NAUČNA AGRESIJA NA ISTINU

Hrvatski istoričari nastavljaju sa prekrajanjem istorije Drugog svjetskog rata na području Bilogore i Grubišnog Polja 

Piše: Dr Milan Bastašić

 Na primjeru revizije istorijskih događaja na Bilogori 1941. godine,  pojam  “revizija” postaje neadekvatan, blijed i neprihvatljiv za grubo izvrtanje istine, nametanje laži i izmišljanje raznih, neodigranih događaja.

Taj pojam danas označava rasprostranjenu agresiju na istinu o Drugom svjetskom ratu, na prostoru tadašnje Nezavisne države Hrvatske (NDH). Agresor je hrvatska intelektualna elita, u državnim institucijama današnje države Hrvatske a posebno u institucijama istorije, na čelu sa Institutom za suvremenu povijest u Zagrebu. U ovoj ustanovi rade instruirani, odabrani i dobro plaćeni pojedinci sa naučnim titulama, za koje etika profesije, intelektualno poštenje, lično dostojanstvo i ugled često ne znače ništa.

O tome u slijedećem primjeru:

Ukupan broj žrtava Drugog svjetskog rata, u periodu od 1941-1945 godine, na prostoru Opštine Grubišno Polje, na Bilogori, je 3108. Od tog broja, stradalo je 2694 ( 86,7%) Srba i 165 (5,3 %) Hrvata. Hrvatskih žrtava u toku ovog rata na prostoru Bilogore, bilo je 16 puta manje nego srpskih.

Od ukupnog broja žrtava, u ratu od 1941-1945.  godine, 87,2 % su civilne žrtve, dok je vojnih žrtava bilo 12,8%. Može se zaključiti: masakr, ubijanje i uništavanje, dogodilo se nad civilnim stanovništvom ovog dijela tadašnje NDH. Prije svega nad Srbima.

Vojnih žrtava, rođenih na Bilogorskom području, bilo je malo. Pripadnici raznih oružanih snaga NDH i partizani,  izginuli su uglavnom van ovog područja, uključujući  i  Istočni front.

Najveći broj, jednih i drugih, poginuo je u završnim operacijama za oslobađanje Jugoslavije i odbranu Nezavisne države Hrvatske, u zimi 1944/45., i u proljeće 1945. godine. Ukupno je poginulo 425 ljudi.

Istina je potkrijepljena  imenima i prezimenima žrtava, brojčano prikazanim, (podaci Muzeja žrtava genocida iz Beograda) u čiju vjerodostojnost se ne uklapaju  proizvoljne i uopštene interpretacije, izmišljotine i laži, koje godinama stoje na internet sajtu grada Grubišno Polje, u referenci “ Grubišno Polje – Drugi svjetski rat”. Sve tvrdnje prezentovane ovim putem su besprimjerna laž, sramota i namjerno izvrtanje sopstvene istorije. Na ovaj način se, umjesto tačnih informacija o Drugom svjetskom ratu u ovom dijelu Hrvatske, istorija prekraja, i to “na višem naučnom nivou”, pod okriljem nauke, u Institutu za suvremenu povijest Hrvatske u Zagrebu.

Istina je slijedeća:

Na prostoru Bilogore, četnika nikada nije bilo. Osim navedene laži, nikada niko nije vidio ni sreo četnike. Što se formiranja i zarobljavanja pripadnika izmišljenih četničkih odreda tiče, istina je da su u noći  26. / 27. aprila 1941. godine, iz kreveta privatnih kuća, uhapšena 504 srpska civila, starosti od 16-60 godina, od kojih nijedan nije pružio nikakav otpor. Neki od tih jadnika, koje je racija zaobišla, sutradan su se sami prijavili, ne sluteći kakva su maltretiranja proživjeli njihovi pohapšeni sugrađani. Takođe, nije zabilježeno u zapisima ustaškog ali ni u onima jugorežima, da je ispaljen ijedan metak u znak otpora, ili isukan nož od strane tih nesrećnih ljudi. I najneupućeniji svjedoci Drugog svjetskog rata, kao i ovog devedesetih godina, znaju šta znači “zarobljavanje vojne formacije veličine odreda”  i najmanje jačine. To traje duže ili kraće, čuju se rafali mitraljeza, automatskih pušaka, gusta vatra pušaka, prasak bombi, grmljavina mina i granata. Od svega ovoga nije se čulo ništa. A gdje su mrtvi i ranjeni iz izmišljenih četničkih odreda?  Nije zabilježeno da je bilo ko, idući u šumu po drva, pečurke ili krivolov, naišao na ljudske leševe, kosti, odjeću ili osjetio smrad usljed njihovog raspadanja.

Dalje se, na pomenutom sajtu tvrdi, da su najopasniji četnici otpremljeni u radni logor na ostrvu Pagu. Svjedočansvo te “istine” može se iščitati sa fotografije Spomen ploče podignute na stijeni u uvali Slana na ostrvu Pagu. Kažem sa fotografije, pošto je ova Spomen ploča, podignuta
1975, uništavana tri puta, 1991, juna 2010. i jula 2013. godine. Ploča do danas nije obnovljena. Autori ovih iskrivljenih redova, ne pišu da su tamo, poslije najmonstuoznijih mučenja neshvatljivih normalnom ljudskom umu, žrtve likvidirane, najčešće davljenjem u moru. Nijedan Srbin nije preživio pakao paških logora, onog u uvali Slana i onog za žene i djecu u mjestu Metajna.

Istina je, da je na Bilogori na razne načine, nestalo i umoreno od 1941-1945. godine 318 srpske pravoslavne djece starosti do 14 godina, dok Bogu hvala, nijedno katoličko dijete u ovom periodu nije stradalo od strane Srba.

Poslije laži o stvaranju četničkih odreda, pominje se stvaranje partizanskih odreda, bratskih naroda na Bilogori. Sve je to velika laž, pred prećutnom solidarnošću hrvatske nacije.

Ovakvim istorijskim lagarijama nije mjesto na sajtu mog rodnog grada Grubišno Polje, već na stubu naučnog srama i osude genocida nad srpskim narodom u Nezavisnoj državi Hrvatskoj.

Takođe, i laži o tzv. domovinskom ratu, ponovno su prekrajanje istine i revizija sopstvene istorije. Laži, umjesto pokajanja, ne vode oprostu ni pomirenju naroda i konfesija na ovom prostoru. To je polazna osnova međusobnog povjerenja Srba i Hrvata jer sve drugo je puko zavaravanje. Svako kome je do ovoga stalo, a civilizovan je čovjek, ne smije zaboraviti na žrtve iz Grubišnog Polja, stradale u dva najveća sistema logora smrti Nezavisne Države Hrvatske, onom Gospić – Jadovno –Pag, juna mjeseca 1941. (pohapšeni 26/27. aprila) i  u Jasenovcu, (oktobar i novembar 1942. godine).

Ovo je istina:

ŽRTVE RATA 1941-1945 OPŠTINE GRUBIŠNO POLjE U LOGORIMA

JASENOVAČKA GRUPA LOGORA                              1115

GOSPIĆKA GRUPA LOGORA                                 549-557

SISAK                                                                 104

KOPRIVNICA                                                        60

ZAGREB                                                                  29

NEMAČKA                                                               19

OSTALI LOGORI, DEPORTACIJA I NEPOZNATO      131

                                                     UKUPNO  : 2007

Srba iz Grubišnog Polja, žrtava kompleksa logora smrti Gospić-Jadovno-Pag je 487. Među njima je i sekretar Kotarskog komiteta  Komunističke partije Grubišno Polje, Srbin, Branko Kljaić. On je svjedok da su kobne noći 26/27. aprila 1941. godine, od komunista uhapšeni isključivo komunisti Srbi, dok nijedan komunista pripadnik hrvatskog ili nekog drugog naroda nije uhapšen! Laž je da su hapšeni viđeniji Srbi. Hapšeni su svi Srbi, profesori (Tihomir Prodanović), studenti (Vlado Šegić), zanatlije (Kosta Kulić), drvosječe (Božo Brzin), nadničari (Pane Trbojević). Ukupno 504 Srbina.

Đurđevdanski uranak „na vrh“
Grubišnog Polja, 6. maj 1940. godine

U nekim hrvatskim medijima, novinama i knjigama, još u vrijeme Jugoslavije, o ovome je pisana neistina.

U ediciji “Četrdesetprva”, strana 134,  kažu :

”Hapšenja i ubijanje Srba i naprednih Hrvata počinju već aprila mjeseca i rastu iz dana u dan. U Slavonskoj Požegi ustaše su Srbe i naprednije ljude pohapsile već 12. aprila 1941. godine i dosta  njih pobile. U tom zločinu stradali    su svi članovi Mjesnog komiteta KPH. U kotaru Grubišno Polje ustaše su 26. aprila 1941. pohapsile 510  Srba i skoro sve članove Mjesnog komiteta Komunističke partije Hrvatske. Poslije mučenja premlaćivanjem, poslali su ih u logor “Danica” u Koprivnici.”

U ediciji “Okrugli stol Jasenovac”, 1986, Spomen područje Jasenovac, strana 98, se kaže:

”Međutim u Slavonskoj Požegi i Grubišnom Polju, ustaše su drugačije postupile i izvršile masovno hapšenje komunista u okviru akcije hapšenja viđenijih Srba i građana jugoslovenske orijentacije. Tako je u Slavonskoj Požegi uhapšeno oko 50 članova KP, SKOJA I URSSOVIH sindikata, čime je Partijskoj organizaciji u gradu nanijet težak udarac. U hapšenjima u Grubišnom  Polju (26. travnja) u logor je odvedeno gotovo cjelokupno
članstvo kotarskog Komiteta KPH i većine partijskih ćelija na kotaru”.

Isto je objavljeno u publikaciji “Bilogorska sjećanja”, autora Zvonka Brkića u izdanju Opštinske konferencije SK Grubišno Polje, 1969. On je, pišući o pogromu nad Srbima 26. i 27. aprila 1941. godine oprezniji, jer mu je Bilogora ”baza reputacije” iz NOB. I u ovoj brošuri  ima netačnosti. Svjedoci aprilskog Brkićevog dizanja ustanka su u vrijeme njegovog pisanja bili još uvijek živi, dobro pozicionirani u vlasti u Grubišnom Polju i zbog tih privilegija su ćutali. I Brkić  izbegava jedinu istinu, da su od prvog dana formiranja NDH hapšeni i ubijani isključivo Srbi. Kada bi se navela imena “dijela ubijenih u Slavonskoj Požegi” sve bi bilo jasno.

U vrhu “majstora prekrajanja istorije i laži” je istoričar Zdravko Dizdar, iz hrvatskog Instituta za suvremenu povijest u Zagrebu. U Časopisu za suvremenu povijest, o ustaškom logoru “Danica” Dizdar piše:

” Osnovan je kao prvi logor u Nezavisnoj državi Hrvatskoj, 15. aprila 1941. i postojao je do 01. septembra 1942. godine.

U Zagrebu je donijeta odluka o premještanju većine logoraša “Danice” u Gospić, koja je 30. juna 1941. saopštena koprivničkom ustaškom logorniku Hermanu, u Glavnom ustaškom stanu i u MUP NDH, gdje su ga pozvali. Istoga dana krenuo je prvi transport od sedam vagona, sa 280 logoraša u Gospić. Slijedećeg dana otišlo ih je još nekoliko. Jedina grupa logoraša koja je upućena u logor “Danicu”, a nije evidentirana u Zagrebu, je ona iz kotara Grubišno Polje. U logoru “Danica” nalazilo se 3358 logoraša, za koje su utvrđeni  lični podaci, 3095 muškaraca , 221 žena i 42 djeteta. Srba 2259, Jevreja 600, Hrvata 434. Najviše logoraša su bili poljoprivrednici 1500, ostali 1850 su bili različitih zanimanja. Po političkoj pripadnosti, bilo je simpatizera režimskih stranaka, kao Jugoslovenska nacionalna stranka (JNS), Jugoslovenska radikalna zajednica (JRZ), Četnička organizacija, Jugosokol i druge. Ustaše su sve nazivali zajedničkim imenom “četnici”. A takvih je od ukupnog broja (2259)  bilo gotovo 2000. To je, vjerojatno razlog što se u štampi o logoru “Danici” piše kao o logoru za četnike.”

Prema dokumentima, prvi transport logoraša iz “Danice” za Gospić upućen je 30. juna 1941. Logoraši iz 1942. godine su svjedočili da su poslije upućeni transporti, 04., 09., 14., 18., 21. i 24. jula, sa  Srbima, Jevrejima i manjim brojem Hrvata. Tako je tada prema iskazu Milana Vuksanovića, uz njega Crnogorca, “ Ostalo u logoru u Koprivnici još oko 8 Srba, i oko 800 Hrvata”. Nikola Herman, smijenjeni upravnik logora “Danica” , u julu 1941 godine, pijan se hvalio kako je u Liku poslao 2500 – 2700 Srba. Istovremeno je  RAVSIGUR  NDH, 8. jula okružnicom područnim policijskim vlastima zapovijedio da se od svih tih tzv. “nepoćudnih pravoslavnih i Židova, nikoga više u koncentracioni logor “Danica” u Koprivnici ne šalje, nego ih treba slati u Gospić”. Od tada se u “Danicu” ne šalju Srbi i Jevreji, već se interniraju samo Hrvati.

Dizdar dalje piše:

“Prva veća grupa stigla je u logor “Danica” 29. aprila, 506 pohapšenih Srba iz rejona Grubišno Polje. Njihovo hapšenje, izvršeno je  po zapovjedi  Eugena Kvaternika Dide, glavnog ravnatelja za red i sigurnost u NDH, 26 . i 27. aprila, uz pomoć 110 policajaca i ustaša, pristiglih iz Zagreba, a pod optužbom da su četnici i da spremaju ustanak protiv Nezavisne države Hrvatske. Istina je da je većina pripadala JNS, JRZ i Hoderinoj stranci “Borbaši”, SDS i 20 članova KPH, među kojima je bio i sekretar kotarskog komiteta KPH Grubišno Polje. Tek ih se nekoliko iz ove grupe uspjelo spasiti. Mnoga pitanja i protupitanja riješila bi se zasigurno, da se pronađe cijela arhiva zatočeničkog logora “Danica”, koju je 23. novembra 1942. godine u Zagreb, UNS uredu I, poslao tamošnji logornik, profesor Mijo  Udžbinac, posljednji zapovjednik logora “Danica”, u dva paketa, ukupne težine 49 kilograma”.

Dizdar tvrdi da je u logoru “Danica” bilo 3358 zatočenika, Srba 2259, Jevreja 600, Hrvata 434. Najviše ratara, oko 1500. Oko 2000 anketiranih bili su pripadnici JNS, Četničke organizacije, Jugosokola i sl. Ispada, po Dizdaru, da je u “Danici”, prvom logoru NDH, boravila, na razne načine mučena, masakrirana, pohapšena i dojterana politička elita propalog jugoslovenskog režima. Njih je, po pisanju Dizdara, bilo 2000, od ukupno uhapšenog broja Srba 2259, koje su sve zvali četnici.

Pošto je među logorašima, od ukupnog broja, Srba bilo 2259 i malo pažljiviji čitalac bi morao zaključiti da su u taj logor prvih dana Nezavisne države Hrvatske, dotjerani “političari” koje kao reče Dizdar, “usput zovu četnici”. Nije se, dakle po Dizdaru, već od prvih dana NDH vršio pogrom
i masovno hapšenje Srba! On bez trunke srama, piše za istoriju, da su se u to vrijeme “četnicima” nazivali uhapšeni pripadnici raznih političkih stranaka bivšeg jugoslovenskog režima. Sa ironijom vas pitam, zar vi, zaista znate, tvrdite i mislite da Hrvati 1941. godine, nisu Srbe u Hrvatskoj nazivali “četnicima”, nego političarima propalog režima. Vidljivo je da su već od prvog dana u logor “Danica” dovođeni  isključivo Srbi.

Dobro pamtim predanje, preteške dane 1941. godine, kada su logoraše “Danice” vodili na radove. Koprivnička djeca su vikala: ”Ćetnici, ćetnici”! Dizdar nije ni nakon 70. godina od tih događanja, a istoričar je, čuo, ni shvatio da su sve Srbe od prvih dana Nezavisne države Hrvatske, gotovo svi koji Srbi nisu u NDH, zvali “ćetnicima”.To je bilo zeleno svjetlo za odstrel Srba , svakome ko nije pravoslavne vjere. To je istina, prozvani gospodine Dizdar! Bilo bi mi zadovoljstvo da vidim tih  vaših “preko tri tisuće anketa”. Napisali ste da jedina grupa koja je stigla u logor “Danica” a nije evidentirana u Zagrebu, ona sa područja Grubišnog Polja. Hvala vam za istinu! Zatim, da je prva veća grupa stigla u logor “Danica” 29. aprila 1941. i  to 506 Srba sa prostora Grubišnog Polja. Dizdar, nevine ljude, civile probuđene i odvedene iz rođenih kuća, samo zato što su Srbi, trpate u političke stranke. Po vama, većina su pripadali JNS, JRZ, Hoderinim “Borbašima”, četnicima, komunistima. Odakle vam hrabost da te nevine ljude opteretite političkom pripadnošću? Volio bih da čujem ko je od njih pripadao Četničkoj organizaciji. Istina je, da je sa prostora Bilogore uhapšeno, zvjerski mučeno i ubijeno u gospićkom sistemu ustaških logora, 487 mučenika srpske nacionalnosti iz Grubišnog Polja i okolnih sela. Isti oni mučenici koje vi, istoričare Dizdar, ponovo ubijate. Pokažite imena pripadnika KPH, ”Borbaše”. Znamo da ih nemate, jer lažete. Jedini navodni “Borbaš” bio je Luka Vrzić iz Malih Zdenaca, koga zbog starosti one kobne noći 1941. nisu odveli iz rodne kuće. Njegovog sina Stevana jesu. Poslije rata, stari Luka Vrzić ubijen je na štalskom pragu, u svom dvorištu. Pričalo se, da je ubistvo obavljeno u organizaciji Komiteta Komunističke partije iz Grubišnog Polja.

Gospodine Dizdar, svjedok sam hapšenja i odvođenja Jadovničkih žrtava u režiji zloglasnog Dide Kvaternika i katoličkog župnika Petra Sivjanovića. Sjećam se 27. aprila 1941. godine na željezničkoj stanici u Grubišnom Polju. Tužnog ispraćaja i nepovratnog odlaska u marvenim vagonima, mog oca Luke (45), brata Steve (18), strica Rade (36), ujaka Stevana (52), njegovog   sina Živka (21), braće od tetke, Danila (27), Ilije (30) i Milana (35). Crnog 30. juna 1941. iz logora “Danice”, ispratio ih je profesor Tihomir Prodanović, čiji opis ustaške torture, hapšenja u noći 26 / 27. aprila, u Grubišnom Polju i harange katoličke svjetine na usputnim stanicama, do 30. juna, odlaska za Gospić, čuvam i prezentujem u mojoj knjizi. (Milan Bastašić, Bilogora i Grubišno Polje 1941-1991., izdavači: Udruženje bivših logoraša Drugog svjetskog rata Republike Srpske i Menadžer kompanija, Banja Luka 2009). U njoj je čista istina o Srbima iz Grubišnog polja, zatočenicima logora “Danica”, prvog koncentracionog logora u NDH. Tihomir Prodanović je jedan od 17 uhapšenih, koji su zahvaljući mješovitom braku, pušteni iz logora i spašeni sigurne smrti.

Svjedok sam, da 26. i 27. aprila 1941. godine, u raciji  u Grubišnom Polju, nije uhapšen nijedan komunista katolik. U toku rata uhapšen je jedan komunista, izvesni Handl, vlasnik prodavnice bicikala. Prodavnica mu  se nalazila nedaleko tadašnje Opštine, druga kuća od katoličkog cintora. Njegovo hapšenje se dogodilo kasnije, 1943. godine.

Izučavajući ovu problematiku, saznao sam na osnovu svjedočenja ljudi, da je hapšenja Srba bilo i prije 26. aprila 1941. godine. U bilogorskim selima Zrinska, Lasovac, Bedenička, Pupelica i Kašljavac, pohapšeno je pojedinačno ili u manjim grupama između 30 i 40 Srba.Ta sela gravitiraju prema Bjelovaru, pa su tamo i otjerani. Poslije su smješteni u logor “Danica”. Dosta njih je ostalo neevidentiranih, jer su mnoge, čitave porodice pobijene, pa nije imao ko da svjedoči u popisu od 1964. godine. U stradanju Srba na Bilogori, kobne noći 26/27. aprila 1941. godine, obezglavljene su porodice čitavih bratstava prezimenjaka. Ne smije se zaboraviti sedam Tvrdorijeka, devet Grba, sedam Basara, devetnaest Preradovića. Ubijeno je i nekoliko ljudi iz porodice Tesla, rođaka slavnog naučnika Nikole Tesle.

Na Spisku Jadovničkih žrtava, dr Đure Zatezala, nalaze se osnovni podaci o tim ljudima, kao i onima iz pomenutih sela u blizini Bjelovara. Dopunjen spisak žrtava od 26. i 27. aprila 1941., predao sam krajem osamdesetih godina dr Đuri Zatezalu, tadašnjem direktoru Istorijskog arhiva u Karlovcu.

U toku dugogodišnjeg istraživanja evidentirao sam sve Jadovničke žrtve sa prostora Bilogore i Grubišnog Polja. Imena njih 487, sa područja Grubišnog Polja, nalaze se na Zatezalovom imeničnom popisu, među do sada evidentiranih 10.502 žrtve. Prema istraživanjima dr Zatezala, u sistemu logora smrti Gospić-Jadovno-Pag za samo 132 dana postojanja, ubijeno je najmanje 38.010 Srba.

Vezane vijesti:

Evropski dan sjećanja na žrtve totalitarnih i autoritarnih režima na hrvatski način: Jazovka pa Jadovno

Bilogora i Grubišno Polje 1941 – 1991.

Milan Bastašić: U SUSRET GODIŠNjICI PROBOJA JASENOVAČKIH ZATOČENIKA APRILA, 1945. GODINE

Milan Bastašić: Nakon 20 godina progonstva, ponovo u Jasenovcu

Milan Bastašić: Žrtve Bilogore i Jasenovac

BASTAŠIĆ: ODUZELI SU MI 20 GODINA ŽIVOTA