Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
„U HRVATSKOJ DRŽAVI 1941-1945. NIJE IZVRŠEN GENOCID NAD SRBIMA“ Ovoj apsurdnoj tvrdnji nastoji da pribavi „legitimitet“ disertacija nemačkog istoričara Aleksandera Korba, nagrađena najvišom ocenom na berlinskom Univerzitetu „Humbolt“
Mladi nemački istoričar Aleksander Korb je na berlinskom Univerzitetu „Humbolt“ uspešno odbranio svoju doktorsku tezu pod naslovom: „U senci svetskog rata. Masivno nasilje ustaša nad Srbima, Jevrejima i Romima“ i dobio najvišu ocenu summa cum laude.
Profesor Baberovski piše u obrazloženju svog predloga najviše ocene, pored ostalog čak i: „Korbova disertacija je jedan izvanredan prilog istraživanju genocida i nasilja. Niko više neće moći da ubuduće piše o ovoj temi na do sada uobičajeni način.“
Šta je to, što je revolucionarno novo u Korbovom načinu naučnoistorijskog tretiranja hrvatske države 1941-1945. koju su Adolf Hitler i Benito Musolini vojnom silom iznudili pošto su razbili i pregazili prvu Jugoslaviju?
To što se Aleksander Korba, nesumnjivo i neprevidljivo, dijametralno razlikuje od faktički čitave prethodne (pozitivne) istorijske nauke i istraživanja ovog perioda istorije Balkana, odnosno realizacije fenomena, tj. zločina genocida u dotičnoj hrvatskoj državi (osim naravno od stava hrvatske istoriografije), to su njegovi osnovni postulati i finalni zaključci:
U tadašnjoj hrvatskoj državi 1941-1945. nije se dogodio genocid nad Srbima (str. 34, 114, 205, 352, 373, 374).
Klerikalna komponenta (nasilno pokatoličavanje Srba) nije igrala nikakvu pomena vrednu ulogu pri masivnom nasilju nad Srbima u hrvatskoj državi 1941-1945. godini (str. 29, 73, 248, 285, 286, 363).
Ovo je nesumnjivo jedan radikalni zaokret u istraživanju istorije NDH, tj. fenomena genocida, jer – kako Korb usput navodi – samo o logoru smrti „Jasenovcu“ je do 1999. objavljeno 1.188 monografija i zbornika, kao i 1.544 naučnih članaka i priloga (str. 297), i Korb dakle ulazi u koliziju sa većinom tih naučnih radova i njihovih zaključaka.
Njegova disertacija, kao što je napomenuto, kompatibilna je prevashodno sa hrvatskom istoriografijom i njenim upornim relativizovanjem i poricanjem genocida u NDH 1941-1945, kao i bilo kakvog (negativnog) učešća Katoličke crkve u tom delu istorije.
Tako na primer i sa stavom jednog visokog hrvatskog, intelektualnog i klerikalnog, autoriteta po imenu Ivo Omrčanin, Doctor Theologiae, Juris, Juric canonici, Advocatus Sacrae Romanae Rotae, Procurator Sacrae Congregationis Rituum, A. Professor of Iurisprudens and Philosophy of Law, koji je jedva deset godina po završetku Drugog svetskog rata tvrdio, ne samo da hrvatska država 1941-1945. nije izvršila genocid nad Srbima, već da su naprotiv „Srbi izvršili genocid nad Hrvatima“.
Ono što je znači revolucionarno novo kod Korba, to je – ukoliko je profesor Baberovski u pravu – da je time najavljena jedna radikalna promena paradigme u nemačkoj istorijskoj nauci i to je već više nego dovoljan razlog da se ovom radu posveti pažnja.
Kao prvo – šta je to u dosadašnjim naučnim istraživanjima, što Korb poriče? Ukratko, aktuelno stanje proučavanja genocida u evropskom 20. veku (pre Korba):
U Evropi u 20. veku odigrala su se tri velika genocida (turski genocid nad Jermenima 1915-1919. pripada ne samo geopolitički već, po mome ubeđenju, pre svega kulturološki i socijalno-psihološki jednom sasvim drugom istorijskom i socijalno-moralnom nasleđu.
Istraživanje ovog, hronološki gledano prvog velikog genocida u 20. veku, po meni, pripada evropskom neposrednom susedstvu, znači – oblasti turkologije):
Genocid nacista i svih njihovih – nemačkih i ne-nemačkih – pomagača nad Jevrejima (holokaust, šoa). Broj žrtava iznosi oko 6.000.000.
Genocid nad Sinti i Romima je, nažalost, još uvek nedovoljno istražen. Poznato je, međutim, da su nacisti i njihovi pomagači ubili preko 500. 000 pripadnika ove etničke grupe.
Za vreme Drugog svetskog rata, konstruisali su Adolf Hitler i Benito Musolini i na Balkanu jednu marionetsku „državu“, tzv. Nezavisnu Državu Hrvatsku. Nju su vodili hrvatski klerofašisti, ustaše, oni su i najvećim delom odgovorni za taj treći veliki genocid u Evropi 20. veka nad Sinti i Romima (oko 40. 000 žrtava), nad Jevrejima (oko 30. 000 žrtava) i, u prvoj liniji, nad Srbima (Srbocid), koje su proganjali po javno proklamovanom pravilu – jednu trećinu Srba ćemo proterati, jednu trećinu pokatoličiti, i, time, pohrvatiti, i jednu trećinu ćemo pobiti.
Rezultat je bio da je:
preko 100. 000 Srba proterano, preko 240. 000 nasilno pokatoličeno i prema još nepotpunim podacima, koji nisu definitivno utvrđeni i prevashodno potiču od nacističkih i fašističkih očevidaca tog genocida (i tutora tadašnje hrvatske države), najmanje 750. 000 Srba pobijeno. Ovaj podatak potiče dakle iz vrednih, primarnih istorijskih izvora. On ostaje međutim otvoren, jer nije finalno verifikovan ekshumacijama, identifikacijama itd. Kvantitet žrtava genocida, međutim, ne određuje i ne uslovljava kvalitet ovog „najstrašnijeg zločina koji istorija čovečanstva poznaje“ (R. Lemkin).
SELEKTIVNA NAUKA
Kako se Korb odnosi prema ovoj problematici? Najkraći odgovor glasi – vrlo selektivno.
On naime odmah odriče začuđujuće velikom delu primarnih istorijskih izvora svaku verodostojnost i isključuje ih apsolutno iz naučnog dokaznog postupka. Tako su svi srpski izvori ili „nacionalistički“ (str. 18, 24, 45), ili „komunistički, sastavljeni u staljinističkom duktusu“ (str. 45), a izjave preživelih i izbeglih Srba sadrže samo „pojedinačne iskaze koji izgledaju nefalsifikovano“ (str. 46). Razlog za ovu procenu glasi, jer je „materijal problematičan, pošto ga je srpska vlada iz nacionalističkih razloga manipulisala“ (str. 45).
On isto tako odriče verodostojnost i izvornu istorijsku vrednost svim svedočanstvima nemačkih nacističkih (i italijanskih fašističkih) očevidaca tadašnjih događanja, sa zanimljivim obrazloženjem, da su isti jednostavno „preuzimali informacije i podatke od srpskih nacionalista“ (str. 16, 17, 18, 24, 25, 35).
Ovaj uvodni i eliminatorni stav u odnosu na dragocene primarne izvore istorijske nauke skoro da onemogućava svaku ozbiljnu diskusiju, jer – kako voditi argumentativnu diskusiju sa nekim, ko zastupa sledeće stavove (samo nekoliko primera):
Izjava tadašnjeg hrvatskog ministra kulture Mila Budaka: „Jednu trećinu Srba ćemo proterati, jednu trećinu pokatoličiti i time pohrvatiti, jednu trećinu ćemo pobiti“ (kao dolus spezialis, „posebna namera“, po definiciji preduslov zločina genocida) u suštini je nepostojeća, to je samo „srpska ratna propaganda, koja je od strane srpskog pravoslavnog sveštenstva poturena nemačkim nosiocima vlasti i tako ušla i u nemačka dokumenta“ (str. 35).
Indikativno je da Korb za ovu tvrdnju u fusnoti/odrednici navodi samo hrvatske autore.
I šef nacističke Civilne uprave u Srbiji Harald Turner „navodio je u svojim izveštajima preuveličane brojke srpskih žrtava, kojima su ga snabdevali srpski nacionalisti“ (str. 16). Za ovu tvrdnju Korb, koji inače ima u svom radu 1.365 fusnota/uputnica na istorijske izvore i naučnu literaturu, ne navodi nikakav izvor.
On međutim nudi objašnjenje za ovako „nekritičko“ delanje nacističkih svedoka, naime, da su oni „kroz navodnu krvoločnost ustaša želeli da skrenu pažnju sa sopstvene odgovornosti za ukupnu situaciju“ (str. 27). Ni ovde nema nikakve fusnote/odrednice, radi se dakle o autorskoj interpretaciji.
Korb naziva i najvišeg predstavnika nacističke Nemačke u tadašnjoj Hrvatskoj i time dragocenog svedoka očevidca, generala Glaise von Horstenau, „nekompetentnim, izgubljenim u svojoj austro-ugarskoj prošlosti, jednim operetskim generalom“ (str. 19) i time nesumnjivo pokušava da diskvalifikuje vrednost njegovih svedočenja.
„U Srbiji je stvoren cinični kult u odnosu na broj žrtava, koji je doveo do njegovog apsolutnog preuveličavanja“ (str. 24). Ni ovde nema nikakve fusnote/odrednice.
Nasuprot tome, Korb obznanjuje, da za njegovu studiju „hrvatski izvori predstavljaju centralni fundus u odnosu na naučno istraživanje ustaške politike“ (str. 41).
Nad Srbima se dakle nije izvršio genocid, a motivi počinilaca „masivnog nasilja“ nad njima su bili difuzni, nisu imali centralno vođstvo, tako da se eto „ustaško vođstvo pre osećalo primoranim da toleriše ovakvo delanje svojih trupa“ (str. 252). Još jedna postavka znači, koja bi trebalo da potvrdi nepostojanje zločina genocida. Ni ovde inače nema nikakve fusnote/odrednice, radi se dakle o autorskoj interpretaciji.
Ta nedela su, po Korbu, imala različite i po pravilu banalne, a nipošto genocidne motive: „Brojni osvetnički činovi i poravnavanje ličnih i političkih računa“ (str. 125), „borba za prevlast unutar različitih ustaških grupa, koja je rezultirala primenom sile u odnosu na treće“ (str. 126), „često erupcija spontanog nasilja, proizašla iz konkretnih situacija“ (str. 204), od 1942. „borba za hranu“ (str. 243), a ponekad čak i „planiranje jednog hrvatskog nacionalnog parka, kao na primer u oblasti Plitvičkih jezera“ (str. 163).
Nečovečno divljaštvo pri primeni „masivnog nasilja“ u odnosu na Srbe objašnjava Korb pak i na sledeći način: „Ustaški počinioci (zločina) su se plašili svojih srpskih protivnika i taj strah je bio pothranjivan mitološkim pripovedanjima, paranojom građanskog rata i sasvim realnim strepnjama. Primena gole sile s njihove strane je po mogućstvu mogla da služi cilju, da se taj strah pobedi“ (str. 251). „Poneki od lokalnih počinilaca (zločina) su, kako izgleda, pribegavali jednoj vrsti zanosa (transa) da bi postali tupi za patnje ubijanih, da bi ućutkali njihove krike i jadikovanja“ (str. 232).
„Masivno nasilje“ nad Srbima je inače prevashodno težilo „iseljavanju i asimilaciji Srba i to na nemačku inicijativu. „Primarni motiv je bilo iseljavanje, a ne fizičko uništavanje. Otpor pogođenih i novonastali problemi su međutim radikalizovali progonitelje“ (str. 155). Tako su sledstveni „masakri i masovna ubistva u logorima samo kauzalni beočuzi lanca, koji su sledili neuspešnom iseljavanju“ (str. 133).
Korb pominje koncentracione logore hrvatske države i ostaje konsekventan, kada na primer govori o Jadovnu, da isti „primarno nije služio planiranom masovnom ubistvu zatočenika“ (str. 160), jer je „osnivanje logora podsećalo na planove hrvatske vlade, da zaposli logoraše u solanama i na poljoprivrednim radovima. Uprava logora je, međutim, bila razočarana kada je uvidela da nema pozitivnog ekonomskog efekta“ (str. 156-157). Tako da masovna ubijanja zatočenika u Jadovnu nisu predstavljala „nekakav planski početak sistematskog genocida, već su bila pre posledica specifične logorske logike u jednom regionalnom kontekstu“ (str. 365). Što se tiče „Jasenovca“, to je po Korbu doduše ipak bio jedan „od većih logora u Evropi“, a koštao je života ukupno „do 70. 000 Srba“ („hrvatski fundus istorijskih izvora“). „Zatočenici su umirali od gladi, hladnoće i epidemija, mada i kroz masovna ubistva“ (str. 296). Uzroci masovnih ubistava u „Jasenovcu“ nisu međutim bili deo nekakvog planiranog genocida: „To su manje bili planovi ustaša, a više situacioni faktori, koji su dovodili do eskalacije nasilja, kao pojava gladi u državi, srpski ustanci ili pak izlivanje Save i velika poplava u jesen 1941. godine“ (str. 366).
ULOGA VATIKANA
Želimo još samo kratko da se osvrnemo na odnos tadašnje hrvatske države prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi i na Korbovo tretiranje hrvatskog katoličkog klira, i uloge Vatikana u hrvatskoj državi 1941-1945.
Zato prvo nekoliko podataka o odnosu tadašnje hrvatske države prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Od devet episkopa, trojica su bila ubrzo uhapšena, zverski mučena i ubijena, ostali su uspeli da pravovremeno napuste „NDH“.
Ustaše proteruju više stotina i ubijaju 187 srpskih pravoslavnih sveštenika, 30 monaha i dvojicu veroučitelja. Isto tako, počinje sistematsko uništavanje i otuđivanje/otimanje pravoslavnih crkvi.
U dokumentu „Dossier Remis par la Yugoslavie“, koji je po završetku rata podnet na „Conference sur les Reparations“, u Parizu, stoji doduše da je „… ukupno 456 pravoslavnih crkvi uništeno od strane okupatora…“, ali je činjenica da su „… Nemci odgovorni za najviše 10 odsto ovog broja, ostalo je bio rezultat ustaškog krstaškog pohoda…“
Aleksander Korb jednostavno izostavlja ovo – značajno i karakteristično – poglavlje istorije hrvatske države 1941-1945, ne navodi ga i, po prirodi stvari, ne komentariše ga. On kratko pominje, doduše, nečovečno mučenje i ubijanje srpskih pravoslavnih sveštenika (str. 249), a razaranju crkava posvećuje jednu jedinu rečenicu: „Hrvatske trupe su razarale crkvene tornjeve, da isti ne bi služili partizanima kao osmatračnice“ (str. 240).
Što se tiče nasilnog pokatoličavanja pravoslavnih Srba, kao još jednog značajnog i karakterističnog poglavlja istorije hrvatske države 1941-1945, isto tako prvo nekoliko istorijskih izvora i navoda iz naučne literature:
Početkom maja 1941. godine, štampa se u biskupskoj štampariji u Đakovu jedan letak i deli Srbima (izvodi): „Stanovnici grčko-istočne vere! Poslušajte ovaj prijateljski savet – biskup od Đakova je do sada preveo hiljade građana u svetu Katoličku crkvu (…) sledite primeru vaše braće i javite se što pre za prelazak u Katoličku crkvu. Kao katolici moći ćete da ostanete u svom domu…“
Objavljuje hrvatska Biskupska konferencija 15. maja 1941. godine jedno uputstvo svom sveštenstvu za prelazak pravoslavaca u katoličanstvo. Biskupska konferencija upozorava da do prelaska ne bi smelo da dolazi iz „… materijalističkih i egoističkih razloga…“ i poziva na razumevanje onih, koji su „… u poslednjih dvadeset godina, pod pritiskom državne sile, protiv svog ubeđenja, zbog povlastica ili iz drugih ličnih interesa otpali od Katoličke crkve…“
Šef policije nemačke Službe bezbednosti piše, u svom izveštaju od 17. februara 1942. godine, svom pretpostavljenom, SS-Rajhsfireru Hajnrihu Himleru (pošto je potvrdio da su ustaše, do tog trenutka, pobile oko 300. 000 Srba):
„Od Hrvata započeto nasilno pokatoličavanje pravoslavnog stanovništva i teror, koji je s tim povezan (…) doprinose takođe u velikoj meri zaoštravanju situacije. Tim povodom se mora shvatiti da je Katolička crkva, kroz svoje mere pokatoličavanja i prisilu prelaska u katoličanstvo, forsirala ustaške užase, jer se ona pri sprovođenju pokatoličavanja služila ustašama. To joj je palo utoliko lakše, jer je hrvatsko stanovništvo fanatično katolički nastrojeno (…) Iz toga se vidi da je hrvatsko-srpsko stanje napetosti i jedna borba Katoličke crkve protiv Pravoslavne crkve…“
Sličnu naučnu vrednost poseduje još jedan istorijski izvor, jedno sačuvano pismo slovenačkih klirika hrvatskom rimokatoličkom nadbiskupu:
„Vašoj eminenciji je sigurno poznato da danas u Hrvatskoj pravoslavci u masama prelaze u katoličanstvo (…) koje planove Zagreb pri tome sledi, rekao je sa savršenom iskrenošću jedan od najuticajnijih ljudi u Hrvatskoj, ministar dr Mile Budak. On je u Gospiću zvanično izjavio – jedan deo Srba ćemo pobiti, jedan deo proterati, a ostatak pokatoličiti i time pohrvatiti (…)
„SEKULARNI KARAKTER“
Kako Aleksander Korb tretira nasilno pokatoličavanje Srba u Hrvatskoj 1941-1945. godine?
On jednostavno tvrdi da je ustaški režim imao „pretežno sekularni karakter“ (str. 29) i da je nasilno pokatoličavanje pravoslavnih Srba bio jedan „sekularni projekat hrvatske države da bi rešila „srpsko pitanje“, pošto se prethodna praksa masovnih ubistava pokazala nefunkcionalnom, a praksa iseljavanja stigla do svoje granice izvodljivosti“ (str. 285-286).
Autori, koji zastupaju druga mišljenja i pozivaju se na ne tako malobrojne primarne istorijske izvore, Korb jednostavno diskvalifikuje, deklarišući ih kao „antiklerikalce“ (str. 35).
On dopušta još jednu mogućnost: „Kako izgleda, napadi na katoličanstvo u posleratnoj Jugoslaviji su služili kamufliranju nacionalističkih ciljeva. Ta komunistička paradigma je potom, od osamdesetih godina 20. veka bez mnogo truda prevedena u jednu srpsko-nacionalističku paradigmu“ (str. 30).
Time on zaokružuje isključivanje svih istorijskih izvora i naučne literature, koji bi mogli da protivureče njegovoj osnovnoj tezi, da se u hrvatskoj državi 1941-1945. nije dogodio genocid nad Srbima, Vatikan i hrvatski katolički klir nisu imali nikakve veze sa dotičnim zbivanjima.
Jer jedni su neverodostojni kao „srpsko-nacionalistički, srpsko-komunistički ili nacistički, a pod uticajem njihovih smrtnih neprijatelja, srpskih nacionalista“, a drugi jer su „antiklerikalni ili pak samo kamuflirani srpsko-nacionalistički“.
On dakle i samo konsekventno ostaje pri svojoj izjavi, da za njegovu studiju „hrvatski izvori predstavljaju centralni fundus u odnosu na naučno istraživanje ustaške politike“.
Zaključimo samo još jednim citatom, još jednim primerom Korbovog odnosa prema „Jasenovcu“ (koji je bio „multifunkcionalan“, a ne logor smrti) i Katoličkoj crkvi. On piše:
„Da deportacija u logor ‚Jasenovac‘ nije obavezno morala da rezultira usmrćivanjem deportovanih, pokazuje i primer hiljada srpske dece, koja su posle napada na partizanske oblasti dovedena u ovaj logor.
U jednoj primernoj akciji spasavanja, organizovanih od strane nekoliko privatnih osoba, uz pomoć Crvenog krsta i Katoličke crkve, uspelo je puštanje na slobodu te dece i njihovo smeštanje u sirotišta i dečije logore“ (str. 329).
Da li iz neznanja ili namerno, tek on ne pominje ime dotičnog „privatnog lica“, plemenite i hrabre austrijske bolničarke Diane Budisavljević, koja je 1941-1945. zaista izbavila hiljade srpske dece iz logora smrti tadašnje hrvatske države.
Možda razlog izostavljanja njenog imena leži i u pretećoj opasnosti, u potrebi da se potom eventualno citira i iz njenog dnevnika, znači iz još jednog primarnog istorijskog izvora, koji bi momentalno dezavuisao Korbovu gornju tvrdnju, da je spasavanje srpske dece iz „Jasenovca“ usledilo „uz pomoć Katoličke crkve“.
O susretima sa katoličkim nadbiskupom Alojzijem Stepincom i svojoj molbi, da joj prvi čovek hrvatskog katoličkog klira pomogne pri ovoj humanoj misiji, Diana Budisavljević izveštava dva puta.
Beleška od 3. decembra 1941. glasi: „Moj prvi prijem kod nadbiskupa dr Stepinca: I tamo je rezultat razgovora bio potpuno negativan…“
Beleška od 6. maja 1942. zvuči još rezigniranije:
„Nadbiskup je vrlo suzdržan. Ne želi se zainteresirati. Kaže da nema nikakvog upliva na vladu. Ispričao mi je da je zbog stana neke Židovke bio kod nekog ministra. Taj mu je obećao da će žena moći ostati u stanu, a sad ju se usprkos tome, namjerava iz stana izbaciti. Kažem mu da sam došla tražiti da spasi jedan narod, a on mi priča o nekom stanu…“
Možda, međutim, i njen dnevnik pripada „srpsko-nacionalističkim“, tj. „antiklerikalnim“ i time bezvrednim istorijskim izvorima?
AKADEMSKI VERZIRANI REVIZIONISTI
Korb izuzetno dobro vlada instrumentarijumom svoje struke. Dva esencijalna instrumenta odlikuju naime jednog stručnjaka/naučnika: Kao prvo i osnovno, opšte vladanje jezikom i kao drugo, vladanje partikularnim („zanatskim“) znanjima dotične struke. Korb je vrlo dobro školovan u obe oblasti.
On pripada akademski verziranim revizionistima istorije. Njegov iznenađujuće selektivni i nepredvidljivo interesno motivisani pristup problematici hrvatske države 1941-1945. i njenoj genocidnoj politici u odnosu na Srbe, Rome i Jevreje, kao i njegov ekstremno apologetski stav u odnosu na hrvatski katolički klir, Vatikan, pa i na tadašnju hrvatsku državu (sve masovne zločine su, po njemu, počinile one malobrojne ustaše) postavljaju ga doduše u značajnoj meri u pitanje, kao jednog ozbiljnog i objektivnog istoričara.
Zadatak istorijske nauke nije, naime, da dodeljuje (uvek subjektivne) apsolucije.
Ono što on u ovom svom delu u suštini čini (tačka gledišta jezičko-filozofske teorije definicionizma), to je da, zahvaljujući umešnom baratanju jezikom, uzurpira vlast nad definicijama, samosvojno i naučno-autoritativno redefiniše stvarnost, da zatim tu virtualizovanu stvarnost proglasi jedinom „stvarnom stvarnošću“ (supstitucija sadržine formom) i da je psihagoški proširi, i etablira u javnosti, u svesti ljudi. To, međutim, nije istorijska nauka.
To je metodologija oprobane (i uspešne) instrumentalizacije i manipulacije ljudima, koju prepoznaje i identifikuje, proučava i analizira multidisciplinarna, prevashodno jezičko-filozofski utemeljena teorija definicionizma.
Korbov način rada, dakle, pripada relativističkom shvatanju filozofije, za koje jezik predstavlja najubojitije oružje, glavni instrument dominacije nad drugima, a u službi ostvarivanja svojih partikularnih interesa i ciljeva.
Njegovo nesumnjivo vrlo solidno poznavanje „zanata“ istoričara stoji prevashodno u službi konstruisanja spoljne forme, koja bi eto trebalo da determiniše i sadržinu ovog njegovog dela (pokušaj supstitucije sadržine formom).
Drugim rečima, njegov rad se može posmatrati kao jedan relativističko-filozofski traktat u naučno-istorijskim haljinama, a u službi (pretežno hrvatskog) pokušaja revizije istorije.
Njegovim neospornim trudom je, međutim, promena paradigme i u nemačkim socijalnim naukama dostigla novi kvalitet, sasvim drugi nivo samovoljne i virtuelne refleksije stvarnosti.
Te nauke naime ubrzano dobijaju jedan zajednički i dominantni ideološko-politički predznak.
Piše: VLADIMIR UMELjIĆ
Izvor: PEČAT
Vezane vijesti:
Aleksander Korb dobitnik nagrade „Andrej Mitrović”
Vladimir Umeljić SOCIJALNO-PSIHOLOŠKI ASPEKTI FENOMENA GENOCIDA U SVETLU „TEORIJE DEFINICIONIZMA“
Vladimir Umeljić: “Teorija definicionizma” – Zapad i Balkan 1990?
Srbin koji je zadivio i Noama Čomskog!
HRIŠĆANSKI PRAGMATIZAM U SVETLU „TEORIJE DEFINICIONIZMA“ (Na primeru Svetog Save Srpskog)
