Partizansko testerisanje po Srbiji

U „Politikinoj” rubrici „Među nama” objavljen je članak prof. dr Slobodana Čikarića „Satanski pir na Dubičkom mostu” 2. januara 2021. koji autor završava racionalno-moralnim obrazlaganjem zašto „kopa” po istorijskim ranama navodeći Ciceronove reči da upoznajući svoju (pravu) istoriju odrastamo.

Ovom prilikom bih iskoristio svoje pravo da konstruktivno doprinesem upoznavanju (prave) istorije radi nacionalnog odrastanja.

Naime, više od polovine stoleća svih šest priznatih naroda, deset narodnosti i više od dvadeset etničkih grupa i grupica na prostorima bivše Jugoslavije je izučavalo njenu opštu istoriju u kojoj je glavni akcenat bio na tzv. Narodnooslobodilačkoj borbi i revoluciji a u čijim se nastavno-edukativnim planovima i programima (od osnovnoškolskih do univerzitetskih postdiplomskih studija) Brozovi partizani bore protiv „okupatora i domaćih izdajnika i kolaboracionista” za „bratstveno-jedinstveničku” slobodu svih jugoslovenskih naroda, narodnosti i etničkih grupa i grupica. Naravno, kao i u svim drugim totalitarno-jednopartijskim sistemima nakon uspešno izvedene revolucije reakcionarni neprijatelj opštenarodnog blagostanja i prosperiteta je stereotipski „dokumentovano” predstavljan kao masovni ubica civila i to na najzverskiji način kako bi se kod građana stvorio odgovarajući psihološki efekat.

Međutim, pored faktičkog stanja da je ovakva titoistička propaganda počivala najvećim delom na falsifikatorskim osnovama (bar što se tiče Jugoslovenske vojske u otadžbini), postoje i dokumenti o partizanskim zverstvima nad srpskim civilnim stanovništvom na teritoriji Srbije, a koja su partizani predvođeni uglavnom nesrpskim (i prekodrinskim) političkim rukovodstvom počinili u svom ideološkom antisrpskom fanatizmu.

Još za vreme samoga rata, tj. revolucionarnog preotimanja vlasti od Komunističke partije Jugoslavije i njenih paravojnih partizanskih formacija, objavljivane su autentične fotografije na kojima se vide životinjski unakažene srpske civilne žrtve stradale od partizana sa navedenim imenima i prezimenima. Na drugoj strani, začuđujuće je da titoisti nemaju do sada objavljenu ni jednu jedinu fotografiju takvog kalibra. Naime, sve titoističke fotografije na kojima su predstavljene žrtve „velikosrpsko-četničke reakcije” su, naime, neimenovane.

Ovom prilikom bih ukazao na jedan od istorijskih izvora iz samog ratnog perioda a koji između ostalih zverstava revolucionarnih partizana govori i o masakriranju Veselina Petrovića koji je bio predsednik opštine Divci, sela blizu Valjeva, a koga je živog obezglavio testerom partizanski politički komesar Hinko Majer. Testerisanje Srbina Veselina Petrovića od Hinka Majera je opisano u dokumentu pod naslovom „Krvava lista komunističkih zločina u Srbiji” koji je 1942. godine publikovala vlast generala Milana Nedića na osnovu svedočenja očevidaca.

U ovom konkretnom slučaju očevidac je Ljubomir Rafailović iz samog sela Divci. Prema njegovom svedočenju, poslednjih dana septembra 1941. partizani pod vođstvom Hinka Majera (veletrgovca iz Zagreba), uhvatili su Veselina Petrovića, predsednika opštine Divci u srezu valjevskom, i umorili ga najstrašnijim mukama. Prvo su mu sekli deo po deo tela, onda su mu testerom odsekli glavu. Ovde se konkretno radi o Kolubarskom Narodnooslobodilačkom partizanskom odredu (sa štabom u septembru 1941. u selu Dupljaju).

Kada su vladini (nedićevski) odredi očistili ovo selo i taj kraj od partizana, prema ovom izveštaju, našli su u dvorištu jedne kuće 35 grobova u kojima su plitko bili pokopani seljaci iz tog kraja koje je Hinko Majer sa svojim dželatima umorio najužasnijom smrću, najčešće sekući im komad po komad tela. Jedan od sudija Majerovog prekog suda imao je običaj da seljaku izvedenom pred taj sud zabije dva noža, po jedan sa svake strane u vrat i onda da kroz smeh pita svoje drugove „Da li da ga oslobodimo?”

Neko će sigurno primetiti da je istorijski izvor na koji se pozivam irelevantan ili u najmanju ruku metodološki problematičan s obzirom na to da dolazi od političko-ideoloških protivnika (partizana). Možda, ali smatram da u svakom slučaju iz istih razloga nije ništa manje relevantniji i pouzdaniji od dokumenata objavljenih u svim tomovima „Zbornika dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu naroda Jugoslavije” a koji su prethodno prošli i sito i rešeto raznih jugoslovenskih službi bezbednosti.

Prof. dr Vladislav B. Sotirović,
Vilnjus, Litvanija

Izvor: POLITIKA