Posljednji tango u kontejnerskom naselju

Nikola je radio u servisu „Gorenja“ i na aerodromu „Slatina“, a onda su ga svi ostavili… Desanki je umro muž i izbačena je iz kuće… Sada imaju kontejner i zajedno opstaju.

Priredio: Neđeljko ZEJAK

Najveću cijenu sukoba na Kosmetu plaćaju stari i iznemogli, od kojih su, ako je suditi po stanarima „kontejnerskog naselja“ u Gračanici, svi digli ruke, i porodica i vlast, izuzev aktivista Crvenog krsta.

U ovom naselju, koje zimi okivaju led i mraz, a ljeti žega i smrad fekalija i otpadnih voda, staračke dane odbrojava desetak Srba „povratnika“, kojima se život svodi na iščekivanje ispred Crvenog krsta da dobiju pomoć u hrani i na „dežuranje“ pred vratima ljekara.

Po jedno ili, iz nužde, dvoje stanara nastoje da prežive u metalnim kontejnerima površine 12,5 metara kvadratnih bez vode i gotovo svakodnevno (po nekoliko sati) bez struje.

Starine prognane iz Prištine, Obilića i Kosova Polja u kontejnerima iščekuju „sudnji dan“, pošto nemaju kuda jer su ih porodice otpisale, a vlasti stavile na spisak beskućnika i socijalno ugroženih lica.

„Ovo nije život. Psi u azilu imaju bolje uslove. Mi smo teret i sebi i onima koji bi trebalo da se staraju o starim i iznemoglim“, kaže Nikola Štošović, bivši Prištevac, poznatiji po nadimku „Nikola Tesla“.

On je radio u servisu „Gorenja“ i održavao tehniku na aerodromu Slatina, a danas je sa svega 175 evra penzije zaboravljen i od porodice i prijatelja.

Nikola pokušava da opravkom starih televizora zaradi dinar više da nabavi lijekove i, bar, litar mlijeka.

Ipak, duhom ne posustaje i prisjeća se dana kada je od Ljubljane do Skoplja „obavljao posao Nikole Tesle“ i vremena kada je u Prištini bio ugledan i tražen.

Upravo zato teško mu pada što ne može otići u Prištinu ili rodno Podujevo.

„Izgubilo se prijateljstvo. Mladi Albanci ne znaju ili ne žele da čuju srpsku reč, a oni stariji, moji vršnjaci, kao da su uplašeni, kao da strahuju da će ih sopstvena deca zbog prijateljstva sa Srbima izvesti na streljanje“, kaže Nikola Srni.

On pravda svoje biše albanske prijatelje i kaže da ga njihovo ponašanje ne čudi, podsjećajući da je i njega porodica ostavila.

Desanki Božović, raseljenoj iz Kosova polja, prije dvije godine preminuo je suprug i ostala je na ulici. Zatim je srela Stošovića i postala njegova životna „sapatnica“.

Ona objašnjava da su je sestrići njenog preminulog supruga istjerali iz kuće i ostavili na ulici.

„Sudbina nas je spojila. Kontejner je sve što imamo, ali tu su i reči razumevanja“, priča Desanka Srni.

Biti sam pod stare dane, bez ramena na koje ćeš se osloniti, ravno je `omči oko vrata`“, kažu Nikola i Desanka.

Stanari „kontejnerskog naselja“ nadaju se da će, uprkos najavama o gašenju izbjegličkih kampova, Komesarijat za raseljena lica, UNHCR i Crveni krst nastaviti da se, koliko-toliko, staraju o njima.

Sada im je najvažnije da u što kraćem roku dobiju bar metar-dva drva jer su metalni kontejneri uveliko postali ledeni.

Izvor:

Vezane vijesti:

OSUDA NAPADA NA PRAVOSLAVNE VJERNIKE U PEĆI

Kosovo- Mrtvi Srbi „sklapaju“ ugovore

Kosovo