Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Zbog čega su sveštenici i mitropolit odlučili da napuste Crnu Goru
Otac Luka Vukmanović sa učenicima Bogoslovije na Cetinju 1937. godine
Na suštinsko pitanje, kako je i zašto gotovo polovina Mitropolije-crnogorsko-primorske s mitropolitom na čelu pošla na put bez povratka, a sa sveštenstvom i veliki broj civila, vjernika, svakako mogući odgovor, na temelju radova svoga oca, daje profesor dr Čedo Vukmanović, sin uglednog sveštenika, koji će dobar dio života i energije utrošiti u nastojanjima da rasvijetli kako očevo tako i stradanije ostalih iz Velikog zbjega.
– Sveštenstvo naše pravoslavne, svetosavske crkve znatno prije te tmurne jeseni 1944. bilo je dobro upoznato sa temeljnim stavovima i principima komunista i marksističke nauke, o religiji, a posebno o hrišćanskoj crkvi. Narastajuća komunistička nauka tokom devetnaestog i dvadesetog vijeka temeljila se na bezboštvu i kao takva imala je za cilj da ruši hrišćanski moral pojedinca i društva u cjelini. Komunizam je predstavljao najsuroviji aktivni i praktični ateizam. U tom periodu je komunizam otpočeo totalitarni rat protiv hrišćanstva i njegove crkve. Može se, dakle, reći da Hristova, svetosavska, pravoslavna crkva nije imala do tada opasnijeg, brutalnijeg i nemilosrdnijeg neprijatelja od komunizma i njegovih fanatičnih sljedbenika.
– Karl Marks, tvorac te nauke – podsjeća Vukmanović – kazao je da je religija uzdah pritisnutog stvorenja, osjećanje jednog svijeta bez srca. Stoga je borba protiv toga svijeta, kome je duhovna hrana religija, apsolutno neminovna. Religija je, kaže Marks “opijum naroda”… “a uništavanje religije kao iluzorne sreće naroda jeste zahtjev njegove stvarne sreće. Stoga, teorija istorijskog materijalizma, za hrišćansku nauku ima apsolutno negativno značenje, jer ona u načelu negira sve religijske istine. Religija po toj teoriji predstavlja samo fantastičnu sliku odnosa i prilika stvarnoga, materijalnog svijeta. Crkvu i njene pastire posebno je brinulo načelo kojega su usvojili i ispovijedali marksisti, da pristalice hrićanske religije, a pogotovo njeno sveštenstvo, treba progoniti svuda i na svakom mjestu do njihovog fizičkog istrebljenja. Borba protiv takvoga svijeta, kome je duhovna hrana religija, jeste imanentna potreba novoga društva koje treba da se stvara”, kaže dalje Marks.
Objašnjavajući dalje postulate “crvene nauke” čija su zrnca našla plodno tle na našim prostorima, dr Vukmanović ističe da komunistička doktrina ima za cilj borbu protiv postojanja Boga. Oduvijek su komunisti tvrdili da postoji samo materija. Sveštenstvo pravoslavne crkve i vjerujući narod, i tada i sada Božiju misiju nikada nisu dovodili u pitanje.
LEVA SKRETANjA
Ubijanje sveštenika, učitelja, profesora, sudija, najistaknutijih intelektualaca bilo je opomena i poruka svim ostalima kako će se provesti ukoliko se odmah i bezuslovno, javno, ne stave na stranu nove komunističke vlasti. Ovakva ubilačka doktrina prvo i najtemeljitije je sprovedena u Crnoj Gori. Na čelu pokreta u Crnoj Gori 1941. bili su Moša Pijade, Milovan Đilas i Ivan Milutinović, članovi Politbiroa CK KPJ i Vrhovnog šta6a. Zbog počinjenih grešaka Đilas i Pijade su povučeni iz Crne Gore krajem 1941, a čelna pozicija je povjerena Ivanu Milutinoviću.
Komunisti su početkom Drugog svjetskog rata prvi otpočeli revolucinarno, a nelegalno rušenje kraljevske vlade i Kraljevine Jugoslavije i legalno izabranih predstavnika naroda i svih legalnih institucija koje su postojale u državi. Oni su odmah početkom rata i okupacije zemlje, paralelno s borbom protiv okupatora, otpočeli sprovođenje totalitarne doktrine Kominterne i Drezdenskog kongresa KPJ o rušenju Kraljevine Jugoslavije nazivajući je grobnicom naroda. Stoga su odmah otpočeli na teritoriji cijele Jugoslavije, a prvo u Srbiji i Crnoj Gori, uspostavljanje organa “narodne vlasti” To su bili narodnooslobodilački odbori koji su formirani u svim gradovima, većim i manjim mjestima i selima ondašnje države.
– Komunisti su – naglašava Vukmanović – prvi otpočeli bratoubilački rat. Počeli su likvidacijama ispravnih i čestitih ljudi samo zato što otvoreno i javno nisu podržali komunističku revoluciju i uspostavljanje nove vlasti koja je stvorena, a posebno doktrinu o nepostojanju Boga i potrebi rušenja temelja hrišćanstva i pravoslavlja na našim prostorima, rušenje Kraljevine Jugoslavije i njenih institucija. Pravoslavni hrišćani su se tome javno suprostavili svugdje i na svakom mjestu. Poznato je da je 1941. godine Josip Broz Tito, kao vrhovni komandant partizanske vojske naredio, dajući u pisanoj formi instrukcije ovlašćenim delegatima CK KPJ, Vrhovnom štabu i svim pokrajinskim rukovodstvima ondašnje Jugoslavije da u svakom selu, svakom gradu, mjestu, odmah likvidiraju po nekoliko najistaknutijih, najuglednijih ljudi, a koji javno nisu podržali novu vlast. Tako je otpočelo ubijanje sveštenika, učitelja, profesora, sudija, najistaknutijih intelektualaca. Bila je to opomena ostalima i poruka kako će se provesti ukoliko se odmah i bezuslovno, javno, ne stave na stranu nove komunističke vlasti. Ovakva ubilačka doktrina prvo i najtemeljitije je sprovedena u Crnoj Gori. Na čelu pokreta u Crnoj Gori 1941. bili su Moša Pijade, Milovan Đilas i Ivan Milutinović, članovi Politbiroa CK KPJ i Vrhovnog štaba. Zbog počinjenih grešaka Đilas i Pijade su povučeni iz Crne Gore krajem 1941, a čelna pozicija je povjerena Ivanu Milutinoviću.
Marksistička doktrina o potrebi fizičkog gonjenja i istrebljivanja pristalica hrišćanske religije i crkve sprovođena je u Crnoj Gori na cijelom njenom prostoru, vrlo okrutno, bezobzirno i permanentno. Odgovor dobrog dijela naroda na sve ovo bilo je formiranje Nacionalnog pokreta. Njegov cilj u Crnoj Gori je bio narodno suprostavljanje užasnoj praksi ubistava i progona. Svi sveštenici Mitropolije crnogorsko-primorske, koji su živjeli na Cetinju, potpisali su 11. marta 1942. pristupnicu o stupanju u Nacionalni pokret. Bio je to njihov odgovor na ubistva i masovne represalije širom Crne Gore. Te likvidacije i teror koji je zavladao crnogorskim krajevima, a koji su izvodili komunisti u istoriografiji druge Jugoslavije dobio je ime “lijeva skretanja”.
Evo šta Svetozar Vukmanović Tempo, član Politbiroa CK KPJ i Vrhovnog štaba partizanske vojske, mlađi brat sveštenomučenika, profesora dr Luke, koji će biti ubijen od strane partizana maja 1945. u Sloveniji, u svojoj knjizi “Moja porodica”, koja se pojavila iz štampe 1997, kaže o ustanku 1941. u Crnoj Gori i politici komunističkog rukovodstva, u svijetlu antikomunističkih stavova svoga brata koji počev od 1942. otvoreno istupa i suprostavlja se politici terora i masovnih ubistava koja su počinili partizani u Crnoj Gori već 1941.
– Ta ubistva djelovala su šokantno na Luku. Tokom noći pobijeno je više poznatih i nevinih ljudi širom Crmnice. U našem rodnom selu Utrgu i okolnim selima ubijeno je nekoliko učitelja, general stare crnogorske vojske, ljekar Iličković iz sela Brčeli i njegova žena i niz drugih viđenijih ljudi… Za Luku je to bio signal za uzbunu i duhovnu, i političku i početak njegovog aktivnijeg angažovanja u borbi protiv komunista… Na takvu Lukinu odluku presudno je uticala politika masovnih ubistava koju je upravo u to vrijeme počelo sprovoditi rukovodstvo Narodnooslobodilačkog pokreta u Crnoj Gori. Na Luku i njegova dalja opredjeljenja protiv komunista uticala je i politika rukovodstva komunista u Crnoj Gori 1941. i 1942. koje je proklamovalo da narodnooslobodilačka vojska nije ništa drugo nego vojska Komunističke partije Jugoslavije. Politika rukovodstva Narodnooslobodilačkog pokreta u Crnoj Gori – kaže dalje Tempo – nije bila ispravna. Naprotiv, rekao bih da je bila više nego pogrešna.
Piše: Savo Gregović
Sutra: Streljanja nevinih i nedužnih sveštenih lica i intelektualaca
Izvor: NOVOSTI
Vezane vijesti:
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine I
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine II
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine III
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine IV
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine V
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine VI
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine VII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine VIII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine IX
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine X
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XI
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XIII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XV
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XVI
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XVII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XVIII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XIX
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XX
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XXI
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XXII
Slovenačko krvavo proleće 1945. godine XXIII
