naši trgovci bili su zatvoreni ili internirani. Sva je njihova imovina propala. A kroz to vrijeme podigao se i ojačao protivnički trgovački elemenat. Poslije rata naši su se povratili i obnovili svoje radnje. Čak su i mnogi sa strane bili došli. Nijesu se mogli održati usljed nastupa teške krize a i usljed političkih prilika, koje su u ovom gradu skoro od početka nastale vrlo teške za nas Srbe. Od 1920. Godine do danas nestalo je  uovom gradu najmanje 40 naših radnja. Ako ovako stanje i dalje se produži, kroz daljnih 10 godina neće biti ni 10 naših trgovačkih firmi. Ne samo što se progone naši trgovci iz ovog grada, no se progone i naši činovnici. Ako je koji jači i ispravniji, protiv njega se iznalaze bilo kakve neistine i podvale  i tako se nastoji, da ga se premjesti. Naši neprijatelji nađu načina i kroz podzemne kanale provađaju svoje namjere kod nadležnih ministara. Navešću zadnja tri slučaja. Profesora Novaka Bukvića, školskog nadzornika Vladu Kovačevića i veterinara pri Sreskom načelstvu dr. Sergija Aleksića. Oni su ne samo odlični službenici, nego i ugledne ličnosti i nacionalni radnici. I uspjeli su da ih premsjeste. Trebovalo je bezbroj raznih intervencija da se dva prva povrate, a za trećega nije se uspjelo. Osim navedenog ima bezbroj primjera, da se nacionalni ljudi progone, a anacionalni štite. I zato upravo i došlo se do ovakvog stanja u Dubrovniku, da se dovodi aparat sa strane da se zaštiti život jednog pretsjednika narodne Vlade u jednom nekadašnjem srpskom Dubrovniku. Mi stojimo, Gospodine Pretsjedniče, vrlo slabo i u socialnom pogledu. U pogledu stanja našeg radništva i zanatlija. A to s toga što su skoro sva poduzeća u protivničkim rukama. Ne samo one firme, koje rade svojim kapitalom, već i one firme koje imaju razne državne koncesije i povlastice ne uzimaju naše nacionalne radnike, već dovađaju sa strane i od njih stvaraju anacionalnu i protu državnu vojsku s kojom svako nekoliko priređuju demonstracije protiv nacionalnog elementa. Ruši se njihova imovina i dovodi se u opasnost i njihov lični život. U ovim demonstracijama čuju se svakovrsi, protuzakoniti i uvredljivi povici protiv države, protiv Vlade i protiv Kralja. Srbi se nazivaju : lupežima, pljačkašima, krvolocima i drugim pogrdnim nazivima. Opstanak nacionalnog elementa u ovom gradu je ugrožen. Stanje je za nacionaliste danas teže no što je bilo za vrijeme Austrije, jer je vlast nejaka ili se takvom prestavlja da nas može zaštititi. Pa i kad naša omladina i naši ljudi ustanu na obranu svoje svojine, svog života i onoga što mu je najsvetije, uvijek su do sada od mjesnih vlasti prestavljeni kao uzročnici nereda. An taj način kažnjavani, globljeni i zatvarani. Dva zadnja slučaja demonstracija koji su se zbili prilikom rođendana Mačeka i prije dolaska G. Pretsjednika Vlade, pokazali su da su Vlasti uvijek do sada bile pristrasne, jer u zadnjim demonstracijama naš nacionalni elemenat nije se pokazivao no mirno gledao zvjerstva koja su se činila.“ Između ostalog predlagao je  „Da se kapital Srpske matice, koji je bio u Austrijskim obveznicama dadne bilo u obveznicama ratne štete ili kojim drugim obveznicama u ekvivalentnoj vrednosti. Ili do rešenja ovog pitanja da se Srpskoj Matici dava jedna godišnja pomoć kao što je to bilo učinjeno i sa Srpskom Maticom u Novom Sadu;“  (3)

U listu „Dubrovnik” u članku „Njegujmo vjersku snošljivost” ističe se : „Neka stanovita klika lakrdijaša i larmadžija kod nas u Dubrovniku, iskorišćuje svaku priliku da iskaže svoj prkos i odvratnost protiv svake pristojnosti, reda, skladnosti i poštovanja društvenih običaja, da tim pokaže svoje zaostajanje u kulturi, svoju neuglađenu ćud, neobuzdan karakter. Otporni prema svemu što je otmeno i plemenito, jer sami oskudijevaju plemenitim osjećanjima, ti ljudi traže kako će da pokažu svoj instinkt rušenja, mizernost duha i ograničenje uma. Može se reći da nikakva svečanost, bila religiozna, politička, narodna ili ma koja druga, ne može da prođe, a da je oni ne začine provokacijama i izlijevima mržnje protiv svakoga ko se s njima ne slaže. Mi smo više puta zabilježili poneku njihovu bravuru : onomadne o katoličkom Božiću i novoj godini, danas o pravoslavnom Božiću, a sutra će izbiti opet neko iznenađenje. … Stari je obićaj u Dubrovniku gdje ima i katoličkog i pravoslavnog svijeta, da se poštuju uzajamno svi veliki praznici, i da se, u ime toga, trgovačke radnje drže zatvorene za cijelo vrijeme praznika. Danas je trebalo da se odustane od toga lijepog … običaja, pa da se najljepši vjerski i narodni praznik profaniše i istakne razlika između katoličkog i pravoslavnog elementa i pomuti bratska sloga i poštovanje koje među nama vlada. Zato su dva tri kolovođe te mafije htjeli da utječu i na same vlasti, pa su obigravali okolo katoličkih trgovaca u glavnoj ulici Kralja Petra Velikog i ulici Kraljice Marije, nagovarajući ih da otvore svoje radnje kao i u obične dane, i za to drsko svoje preduzeće, oni su bili tako smioni, da su uzalud tražili podrške i u crkvi, gdje se čuje samo riječ molitve, bratske ljubavi, … a ne mržnje i neprijateljstva. Jer samo sa takvim osjećanjima može da bude snošljiv ovaj naš zajednički život koji nam je usud dosudio i koga se ne možemo ni za čiju ljubav riješiti, jer niko ne može da živi izvan svoje kože. Međutim sa zadovoljstvom ističemo da je mafija … propala, jer su trgovačke radnje bile zatvorene, kako smo i iščekivali. … Samo bilo bi vrijeme da napuste ovakve i slične pokušaje i želje da osvježavaju svoje stare, predratne navike, … pa ako im se doslije sve kroz prste gledalo i puštalo da bune narod svojim … iluzijama, to treba da prestane.” (4)

Sporazumom Cvetković-Maček 26.8.1939. Dubrovnik je odvojen od Zetske  banovine  i  dodeljen  novostvorenoj  Banovini  Hrvatskoj. HSS je u Banovini Hrvatskoj odmah počeo sa progonima svih onih koje su smatrali protivnicima nezavisne Hrvatske. List Srba katolika „Dubrovnik” nastavio je  borbu protiv hrvatske hajke na sve srpsko i jugoslovensko. Urednik lista Kristo Dominković bio je predratni član Srpskog sokola i borac protiv Austrije i njenih vernih slugu Hrvata. U listu „Dubrovnik” istaknuto je : „Najnoviji razvoj prilika … metnuo je  Dubrovnik u veoma neprirodan geografski položaj, koji ga je doveo u vezu sa onim krajevima, sa kojima nikada nije imao, ama baš ništa, zajedničkog. Došavši u takav položaj, on je sada izložen nemilim, bezrazložnim a često do nevjerovatnosti teškim udarcima koji bez milosti pogađaju, bez razlike imena, sve rodoljubne elemente u njemu. U tako teškim prilikama moramo da vodimo borbu i da uzimljemo u zaštitu nacionalni elemenat u  Dubrovniku, kojemu se suprostavlja  povampireni duh iz 1914 godine.” (5)  Jedan građanin obratio se pismom redakciji lista  „Dubrovnik” povodom sporazuma. U pismu je istikao : „ … Ko misli da je sporazumom između Srba i Hrvata  Banovina Hrvatska  stvorena zato da se progone Srbi iz nje ili obratno, da se iz srpskih krajeva prebacuju Hrvati u  Banovinu Hrvatsku, … A ovako se naopako, nažalost, shvatilo stvaranje  Banovine Hrvatske u izvjesnim krugovima u našem Gradu i srezu dubrovačkom.  … na odborskim sastancima smišljeno i proračunato donose odluke o proskribovanju jednog ili drugog građanina, ni kriva ni dužna,   … bijedne radnike, koji su časno i pošteno kod Općine dubrovačke, ne čujući se ni živima, radili po 15-20 pa čak i 30 godina, svili ovdje i svoje gnijezdo, imaju brojne familije, tjeraju s rada samo zato što su pripadnici pravoslavne ili muslimanske vjeroispovesti … da se maknu iz Dubrovnika svi prosvjetni radnici koji su savjesno, časno i pošteno u duhu postojećih zakonskih propisa … radili i omladinu, uzdanicu naroda, vaspitavali ispravno u duhu državnog i narodnog jedinstva i vjerske trpeljivosti … Oni mogu imati u duši kakva hoće, pa ako hoćete i ljevičarska uvjerenja, ali ima granica do kojih oni mogu ispoljavati svoja uvjerenja, … da se djeca osnovne škole ne šalju u školu samo zato, jer je učiteljica Jugoslavenka ? … vodi akcija da se  otpuste iz službe ili premjeste činovnici uopće, … Imaju li, najzad, prava da govore i osuđuju druge oni, koji su crkvu pretvarali u političku pozornicu, s koje su vrijeđali osjećaje svojih vjernika, zbog čega je dolazilo do tužaba  po  sudu. Ja bih  mogao još mnogo sličnih  činjenica da navedem, ali, mislim, da su i ovo nekoliko njih dovoljne  da prikažu pravo stanje stvari u našem Gradu i dubrovačkom srezu !”.

Prilikom obeležavanja godišnjice oslobođenja Dubrovnika 13. novembra 1939. Odbor dubrovačkih  nacionalnih i kulturnih udruženja uputio je proglas : „Dubrovčani, Zaslugom „odgovornih” i  „neodgovornih” već više od dva decenija stavlja se u iskušenje vaša vjera u najveće i neprikosnovene svetinje Otačbine, tradicije i idejne vrednosti na kojima su vaši očevi izgradili slovinski kult – ogledalo duše starog kulturnog i slobodnog Dubrovnika. Ali kao što ni silna ćesarska vlast u prišlosti, ni crne pobožne želje koje su joj neograničeno služile, nijesu uspjevale da u vama ubiju Vjeru i dostojanstvo slobodnih građana – tako ni savremene nevolje neće uspjeti da vas „asimiliraju” po željama, koje su vam uvjek bile tuđe. Vi ste kroz dugu predratnu i poratnu historiju više puta jasno pokazali, da znate ostati gospodari svoje volje; … i zadržati dostojanstven stav prema svakomu i prema svakoj suvišnoj povici i pretnji. Dajući svakome svoje … vi ste dvadeset godina redom, na 13 novembra, javno manifestovali priznanje i zahvalnost Belim Orlovima, sinovima male predkumanovske Srbije, za sve što su dali za naš stari slovinski ideal, ostavljajući kosti po krvavim klisurama čitavog Balkana. “Dubrovčani, Pretstavnici svih dubrovačkih  kulturnih i  nacionalnih ustanova, koji vam upućuju ovu poruku, pozivlju vas, da i ove godine ponovite manifestaciju poštenja i dostojanstva. U granicama onoga što vam je danas dopušteno, odužite se borcima u koje smo vjerovali i u koje danas vjerujemo, jer su bili veliki u pregaranju i umiranju za slobodu i jedinstvo našega naroda. Nije važno hoće li ta naša manifestacija proći kroz gradske ulice. Dovoljno je da prođe kroz naše duše i da niko više ne bude u sumnji da smo uz sva iskušenja i poniženja ostali vjerni idealima najjačih i najsvetlijih imena u historiji starog i slobodnog Slovinskog Dubrovnika. ..”.(6)

Na podsticaj iz Hercegovine i pomoći pristalica Narodne odbrane, članstva Sokola i Jadranske straže, a pod rukovodstvom Mirka Stankovića, održan je 16. decembra 1939. „javni dogovor” u cilju „okupljanja srpstva kao naroda” i podsticanja „nacionalne akcije” u cilju „beskompromisnog održavanja svih ustanova koje su bitne za čuvanje i održavanje narodnog jedinstva”. (7)

Dva  otpuštena  radnika  koji  su  pokušali  da se   vrate  na  posao izjavili  su  novinaru  „Dubrovnika” : „Mi  smo  takođe  bili  vraćeni, ali  su  nas  šefovi  u  radionici  odmah  formalno  izbacili  i  saopćili  Gradskom  Poglavarstvu  da  je  tako -„zaključila organizacija”.“ Članovi „Građanske Zaštite” , među kojima je bilo članova Hrvatskog radničkog saveza uz asistenciju policije vršili su racije po Dubrovniku. Radnici koji nisu bili članovi Hrvatskog radničkog saveza bili su dovedeni noću u policiju uz veliko osiguranje zaštite i policije. List je komentarisao da su racije : „dokaz kako se od strane nekih individua nastoji uvesti najgori teror, koji bi pogađao najsiromašnije radničke slojeve i to one koji tim individuima nijesu poćudni” (8).

Klerikalno-mačekovski list ,,Narodna Svijest” doneo je vest da su odlukom bana Šubašića stavljeni na raspoloženje ministru prosvete iz učiteljske škole Novak Bukvić i Marko Bošković, iz realne gimnazije Nada Vujić, Viktorija Krenajs, Olga Bijelić i dr. Mato Nikolić. List ,,Dubrovnik” primetio je povodom odluke bana  : „Sva četiri nastavnika su Srbi. (9)

Na članak iz „Narodne Svijesti” o masoneriji „Hrvati i masonerija” odgovorili su sarajevska „Jugoslovenska Pošta” i „Dubrovnik”. Reagovanje lista „Narodna Svijest” bolje od svega  ilustruje prilike u Banovini Hrvatskoj. U listu „Narodna Svijest” istakli su :  „ te stari ishlapljeli  i sklerozni  „Dubrovnik” (još je živ ?), organ posljednih Mohikanaca, „stare garde” i t. zv. „Srba-katolika”. Sami fakat, da su se javila ta dvojica najbolje potvrđuje, da smo imali pravo. Ne daj Bože, da nas „Dubrovnik” i „Jug. Pošta” pohvale ili se s nama slože, jer bi to značilo da smo učinili nešto što je protiv opstanka i života hrvatskoga naroda. Oni sada nijesu u mogućnosti, da uzmu u obranu srpsko-jugoslavenske masone, svoje poslodavce i prijatelje, pa nemoćno gmižu poput prignjećeg crva i pokazuju trzajem zadnje ( i još kratkotrajne) znakove života”. List „Narodna Svijest” u istom broju prenosi i komentar povodom svog članka iz dnevnika „Hrvatska straža” : „Ovom glasilu šačice velikosrpskih generala bez vojske oko „Dubrovnika”.” (10) I u narednom 33 broju „Narodna Svijest” nastavila je polemiku : „Sklerozni „Dubrovnik” … Za nas je sada najvažnije, da možemo nedvobeno – i na temelju vlastitog njihovog priznanja – utvrditi, da “Dubrovnik” brani masoneriju, njen rad u ovom državnom sklopu, te da na toj obrani masonerije i danas dosljedno i uporno ustraje.” Pisac članka pod šifrom F. oborio se i na Antuna Fabrisa povodom izlaska „Izabranih članaka Antuna Fabrisa” koje je sakupio dr. Henrik Barić. Istakao je: „Dubrovnik” se toliko ponosi s tim Antunom Fabrisom i sada (g. 1940) izdaje u Beogradu u posebnoj knjizi njegove protuhrvatske i protukatoličke članke. Vajda radi protuhrvatskog i protukatoličkog stajališta ovoga renegata i vjerskog indiferentiste smatra, da je on ,,prigušio atavizam”, da se aklimatizirao i postao skladan”. (11)

Zagrebački  list „Obzor” preneo je vest „Dubrovnika” da je iz  Dubrovnika iselilo preko 1.000 „našeg pravoslavnog elementa”. List „Dubrovnik” istakao je : „ali „Obzor” nije upotpunio tu našu tvrdnju, nije naveo uzrok zašto su se ti ljudi iselili, pa ako naša tvrdnja ne odgovara istini, da nas prekori, a ako je tačna, da osudi one koji su vinovnici ovoga nesnosnog stanja u Dubrovniku.“(12)

Uprkos progonima Savjet dubrovačkih kulturnih i nacionalnih ustanova (Dubrovačka Građanska muzika, Dubrovačko Radničko društvo, D.S.P.D.„Sloga”, Matica Srpska, Narodna Odbrana, O.N.O. „Nova Jugoslavija”, Pododbor društva Knjeginja Zorka i Sokolsko Društvo) proslavio je godišnjicu  oslobođenja  svog  grada  13 novembar 1940.  List  „Dubrovnik”  je  konstatovao  da  dok  su  srpska  i  jugoslovenska  društva  istakla  državne  zastave  „kao  prestavnici  istinskog  i  pravog  Dubrovnika – Općina  i  hrvatska  udruženja  tog  dana  davali  su  izgled  potpuno  jednak  svim   XIII novembra  u  bivšoj  Austriji.” (13)

Da bi pomogli rad Dubrovačke Građanske Muzike dubrovačka nacionalna udruženja priredila su 9. marta 1940. u hotelu Imperial zabavu sa igrankom. U fond Muzike priložio je Dušan Traživuk 100 dinara a Antun Nardeli i Dušan Babić po 50 dinara. (14)

Reprezentativne prostorije  Sokolskog društva u Dubrovniku nalazile su se u Sponzi. U Sponzi su sokoli organizovali svoje proslave, predavanja i manifestacije. Dubrovačka opština otkazala je Sokolskom društvu u Dubrovniku, za prostorije koje su bile vlasništvo opštine. O otkazu je pisao  list „Dubrovnik”. List „Sokolski glasnik” preneo je 2 avgusta 1940. sažeto prikaz teksta o otkazu prostorija Sokolskom društvu  u Dubrovniku iz lista „Dubrovnik” pod nazivom „Hrvatski i srpski sokoli u Dubrovniku”. (15)

Sokoli su tvrdili da opština po ugovoru nije mogla da otkaže sokolskom društvu i da se radi o aktu političke šikane. Sud je dao za pravo opštini, a Okružni sud je tu presudu potvrdio. Dubrovački sokoli su se žalili na Sto sedmorice u Zagrebu, koji je odbacio ranije presude, i odlučio da opština nema prava tražiti od sokola da napusti prostorije. Odluka Stola sedmorice izazvala je veliko zadovoljstvo ne samo u redovima sokola u Dubrovniku, nego i kod svih trezvenih Hrvata i Srba, koji su smatrali da se autonomne i ostale vlasti, ne smeju povoditi za uličnim bukačima, “već da se imaju držati reda i zakona, i tražiti elemente koji spajaju sve građane, bez razlike, u današnjim vremenima”. Zagrebačka štampa beležila je odluku Stola sedmorice bez komentara. Ljubljansko “Jutro” pisalo je da je ta odluka “izazvala vrlo prijatan utisak, jer nije bila nikakva tajna, da je otkazivanje prostorija, sa strane dubrovačke opštine, predstavljalo partizanski akt, bez ikakve potrebe”. “Jugoslovenska pošta” iz Sarajeva istakla je “… da se sud znao izdići visoko iznad partijskog diktata, i nju su pozdravili svi dobromisleći dubrovački građani”. Početkom 1941. održano je novo ročište po tužbi dubrovačke opštine. Opština je tvrdila da da su joj prostorije potrebne za njene urede, i za to da ih popravi. Pretres je bio odgođen za 9 april 1941, da bi bio pročitan elaborat tehničkog odseka opštine o tim prostorijama.   (16)

Skromna proslava Dana Ujedinjenja u Dubrovniku 1. decembra 1940, ograničena je na svečanost priređenu u Sokolani. U prostorijama sokola na prvom spratu Sponze održavane su priredbe i predavanja. List „Dubrovnik“ pisao je o proslavi: „Društvima koja bi se usudila da ne poslušaju …..g. šef policije zapretio je upotrebom sile i hapšenjem članova uprave. … Pred vratima svih zgrada u kojima se nalaze nacijonalna društva stajalo je na dan Ujedinjenja po dva i tri policajca u uniformi ili bez nje. … Posebnu pažnju privlačila je silueta jednog bivšeg c. k. policijskog agenta koji je pod svodovima Sponze brojio i kontrolisao učesnike na svečanoj sjednici Sokolskog društva, taman onako i sa onog mjesta, sa kojega nas je kontrolisao 1912. godine, … Dvadeset koračaja od biv. c. k. agenta u službi današnje policije – vidjeli smo tri mlada čovjeka; … Na licu i u očima mogao si im jasno pročitati, da vrše onaj isti posao, kojega je toga časa vršio biv. c. k. policijski agent, te sa različitom dužnosti, da o onome što su vidjeli referišu nekomu drugomu, koji vodi računa o onima koje strah i persekucije još nijesu izvukle iz Sokolane i kruga nacionalnog Dubrovnika.”(17)   Po podacima iz knjige „Dubrovnik u narodnooslobodilačkoj borbi i socijalističkoj revoluciji 1941-1945“, na području dubrovačke opštine posle uspostave Banovine Hrvatske obustavile su delatnost „Srpsko humano društvo „Knjeginja Zorka“ i Srpska narodna ženska zadruga. (18)

Nakon ustaških pokolja veliki broj Srba izbegao je u Boku Kotorsku iz Hercegovine i Konavala. Italijani su   veliki broj izbeglica prebacili vojnim kamionima u Boku gde su našli utočište. U Dubrovniku su dolaskom na vlast ustaša počeli progoni Srba i Jevreja. Srbi katolici su u znak solidarnosti napuštali grad sa njima. Marin Kobasica napustio je Dubrovnik u znak protesta zbog terora ustaške vlasti. (19)

I pre stvaranja Banovine Hrvatske Srbi u Dubrovniku bili su izloženi napadima hrvatskih separatista. Sporazumom Cvetković-Maček 26.8.1939. Dubrovnik je odvojen od Zetske  banovine  i   dodeljen  novostvorenoj  Banovini  Hrvatskoj. HSS je u Banovini Hrvatskoj odmah počeo sa progonima svih onih koje su smatrali protivnicima nezavisne Hrvatske.  List „Dubrovnik” nastavio je da brani Srbe i Jugoslovene pred hajkom HSS. Branio je i masone. Reagovanje lista „Narodna Svijest” na odbranu masona od strane „Dubrovnika” bolje od svega  ilustruje prilike u Banovini Hrvatskoj. Za Banovine Hrvatske list „Dubrovnik” štampan je u Bokeškoj štampariji u Kotoru. Nacionalna društva u Dubrovniku zbila su redove, pomagala jedna drugom i osnovala Savjet dubrovačkih kulturnih i nacionalnih ustanova. Savjet je nastavio da organizuje proslave uprkos smetnjama i zabranama vlasti HSS u Banovini Hrvatskoj. Dubrovačka opština otkazala je Sokolskom društvu u Dubrovniku, za prostorije u Sponzi, koje su bile vlasništvo opštine.  Sokoli su pokušavali da na sudu nađu zaštitu od opštine. Tvrdili su da opština po ugovoru nije mogla da otkaže sokolskom društvu i da se radi o aktu političke šikane. Sve  što se dešavalo u Banovini Hrvatskoj bilo je uvod u ono što se dešavalo u NDH.

Saša Nedeljković

Napomene :

1. „Odjeci s Place dubrovačke”, „Dubrovnik“, Dubrovnik, 7 Avgust 1937, br. 28, str. 2;
2. Rašo Nebojša, „Ratna zbivanja u Herceg-Novom (1941-1949)”, Herceg-Novi, 2004, str. 11;
3. Nikola Milovančev, „MEMORANDUM DUBROVAČKOG PAROHA BOŽIDARA MITROVIĆA PREDSJEDNIKU VLADE STOJADINOVIĆU O TEŠKOM POLOŽAJU SRBA U DUBROVNIKU 1938. GODINE“, „Srbsko-dalmatinski magazin za godinu 2017”, svezak XII, Split, 2017, str. 23-34;
4. „Njegujmo vjersku snošljivost”, „Dubrovnik“, Dubrovnik, 14 januara 1939, br. 2, str. 4;
5. „Našim poštovanim pretplatnicima i prijateljima”, ,,Dubrovnik”, Dubrovnik, 30 decembra 1939, br. 52, str. 4;
6. Jedan dobronameran građanin, „Svima na uvaženje”, „Dubrovnik”, Dubrovnik, 14 oktobra 1939, br.41, str. 2,3; „Proglas na Dubrovčane”, „Dubrovnik”, Dubrovnik, 25 novembra 1939, br.47, str. 4;
7. „Dubrovnik u narodnooslobodilačkoj borbi i socijalističkoj revoluciji 1941-1945”, Split 1985, str. 1051;
8. Civis Ragusinus, „Todore, Todore …”, „Dubrovnik”, Dubrovnik 3 februara 1940, br. 5, str. 2-3; „Dubrovnik u novoj banovini”, „Dubrovnik”, Dubrovnik, 20. aprila 1940, br. 16, str. 4;
9. „Gradske vijesti”, „Narodna Svijest”, Dubrovnik, 24 Srpnja 1940, br. 30, str.3; „Stavljeni  na  raspoloženje”, „Dubrovnik”, Dubrovnik, avgusta 1940, br. 31;
10. „Odjek našeg članka o masoneriji”: F. „Jugosl. Pošta” i „Dubrovnik”, brane masoneriju”, „Zagrebačka štampa o našem članku”, „Narodna Svijest”, Dubrovnik, 7 Kolovoza 1940, br. 32, str. 1;
11. F. „Istina o „Dubrovniku”, „Narodna Svijest”, Dubrovnik, 14 Kolovoza 1940, br. 33, str. 1; „IZABRANI ČLANCI Antuna Fabrisa“, Sakupio i predgovor napisao dr H. Barić, 1940, Izdanje „Dubrovnik“, Beograd;
12. „Jedno objašnjenje”, „Dubrovnik”, 12 oktobra 1940, br.40, Bokeška štamparija, Kotor-Dubrovnik, str. 3;
13. „Kroz grad i predgrađe”, „Dubrovnik”, Kotor-Dubrovnik, novembra 1940, br.45, str.3 – 4;
14. „U korist naše muzike”, „Dubrovnik”,2 marta 1940, br. 9, Dubrovnik, str.4;
15.  „Hrvatski i srpski sokoli u Dubrovniku”, „Sokolski glasnik”,  Beograd, 2 avgust 1940, br. 31, str. 2;
16. „Sokolskom društvu Dubrovnik priznato je njegovo pravo!”, „Sokolski glasnik”,  Beograd, 13 decembar 1940,  br. 50, str. 2; „Dubrovačka opština i sokolsko društvo”, „Sokolski glasnik”,  Beograd, 28 mart 1941,  br. 13, str 7;
17. .”Mozaik današnjice”,”Dubrovnik”, Kotor-Dubrovnik, 14 decembra 1940, br. 49,  str. 3-4;
18. Dušan Plenča, „Odnos građanskih političkih struktura Dubrovnika prema borbi za nacionalno oslobođenje i socijalni preobražaj (1941-1945)” „Dubrovnik u narodnooslobodilačkoj borbi i socijalističkoj revoluciji 1941-1945“, Split 1985, str. 1050;
19. Rašo Nebojša, „Ratna zbivanja u Herceg-Novom (1941-1949)”, Herceg-Novi, 2004, str. 23, 24;

Izvor: VIDOVDAN

Vezane vijesti:

Dubrovnik u NDH

Nedeljković: Dubrovnik u Banovini Hrvatskoj

List ,,Dubrovnik” o borcima za oslobođenje i ujedinjenje 1912 – 1918.

Nedeljković: Obnova rada dubrovačke Matice Srpske