Podaci o stradalima govore da se radilo o građanskom ratu

Komentari na društvenim mrežama u kojima se navodi da su na Kazanima ubijeni „sarajevski četnici sa oružjem i sredstvima veze“, rezultat su satanizacije i demonizacije Srba kao „ružnih, prljavih i zlih kauboja koji su dojahali na konjima JNA na brda oko Sarajeva“

Priredila: Vera BUGARIN

Podaci o stradalima pokazuju da nema ni jednog elementa za stav da je na Sarajevo izvršena agresija iz Srbije i Crne Gore, već se radilo o građanskom ratu, ističe direktor Biroa za ljudska prava Udruženja „Demokratska inicijativa sarajevskih Srba“ /DISS/ Dušan Šehovac.

U intervjuu Srni Šehovac navodi da „treba uložiti ogromnu moralnu i intelektualnu snagu da se sruše i bošnjački i srpski lažni mitovi o događajima u ratnom Sarajevu“.

„Kada se ozbiljno analiziraju podaci o žrtvama u Sarajevu, može se vidjeti da su od 14.500 poginulih, ubijenih i nestalih 1992. godine samo 625 lica imala prijavljenu adresu prebivališta izvan Sarajeva. Ostale žrtve, njih 13.860, su bile prijavljene na teritoriji deset gradskih opština“, ističe on.

Prema dostupnim podacima, u Sarajevu je poginulo 8.940 vojnika, od kojih je 5.713 Bošnjaka, 2.900 Srba, 296 Hrvata i 31 pripadnik ostalih naroda. Ubijeno ili nestalo je 3.813 Bošnjaka, 1.074 Srba, 723 Hrvata i 162 ostalih.

Istovremeno, nigdje ne postoji javno verifikovan i objavljen spisak o 1.602 ubijene djece.

„Hag u svojim analizama demografskih gubitaka pominje 450 ubijene djece, a direktor Istraživačko dokumentacionog centra Mirsad Tokača i direktor Instituta za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu Smail Čekić 642 stradale djece“, tvrdi Šehovac.

On posebno ističe da postoje sudsko-istražni dokumenti i dosijei sa svim podacima o 102 ubijene djece u ratnom Srpskom Sarajevu, te da se o najmlađim žrtvama, koje su ubijane na Grbavici, Ilidži, Vogošći, Trnovu, Hadžićima, Rajlovcu, Ilijašu, Palama i Lukavici – i dalje šuti.

„Zašto? Djeca su djeca, najveće žrtve rata. Njih su sarajevski `humanisti` zaboravili, odvojili ih od djece `opkoljenog` Sarajeva. Degutantno je izmišljati žrtve i objavljivati laž kao istinu“, ističe Šehovac.

Prema srpskim tvrdnjama, u Sarajevu je ubijeno i nestalo oko 6.000 pripadnika ovog naroda, što suprotna strana uporno negira. Rijetke sudske presude za zločine nad Srbima u ovom gradu izrečene su nižerangiranim počiniocima, dok su naredbodavci ostali nedodirljivi.

„Ne treba izmišljati nove, nepostojeće srpske zločine, a praviti se kao da ne postoje zločini Bošnjaka u Sarajevu. O njima se rijetko govori, a još rjeđe procesuiraju, jer to ruši sliku o Bošnjacima kao žrtvi.

Cijelo Sarajevo zna ko je ubio Boška i Amiru, dvije djevojčice na Grbavici, ko je vezao sajlom starca i staricu u Trnovu i vukao ih po makadamu dok se nisu raspali.

Svi znaju ko je zapalio pravoslavnu crkvu u Trnovu i zakovao čovjeka na ulazu da i on izgori. Ovu crkvu i crkvu u Oseniku zapalili su i srušili Bošnjaci, što su dokazi da je lažan sarajevski mit da Bošnjaci nisu u Sarajevu srušili nijednu pravoslavnu crkvu“, navodi Šehovac za Srnu.

On smatra da „objektivnost ne stanuje u Sudu BiH“ – kad Srbi u Hadžićima razoružavaju, hapse i odvode u Sportsku dvoranu Bošnjake onda je to „etničko čišćenje teritorije“, a kad Bošnjaci isto čine Srbima u Hadžićima i Pazariću, to je onda „legalno čišćenje državne teritorije od pobunjenika“.

„Grafička škola na Ilidži u kojoj su Bošnjaci bili zatvoreni jedan dan imenuje se kao ratni, maltene, koncentracioni logor, a `Silos` u Tarčinu, kroz koji je do januara 1996. godine prošlo nekoliko stotina Srba, a jedna baka držana 1.420 dana, imenuju kao `vojni istražni zatvor`.

Prostor u Trnovu gdje su bili zarobljeni Srbi nazivaju kotlovnicom, Pripadnike Vojske Republike Srpske iz Trnova, Kijeva i Vojkovića zovu agresorima /a bili su kod kod svojih kuća/, a pripadnike takozvane Armije BiH iz Foče i HOS-a iz Donjeg Vakufa – `regulanom vojskom u Trnovu“, precizira Šehovac.

Prema njegovim riječima, komentari na društvenim mrežama u kojima se navodi da su na Kazanima ubijeni „sarajevski četnici sa oružjem i sredstvima veze“, rezultat su satanizacije i demonizacije Srba kao „ružnih, prljavih i zlih kauboja koji su dojahali na konjima JNA na brda oko Sarajeva“.

„Bakir Izetbegović `kasno na Kazane dođe`. On i njegov otac su 1993. godine znali za ove zločine. Izetbegović je ranije odao počast jednom od saučesnika ovih zločina, podstrekaču, pomagaču i naredbodavcu Mušanu Topaloviću Caci, koračajući na čelu kolone na njegovoj sahrani. Caco je ukopan na istom groblju gdje je i njegovog otac Alija“, navodi Šehovac.

On zaključuje da je višegodišnja šutnja većine uticajnih Bošnjaka o zločinima čije su žrtve bili sarajevski Srbi uticala na sarajevsko javno mnjenje, pa je formiran stav da nije ni bilo ratnih zločina prema Srbima u Sarajevu.

Prema njegovim riječima, DISS je 1996. godine upravo formiran sa ciljem da uradi mnogo društveno korisnih stvari, jer su vidjeli i osjetili, da će vrijeme poslijeratne reintegracije Srba u glavni grad BiH biti teško i bolno.

Dok je SDS pozivao Srbe da dođu u Republiku Srpsku, a SDA ih tjerao iz Federacije BiH prijetnjama svih vrsta, Šehovac kaže da je međunarodna zejednica sve to posmatrala iz udobnih i dobro plaćenih fotelja, te da gotovo ništa nije uradila da zaštiti Srbe koji su u ratu bili na teritoriji pod kontrolom Vojske Srpske.

„U turbulentnom i punom opasnosti poslijeratnom vemenu bili smo hrabra grupa Srba koja je javno iznosili svoje stavove. Zalagali smo se za pravo svakog pojedinca i porodice da sami odluče hoće li ići ili ostati. Zanimljivo da je isti stav imala i ratna Skupština Srpskog Sarajeva, a o tome se cijelo vrijeme šuti.

To je zatamnjeno dugogodišnjom propagandom da je Srbe iz Sarajeva izveo samo SDS, i da samo on snosi krivicu za jednu od najvećih tragedija srpskog naroda“, navodi Šehovac.

Prema njegovim riječima, DISS se godinama borio, zalagao, tražio i predlagao promjene, ali da gotovo ništa nisu postigli jer ni od koga nisu imali efikasnu podršku.

„Vlasti u Sarajevu DISS drže u stanju kome postojimo, jer se ne može reći da smo mrtvi, a isto tako se ne može reči i da smo živi. Istina je da se položaj reintegrisanog srpskog naroda pogoršao u svim područjima“, tvrdi Šehovac u intervjuu Srni.

On objašnjava da Srbi u Sarajevu danas nisu izloženi nasilju, ali su svakodnevno predmet „suptilene, tihe, efikasne diskriminacije u svim oblastima“.

Rješenje da se to zaustavi Šehovac vidi u humanom, ljudskom reagovanju Bošnjaka u Sarajevu koji šute i, kako kaže, nisu svjesni da je ta njihova šutnja najefektivniji rad na dezintegrciji BiH.

„Svakog dana sve nas je manje – svakodnevno se iseljavaju i umiru sarajevski Srbi. U staračkim domovima je više Arapa od Srba. U Sarajevu se rađa više djece stranaca, iz drugih i trećih brakova Bošnjakinja i Arapa, nego srpske djece, i naravno da njih ima više i u školskim klupama“, navodi Šehovac.

Ukazuje i na smanjenje broja političkih predstavnika na svim nivoima, dodajući da u pola sarajevskih opštinskih vijeća nema nijednog Srbina, a ni Hrvata, što je zloupotrebljeno od strane Bošnjaka koji postaju četiri godine politički Srbi i glume Srbe u parlamentima.

„Na Ilidži je umjesto Srbina, na čelu opštinskog vijeća Bošnjak iz Bratunca. Zanemarljiv je broj zaposlenih Srba u javnim institucijama, daleko od proklamovanih ustavnih normi“, navodi Šehovac i zaključuje:

„Na Ilidži, gdje živim, Srbi nemaju nijedan sto na pijaci, nemaju nijedan mali, srednji ili veliki poslovni prostor, koji je u funkciji. U osnovnoj školi i gimnaziji rade dvije profesorice engleskog jezika, na neodređeno vrijeme. Jesmo konstitutivni, ali nismo ravnopravni.

Izvor: SRNA

Vezane vijesti:

Sarajevska najpoznatija javna tajna: Caco, Kazani i zločini …

Šehovac: Izetbegoviću, kasno si se setio Kazana | Jadovno 1941.

PRAVDA ZA UBIJENE SRBE NA KAZANIMA