Obnavljanje „Vražje divizije“

Amerikanci čine ono što su svojevremeno radili Hitler i Musolini – naoružavaju hrvatsku vojsku. Nedavno su joj poklonili oružje i opremu vrednu osamdeset miliona dolara

Hrvatska vojska postaje značajna sila u ovom delu Evrope i na Balkanu. Saveznici joj daju važnu ulogu u uspostavljanju i očuvanju novog svetskog poretka i čuvanja ujedinjene Evrope. Sve je očiglednije da Sjedinjene Američke Države računaju na hrvatsku odanost; kao što je računao i Habzburški dvor, kao što je računao i Hitler. Ne zazire se od toga što su iza te vojske, kao ni iza jedne druge, ostali viševekovni krvavi tragovi zločina počinjenih nad civilima po Zapadnoj Evropi, Ukrajini i Rusiji. Još se tome mogu pridodati zločini koje je ta vojska izvršila u granicama Nezavisne Države Hrvatske, ubijajući odreda Srbe, Jevreje i Rome. Sadašnja hrvatska vojska, koju su stvorili Amerikanci u poslednjem versko-građanskom ratu 1991–1995. godine, pobila je više hiljada Srba, a 250 hiljada proterala sa njihovih ognjišta. Danas ta vojska sa novim saveznicima ratuje u Afganistanu i ponosno nosi NATO uniforme, kao što je tokom Drugog svetskog rata nosila uniformu nemačke nacističke vojske.

SVIREPI SAVEZNICI

Kao što su tokom Drugog svetskog rata, pre nego što će 1942. godine poslati vojsku u  Sovjetski Savez, hrvatsku Pavelićevu vojsku naoružavali Hitler i Musolini kako bi ta vojska pomogla uspostavljanju nove Evrope, tako Amerikanci danas naoružavaju hrvatsku vojsku da brani novi svetski poredak. Sredstva informisanja u Srbiji, pozivajući se na zagrebački „Jutarnji list“, nedavno su objavila da Sjedinjene Američke Države poklanjaju Hrvatskoj oko 500 različitih vozila i haubica. Amerikanci su ponudili Hrvatima i nekoliko patrolnih brodova, a biće im pružena pomoć i za aktiviranje pomorskih radara na Lastovu, Visu, Dugom Otoku i Mljetu. Hrvatima je preostalo samo da se pobrinu za troškove prevoza darovane vojne pomoći, čija je vrednost veća od osamdeset miliona dolara.

Slanjem svojih vojnika da u okviru NATO-a ratuju u Afganistanu, Hrvatska je još jednom potvrdila odanost Sjedinjenim Američkim Državama. A Amerikanci imaju dobro iskustvo sa Hrvatima i njihovom odanošću. Krajem Drugog svetskog rata, Rimokatolička crkva organizovala je u Zavodu „Svetoga Jeronima“ u Rimu „pacovske kanale“, falsifikatorski centar u kojem je falsifikovano više desetina hiljada pasoša za najveće fašističke zločince što su bežali od sudova. Glavni falsifikatori bila su dvojica Hrvata sa doktorskim titulama, dvojica sveštenika Rimokatoličke crkve: Krunoslav Draganović i Dominik Mandić. Kroz te kanale prošlo je i dokopalo se Severne i Južne Amerike mnoštvo fašističkih ratnih zločinaca, a među njima i ustaša. Neki od njih našli su utočište u Sjedinjenim Američkim Državama, a posle su stupili u američku vojsku i razišli se po ratištima širom sveta. Među takvima je bio jedan od najvećih krvnika, jedan od najvećih zločinaca u Drugom svetskom ratu, visoki ustaški časnik Rafael Boban, jedan od osnivača i komandanata ustaške Crne legije koja je širom Pavelićeve Hrvatske zaklala na desetine hiljada srpske dece, žena i staraca. Postoje podaci da je Rafael Boban postao instruktor i oficir američke vojske u Korejskom ratu (1950–1953. godine). Hrvati su, kao američki vojnici, sa velikim žarom ratovali u Vijetnamskom ratu, čime su zaslužili status nacije koja je iskazala veliku odanost Sjedinjenim Američkim Državama.

U Tridesetogodišnjem ratu koji je od 1618. do 1648. harao Evropom, gde je sa jedne strane ratovala Habzburška monarhija i Rimokatolička crkva, a sa druge ondašnje protestantske nemačke kneževine, učestvovali su i Hrvati, odane sluge Habzburgovaca. Hrvati su tada ostali zapamćeni  u narodnom predanju, ali i u istorijskim izvorima, po nečuvenoj svireposti. Ubijali su odreda ne samo zarobljene neprijateljske vojnike nego i žene i decu, pokazujući slepu odanost Rimokatoličkoj crkvi i Habzburškom dvoru. Nezapamćena hrvatska svirepost najsažetije je  iskazana u jednom zapisu uklesanom u kamenu samo jednom rečenicom: „Sačuvaj nas, Bože, kuge i Hrvata.“

Sto godina kasnije, od 1741. do 1745. godine, Hrvati su ponovo ratovali u Evropi, čineći, kao i u Tridesetogodišnjem ratu, nečuvene zločine. Vojsku, blizu dve hiljade slavonskih hajduka, razbojnika i pustolova, okupio je pohrvaćeni Nemac, baron Franjo Trenk, i sa njima se, za račun Rimokatoličke crkve i bečke krune, i u Šleskom ratu borio protiv protestanata i pruskog kralja Fridriha Velikog. Svoje vojnike Trenk je zvao pandurima. U ratovanjima oko Rajne hrvatski, slavonski panduri imali su vojničkih uspeha, ali  i tu se ispoljila njihova svirepost prema civilima. Habzburški dvor dodelio je Trenku čin pukovnika, a njegovu jedinicu ustrojio po pravilima austrijske vojske, davši joj naziv Trenkova pandurska regimenta.

42. DOMOBRANSKA DIVIZIJA

  Svirepost, osnovna karakteristika hrvatskih vojnika koji su, pod zastavom Habzburgovaca, u sedamnaestom i osamnaestom veku ratovali u Zapadnoj Evropi, iskazala se i u Srbiji početkom Prvog svetskog rata. Borbenost i raspoloženje hrvatskih vojnika u predstojećem ratu najavile su demonstracije koje su, posle atentata na prestolonaslednika Ferdinanda, usledile po mnogim austrougarskim gradovima u kojima su Hrvati bili većina, a među tim gradovima isticali su se Zagreb i Karlovac. Hrvatskog gneva bilo je i po gradovima Bosne i Hercegovine. Svetina je urlala ulicama, pozivajući na osvetu i rat protiv Srbije zato što su Srbi, tako se uzvikivalo, ubili njihovo sunce, njihovog cara. Istoričari su zabeležili da su od ukupnog broja vojnika koji su u avgustu 1914. godine krenuli na Srbiju gotovo polovinu činili Hrvati i Slovenci. Sa najvećim žarom protiv Srba je tada ratovao 13. zagrebački korpus u čijem sastavu je bila 42. domobranska divizija. Istoričari pominju da je kao ratnik 10. čete 25. pukovnije te jedinice, koja je uskoro dobila ime „Vražja divizija“, ratovao i bio odlikovan i Josip Broz. Kao austrougarski vojnik, što je i sam saopštio u svojim memoarima, na Srbiju je tada jurišao i Vlatko Maček.

Sačuvan je veliki broj svedočanstava koja govore da su Hrvati, u uniformama austrougarskih vojnika, najžešće jurišali na Srbe u Cerskoj bici, na Mačkovom kamenu i u Kolubarskoj bici. U to vreme Hrvati su ušli u više srpskih pograničnih mesta kao što su Lešnica, Šabac, Obrenovac, gde je vojnicima bila dozvoljena odmazda. Hrvati su ponavljali ono što su činili u sedamnaestom i osamnaestom veku u Zapadnoj Evropi, ubijali su i vešali srpske civile i pljačkali njihovu imovinu. O tim zločinima svedočio je Arčibald Rajs. Sačuvani su i brojni dokumenti i fotografije na kojima su vešala sa Srbima. Oko vešala su austrougarski vojnici, od kojih su većina bili Hrvati. U novoj jugoslovenskoj državi, koju su svojom krvlju stvorili Srbi, tim zločincima je oprošteno. A oficiri Hrvati, koji su komandovali vojnicima koji su činili zločine, masovno su primani u novu jugoslovensku vojsku. Mnogi od tih oficira, u vreme Drugog svetskog rata, stavili su se pod steg nemačkog nacizma i stupili u vojsku fašističke Nezavisne Države Hrvatske.

Nepune dve decenije kasnije, u vreme Drugog svetskog rata, Hrvati stvaraju, ne jednu, nego dve jedinice koje istorija pamti po imenu „Vražja divizija“. Kao što su svojevremeno bili najodanije pristalice bečkog, habzburškog dvora, tako su Hrvati u vreme Drugog svetskog rata prihvatili Hitlera i nemački nacizam. Poznate su scene iz aprila 1941. godine, kada Zagrepčani oduševljeno dočekuju Hitlerove trupe. Slične scene su se videle i u Sarajevu. Za iskazanu odanost Hitler je obilato darivao Hrvate, stvarajući im državu u granicama o kojima su oni mogli samo da sanjaju, dajući im saglasnost da fizički istrebe narode druge vere i rase. Za kratko vreme pobijeno je na stotine hiljada Srba, desetine hiljada Jevreja, na hiljade Roma.

HRVATSKO GROBLjE NA ISTOČNOM FRONTU

  Hrvati su 1942. godine uzvratili svome dobročinitelju Hitleru. Otpremili su u nemačku nacističku vojsku hiljade „dragovoljaca“, koji su zajedno krenuli na Sovjetski Savez. Hrvati su tada ratovali u nemačkim uniformama i pod nemačkom komandom u dve vojne formacije koje su imale ista imena: Pojačana hrvatska 369. pješačka pukovnija, koja je ratovala u Sovjetskom Savezu, koja je bila u sastavu nemačke 100. lake lovačke divizije 17. armije, Grupe armija „Jug“.  Pojačana 369. pukovnija brojala je oko pet hiljada vojnika. Hrvatska je tada u Sovjetski Savez poslala i svoje „zračne“ snage koje su se sastojala od desetak letačkih posada sa 17 aviona i stotinak neletača koji su bili pomoćno osoblje. Ubrzo su hrvatski „zrakoplovci“ zauvek prizemljeni na ruskoj zemlji. Fašistička Hrvatska poslala je tada i svoju mornaricu na istočni front. Poslednja, četvrta grupa od osamdesetak mornara otplovila je Dunavom iz Zemuna prema Crnom moru 9. januara 1942. godine. Na zemunskom pristaništu priređen im je svečani ispraćaj.

Kao što svedoči hrvatska štampa toga vremena, a posebno list „Hrvatski narod“, hrvatski „bojovnici“ – pešadinci, „topnici“, „zrakoplovci“ i mornari euforično su ispraćani na Istočni front. Ispraćao ih je poglavnik Ante Pavelić sa svitom. U leto 1942. godine na trgovima, železničkim „postajama“ i drugim javnim mestima u većim gradovima širom Hrvatske grmeli su zvučnici koji su prenosili program hrvatskog radija, govore ustaških glavešina, novokomponovane patriotske pesme i pohvale upućivane hrvatskim vojnicima i hrvatskom oružju na Istočnom frontu. Hrvatski „skladatelji“ već su komponovali koračnice posvećene junacima koji su ratnu slavu sticali na Istočnom frontu. Koliko se taj hrvatski patriotizam sviđao  Hitleru, najbolje svedoči podatak da je Paveliću poklonio automobil sličan onome u kojem se sam vozio.

Hrvatski vojnici, uključeni u nemačke jedinice, obukli su nemačke uniforme. Samo su na jednom od rukava imali šahovnice. Ponovo su prošli vojnu obuku, dobili nemačko oružje, a onda ponovo polagali zakletvu, zaklinjući se ovoga puta Hitleru. Ispraćajući hrvatske vojnike na put bez povratka, sam Pavelić je isticao, o čemu je pisao „Hrvatski narod“, kako je Hrvatima ukazana velika čast da učestvuju u stvaranju novog svetskog poretka i nove Evrope na čelu sa Hitlerovom Nemačkom. Da bi dokazali koliko cene hrvatsku odanost, Nemci su Hrvatima stvorili mogućnost da uzmu veliki deo ratne slave. Priliku za ratnu slavu pružala je Staljingradska bitka. Nemačka vrhovna komanda verovala je da  se rat „lomi“ u Staljingradu. Pojačana 369. pješačka pukovnija upućena je na ovo ratište.

Pre nego što je dospela do Staljingrada, Pojačana 369. pješačka pukovnija prošla je kroz mnoga ukrajinska i ruska sela i gradove. Legionari, sve same ustaše, ponavljali su zločine koje su činili nad Srbima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, odreda su klali civile, silovali žene, palili i pljačkali sela. U Harkovu su ubili oko četiri stotine civila. Ta surovost zaprepastila je čak i Nemce koji su jedinicu svojih hrvatskih saboraca nazvali „Vražjom divizijom“. To isto ime, nezavisno od Nemaca, hrvatskoj pukovniji dali su i Rusi.

Sredinom avgusta 1942. godine počela je Staljingradska bitka. Hrvatski legionari prišli su Staljingradu iza nemačkih tenkova između sela Jezerovke i Orlovke. U grad gde ih je, na prostoru između fabrike traktora „Crvenog oktobra“ i Mamajevog kurgana, dočekao pakao, smrt je nemilice kosila. Iza svojih položaja, širine od svega osam stotina metara, hrvatski legionari formirali su svoje vojničko groblje, koje se munjevito punilo. Grobovi su se ređali kao u vojničkom stroju. Vojnici su teško psihički podnosili stanje u kojem su se našli, ispred njih Crvenoarmejci iza betonskih zidova fabrike „Crveni oktobar“, a iza njih groblje, što je izazivalo očaj i nedisciplinu. Krajem septembra 1942. godine, kada je jedinica bila prepolovljena, na staljingradsko bojište dolazi i Ante Pavelić sa tovarima medalja. Prvi komandant Pukovnije, pukovnik Ivan Markulj, uspeo je nemačkim komandantima da dokaže da se razboleo, pa je poslat na lečenje. Uskoro je na njegovo mesto došao novi komandant, potpukovnik bivše jugoslovenske vojske Ivan Pavičić. Ali i on je od samog početka teško psihički podnosio stanje u kojem su bili poslednji ostaci Pojačane 369. pukovnije, kojoj su  iz Zagreba nemilice stizale pohvale i ordenje koje nije imao ko da primi. Ubrzo je broj grobova u hrvatskom vojničkom groblju uveliko nadmašio broj živih vojnika. Sa bojišta je pokušao da pobegne komandant Pavičić, ali su ga Nemci uhvatili i streljali. Pukovnija se ubrzo svela na nekoliko stotina vojnika. Za novog, trećeg po redu, komandanta imenovan je bivši potpukovnik jugoslovenske vojske Marko Mesić, stric čuvenog hrvatskog političara „europljanina“ Stjepana Mesića. On je komandovao patrljcima „Pojačane pukovnije“ od 13. do 31. januara 1943. godine, kada je pukovnija prestala da postoji.

Kako je bilo izvesno da će se „Vražja divizija“, Pojačana 369. pukovnija, uglavnom preseliti u vojničko groblje hrvatskih vojnika u Staljingradu, Nemci su odlučili da u Nemačkoj formiraju jednu novu jedinicu, drugu 369. diviziju, čiji su vojnici isključivo bili Hrvati, a Nemci komandni kadar. Ova divizija ustrojena je po pravilima nemačke vojske i nosila je, razume se, nemačke uniforme. Sastojala se od dva pešadijska i jednog artiljerijskog puka, i ostalih divizijskih delova. Bilo je planirano da divizija krene na Istočni front, ali pošto su se prilike u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj pogoršavale, jačale su ustaničke antifašističke snage, odlučeno je da se ova jedinica uputi u Hrvatsku da pokuša da uguši ustanak. Hrvatski vojnici u nemačkim uniformama i ovoga puta nisu menjali ćud, činili su velike zločine, pa je i ova  hrvatsko-nemačka jedinica ponela ozloglašeno ime „Vražja divizija“.

Još nisu procureli podaci o tome kako se ponašaju hrvatski vojnici koji u okviru NATO-a ratuju na afganistanskom ratištu. Još nema potvrda da su u brojnim zločinima nad afganistanskim civilima i oni učestvovali. Ali, ima još vremena za takve vesti. Amerikanci dobro znaju za to hrvatsko svojstvo i veštinu da se vežu za moćnog saveznika. Znaju Amerikanci da su savremeni hrvatski vojnici spremni da čine sve ono što su činili Trenkovi panduri ili „bojovnici“ iz tri prethodne „Vražje divizije“ koji su verno služili Habzburzima, a potom Hitleru. Zbog toga su i učestvovali u stvaranju sadašnje hrvatske vojske, koju sada jačaju i naoružavaju. Od takvog naoružavanja imaju razloga da strepe pre svega Srbi, ali i muslimani, Italijani, pa i Mađari.

Mesići

Marko Mesić, prvi s desna , s nemačkim oficirom u staljingradu

Konvertitstvo, pritvornost i slugeranjstvo odlike su mnogih hrvatskih političara i vojnih starešina, a te osobine najslikovitije „krase“ oficira Marka Mesića i njegovog sinovca, političara Stjepana Mesića.

Tokom svoje vojničke karijere Marko Mesić je polagao vojničke zakletve kralju Aleksandru Karađorđeviću, Anti Paveliću, Adolfu Hitleru, Staljinu, i na kraju Josipu Brozu. Nosio je uniformu vojske Kraljevine Jugoslavije, zatim hrvatske Pavelićeve vojske, nemačke Hitlerove vojske, onda kratko opet bivše jugoslovenske vojske, zatim Crvene armije i na kraju Jugoslovenske narodne armije Josipa Broza.

Aprilski slom 1941. godine zatekao je Marka Mesića kao artiljerijskog oficira poražene jugoslovenske vojske. On uskoro menja uniformu i postaje „časnik“ vojske Nezavisne Države Hrvatske, a onda se početkom 1942. godine dobrovoljno javlja u Pojačanu hrvatsku 369. pješačku pukovniju gde je komandovao „topničkim odjelom“, kada oblači uniformu Hitlerove vojske i odlazi na Istočni front i učestvuje u Staljingradskoj bici. Pred sam slom, početkom 1943. godine, Hitlerovci Marka Mesića postavljaju za novog komandanta Pojačane hrvatske 369. pješačke pukovnije. On se uskoro, sa nekoliko stotina svojih saboraca, predaje Crvenoj armiji, koja od preživelih ustaških legionara i drugih Jugoslovena koji su se tada zatekli u Sovjetskom Savezu formira „Odred jugoslovenske vojske u SSSR-u“. Sovjeti za komandanta ove jedinice, koja je ustrojena po pravilu službe bivše jugoslovenske vojske, imenuju potpukovnika Marka Mesića. Zatim svi vojnici na čelu sa Mesićem pohađaju političke kurseve prevaspitavanja, gde se upoznaju sa marksizmom i lenjinizmom. U novoj jedinici zavedena je nova disciplina. A da bi zaveo red Marko Mesić je bez oklevanja streljao više svojih nedisciplinovanih saboraca, bivših ustaša, sa kojima je u Staljingrad došao iz Hrvatske. U oktobru 1944. godine ova jedinica sa sovjetskim trupama stigla je na tlo bivše Jugoslavije, gde je priključena Jugoslovenskoj narodnoj armiji. U međuvremenu se Marko Mesić susreo i sa Josipom Brozom Titom, koji mu je priznao oficirski čin i imenovao ga za predavača u Artiljerijskoj školi Jugoslovenske narodne armije.

Josip Broz se 1944. godine uselio u kraljevski Beli dvor na Dedinju. Iz toga vremena je rupa na Hristovom čelu, na fresci na velikom svodu u dvorskoj kapeli Svetog Andreja Prvozvanog na Dedinju. Tvrdi se da je metak u Hristovo čelo ispalio Marko Mesić.

Sličan životni put, pun konvertitstva i raznih mena, prošao je i sinovac Marka Mesića, Stjepan Mesić. Životni put je započeo kao skojevac i levičar, da bi 1971. godine postao „maspokovac“ i prihvatio političke poglede i moralne vrednosti Pavelićevog ustaštva. Bio je, u vreme razaranja jugoslovenske države, jedan od najbližih saradnika Franje Tuđmana, a u Hrvatskoj demokratskoj zajednici zauzimao je visoku funkciju generalnog sekretara. U to vreme iskazivao je veliku mržnju prema Srbima i sprovodio ustašku politiku. Bio je poslednji predsednik Predsedništva SFR Jugoslavije i trijumfalno je saopštio da jugoslovenska država više ne postoji. Zatim je bio i predsednik samostalne Republike Hrvatske gde se zalagao za moderne evropske vrednosti. Zapad ga je prihvatio kao ubeđenog demokratu i Evropljanina.

Piše Jovo Bajić

Izvor: PEČAT