Miladin Subotić: Trajanje nekažnjene sramote

Tolerancija je poštovanje, prihvatanje i uvažavanje bogatstva različitosti. Izostankom tolerancije rađa se osećanje intenzivne odbojnosti prema nekome ili nečemu. Nastaje duboko, trajno i snažno osećanje koje izražava animozitet, ljutnju i neprijateljstvo prema drugom. Nastaje mržnja. (Izraz potisnutog osećanja nemoći, nesigurnosti i inferiornosti.)

Serija primitivih strela odapetih iz kroatocentričnih usta Zdravka Mamića, izvršnog predsednika velikog hrvatskog fudbalskog kluba, i upućene visokom državnom funkcioneru, ministru sporta, i to samo zato što je Srbin, sledile su krv svakog kome civilizovanost nije nepoznata i strana. Vođen opsesivnom unutrašnjom prisilom, nalazi za potrebno da se u najjavnijoj formi za ličnost visokog društvenog ranga iz redova srpske populacije u Hrvatskoj izreknu reči “…kod njega ne vidite osmeh nego očnjake iz kojih izlazi krv…”, reči “…on je uvreda za hrvatski mozak…”, kao i reči “…čovek koji je Srbin i nikada nije radio u prosveti i sportu…” , nadvisuju sve patološke porive i uveliko prelaze okvir normalnog.

Istovremeno podsećaju na primitivizam iskazan prebrojavanjem krvnih zrnaca od strane bivšeg saborskog zastupnika iz redova HDZ Josipa Đakića koji je u oktobru 2011, posle formiranja aktuelne hrvatske vlade, izjavio: „Ranko, Rajko, Zoki, Veljko, Rade… mislio sam da sastavljaju srpsku vladu, a ne hrvatsku!“

Istovremeno podsećaju na primitivizam iskazan prebrojavanjem krvnih zrnaca od strane bivšeg saborskog zastupnika iz redova HDZ Josipa Đakića koji je u oktobru 2011, posle formiranja aktuelne hrvatske vlade, izjavio: „Ranko, Rajko, Zoki, Veljko, Rade… mislio sam da sastavljaju srpsku vladu, a ne hrvatsku!“

Nacionalistički mulj iz koga već duže vreme glavu promalja Zdravko Mamić, natopljen je novim javnim govorom mržnje. Ostaje za verovanje da će ova nova uvreda, naroda koji je do pre dve decenije bio konstitutivni u toj istoj državi, probuditi savest pravosudnih organa u skladu sa merilima Evrope u koju su se kvalifikovali. I nova bledunjava nada da se odmeravanje težine ove mržnje i izricanje kazne neće uklopiti u haške standarde oslobađajućih presuda hrvatskim generalima. U međuvremenu jedan od prvih koji je osudio postupak “čoveka” niskih strasti je jedan od autora tužbe kojom bi MSP u Hagu trebalo da dokaže da je Srbija (uz pomoć JNA i Srba obučenih u uniforme vojske Republike Srpske Krajine) počinila genocid na teritoriji Hrvatske.

Naknadna Mamićeva izjava da ima „više prijatelja u Srbiji nego cijela hrvatska vlada zajedno“ predstavlja jedan iz spektra izgovora koji bi trebalo da sedativno deluju na srpsku javnost. Da se brzo zaboravi uvreda proizašla iz tame u kojoj se patriotizam ogleda kao patološki oblik emocija prema srpskom narodu.

Na svežem tragu Mamićeve lekcije jednom narodu, kao dodatne potvrde vidljivog osipanja smisla, usledio je kvartet novih događaja. Trajno izmaknuta od načela osnovne ljudske misije, jedna dama koja to nije ni u pokušaju, Ruža Tomašić izjavljuje da je “Hrvatska za Hrvate, a svi ostali su gosti”. Ova saradnica mržnje i zatočenica ustaških ideala je predsednica Hrvatske stranke prava “Ante Starčević” i kandidatkinja da se iz pravaškog inkubatora jednoumlja preseli u Evropski parlament. Uvredljiva nacionalistička provokacija od strane žene koja želi da sedi i odlučuje u jednom od stožernih čuvara evropskih vrednosti i evro-demokratije ostaće, prema izjavi predsednika hrvatskog Sabora, bez ikakvih sankcija. Proizvod trijumfalizma i nekažnjivosti za etničko čišćenje iz avgusta 1995. i drugih nekažnjenih zločina počinjenih tokom stvaranja nezavisnosti.

Nije teško verovati da će izmaći pravdi i sankcijama organizatori i akteri brahijalnog napada, potpomognutog palicama i šipkama, na osmoricu maloletnih Srba, učenika srednje bogoslovske škole pri manastiru Krka. Puno je pesimizma u očekivanju da će se istražiti nedavno otkriveni slučaj skrnavljenja groba vladike Teofana Živkovića, na mesnom groblju u Plaškom. Malo je nade da će opštinske vlasti izvestiti zašto su naredile ponovno zatrpavanje groba bez zapisa o karakteru, motivu i vrsti postupanja, i ostvarenoj nameri ovog zlodela. Iskustvo projavljuje istinu da će sva ova (ne)dela ostati nekažnjena i tako steći legitimaciju ispravnosti.

Javno izvođenje refrena “Ubij, ubij Srbina” od strane hora sa petocifrenim brojem pevača tokom jednog dela utakmice između Hrvatske i Srbije na stadionu Maksimir, pred kamerama nekoliko televizijskih kanala i svedocima iz FIFE, ohrabruje počinioce opisanih nedela i sve one koji imaju slične namere.

Pet događaja sa pet poruka u samo desetak dana istog meseca, u istoj državi, prema pripadnicima istog naroda ukazuju da zaključak i nije tako težak. Upućuju na zabrinutost koja boji srpsku svakodnevicu u novoj članici EU; na rđave proizvode propuštenih časova propedevtike sa civilizacijskog kursa suživota i razumevanja drugoga; na novi dokaz da je prema Srbima i nadalje nevažeći nenasilni model komunikacije. I na znakove pored puta na kojem jedan narod, sveden na petoprocentnu nacionalnu manjinu, očekuje julski zagrljaj Evropske unije. Svakako, to su događaji koji potvrđuju izostanak dobrodošlice u sopstvenoj zemlji i nova potvrda nečasnog kontinuiteta iskazivanog putem raznih formi i postupaka, doskora podržavanih od dela svake od prethodnih vlasti koje su, prema oceni iz Brisela, sa uspehom uspostavile sve standarde i norme EU. Odgovor na pitanje šta je jadnije – standardi ili ovakva EU – stići će već u bliskoj budućnosti.

Aktuelizovana je stara priča o “meti i odstojanju”. Samo su strelci promenjeni. Nova podsećanja na nesmetanu trajnost stigmatizacije srpskog nacionalnog korpusa u državi koja je bila i njihova sve do Božićnjeg ustava (1990.), odnosno proglašenja nezavisnosti, tada već uveliko i nelegalno naoružane hrvatske države, 25. juna 1991.

Nova hrvatska nezavisnost koja povratkom u zemlju Gojka Šuška, ustaškog emigranta, detonatora mržnje i rata, i budućeg ministra vojnog, koji se hvalio da je upravo on opalio prvi metak u Borovu selu, dolaskom emigranta atentatora Mire Barešića i desetina drugih članova ustaških organizacija, i predusretljivošću proustaškog dela hrvatske političke elite najavila je novi i ponovni obračun sa srpskim postojanjem na tlu Hrvatske. Sramno proskribovanje i svakovrsne provokacije srpskog dela stanovništva, posebno u etnički mešovitim sredinama (telefonska uznemiravanja, otkazi na poslu, smene sa rukovodećih pozicija, fizičke pretnje, pozivanja na informativne razgovore, podmetanja bombi u kućna dvorišta, hapšenja pojedinaca pa i fizička uklanjanja sa nestankom ili smrtnim ishodom) napadno su ustoličena kao standard i apsolutno merilo patriotskih vrednosti. Za ostvarenje “hrvatskog sna” angažovane su i inostrane plaćene ubice, otpušteni robijaši i druge kategorije polusveta od kojih su neki preko noći rukopoloženi u uzorne patriote i stigli do visokih oficirskih činova, čak i generalskih.

Vođeni refleksom vremena sa poluvekovne distance, već 1991. spaljivana su i uništavana sela u Zapadnoj Slavoniji, stanovnici prognani, a neki likvidirani. Ovo svedoči izveštaj Helsinške komisije iz 1992. godine. Pod kontrolom 113. brigade ZNG raseljena su tokom 1991. godine 24 sela u opštini Slavonska Požega. U periodu 1991-1995. uništavanjem po bilo kom osnovu obuhvaćeno je 186 sela u Zapadnoj Slavoniji. Deo od tog broja danas više ne postoji, a deo liči na ljušture školjki koje je napustio život. Grupice preostalog staračkog stanovništva postale su kolekcionari nostalgije osuđeni na nova počinjanja kojih neće biti. Osuđeni na neprestano traganje da život izjednače sa smislom. Zvanični izveštaji organizacije Amnesti international govore da je u periodu od avgusta 1990. do juna 1991. u Hrvatskoj optuženo oko 20 hiljada lica, od čega je 70% srpske nacionalnosti. Bio je to još jedan od ugaonih kamenova u temelju društva u kojem se sloboda sa pravom na različitost razmenjuje za pokornost.

Tokom istog perioda hrvatska javnost održavana je budnim zapaljivim govorima koji su naciji trebalo da pojasne “suštinske razloge i dokaze o velikosrpskim pretnjama Hrvatskoj”, o sprezi “jugovojske i četništva”, o … Iza nekih govora-putokaza ostao je uočljiv trag sa porukom da bi hrvatsko društvo trebalo da deo svog budućeg identiteta nađe u tvorevini nastaloj 10. aprila 1941. Savest hrvatskog naroda predstavljali su govornici Tuđman, Mesić, Šeks, Paraga, Đapić, Paradžik, Glavaš i desetine drugih. Svi oni koji nisu tako mislili, bili oni Hrvati, Srbi ili Italijani, postali su smetnja.

U opšte nacionalnoj, kroatocentričnoj i etnokroatističkoj euforiji, u “konačnom buđenju” hrvatskog naroda, a po instruktaži proustaških državnih elemenata, tolerancija, moral, pravo na različitost i niz drugih civilizacijskih vrednosti ostalo je u drugom planu. A knjige štampane na ćiriličnom pismu – u plamenu. Penzionisani univerzitetski profesor Sveučilišta u Zagrebu, Ante Lešaja u obimnom autorskom delu “Knjigocid -uništavanje knjiga u Hrvatskoj 1990-ih godina”, na šest stotina strana iznosi dokumentovanu istinu o uništavanju kulturnih dobara, iznad svega knjižnog fonda. Nepobitni argumentovani zapis o verovatno najvećem kulturološkom zločinu koji se dogodio od Drugog svetskog rata do danas. U udarnom talasu stradale su knjige štampane na ćirilici, a zatim i latinična izdanja Kiša, Andrića, Stankovića, Crnjanskog, Ćopića… Knjiga je prestala da bude civilizacijska konstanta, jedan od  parametara vrednosti i energija slobode izražavanja.

Ćirilica je dobila tretman đavolskog pisma. Cinizam uobličen formom “otpisa knjiga” rezultirao je uništenjem oko 2,8 miliona knjiga! U tom nadrealnom procesu čišćenja “hrvatskog tla od literature koja je trovala hrvatsku mladež” stradale su biblioteke, od onih u seoskim školskim zabitima do bibliotečkih fondova najznačajnijih institucija nove hrvatske države. Pokušaj da se unište tragovi postojanja jednog naroda i njegovo svođenje na istorijski zalutalu grupu. Izrezana je u stari papir svaka osma knjiga u Hrvatskoj – oko 13,8 odsto knjižnog fonda. Ako se ovim strašnim brojevima dodaju nezabeležena uništavanja celokupnih biblioteka u mesnim zajednicama, domovima JNA, preduzećima, memorijalnim spomen-domovima, komitetima i sličnim ustanovama, zločin ovog duhovnog autizma bio bi mnogo veći, a poraz tragičniji.

Izabel Skokandić, bibliotekarka sa Korčule, bacila je 1997. u kontejner za smeće veliki broj knjiga iz javne knjižnice. Po kriterijumu da su autori iz Srbije i BiH ili su knjige štampane ćirilicom. Gradsko veće grada Korčule cenilo je ovaj postupak i imenovanu postavilo za ravnateljicu biblioteke! Tako je fenomen uništavanja knjiga podržan i podstican od strane države Hrvatske. Ovo je preraslo u sarkazam i samoironiju prihvatanjem da se kritika uništavanja knjiga i sudski progoni. Četiri godine je trebalo da sud odbaci privatnu tužbu Izabel Sokandić protiv akademika profesora Kangrge.

Leksikografski zavod Hrvatske otpremio je da se samelje oko 40 hiljada komada “Enciklopedije Jugoslavije”, a slična sudbina sustigla je i “Opću enciklopediju”, kao i “Likovnu enciklopediju Jugoslavije”. Ravnatelj Leksikografskog zavoda Hrvatske, akademik prof. dr Dalibor Brozović u apologiju ovog knjižnog beščašća naveo je da razlog za otpis enciklopedija leži u suvišnom tiražu zbog raspada SFRJ i naprosto nedostatka magacinskog prostora.

Više hiljada knjiga zauvek je nestalo iz Apolinijove biblioteke i dokumentacije u Dubrovniku. Izbacivane su kao nepoželjne i knjige Srba-autora koje su prethodno uvrštene u ediciju “Pet stoljeća hrvatske književnosti”.

Vrhunac je dostignut kada je Ministarstvo prosvete i kulture Republike Hrvatske usvojilo i obznanilo “Naputak za rad u knjižnicama osnovnih škola”. To su odredbe podrške za zvanični državni obračun sa “ideološkim naslovima” i utvrđena isključivost da knjige moraju biti samo na hrvatskom jeziku (ne i hrvatsko-srpski).

Svakako, bilo je i negodovanja na ova bestidna spaljivanja, mlevenja i rezanja nepodobnih knjiga. Slično kao i profesor političke ekonomije Ante Lešaja, mislili su i javno isticali protivljenje pokojni Vladimir Primorac, doajen moralnog otpora sudijske profesije i njenog integriteta, novinari Nina Domazet, Tomislav Klauški, Dubravka Vukov Colić i Igor Lasić, pokojni akademik prof. dr Milan Kangrga, pisac Miljenko Jergović, pisac i scenarista Slobodan Šnajder, novinar i pozorišni kritičar Dalibor Foretić, general pukovnik Anton Lukežić i prof. dr Svetozar Livada.

Potreba za stvaranjem novih mitova iz miljea radikalnog nacionalizma nametnula je sveobuhvatnu reviziju savremene istorije. Novi otac nacije – dr Franjo Tuđman i grupa saradnika proustaške orijentacije posmatrali su histerične juriše na mesta istorijskog pamćenja i kolektivnog sećanja. Usledio je obračun sa antifašističkim nasleđem iz Drugog svetskog rata obuhvativši spomenike koji su zabeležili stradanje Srba i drugih nehrvata u NDH. Prećutno je podržavano stanje stimulativno za nastanak kasnijih teških zločina na ideološkoj podlozi koja izvršioce oslobađa osećanja krivice. Pre bilo kakvih ratnih dešavanja, kao uvertira zla, potpuno su nestala 22 takva spomenika.

U kasnijim „patriotskim akcijama za odbranu domovine“ i eksplozijama podivljale okrutnosti devastirano je više od tri hiljade partizanskih spomenika i sličnih obeležja iz istorije srpskog naroda u Hrvatskoj. Apeli da se hrvatsko društvo okrene sredstvima demokratije i drugim pristupima u rešavanju nesporazuma i sukoba, upućeni od strane više hrvatskih intelektualaca, nekih političkih partija, građanskih udruženja i antifašističkih organizacija bili su samo nejaki imperativi zarobljeni u oazi razuma.

Nešto kasnije, u ovom XXI veku, motivisani nagonom primitivizma i slepe ostrašćenosti građeni su spomenici osvedočenim i međunarodno poznatim ratnim zločincima. U Slunju je u januaru 2005. podignut spomenik Juri Francetiću, komandantu ustaške brigade Crna legija i kasnije komandantu svih jedinica ustaške vojske u BiH, zločincu odgovornom za progon i pokolj Srba i Jevreja. U isto vreme, u rodnom Svetom Roku postavljeno je spomen obeležje Mili Budaku, jednom od osnivača ustaškog pokreta i projektantu bezumnog hrvatskog nacionalnog plana za rešavanje srpskog pitanja u Hrvatskoj (po jednu trećinu: ubiti, proterati i pohrvatiti/pokatoličiti). Pripisuje mu se i oživljavanje krilatice “Srbe na vrbe”. Agresivni, srbofobični i ustašoidni deo vlade za vreme dr Franje Tuđmana sprovodio je rehabilitaciju Mile Budaka, ministra u vladi NDH i ambasadora u nacističkoj Nemačkoj. Nacionalna HRT je emitovala dramatizaciju Budakovog prikaza povlačenja srpske vojske 1915-16. kroz Albaniju. Zvanično objašnjenje je bilo da bi Budaka trebalo posmatrati kao važnu književnu ličnost, potpuno odvojeno od njegove uloge u Drugom svetskom ratu. U deset gradova i opština Republike Hrvatske još uvek postoje Budakove ulice (Slavonski Brod, Virovitica, Vinkovdžci, Pleternica, Lovinac, Jasenica, Klakar, Pag, Komiža, a u Pakoštanu čak dve! Gospić, Zadar i Knin su ipak promenili ulice Mile Budaka.

Kao sled endemske mržnje prema Srbima, ustaška asocijacija ratnih veterana “Hrvatski domobran” iz Slunja postavila je u junu 2000. memorijalnu plaketu u čast ustaškog vođe Jure Francetića. Naredne četiri godine ta plaketa je prkosila zdravom razumu i stotinama hiljada nevinih žrtava. Na manje od sto dana od ulaska Hrvatske u EU, u selu Slatinski Drenovac u opštini Čačinci jedna ulica nesmetano nosi naziv “Desetog travnja”, posvećena danu osnivanja NDH (!) jedne od najzloglasnijih državnih tvorevina u istoriji sveta. Državi koja je jedina u svetu imala posebna logorska stratišta za decu – Sisak i Jastrebarsko!

Vlast HDZ u Zagrebu je uklonila spomenike i biste 89 narodnih heroja antifašista, u Osijeku od 82 spomenika ostalo je manje od četvrtine, samo 20. U Dalmaciji je oskrnavljeno i srušeno 482 od 1030 spomenika. Spomenik slobodi naroda Slavonije u Kamenskoj srušen je nezavisno od činjenice da to područje nije bilo obuhvaćeno ratnim dejstvima. Ovo delo Vojina Bakića bilo je među najvećim apstraktnim skulpturama u svetu, a izvršenje nekažnjenog zločina iz palete kulturcida naredio je Miljenko Crnjac, hrvatski general bojnik i zapovjednik 123. požeške brigade. Spomenik u Kukunjevcu kod Pakraca, sa imenima 780 žrtava Srba koje su ustaše ubile 1942. godine takođe je miniran i srušen do temelja. Naravno, i ovaj vandalski čin ostao je nekažnjen. Danas predstavlja samo broj u dugom nizu razaranja i uklanjanja neprijatnih svedočanstava o ustaškom ubijanju Srba u NDH. Rušeni su i spomenici sa svedočanstvima o zločinima nad Hrvatima, uništavana spomen-obeležja koja su svedočila o likvidaciji Jevreja. Bahatost, netolerancija i prizemna agresivnost nove vlasti sa početka 90-ih ostvarena je prema znamenjima Komunističke partije, NOB, bratstvu-jedinstvu i Titu.

Teče treća decenija postojanja nove Hrvatske, a za budućnost je ostao i nerešen (treba verovati da nije nerešiv) problem imovine Srpske pravoslavne crkve. Hrvatska država je donela zakon o restituciji i počelo je postepeno vraćanje Crkvene imovine. Nažalost, to ide prilično sporo i uglavnom obuhvata dobra manje vrednosti. SPC poseduje dokaze o vlasništvu na oko 700 hektara njiva i oko 2.300 hektara šuma. Potraživanja obuhvataju i 44 zgrade i parohijska doma. U strogom centru Zagreba nesporne su tapije na četiri poslovno-stambene zgrade sa oko četrdeset stanova.

Trag stradanja imovine SPC u petogodišnjem nesigurnom vremenu uočljiv je na 375 mesta! Srušeni hramovi (87), oštećene crkve (195) i oštećeni i srušeni parohijski domovi (195) čine taj nečasni niz sa duhovnim ožiljcima u jednoj hrišćanskoj zemlji. Od prvog uskršnjeg pucnja na Plitvicama i prve srpske žrtve pale 31. marta 1991. do poslednjih ispaljenih topovskih granata čiji su dnevnici kao krunski dokazi sumnjivo ostali nedostupni i „pritiscima“ haškog tužilaštva, svakog sedmog dana stradao je po jedan objekat SPC na teritoriji demokratske hrvatske države. Nepovratno je uništeno ili razvučeno brojno crkveno blago, od putira i knjiga do ikona i ikonostasa.

U pogromu knjižnog i svakog drugog umetničkog blaga SPC bilo je i onih koji su ličnim primerom nadvisili očekivanu i dodeljenu ulogu „čišćenja države od agresora“, i stigli do zaslužene počasti. Sneg koji je padao po razbacanom crkvenom blagu minirane i teško oštećene crkve i Vladičanskog dvora u Pakracu bili su više od razloga i potrebe da jedan čovek, Hrvat, pomoćnik zapovednika operativne zone Bjelovar, učini više od mogućeg. Ivan Hiti, profesor gimnazije iz Varaždina učestvovao je u ratu samo mesec i po dana. Četrdesetšesti dan je oteran iz hrvatske vojske „zbog teške i neoprostive greške“ spasavanja crkvenih vrednosti SPC, svojim ličnim, i angažovanjem svojih vojnika (bivših đaka) i dvoje ljudi iz Sveučilišne biblioteke u Zagrebu u koju je tada i sklonjeno. Po isterivanju iz vojske prolazi kroz golgotu dugu šesnaest besposlenih godina, sve do sticanja prava na starosnu penziju! Društvo u kom je živeo okrenulo mu je leđa jer je spašavao crkvu svojih neprijatelja.

Budući da život ima poslednju reč, dvadeset godina kasnije, g. Ivan Hiti stajao je u beogradskoj Patrijaršiji pred srpskim patrijarhom g. Irinejem. Nakon reči zahvalnosti čoveku koji nije izneverio smisao života, patrijarh mu je uručio Orden Svetog cara Konstantina.

Zavidno urađena kataloška ponuda kojom Hrvatska turistička zajednica svetu predstavlja ono što je najvažnije i prepoznatljivo, uočljivo je marginalizovala srpsko sedmovekovno prisustvo. Uočljiv je akcenat i ton kojim se opisuju prvih pet godina nove hrvatske države. Tekstovi o gradovima Osijek i Vukovar, regijama Baranja i Slavonija. Kordun, Banija, Lika, Dalmatinska zagora… treba da svedoče o “agresiji Jugovojske”, “srbo-četničkim napadima”, “velikosrpskoj agresiji”…

U centralnoj turističkoj publikaciji koja je na ovogodišnjem Sajmu turizma bila dostupna samo na engleskom jeziku Croatian Cultural Heritage (Croatia: See, Feel, Enjoy), sedmovekovno prisustvo srpskog narodnog postojanja na teritoriji današnje Hrvatske svedeno je na nekoliko pominjanja. Iz ideološkog pera prof. dr sc. Zorana Klarića čiji je kroatocentrični rukopis Hrvatska turistička zajednica prihvatila za svoj zvanični opet je, kao i u svim prethodnim izdanjima, nemoguće saznati da je manastir Krupa podignut 1317. god., a manatir Krka 1350. Prećutane su godine osnivanja, odnosno podizanja ovih svetlosnih tragova koji vode i pokreću točkove istorije srpskog naroda u Hrvatskoj. Napisanana istina ukazala bi na osmi vek srpskog postojanja i najstariji trag kulture u tom delu današnje Hrvatske. Veština pročišćavanja i trajnog odbacivanja nepoželjnih činjenica koja zapanjuje.

U publikaciji nema ni jedne reči o bilo kakvom stradanju Srba. O zloglasnom Jasenovcu piše: “To Central Croatia, unfortunately, are linked the most terrible events and places of the Croatian past. One of these places is Jasenovac in Posavina, next to which in the Second World War was the notorious Ustasha concentration camp. Today it is memorial area, which is prevailed by The Jasenovac Flower monument.”

O Slavoniji i Vukovaru piše, doslovno: “Of all the parts of Croatia,  Slavonia suffered most in the Homeland War, especially the city of Vukovar. This heroic city was almost completely destroyed by the former Yugoslav Peoples Army which conducted the biggest genocide in Europe since the Second World War, as evidenced by the memorial area Ovčara and monument to Vukovars heroes at the cementery.”

Dakle, stranci-turisti i svi drugi znatiželjnici treba da razumeju i znaju da se na teritoriji Hrvatske sproveo genocid, i to u Vukovaru nad Hrvatima. To što ni Sud u Hagu nije ni u jednoj izrečenoj i/ili pravosnažnoj presudi ni pomenuo reč genocid i njegovo postojanje, nije od značaja za autora ovih neistina. Mnogo je važnije da je simbol cveta u Jasenovcu zamenio izvađene oči, odsečene glave i najsvirepija ubistva više stotina hiljada Srba, Jevreja i Roma. Dabome, i više hiljada rodoljubivih i ustašama nepodobnih Hrvata. I hiljade drugih nepoznatih žrtava, ma kako se zvale i ma kom narodu pripadale. Od krvave četvorogodišnje smotre noževa, sumpora i ognja ostala je potreba da se naglasi cvet! Na samo korak do toga da se zaborave raznovrsna mučenja i ubijanja, pre svega Srba, na državnom putu krvavog ostvarenja zlatnog ideala NDH.

Jedna druga publikacija, iza koje takođe stoji HDZ, tegli breme iste politike i istog pogleda na narod i državu istočnog suseda – publikacija “Mirogoj”. Uz ljudsku potrebu da svaka žrtva zaslužuje mir i saosećanje, valja pogledati kako su autori teksta, Velimir Cindrić i Elizabeta Švigir, predstavili neke znamenite ličnosti sahranjene u ovom prestižno uređenom kompleksu, najvećem počivalištu mrtvih na teritoriji hrvatske države. Od 7.11.1876. i prve obavljene sahrane i ukopa Miroslava Singera, zagrebačkog učitelja tjelovježbe i mačevanja pa do danas, za 137 godina postojanja, tekstopisci su po sopstveno odabranom redosledu, broju, značaju i potrebi, predstavili 83 važne i znamenite ličnosti.

U kratkom prigodnom tekstu ovako su opisali ličnu prepoznatljivost za neke od njih: Vlado Gotovac (…”njegov najpoznatiji govor bio je onaj na Krešimirovom trgu u Zagrebu ispred ondašnje zgrade Komande V vojne oblasti u kolovozu 1991. godine, u povodu prosvjeda majki vojnika silom zadržanih u ondašnjoj JNA.”), Vice Vukov (“No, na vrhuncu karijere , u vrijeme Hrvatskog proljeća završio je na crnoj listi 50 najistaknutijih ličnosti iz hrvatskog masovnog pokreta i bio je prisiljen napustiti Hrvatsku…”, Gordan Lederer (“Jedan je od prvih i najpoznatijih žrtava srpske agresije na Hrvatsku. Poginuo je na radnom mjestu, snimajući hrvatske borce u akciji na brdu Čukur iznad Hrvatske Kostajnice tijekom srpskih napada na Pounje.”), Ico Hitrec (“Bio je jedan od sedam hrvatskih nogometaša koji su bojkotirali nastup za Jugoslaviju na SP 1930. zbog preseljenja nacionalnog saveza u Beograd.”), Rudolf Perešin (“Sa svojim MIG-om 21, odlučio je 25.10.1991. napustiti JNA i uključiti se u obranu Hrvatske, ne želeći pucati po svojem narodu… Tim svojim domoljubnim činom nanio je težak moralni i politički udarac agresorskoj vojsci i njezinu zrakoplovstvu, a građanima Hrvatske neizmjeran ponos, prkos i rast nacionalnog naboja i svijesti u najkritičnijim danima Domovinskog rata. Poginuo je u akciji Bljesak 1995. godine…”), Siniša Glavašević (…”Bio je urednik Hrvatskoga radija Vukovar i ratni izvjestitelj. Po zauzeću Vukovara od agresorske JNA i četnika, odveden je 19.11.1991. iz vukovarske bolnice i od tada mu se izgubio trag. Ekshumiran je iz masovne grobnice Ovčara i identificiran, tako da se pretpostavlja da je ubijen istoga dana kad je odveden”…).

Od spomenika kolektivnim žrtvama, podignutim na groblju Mirogoj posebno je istaknut “Spomenik žrtvama u Blajburgu i na Križnim putovima 1945″, koji su, kako piše, “podigli Hrvati iz domovine i inozemstva 20. lipnja 1994. godine.”  Takođe, posebno mesto ima “Spomenik Glas hrvatske žrtve – Zid boli”. Piše: “Spomenik je podignut 4.10.2004. godine poginulim hrvatskim braniteljima i civilima u vrijeme velikosrpske agresije na Hrvatsku, 1990.-1995.” Na njemu je uklesano 13.500 imena “žrtava Domovinskog rata”.

U 22 godine postojanja hrvatske države, tri dosadašnja predsednika, svaki na svoj način poslali su poruke jednom narodu i jednoj državi. Sasvim dovoljno jasne.

Partizan, pa socijalistički general, zatim maspokovac, ultranacionalista i prvi predsednik nove države, dr Tuđman često je iskazivao opredeljenje za surovu međuetničku priču. Ostvario je neposredne kontakte sa ustaškom emigracijom iz Kanade, zapadne Evrope i Australije. Knjiga „Bespuća povijesne zbiljnosti“, objavljena 1989. nakon desetogodišnjeg pisanja, predstavlja egzistencijalni nukleus njegovog odnosa prema NDH, prema ustaškim zločinima, prema Srbima… i temelj hrvatskog revizionizma. Rodonačelnik teorije minimiziranja broja jasenovačkih žrtava, negator holokausta, predlagač i zagovornik originalne istorijske besmislice, tzv. „mešanja kostiju“, odnosno zajedničkog sahranjivanja žrtava u Jasenovcu i ubijenih ustaša u Blajburgu! Jedan od organizatora nelegalnog naoružavanja republike koja je bila u sastavu SFRJ i direktni nalogodavac stvaranja paravojnih formacija u SR Hrvatskoj, donošenjem uredbe o formiranju Zbora narodne garde (ZNG). Držao je zapaljive govore po gradskim trgovima praćene zvučnim gadostima Marka Perkovića Tompsona i slikovnom koreografijom sa likom osuđenog ratnog zločinca Alojzija Stepinca. Javno je izjavio, pred kamerama televizije: „Sretan sam što nisam oženjen srpkinjom ili židovkom.“ Sa sličnom retorikom, u posebnim prilikama, prednjačio je i na saborskim zasedanjima. Brionski audio zapis njegovih reči na pripremnom sastanku uoči vojne akcije u avgustu 1995. godine, o potrebi udara na Srbe “da oni praktički nestanu”, da budu ostavljeni bez loze i porekla, čula je i Evropa, EU, i Sud u Hagu i sve velike i važne zemlje ovog sveta. Sa ehom istog gesla ostao je do poslednjeg uzdaha, decembra 1999. godine.

Takođe partizan, i Tuđmanov saputnik na emigrantskim dogovorima, učesnik u planskom nelegitimnom naoružavanju i stvaranju pretpostavki za građanski rat, i naoružan cinizmom Stipe Mesić je izgradio stavove prema SFRJ, JNA, Srbiji i narodu srpskom. Imao je dovoljno energije da taj cinizam neprestano revitalizuje kad je bilo u pitanju opredeljenje Srba za svoj status u novoj hrvatskoj državi. Posebnu netrpeljivost uvek i iznova nosi prema Republici Srpskoj. Zagovornik je tzv. dogradnje Dejtonskog sporazuma. Iza ovoga kao i u pozadini neprestanog javnog zalaganja za jedinstvenu BiH leži opsesivna želja da nestane Republika Srpska. Poslednje dve-tri godine u javnim nastupima koristi svaku priliku da istakne potrebu poređenja Srbije sa nacističkom Nemačkom nakon 1945. i obavezujuću fazu u kojoj Srbija treba da prođe kroz pročišćenje od zla koje su Srbi naneli svim drugima. Šlag svih srpskih specijalitata g. Mesića su perfidno uobličeni iskazi koji bi trebalo da srpskom narodu nametnu osećaj kolektivne krivice. Sa željom da je vučemo sa sobom kao kakvu hroničnu bolest, kao ugravirani rukopis buduće trajne patnje, da brinemo i kad dođe dan posle neizvesnog sutra.

Cinizam je rukovodio odlukom g. Mesića da u svojstvu predsednika države potpiše ukaz o pomilovanju Siniše Rimca, jednog od ubica zagrebačke porodice Zec i sudski dokazanog likvidatora više Srba u Pakračkoj poljani u Zapadnoj Slavoniji. Smanjio je i izrečenu i pravosnažnu kaznu ubici Stjepanu Grandiću, pripadniku tzv. Gospićke grupe, osuđenom na 10 godina zatvora zbog organizovanja ubistva 23 srpska civila kod Gospića, u jesen 1991. Zadržao je takav stav do samog kraja svog predsednikovnja kada je, po unutrašnjem nalogu svog antisrpskog opredeljenja i nastojanju da istrajavaju besmislice, u lažnoj zamci društvenog stepenovanja pojedinačnih doprinosa, dodelio jedno odlikovanje. Naime, u nemogućnosti da nekom od četiri miliona sunarodnika uruči odlikovanje “za izgradnju temelja za normalizaciju odnosa između Hrvatske i Srbije”, tim povodom je odlikovao jednu državljanku Srbije. I to predsednicu jedne nevladine organizacije, ženu sa uvek dovoljno zadovoljstva kada se proziva ili kažnjava zemlja u kojoj je rođena i u kojoj živi, pojedinci ili organi vlasti te zemlje iz perioda građanskih sukoba na teritoriji bivše SFRJ.

Treći, aktuelni, gospodstveno uglađeni hrvatski predsednik, doktor pravnih nauka i kompozitor Ivo Josipović, jedan je od autora tužbe koju je država Hrvatska podnela Međunarodnom sudu u Hagu, u julu 1999. (Pisana je u miru dok su kasetne, napalm i ostale bombe i rakete sa osirmašenim uranijumom po želji NATO nalogodavaca, a bez saglasnosti UN, kažnjavale Srbiju i njene građane.) U tužbi se predlaže da Sud proglasi Srbiju krivom za kršenje Konvencije o genocidu i odgovornom za agresiju u kojoj je uništeno 180.000 kuća i 25 posto privrede Hrvatske. Istaknuta je i cifra utvrđene ratne štete od oko 32 milijarde evra, na teret „agresorske“ Srbije.

Više od jasnog predstavlja stav hrvatskog protokola i g. Josipovića, da ne uvaži razloge države Srbije da njegovoj inauguraciji nije poželjno istovremeno prisustvo lidera tzv. države Kosovo Fatmira Sejdiua i Borisa Tadića, tadašnjeg predsednika Srbije.

Dobro je poznato da je g. Josipović odbio poziv da bude jedna od 1.200 zvanica na svečanoj inauguraciji predsednika Tomislava Nikolića. Poznato je da zvanični Zagreb još nije odlučio da li će učestvovati u raspravi o Haškom tribunalu koju je predsednik Generalne skupštine UN Vuk Jeremić zakazao za 10. april. Istovremeno je sigurno da predsednik Ivo Josipović neće prisustvovati. Treba verovati da razlog nije u poklapanju dve neprijatnosti, teme i datuma održavanja rasprave. Datum koji ostavlja mogućnost da nekolicinu učesnika-govornika javno podseti na veliko stradanje Srba, u genocidu kakav se nikada nije desio u ovom delu Evrope do danas.

Čudan je i teško shvatljiv današnji pogled na ćirilicu u Hrvatskoj. Od 18. juna 1944. i odluke Predsedništva ZAVNOH-a koju su potpisali tajnik dr Pavle Gregorić i predsednik Vladimir Nazor, preko svih posleratnih ustava NR i SR Hrvatske koji su sa najviše pravne pozicije garantovali ravnopravnu upotrebu ćirilice, obavlja se sistematsko dvodecenijsko potiskivanje. Nestala je iz knjiga, novina, uličnih natpisa, sa spomen ploča i spomenika. Saterana je u etnički geto. Eventualna primena važećih propisa omogućiće njeno javno ispisivanje u dve gradske sredine, u Vrbovskom i Vukovaru. Svedoci smo organizovanog otpora da se javno ističe u Vukovaru. Udruženje branitelja i neke neformalne grupe za sada su nadjačale važeće propise i preporuku Saveta Evrope i vrednosni sistem kojim EU reguliše tu oblast. Ćirilica je za njih i ratno pismo i pismo rata. Simbol četništva, protivnik hrvatske budućnosti i sinonim za agresiju i okupaciju.

Udruženje hrvatskih branitelja (Štab za odbranu hrvatskog Vukovara) zaboravlja da ima mnogo veće probleme od ćiriličnih tabli, bukvara za nekoliko stotina đaka i preostalih 35 odsto Srba u ukupnom broju vukovarskog stanovništva. Raznovrsni su i dugotrajni, a rešenje istih leži u iskrenom prihvatanju odgovora na niz pitanja. Pre svih, od kada je postojala kasarna JNA u Vukovaru? Zašto pola veka nikom nije smetalo prisustvo vojske? Kad je ta ista vojska postala „agresorska“? Koji su razlozi postojali da Mile Dedaković Jastreb i njegovi „jastrebovi“ iz 204. vukovarske brigade ZNG opkole kasarnu u avgustu 1991. i mesec dana drže vojnike JNA bez struje i ikakvog snabdevanja. I bez prethodnog pucnja iz kasarne. Zasigurno, pre dolaska ijednog drugog vojnika JNA u Vukovar!

Problemi branilaca su i činjenice da je Vukovar oduvek bio okrenut Srbiji koliko i Hrvatskoj, zbog privrede, sastava stanovništva, blizini granice… Trebali bi da se prisete da je i lokalni radio bio pri udruženju radio stanica Srbije preko nekih zajedničkih emisija. Svi oni znaju da je naselje Mitnica nastalo doseljavanjem Hrvata iz Hercegovine, i to iz onih mesta koja su četiri godine ekstremno verno služila Anti Paveliću. Iz Mitnice su i pokrenuti prvi međuetnički sukobi. U režiji militantne HDZ (koja je ubedljivo izgubila na prvim višepartijskim izborima; SKJ 65% – HDZ 26%), kojom su rukovodili Tomislav Merčep i Blago Zadro, od aprila do jula 1991. minirano je sedam kafana i dva restorana u vlasništvu Srba. Od maja do novembra iste godine u istoj režiji, u Vukovaru i okolini ubijeno je 59 Srba! U tada još uvek socijalističkoj Hrvatskoj u sastavu SFRJ. Bio je to patriotski uvod u kasniju nesreću građanskog (Domovinskog) rata.

Posebno veliki problem branitelja predstavljaju izjave aktuelnog i suživotu posvećenog predsednika hrvatske vlade, g. Zorana Milanovića. Karakter sukoba vidi kao „građanski rat“, Hrvatsku je nazvao „slučajnom državom“, a za HDZ i stranke desnice javno ističe da „šire čistu i destilisanu mržnju“.

Isti branitelji, trebalo bi da bar sebi odgovore šta je naoružana vojska Republike Hrvatske tražila na teritoriji BiH, u operaciji Cincar kod Kupresa, u operaciji Zima 94 kod Livna, u zauzimanju gradova Glamoč, Bosansko Grahovo i Drvar, isto tako i na donjem Livanjskom polju?

Branitenji bi trebalo da se izjasne i o etničkom čišćenju u Lašvanskoj dolini i ubistvima oko 2.000 Bošnjaka (Vitez, Busovača, Novi Travnik, Kiseljak…). U procesu Suda u Hagu protiv, kasnije pravosnažno osuđenog, Tihomira Blaškića više svedoka je tvrdilo da su u tim operacijama učestvovali vojnici u kamuflažnim uniformama sa amblemima Hrvatske vojske. Agresija?

Međunarodni naučni skup (učesnici iz Hrvatske i BiH) “Hrvatska ćirilična baština”, održan krajem prošle godine povodom 500-godišnjice štampanja knjige “Dubrovački ćirilski molitvenik” održan je u HAZU (nekad: JAZU). Akademici su isticali da je hrvatska ćirilica “svjesno ili podsvjesno bila potiskivana”, da je “od XI do XVIII vijeka na velikim djelovima hrvatske teritorije stanovništvo svoje kulturne potrebe izražavalo i ćirilicom”, te da se “na srednjovijekovnim kamenim spomenicima mješaju glagoljica i ćirilica” i slično. Naravno, izostalo je objašnjenje da li su Srbi bili to stanovništvo između XI i XVIII veka! Zašto?! Dakle, sve upakovano u veliku obmanjujuću priču. U saglasju sa milozvukom hroničnih istorijskih neistina. Ono što su Srbi napisali, otpevali, nacrtali i sagradili biće isto kao ono što nikada nije bilo.

U Širokom brijegu (nekad: Lištica) u kamenu se klešu ogromna ćirilična slova i postavljaju na ogradu osnovne škole u Kočerinu. Za ovaj zavetni posao postoji i „objašnjenje“ koje daje na znanje da se radi o starom hrvatskom pismu kojim je 1404. godine pisana Kočerinska ploča, tj. nadgrobni spomenik Vignja Miloševića. Za sada nema tvrdnji da je čovek navedenog imena i prezimena Hrvat, ali ako zatreba proizvešće oni i dokaze.

U skladu sa tezama nekih savremenih hrvatskih istoričara i proisteklim aspiracijama na čitavo srednjovekovno srpsko kulturno nasleđe u Dalmaciji, u Bosni i u Hercegovini usledilo je skorašnje poslednje svojatanje. Najznačajniji i najlepši srpski rukopisni spomenik “Miroslavljevo jevanđelje”, učesnici skupa su okvalifikovali kao “djelo pisano hrvatskom ćirilicom i staroslavenskim jezikom hrvatske redakcije”. Postupak se uklapa u dugovremenski odnos prećutkivanja i otuđenja srpske kulturne baštine, o čemu je autor ovih redova pisao u tekstu objavljenom na portalu Fonda Slobodan Jovanović, 02.03.2012. godine.

Zamišljeni projekat nezavisnosti opterećivalo je suočenje sa činjenicom da je samostalnost dočekana sa jezikom koji nije „čisti“ hrvatski, iako se u kraćem neposrednom periodu već tako zvao. Učestale su tih prvih godina poslednje decenije XX veka unutarhrvatske filološke polemike. Naravno, sa lakoćom je „pobedila“ HDZ lingvistička linija okupljena oko akademika Dalibora Brozovića. U tom čistom hrvatskom jezičkom jezgru bili su i akademici Josip Bratulić, Miroslav Ježić, Stjepan Babić, Petar Šimundić i Radoslav Katičić. Sačinili su „Izjavu o položaju hrvatskog jezika“. U Izjavi navode da je hrvatski standardni jezik suštinski bio određen najkasnije u XVIII veku, a za srpski kažu da je nastao tek Vukovom reformom u XIX veku! Hrvatski je, kako vidimo, najmanje za jedan vek stariji od srpskog! Pišu da su oba jezika imali nezavisne procese standardizacije. (Za bošnjački jezik su naveli da je standardni jezik još u stvaranju.) Stvarni cilj Izjave bilo je što sugestivnije ubeđivanje hrvatske javnosti o potpunoj samostalnosti hrvatskog jezika. Akademici nesporno znaju mnogo, ali ova grupa je videla (i pisala) samo ono što žele. Zato su zaboravili na veliku (i tešku) istinu da je Austrougarska monarhija još u XIX veku izbacila hrvatski jezik iz službene i književne upotrebe, proglašavajući ga nenaučno kajkavskim dijalektom.

Otvorili su i proces ubrzane dogradnje hrvatskog rečnika novim „pravim“ rečima uz istovremeno čišćenje nepotrebnih reči-tuđica koje su nametnute srpskom hegemonijom ili naprosto pogreškom ušle u dnevni govor. U nekim dnevnim i popularnim nedeljnim novinama pozivani su građani da dostavljaju predloge za „prave“ hrvatske reči koje će zameniti „tuđice“. Tako su čitaoci predlagali, a državna komisija vršila procenu o njihovoj hrvatskoj podobnosti. Neki predlagači novčano su nagrađivani za revnost i takvo patriotsko autorstvo. Stvoreno je više hiljada novih reči. To što se za mnoge odmah pretpostavljalo ili znalo da će teško (ili nikada) biti prihvaćene u svakodnevnom govoru, nije bilo od značaja.

Slučaj je hteo da je baš ovih dana hrvatska javnost osvedočena o nakaradnosti prisilnog stvaranja jezičkog fonda, čišćenja reči koje su zvučale „isuviše ekavski“ i nekih gramatičkih i pravopisnih pravila. U istoriju odlaze proizvodi iracionalne jezičke ostrašćenosti i nebulozne konstrukcije: grješka, pogrješka, brjegovi, strjelica, malovrjedni, oprjeka, krjepostan, naprječac… U dozivu pameti spoznalo se da će se glagol „ne ću“ opet pisati zajedno, tj. „neću“. Svu nakaradnost nacionalističkih jezičkih obrazaca saopštio je pre mesec dana glas razuma, preko usta g. Željka Jozića, upravnika Instituta za hrvatski jezik. U objašnjenju je naveo da su u izradi novog pravopisa (napokon) poštovali tradiciju, da ne žele da reči postanu predmet podsmeha (npr. „tješka grješka“), da jezik stigne na nivo opšte prihvaćenosti i da nije dobro da važe pravila koja niko ne koristi. I na kraju upozoravajuće Jozićeve reči: „Smatramo da nije dobro da hrvatski jezik postane predmet poruge.“

Teško je verovati da će i skrivanje istine o „samostalnosti“ hrvatskog jezika trajati večno. Svi oni koji ne žele da laž zadovoljava njihove potrebe, znaju da je Ljudevit Gaj, vođa ilirskog pokreta, priznao hrvatsko preuzimanje srpskog jezika. U zagrebačkim „Narodnim novina“, 1852. godine napisao je da su Hrvati „prigrlili“ srpski jezik. Šest godina pre toga, Gaj je u „Danici hrvatskoj“ pisao da tzv. ilirski jezik i nije ništa drugo nego srpski jezik. To je hrvatska filološka stvarnost. Nedvosmisleno je i to da je prvo normiranje tzv. hrvatskog književnog jezika današnjeg standarda izvršio Tomo Maretić i to 1899. pišući gramatiku i stilistiku hrvatskog jezika. Za osnov tog stvaranja koristio je samo i isključivo srpske narodne pesme, priče i poslovice, kao i jezik Vuka Stefanovića Karadžića i Đure Daničića. Najveći dubrovački lingvista Milan Rešetar javno i jasno je tvrdio „da je Dubrovnik po jeziku uvijek bio srpski“. (Deo hrvatske teritorije postao je tek 1939. godine.)

Lukavi i nepravedni svet ne brine činjenica što 192 miliona Brazilaca govori portugalskim jezikom, što 43 miliona Kolumbijaca ili 40 miliona Argentinaca imaju španski za službeni jezik, a još manje što je 4 miliona Hrvata dobilo „čisti hrvatski standardni književni jezik“ direktnim nasleđem (preuzimanjem) srpskog književnog jezika. (Pogotovo ih ne uznemirava činjenica što je zarad svega 229 hiljada ljudi, prema zvaničnim državnim podacima, dojučerašnji srpski jezik proglašen crnogorskim.) Ta svojatanja srpskog jezika, besprimerne lingvističke krađe, odnosno preimenovanje srpskog jezika u više drugih, podjednako je i naš propust.

To su, pored svih drugih, novi proizvodi energije naših zabluda iza kojih stoje naša brza klonuća i spora uzdizanja. Bez zazorne neistine o autohtonom hrvatskom (crnogorskom ili bošnjačkom) jeziku podržane su našim dokazanim dugovremenim državnim daltonizmom.

Slično je i sa „konačnim saznanjem o podrijetlu Hrvata“ koje u skladu sa svojevremenim istraživanjem dr Tuđmana ishodi iz Persije. Nekadašnji hrvatski ministar nauke i prosvete, Dragan Primorac u svojim „naučnim zaključcima“ upućivao je na druga saznanja i zaključljak da su Hrvati najsličniji Nemcima i Laponcima. Ostrašćena smelost izrasla je u pokušaj da u školske udžbenike uvrsti tezu o toj srodnosti. Ideja da se u školama uči o tome šokirala je većinu istoričara, biologa i genetičara u Hrvatskoj, pa i u svetu. Jedan od najuglednijih genetičara Hrvatske, Splićanin dr Miroslav Radman javno se oglasio rečima da su „Primorčeve teorije sramotne, a njegovi izvori odvratni.“ O ovom skandalu oglasio se i svetski naučni časopis „Nature“, prozivajući ministra i naučnika Primorca za „prizemni rasizam i zloupotrebu nauke“. Ova rigidna besmislica iz glave i pera jednog ultra-desničara ostala je na sramnom pokušaju da dokaže kako Hrvati nisu slični nikome osim sami sebi. U sprovedenim anketama koje su propratile ovaj skandal, dobijeni rezultati razočarali su Dragana Primorca i sve njemu slične, budući da je većina anketiranih (oba pola, raznih starosnih dobi i raznih profila zanimanja) odgovorila da su Hrvati, od svih naroda ovoga sveta, najsličniji Srbima.

Nasuprot ovim događajima i događanjima, srpska vlast (i javnost) leži u začaranom krugu, nesposobna i bez želje da reaguje, zatrpava izvore našeg pamćenja. Razvejava pepeo uveliko dogorelog sećanja naše bolje prošlosti. Vaspitavamo decu u krilu naših kolektivnih zaborava koja neće uspeti ni da zalutaju u razdoblja i regione sećanja u kojima leže duhovne i materijalne vertikale srpskog postojanja na teritoriji današnje Republike Hrvatske. Lagano gubimo opkladu sa vremenom i sve više ličimo na rastreseni hologram u kom su svi elementi na broju ali je dobijena slika mutna i nečitka. Razvijamo kulturu kratke pažnje iza koje će lako stići ono prekasno sutra. Potvrđujemo da je našu istoriju umnogome odredilo razgrađivanje srpskog nasleđa. Zaboravljamo da je, u ovom licemernom svetu, svaka nepredvidivost opasna. I da će oseka kolektivnog pamćenja, brod naše najzapadnije prekogranične istorije nasukati na zaborav.

Naša preterana uzdržanost na ovaj neprestani provokativni serijal zarad zadovoljenja standarda koje nam, na recept kao „lek izbora“, propisuje jedna organizacija u koju teško da ćemo ikada ući, ne vodi ozdravljenju (nacije). Svi su izgledi da će kao terapijski odgovor na ovakvo lečenje stići gubitak prava na vraćanje istine. Lečenje koje završava sa mnogo jatrogenih bolesti.

Teče druga decenija XXI veka i ističe poslednji čas da se odredimo prema najznačajnijoj temi – pitanju identiteta. Da napravimo uvid u doseg vlastitog učinka po tom pitanju. Da se za zaključke pitaju oni koji vide „iza horizonta“. Svakako i oni koji, da su u nadležnim institucijama vlasti, ne bi propustili da tokom ove godine obeleže velike jubileje – dva veka od Njegoševog i devet vekova od rođenja Stefana Nemanje.

Narod koji ima zajednički cilj, bez obzira na sve poteškoće, ima i perspektivu. Ovo je dokazano na svim stranama ovoga sveta uključujući i najbolji dokaz Japana i Nemačke, izolovanih i pod prismotrom nakon Drugog svetskog rata u kojem su sprovodeći nacizam u smrt gurnuli oko šezdeset miliona ljudi.

Umemo li da putem govora naših unutrašnjih razlika, koje nas razbuđuju i primoravaju da mislimo, kanališemo nacionalnu misiju koja će da odoli lakšem putu i tako izbegnemo nove zablude?

Možemo li da se osposobimo da rešenja važnih državnih problema učinimo jasnim i vidljivim? Znamo li da se suprotstavimo sopstvenom otuđenju i spasemo od ispraznosti generacija koje dolaze? Da nađemo rešenje za sadašnju nemogućnost da utičemo na promenu okolnosti koje nas tako često dovode u podređen položaj. Posebno prema onima koji nemaju nikakav osnov za to. Da spasemo Srbiju i sve naše vrednosti, ove u zemlji i one izvan državnih granica. Drugo i nemamo.

MILADIN SUBOTIĆ, 16.04.2013.

Izvor: FOND SLOBODAN JOVANOVIĆ

Vezane vijesti:

Miladin Subotić: Prećutkivanje i otuđenje