Na današnji dan prije 18 godina tokom NATO agresije na SRJ ubijena je trogodišnja Milica Rakić iz Batajnice. Tragedija se dogodila nakon što su geleri od rasprskavajuće bombe uletjeli u kupatilo i pogodili djevojčicu dok je sjedela na noši. Stambena zgrada u kojoj stanuju Rakići nalazi se u Ulici Dimitrija Lazarevića 8, na šest kilometara od vojnog aerodroma u Batajnici. Milica Rakić je postala jedan od simbol srpskog stradanja 1999. godine, a njene slike i priča o njenoj sudbini brzo su obišli svijet. Milica Rakić je jedna od brojnih nevinih žrtava NATO agresije na našu zemlju. (in4s.net) Izvor: ISKRA Vezane vijesti: Dan kada je „Milosrdni“ počeo da ubija anđele |

Juče su, na osamnaestu godišnjicu od pogibije heroja sa Košara, Predraga Leovca, porodica, prijatelji, rodbina i članovi Kulturnog centra „Predrag Leovac“ posjetili grob besmrtnog junaka. U jednoj posebno emotivnoj atmosferi, okupljenima se ispred porodice obratio gospodin Mišo Dragićević, dok je ispred Kulturnog centra govorio pjesnik Aleksandar Tošić. „Punih 18 godina, 14. april je dan kada i mrtav Peđa okuplja mnoge dobronamjerne ljude, svjesne njegove plemenitosti i nadaleko čuvenog junaštva. Za neke od njih (Peđini drugovi sa klase) današnji dan je i svojevrsno pokloničko putovanje – tradicija koja se, bezmalo 18 godina, ne prekida, poštuje i nadasve posebno cijeni“, kazali su iz Centra, koji je osnovan nedavno, kako bi se pronosilo

Voz u Grdeličkoj klisuri bombardovan pre 18 godina Komemorativnim skupom kraj spomen-obeležja koje je podignuto u znak sećanja na stradale putnike i radnike „Železnice Srbije“ u sredu je obeležena godišnjica raketiranja voza na mostu u Grdeličkoj klisuri. Avioni NATO su pre 18 godina sa dva projektila pogodili putnički voz 393, koji je saobraćao na realiciji Niš – Ristovac. Tom prilikom život je izgubilo najmanje 15 osoba, među kojima je bilo žena i dece, a tačan broj poginulih nikada nije utvrđen. Pretpostavlja se da je u bombardovanom vozu bilo najmanje 50 ljudi od kojih se mnogi i danas vode kao nestali. Vence i cveće na spomenik na kom je ispisano da

Piloti NATO-a su prije 18 godina projektilima pogodili međunarodni putnički voz na relaciji Beograd – Solun, u Grdeličkoj klisuri, usmrtivši najmanje 55 ljudi. Mjesecima kasnije Velika Morava izbacivala je na obalu, daleko nizvodno od mosta, ljudska tijela. Piloti NATO-a su prije 18 godina, 12. aprila, tokom bombardovanja Srbije, projektilima pogodili međunarodni putnički voz na relaciji Beograd – Solun, u Grdeličkoj klisuri, usmrtivši najmanje 55 ljudi. Bio je drugi dan Vaskrsa, ponedjeljak, kad je brzi voz broj 393 iz Niša za Vranje i Ristovac prošao kroz Grdelicu. Malo kasnije, u 11.39 časova, jaka eksplozija zatresla je kuće, izvaljujući vrata i prozore iz ležišta. Mještani, zasuti komadima stakla, odmah su znali –

Kancelarija za Kosovo i Metohiju saopštila je, povodom 18 godina od udruženog napada NATO-a i albanskih terorista na karaulu Košare i druge vojne položaje na srpsko-albanskoj granici, da se bitka za Košare svrstava među najsvjetlije trenutke srpske nacionalne i vojne istorije. „Naša vojska je, uz nemale žrtve, uspešno nedeljama odolevala brojno i tehnološki nadmoćnijem neprijatelju, ali ju je svest o tome da brani ono što je srpskom narodu najsvetije učinila nepobedivom“, nevedeno je u saopštenju. Poručeno je da će herojska epopeja branilaca Košara vječno podsjećati da je srpski narod nepobjediv onda kada se jedinstveno bori protiv zla i nepravde i štiti ono što mu je najmilije i najdragocjenije. Na današnji

U Aleksincu je danas obilježeno 18 godina od ubistva 11 i ranjavanja 50 civila u NATO bombardovanju ovog grada. Osim velikih ljudskih žrtava, u bombardovanju Aleksinca 5. aprila 1999. godine razoreno je 2.000 objekata, dok je 180 domaćinstava sa oko 800 članova porodica ostalo bez krova nad glavom. Oštećeno je 755 stanova, kao i mnoge ustanove i institucije. Izvor: SRNA Vezane vijesti: Dan kada je „Milosrdni“ počeo da ubija anđele | Jadovno 1941. Priznajem, sudite, 1999. bio sam vojnik… Osamnaesta godišnjica NATO bombardovanja

Oni koji su se legitimno borili protiv fašizma danas podržavaju rađanje novih fašističkih ideja Agresija na SR Jugoslaviju koja se 1999. godine dogodila nije završena ni danas. Na nivou je statusa „kontrolisane krize“, a po razmerama na stepenu niskog intenziteta globalnih dimenzija u izmenjenim geopolitičkim okolnostima. Devedesetih godina imali smo Hladni rat, ili jednopolarni svet zasnovan, pre svega, na nuklearnoj ravnoteži. Potom je na lažima Sjedinjenih Američkih Država, ujedinjenjem Nemačke i raspadom Sovjetskog Saveza nastao surogat od evropske i svetske bezbednosti i saradnje. Posledica toga je unipolarni svet, kako smo označavali supremaciju SAD i NATO, ostvarenu geostrategijskom, političkom i ekonomskom hegemonijom. Oni koji su se legitimno borili protiv fašizma danas

Ljiljana Žikić Karađorđević bila je dobrovoljac srpske vojske u toku bombardovanja SR Jugoslavije. Nedavno je obeležena godišnjica smrti, a njene reči i pesme koje je ostavila u amanet narodu ostaće urezane u srpskoj i storiji kao ožiljak na koži. Bila je jedna od onih neustrašivih žena koja je bila spremna sve da izgubi za svoju zemlju. Nažalost, izgubila je svoj život 1. aprila 1999. godine u blizini sela Ljubenić prilikom obavljanja borbenog zadatka. Ljiljana je napisala pesmu „Braniću Srbiju i kad budem mrtva“ koja je objavljena 26. aprila 1999. godine u listu „Svet“, kojom je opomenula svoj narod da je važno da sačuvamo barem zrno stida u sebi. Braniću Srbiju

Na današnji dan 1999. godine za vrijeme NATO agresije na SR Jugoslaviju /SRJ/ u sremskom selu Buđanovci srušen je američki avion „F-117“, čime je istovremeno srušen i mit o njegovoj neoborivosti. Oboren je NATO stelt avion „Noćni soko“ koji je do tada izvršio niz akcija u Libanu, Panami, Iraku i stekao oreol „nevidljivog“ i „neoborivog“. Američku letjelicu oborio je 3. divizion 250. brigade protivvazduhoplovne odbrane trećeg dana od početka NATO agresije u 20.42 časa. Oni su, zahvaljujući sposobnosti jedinice, ispravnoj tehnici i „maloj tehničkoj inovaciji“ uspjeli da letjelicu pogode sa zemlje. Avion je pao u atar sela Buđanovci, pošto je prethodno gađan sa dvije rakete tipa „neva“, a jedinicom koja

Spustio sam gomilu stvari na zemlju, pušku sa metkom u cevi sam i dalje držao u rukama, zapalio cigaretu i zagledao se u daljinu, u planine koje su nas okruživale. Dolazio sam i ranijih godina u te divne predele, dok je još mir bio, ali sada sam nekako drugačije na te planine gledao. Delovale su mi nekako ogromne, nepremostive i opasne. Znao sam da iz njihove utrobe vreba smrt. Neki moji prijatelji su već ulazili u tu zlokobnu planinu, u njenu utrobu i nisu se vratili. – Šta se misliš, nosi stvari, čuo sam tihi glas svog komandira, stajao je pored mene, zatrpan svojom opremom. -Idemo da se raspremimo, napolju nema