Kako nam je Komiterna skrojila sudbinu u Drezdenu 1928. godine, koju su Josip Broz i podjarmljeni srpski komunisti dosledno ostvarili

Polazeći od činjenice da su i pre IV kongresa KPJ koji je održan u Drezdenu 1928. godine, podjarmljeni srpski austromarksisti, komunisti-internacionalisti gušili i umrtvljavali nacionalnu svest srpskog naroda i da su posle Prvog svetskog rata, koji je za nas Srbe bio rat za nacionalno oslobođenje i ujedinjenje, napadali novu državu da je „tamnica naroda“ i da je nastala kao rezultat velikih ratova u Evropi, koju treba razbiti.

Piše: Dušan Buković  

„Politika Josipa Broza Tita, zakamuflirana parolama koje su držale srpski narod u zabludi, o bratstvu i jedinstvu i ravnopravnosti, kada se svede celokupni učinak njegove vladavine, bila je dosledno ostvarivanje odluka Drezdenskog kongresa KPJ od 1928. godine. I to u svakom pogledu. I u pogledu rasturanja Jugoslavije i stvaranja samostalnih država pojedinih naroda, i u pogledu sistematske podrške kosovskim Albancima u separatističkim aktivnostima i naporima da stvore ‘veliku Albaniju’, i u obespravljivanju srpskog naroda. Sve izuzev obećanja vojvođanskim Mađarima je ostvareno.“ – Borisav Jović.

Znao je velikohrvatski firer-manijak, Pavelićev agent od uticaja, buržoaski najamnik Josip Broz tzv. „Tito“ da opstanak prekodrinskih Srba onemogućava uspostavljanje Nezavisne Države Hrvatske, zato ih je obespravio,osakatio, progonio, uništavao, mrzeo i tlačio, kao i njegov gazda Ante Pavelić, koji je sprovodio  genocid  nad  Srbima u  tzv. „Nezavisnoj Državi Hrvatskoj“   pod okriljem nemačkih i italijanskih okupatora.

Josip  Broz je 31. oktobra 1946. godine u svom govoru u Zagrebu podvukao osobenost rešenja nacionalnog pitanja u velikohrvatskom  FNRJ  Rajhu:

„U našem ustavu, rekao je Tito, jeste najvrednije to, da je on riješio nacionalno pitanje, da je on postavio temelje jednoj novoj državi, koja je baš zbog pravilnog rješenja nacionalnog pitanja postala tako čvrsta, tako jedinstvena, tako monolitna da joj danas zavide mnogi drugi narodi. U čemu se razlikuje današnje društveno uređenje od uređenja u staroj Jugoslaviji, pa i od društvenog uređenja u mnogim drugim državama. Ono se razlikuje oi tome što smo mi riješili nacionalno pitanje. U Staroj Jugoslaviji nacionalno pitanje bilo je neriješeno. Umjesto toga bilo je nacionalno ugnjetavanje i neravnopravnosti. Narodi nijesu mogli da se razvijaju i da gaje svoju nacionalnu kulturu, jer nacionalna prava nijesu bila jednaka. U našoj novoj Jugoslaviji svaka nacija, Hrvati, Slovenci, i Makedonci i Crnogorci, kao i nacionalne manjine, imaju svoja puna prava, imaju sve uslove koji su potrebni za razvitak jednog naroda, imaju sve uslove za razvitak svoje kulture, imaju sve uslove za puni privredni razvitak…“ (Vidi: „Politika“, br. 12443, Beograd, 1. novembar 1946).

Polazeći od činjenice da su i pre IV kongresa KPJ koji je održan u Drezdenu 1928. godine,  podjarmljeni  srpski  austromarksisti, komunisti-internacionalisti gušili i umrtvljavali nacionalnu svest srpskog naroda i da su posle Prvog svetskog rata, koji je za nas Srbe bio rat za nacionalno oslobođenje i ujedinjenje, napadali novu državu da je „tamnica naroda“ i da je nastala kao rezultat velikih ratova u Evropi, koju treba razbiti.

Takođe, imajući u vidu, da su  podjarmljeni  srpski austromarksisti,  komunisti-internacionalisti organizovani odmah posle 1918. godine u Komunističku partiju Jugoslavije, imali izrazito neprijateljski odnos prema novoj državi, koja je nikla iz krvi i žrtava najboljih sinova našeg srpskog naroda.

Njihovo glavno komunističko–internacionalističko  utočište bio je beogradski Univerzitet, gde su se među studentima vrbovali, usavršavali i pripremali „veliki kadrovi“ Komunističke partije Jugoslavije (Vidi: Redakcioni Odbor, Tri decenije revolucionarnih zbivanja u Beogradu 1920-1950, Beograd, 1979; Milomir Marić, Deca komunizma, Beograd, 1989; Milica Damjanović, Napredni pokret studenata Beogradskog univerziteta od 1919-1929, knj. I-II, Beograd, 1966/1974; Redakcioni Odbor, Crveni Univerzitet 1919 – 1941 – Zbornik radova, Beograd, 1966, Danica Basta, Revolucionarni pokret u Beogradu 1918-1921 godine, Beograd, 1969; Uređivački Odbor, Komunizam na Beogradskom univerzitetu 1929-1940, Beograd, 1940).

Njihov vođa prof. Sima Marković, nazvao je novu državu jednom od onih država „koje su su postale kao uzgredni produkti u procesu raspadanja imperijalizma centralnih sila posle svetskog rata“. Za njega je „nacionalizam klasna ideologija buržoazije“.

U jednoj debati u Ustavotvornoj skupštini 18. aprila 1921. godine Marković je rekao: „Ova naša država nije rezultat jednog logičnog procesa u razvitku nacionalne svesti… Naša država isto tako kao i Čehoslovačka i Poljska, u stvari je samo jedna od produkata svetskog rata. Mi imamo za svoj postanak u prvom redu da zahvalimo propasti imerijalizma centralnih sila. A jedan od najtežih i najznačajnijih udaraca tome imperijalizmu zadala je ruska revolucija. I zato mi dugujemo svoj veliki dug za nacionalno ujedinjenje pored amerikanskih, engleskih i francuskih topova, još i ruskoj revoluciji, bar u istoj meri“.

Marković je svesno govorio neistunu, jer je hteo da svoje mišljenje o fabijansko-bundističko-boljševičkoj „buržoasko-demokratskoj“ revoluciji u Rusiji nametne srpskoj javnosti, ističući njene zasluge, kojih nije bilo za naše nacionalno oslobođenje i ujedinjenje.

Napadajući samo biće nove države, Marković je podredio nacionalne interese interesima fabijansko-budističko boljševičke revolucije u Rusiji. „Interes revoluciji, kaže Marković, uvek je izvan interesa svake pojedine nacije. I kada momentalni interes jedne nacije dođe u sukob sa interesom revolucije, onda se onaj prvi mora uvek žrtvovati“.

Najznačajniji uspeh  kominternovskih  najamnika, austromarksista, komunista-internacionalista  u Srbiji bili su vezani za  slobodne izbore 1920. godine, kada je  novosonana KPJ  dobila većinu  u 39 opština, među kojima Beograd, Užice, Niš, Valjevo, Ub, Leskovac, Kragujevac, Đakovica, Pirot, Skoplje, Kumanovo, Bitolj, Ohrid, Štip, Veles…(Vidi: Edib Hasanagić, Iz istorije Jugoslavije 1918-1945, Beograd, 1958, str. 170; Ivan Avakumovic, History of the communist party of Yugoslavia, Volume one, The Aberdeen University Press, Prinited in Great Britain, 1964, str. 49; Savo Pešić, Internacionalizam i KPJ – Analiza internacionalizma u teoriji i praksi KPJ između dva rata, Zagreb, 1986; Enver Redžić, austromarksizam i jugoslovensko pitanje, Beograd, 1977).

U vezi nacionalnog pitanja i stava Kominterne i rezolucije IV Kongresa KPJ koji je održan 6. novembra 1928. godine u Drezdenu u Nemačkoj, citirali bismo Mošu Pijadu, Brozovog savetnika i prvog utavotvorca, koji je objavio delo pod naslovom „Istoriski arhiv Komunističke partije Jugoslavije“, gde između ostalog stoji:

IV KONGRES KPJ (DREZDEN – OKTOBAR 1928)

v) Borba za vodeću ulogu u pokretima ugnjetenih nacija
1. Partija treba da koncentriše borbu radničke klase, seljaštva i ugnjetenih nacija pre svega protiv glavnog neprijatelja, hegemonističke buržoazije i njene vojne monarhije.

2. U borbi protiv njenog režima nacionalnog ugnjetavanja u prvom redu treba da stoji naša Partija u samoj Srbiji, gde je baza hegemonističkog režima, priznajući otvoreno pravo na otcepljenje i pravo na oružani ustanak protiv nacionalnog ugnjetavanja, i propovedajući i sama ukazujući sistematsku pomoć pokretima ugnjetenih  nacija…

3. Budući da mase naroda teže ka otcepljenju, dobila je parola samoopredeljenja do otcepljenja u poslednje vreme naročito aktuelni značaj, i konkretizovanje ove naše parole znači najpunije pomaganje sviju akcija masa koje vode ka obrazovanju nezavisne Hrvatske…

Za nezavisnost Hrvatske bori se naša Partija bez ikakvog uslova ili rezerve. Zato Partija ne sme ograničiti pravo na samoopredeljenje samo na pretstavnike radničkih i seljačkih masa, niti smemo našu opštu agitacionu parolu radničko-seljačke vlasti i Balkanske federacije radničko-seljačkih republika postavljati kao uslov za naše učešće u borbi masa za nezavisnost Hrvatske, nego ćemo mi u toku borbe za nezavisnost Hrvatske masama objašnjavati da se konačno oslobođenje, kako hrvatskog, tako i ostalih ugnjetenih naroda na Balkanu, može osigurati samo izvojevanjem radničko-seljačke vlasti i stvaranjem Balkanske federacije radničko-seljačkih republika.

4. Partija će najpunije pomagati sve akcije masa koje vode k obrazovanju nezavisne Crne Gore, pritom bezobzirno demaskirajući direktne eksponente hegemonističkog režima i kolebljivost buržoaskog voćstva Crnogorske federalističke stranke i objašnjavajući masama da se konačno oslobođenje crnogorskog naroda može osigurati samo izvojevanjem radničko-seljačke vlasti i stvaranjem Balkanske federacije radničko-seljačkih republika.

5. Partija izjavljuje solidarnost revolucionarnih radnika i seljaka ostalih nacija Jugoslavije, a pre svega Srbije, s makedonskih nacionalno-revolucionarnim pokretom, preporođenim u licu VMRO (ob) Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije (ujedinjene) i poziva radničku klasu da svestrano pomažu borbu za nezavisnu i ujedinjenu Makedoniju.

6. Parija izjavljuje solidarnost revolucionarnih radnika i seljaka ostalih nacija Jugoslavije, a pre svega Srbije, s albanskim nacionalno-revolucionalnim pokretom u licu Kosovskog komiteta i poziva radničku klasu da svestrano pomaže borbu raskomadanog i ugnjetenog albanskog naroda za nezavisnu i ujedinjenu Albaniju.

7. Priznajući mađarskoj nacionalnoj manjini u Severnoj Vojvodini pravo na otcepljenje i boreći se protiv sviju vrsta nacionalnog ugnjetavanja nad vojvođanskim Mađarima i Nemcima, Partija ističe da mađarski radnici i seljaci nemaju očekivati svoje oslobođenje od engleskih imperijalista i Hortijevog režima, već samo od zajedničke borbe s radnicima i seljacima ostalih ugnjetenih nacija Jugoslavije, au prvom redu sa srpskim radnicima i seljacima protiv vladajućeg režima nacionalnog i klasnog ugnjetavanja, kao i protiv saveznika toga režima, mađarske i nemačke buržoazije u Vojvodini.

8. Težnja za nezavisnošću Slovenije duboko je usađena u masama i ističući, nasuprot izdajničkoj i lakejskoj politici slovenačkih klerikalaca, kao i nasuprot neopredeljenom i kolebljivom stavu SDK u Sloveniji, parolu nezavisne Slovenije, Paritija će pravilno odgovoriti težnjama širokih masa slovenačkog naroda…“ (Vidi: Moša Pijade, Istorijshi arhiv Komunističke Partije Jugoslavije – Tom II, Kongresi i zemaljske konferencije KPJ 1919-1937, Beograd, 1949, str. 162-163; Gordana Vlajčić, Jugoslovenska revolucija i nacionalno pitanje 1919-1927, Zagreb, 1987; Sima Marković, Tragizam malih naroda, Beograd, 1985; Pero Morača, Katarina Rašić-Mihajlović i Milovan Bosić, „Proleter“, Organ Centralnog komiteta KPJ 1929-1942, Beograd, 1968; Ubavka Vujošević i Žarko Protić, Izvori za istoriju SKJ, „Klasna Borba“, markistički časopis, Organ KPJ – Sekcija Komunističke internacionale, Knj. 1, 1926-1929, Beograd, 1984, str. 541; Uređivački odbor, Naconalno oslobodilačka borba naroda Vojvodine, „Trudbenik“, Organ radnog naroda Vojvodine, br. 1, godina 1, januar 1941; Dr. Dušan Lukač, Radnički pokret i nacionalno pitanje 1918-1941, Beograd, 1972;  Borisav  Jović,  Velika prevara – Kako su Srbi izgubili vek – Drugo prošireno i dopunjeno izdanje, Beograd, 2020).

Činjenica je da su  podjarmljeni  srpski austromarksisti, komunisti-internacionalisti delovali kao tuđinska avangarda Kominterne  i zapadno-evropskih i američkih  imperijalista-trijalista i da su se udružili sa ostalim državnim neprijateljima. Taktički su zaoštravali  nesuglasice između pojedinih pokrajina u novoj državi, stvarali od njih razdore, izazivali mržnju jednih prema drugim, da bi ih doveli do najoštrijih sukoba. Potrzali su „nerešeno“ nacionalno pitanje i pravo na samoopredelenje i otcepljenje nesrpskih nacija i nacionalnih manjina. Na čumu je krajem sudbonosnog i tragičnog HH stoleća pala Brozova drezdenska  i neblagodarna državna tvorevina Jugoslavija, kada su to pravo ostvarili uz pomoć tzv. „međunarodne zajednice“ i zavojevačkog NATO pakta nesrpski narodi i albanska nacionalna manjina na štetu našeg obespravljenog potlačenog, osakaćenog, poniženog i okupiranog nesrećnog srpskog naroda.

Izvor: In4S

Vezane vijesti:

Sudbina Srba određena je 1928. godine u Drezdenu | Jadovno …