Pokolj je jedna odgovarajuća reč za srpski holokaust!

Srbi ne samo da nisu (zbog jugoslovenske politike zaborava radi mira u kući) pronašli i kaznili zločince, već im nikad nije dozvoljeno ni da se genocid temeljno istraži. Ta je politika, koja je u svojoj suštini, saučesnička u odnosu na počinjeni genocid, dovela do toga da se ostatak Srba iz Hrvatske devedesetih godina prošlog veka protera, čime je zaokružen i ostvaren tripartitivni plan o genocidu na Srbima (1/3 pokatoličiti, 1/3 ubiti, 1/3 proterati).

Jevreji imaju dve reči kojima označavaju genocid koji su nemački nacisti počinili nad njima – Holocaust i Šoa. Srbi još nisu pronašli ni izraz koji bi u umovima svih odmah asocirao na genocid koji su hrvatski nacisti počinili nad njima. To je potpuno čudovišno i što se mene tiče predstavlja potpuni trijum ustaškog zla.

Dugo sam razmišljao koji bi to izraz bio adekvatan da se u jednoj reči sumira hrvatski genocid nad Srbima i došao do zaključka da je POKOLj najadekvatnija reč. POKOLj i zbog metoda uništenja i istrebljenja Srba (klanjem, Hrvati su čak izmislili i specijalne noževe, tkz „srboseci“ za efikasno i brzo klanje Srba) a i zbog jasno izražene volje hrvatskih nacista, da istrebljenje bude temeljno i potpuno. Prevod na engleski bio bi SLAUGHTER.

U Srbiji i među Srbima, postoji žilava jugonostaličarsko-komunistička fantazija o ustašama kao nekom incidentu hrvatske povjesti, koji je odnekud iskrsao po izbijanju Drugog svetskog rata, i ostao pobeđen na njegovom završetku. Tako temeljna politika istrebljenja jednog naroda ne bi bila moguća da su ustaše bile incident hrvatske povjesti. Ustaštvo je kontinuitet i mainstream hrvatske istorije već skoro 3 veka. Incident su epizode, i to loše maskirane, kao Hrvatska u Jugoslaviji.

Današnja nezavisna Hrvatska je u svim svojim ispoljavanjima ustaška država, čak i bez preteranog truda da se to zamaskira. Čeprkajući po istorijskim dokumentima, naleteo sam na jedan iz 1700. godine. Upravnik imanja Zagrebačke biskupije, Ambroz Kuzmić, u izveštaju sačinjenom 13. novembra 1700. godine, napisao je da bi „bilo bolje Vlahe (Srbe) vsze poklati nego ztaniti“ (sve poklati nego nastaniti). To je najraniji hrvatski dokument u kome se pominje reč POKOLj kao rešenje za Srbe u onome što ustaše percipiraju kao hrvatsku teritoriju (u suštini projekat Velike Hrvatske).
To me učvrstilo u uverenju da POKOLj treba usvojiti kao reč ekvivalentnu holokaustu ili šoa, da se u nekim budućim studijama označava genocid koji su Hrvati počinili nad Srbima.

Na slici Srbi, njih 1.764, u srpskoj crkvi u Glini, koji su 29. jula 1941. dovabljeni obećanjem o prelasku na katoličanstvo (čime bi im životi bili pošteđeni) da bi potom svi, sem jedinog preživelog, Ljubana Jednaka, bili poklani.

Pokolj u glinskoj crkvi je svojevrsna paradigma celokupnog hrvatskog genocida nad Srbima. Ljuban Jednak, koji je preživeo pokolj u glinskoj crkvi, proteran je iz Hrvatske u „Oluji“ 1995. godine. Nakon pokolja, ustaše su srpsku crkvu zapalili. Po završetku rata na tom mestu podignut je spomen dom žrtvama fašizma, koji su nakon „Oluje“ 1995. godine, Hrvati preimenovali u „Hrvatski dom“

Objavio: Srbin.info

Vezane vijesti:

Zatiranje Srba je kao Holokaust (foto)

Godišnjica: Ubistva Srba i paljevine u ustaškoj ofanzivi na Baniju

Poricanje genocida kao zločin