OD MARIĆEVIĆA JARUGE DO LISIČIJEG POTOKA – mali pregled komunističkog genocida nad Srbijom

Oktobar 1944. godine. Beograd.

– Druže, znate li gde je Lisičiji potok?

-Ona jaruga?!

– Da, ona crna, mračna, jaruga tamo prema Rakovici! 
Treba ih sve tamo odvesti i streljati! Jer ne vredi više razgovarati, ni raspravljati, ni ubeđivati se… 
Logika se ne poštuje, revolucija se ne poštuje, razum mi je ponižen. Dakle, u Lisičiji potok! 
Razumete! Jedan kalašnjikov, i taka-taka-taka-taka….

***
Ulaskom Sovjetske armije u Beograd i preuzimanjem prestonice, jugoslovenski komunistički odredi nahrupili su kao larve pomora u bulevare i kvartove razorenog i izmučenog „belog“ kraljevog velegrada. Svojim snagama nisu mu mogli ni prići, a do 1943. godine Srbija je bila bezuspješno revolucionarno instruirana. Narod je listom bio za kralja i preostalu kraljevu vojsku.

Nakon 20. oktobra 1944. godine Beograd postaje velika rimska arena u kojoj je sve rojalističko, srpsko i pravoslavno gonjeno i bacano pred noge crvenog gnjeva.
Optužba je bila osnovana ako je neko bio ugledni građanin, bogati trgovac, ljekar koji je tokom okupacije liječio, pisac koji je objavio bar članak u ratnim godinama, glumac koji je igrao predstave u Narodnom pozorištu…
A ako bi se komesaru dopala skladna vila ili stan,
ako mu se ne bi dopao skupi „buržujski“ kaput, čak ako je pribor za ručavanje bio poslužen odviše građanski gospodstveno… sve to je bila dovoljna optužba za kontra-revolucionarno djelovanje. Beograđani su svojom krvlju ocrvenili Beograd. Nastupili su dani najtežeg duhovnog ropstva za srpski narod.

„Nikada, ni u jednom periodu mira i slobode, nismo bili više proganjani, hapšeni i ubijani nego u vremenu kada su komunisti preuzeli vlast i udarnički, revolucionarno, žestoko krenuli u obračun sa onima iz našeg naroda koji su Boga u srcu nosili sa željom da njihovom krvlju učvrste temelje nove države.
Hapsili su bez razloga, sudili bez krivice i ubijali bez milosti, u isto vreme proglašavajući taj period najboljim napretkom u istoriji našeg naroda, tvrdeći da se tada slobodno, lepo i dobro živelo, što neki, nažalost, i danas ponavljaju.
Svi su oni stradali od onih koji su se takmičili u ubijanju i progonu ljudi, u hapšenju, u lomljenju rebara, čupanju brada, rušenju i obesvećivanju.“, svjedočio je protojerej-stavrofor Savo B. Jović.

Od oktobra 1944. godine na prostorima Banjice, Senjaka, Košutnjaka i Kalemegdana bila su strijelišta masovnog zločina nad srpskim građanstvom prestonice.
Najviše ih je strijeljano u Lisičijem potoku, beogradskom gradskom izletištu, ispod samog Kraljevskog Dvora.
Baš tu je 1936. godine sagrađena Spomen-česma iz žala za kraljem Aleksandrom Prvim od Jugoslavije.
Lisičiji potok je prirodni usjek među Košutnjakom i Senjakom, a ispod kraljevskog dvorskog kompleksa na Dedinju.
Beogradska predškolska i školska djeca u vrijeme Kraljevine ovdje su dolazila na izlete, u neposrednoj blizini srpskog Dvora srpski podmladak je uživao u proljetnim i jesenjim danima.

Prirodni usjek Lisičijeg potoka komunisti su iskoristili kao pogodan i prigušen rov za masovne likvidacije i zatrpavanje leševa. Optužene građane su najprije sprovodili u istražne zatvore UDB-e, a poslije višednevnog mučenja i ispitivanja upućivali su ih u logor na Banjici.

Izmučene i blijede sjenke od ljudi sa Banjice su gonjene u Lisičiji potok na strijeljanje i zatrpavanje.
Rodbini i ženama koji su ih uporno tražili, moleći za bilo kakvu vijest, mladi i ozvjereni isljednici UDB-e odgovarali su da su „neprijatelji Revolucije“ – U Ime Naroda – poslati u Sibir na preumljenje i prevaspitanje. Tako je zatrta srpska građanska prestonice i cijela prosvjećena pravoslavna Srbija.

U Srbiji je zabilježeno 215 masovnih stratišta komunističkog genocida, a u Beogradu je najveće Lisičiji potok. Na masovnim grobnicima komunisti su gradili igrališta, škole, i stambena naselja.
Istoričar Srđan Cvetković radeći doktorsku studiju na ovu temu, ubilježio je oko 3 500 građana ubijenih u Lisičijem potoku, a osnovane procjene govore da je na prostoru Beograda i Zemuna ubijeno od 9000 do 12 000 građana. Na prostoru Srbije više stotina hiljada.
To je bio duhovni, intelektualni i građanski cvijet srpskog naroda i njegove prestonice.

4. janura 1945. godine u Beogradu je strijeljan Grigorije Božović, najdarovitiji i najčitaniji srpski putopisac, književnik, profesor Prizrenske bogoslovije, jedan od vođa srpskog pokreta u Makedoniji, narodni poslanik.
Već narednog dana o tome je izvjestila Politika navodeći da je osuđen zbog saradnje sa okupatorom.
Bio je kriv što je tokom ratnih godina objavio novinski članak (nepolitički) u jednim novinama u Pljevljima, a koja su u to vrijeme bila pod italijanskom fašističkom okupacijom.

Od 2017. godine u Beogradu se održava zaupokojeni pomen svih nevinih žrtva komunističkog zatiranja u Beogradu, a na mjestu najveće masovne grobnice je podignut mali mermerni krst, u funkciju je vraćena Kraljeva česma.
Na česmi stoji ikonica Bogorodice sa Hristom.

3. novembra 2018. godine, na Mitrovdanske zadušnice održan je novi pomen u Lisičijem potoku.
Tom prilikom upoznajem g. Slobodana Đurića, arhitektu i predsjednika Udruženja političkih zatvorenika i žrtava komunističkog režima.
Priča mi o svojoj porodičnoj žrtvi, njegov otac je ovdje okončao svoj mladi život.
Dr Dragoljub Đurić, sanitetski potporučnik, ljekar-internista bio je kriv što je tokom okupacije radio u Glavnoj vojnoj bolnici u Beogradu.

– Moj otac je bio ljekar-internista, radio je u Glavnoj vojnoj bolnici Beograda, a imao je status njemačkog ratnog zarobljenika na odsustvu (Berufssoldat).
Sa svojih 15 kolega odveden je iz Glavne vojne bolnice 22. oktobra 1944. godine. Isleđivani su uz mučenje u Devetom kvartu (današnja ul. Vojvode Milenka 40, bivši zatvor UDB-e), potom ih odvode u logor na Banjici.

Na istom pomenu upoznajem Petra Grujičića kome je Slobodan Penezić Krcun ubio majku, pucajući joj lično u grudi. Imala je 22 godine i bila je u drugom mjesecu trudnoće. Petra su skrivale tetke i rodbina, a kasnije napušta zemlju i živi u Francuskoj.

„Tek od 2009. godine Vlada Srbije je formirala Komisiju za tajne grobnice ubijenih poslije 12. septembra 1944. godine i omogućen je uvid u arhive koje su do tada bile tajne.
Ova Komisija je u Srbiji popisala 59.000 žrtava poslijeratne partizanske okupacije i locirano je 215 masovnih grobnica.

Zbog nedostatka novca, ekshumirana je samo jedna masovna grobnica i to u Boljevcu, a ostalih 214 nije obilježeno, uključujući i onu u Lisičjem potoku.

Komisija već osam godina odugovlači sa donošenjem odluke, odbijajući prijedloge lokacija koje je iznijelo Udruženje političkih zatvorenika i žrtava komunističkog režima. Među tim lokacijama su ona kod spomenika Stevanu Mokranjcu na Kalemegdanu, gdje je u blizini masovna grobnica riječnih policajaca ubijenih krajem 1944. godine, lokacija kod bivše Glavnjače u blizini današnjeg Prirodno-matematičkog fakulteta, lokacija kod parka Manjež…

Jednom riječju, na cijelom Kalemegdanu i u krugu dvojke nije moguće postaviti spomenik. Za podizanje ovog spomenika potrebna je politička volja aktualne gradske vlasti, koja još uvijek ne postoji, kao ni kod prethodne vlasti“, ponavlja g. Slobodan Đurić.

Na kraju da iznesem i lično porodično predanje. Aprilski rat 1941. godine zatekao je u Beogradu i brata mog djeda.

Branko je bio na školovanju u Beogradu, a sa bombardovanjem mu se gubi svaki trag.
Porodica kasnije saznaje da je bio u zatvoru koji je držala Nedićeva policija, da je poslije pušten na slobodu i da su ga najvjerovatnije ubili komunisti smatrajući ga opasnim za svoje djelovanje.
Poslije rata, komunisti iz Hercegovine (naše komšije Srbi) porodici ništa ne žele reći, čak je lažu i donose glasine da se Branko javlja iz Italije.
Moja prababa umire od tuge i bez znanja šta joj se desilo sa sinom.

Za pokoj hiljada nevinih Beograđana, a među njima i za mog djeda upalio sam svijeću nad masovnom grobnicom i pomolio se za vaskrs istine. Usred Beograda nad najtajnovitijom srpskom grobnicom, a o kojoj i Beograđani ne znaju skoro ništa.

Lisičiji potok je nestvarno sličan Marićevića jaruzi kod Orašca, a u kojoj je vožd Karađorđe vaskrsao srpsku državnost. Ova sličnost živo svjedoči da je u Lisičijem potoku zatirana upravo Karađorđeva iskra srpskog samodržavlja, prosvjećenosti i pravoslavne duhovnosti.
Ali tu još nešto naliči! Golgota!
U Lisičijem potoku su lobanje najprosvjećenijih i najzdravijih čestica srpskog naroda, a iznad njih je Srpski Dvor kao naše duhovno i državno raspeće.
I kao što je Hristova kap krvi oblivši Adamovu lobanju vaskrsnula Vječni Život, neka naša živa riječ, jasna misao i časna krv budu zalog za vaskrs nove, srpske Srbije.

Čekamo taj dan!

Autor: Goran Lučić

Izvor: Slobodna Hercegovina

Vezane vijesti:

Tomislav Kresović: Da se ne zaboravi Srbija na Uskrs 1944 godine

Krvavi Vaskrs 1944: Englezi su Srbe bombardovali na Titov …

Tito je tražio bombardovanje Srbije 1944! | Jadovno 1941.