Dugo sam razmišljao o tome kako da započnem ovu knjigu i šta da stavim između njenih korica. Događaji, koji bi trebalo da budu sadržaj knjige, toliko su, u pojedinostima različiti, pa ih nije bilo lako svesti na zajednički imenilac kako bi činili zaokruženu celinu. Dilema je bilo i oko toga kako iz obilja građe, koja je ponuđena, izdvojiti one sadržaje koji bi verodostojno predstavili stvarne ličnosti čije su sudbine opterećene ranjenim detinjstvom. Njihove potresne istine trebalo bi da svedoče o vremenu i ljudima, koji su to vreme obeležili krvlju, mukama i suzama srpske dece, koja su se našla u kandžama jedne novoosnovane države, čiju bestijalnost do tog vremena (1941 – 1945) nije zabilježila istorija ljudskog roda. Toliko masovnog mučenja dece (na desetine hiljada), sadističkog iživljavanja nad nejakim i nevinim ljudskim stvorenjima, izlazilo je iz okvira ljudskog roda, a prevazilazilo je i životinjske nagone. Ovde je čovek kao misleno biće, izlazio iz okvira razuma i prepustio se ubilačkim strastima, svojstvenim samo osobama poremećenog uma, koje ne znaju šta rade, ili rade samo mehanički ono što im drugi narede. Te su osobe zadojene iracionalnom mržnjom prema svima onima za koje odrede da im u nečemu smetaju, pa makar to bila i nevina dječica.
Ovako to izgleda kada se gleda i ocenjuje u pojedinostima, ali kada se dublje uđe u genezu samog zločina, onda se tu otkrije i pozadina koju su Hitlerovi Nemci nazvali „lebens raum”, koja se opet temelji na shvatanju: Živi i ne daj drugome da živi!; uništi fizički toga drugoga da bi ti imao njegovo– i više, pa i više nego što ti treba, jer je u tome teško odrediti granicu. Tu je, valjda, i početak. Sve ima neke svoje razloge, pa i fizičko istrebljenje drugog naroda da bi se ostvario neki državni cilj, jer jedan narod, dokazano je to, ne može da ima državu u kojoj bi na njenom prostoru drugi narod činio većinsko stanovništvo. U protivnom, taj narod bi u toj, „svojoj” državi činio manjinu. U takvoj državi, u najboljem slučaju, dolazilo bi do raznih buna i to bi trajalo, najverovatnije sve dotle dok većina ne zauzme svoje mesto u državi koja je defakto njegova.
Ovo su vrlo dobro znali tvorci Nezavisne Države Hrvatske (NDH), stvarajući svoju državu 1941. godine. Da se Nezavisna Država Hrvatska nije proširila i na teritoriju Bosne i Hercegovine i Srema, da je ostala u granicama hrvatske Banovine iz 1939. godine i tu bi se postavilo pitanje, ako bi se izvršio pošten popis stanovništva, ko bi u Banovini bio većina i kolika bi ta većina bila? Dakle, puno prostora za novu državu, a malo državotvornog naroda koji taj prostor naseljava, ali i puno onoga (srpskog) naroda kojeg sa tog prostora treba ukloniti.
Bilo je planirano: jednu trećinu pokatoličiti i prevesti u Hrvate i tako povećati broj Hrvata; jednu trećinu iseliti, a jednu trećinu fizički uništiti. I tu je, kako su se ratne prilike odvijale, dolazilo do zbrke u računici, pa se ispostavilo da je lakše i sigurnije više pobiti nego iseliti, jer to, ako ništa drugo, smanjuje troškove preseljavanja. Po onoj: Živ možda nekad (će se vratiti), a mrtav nikad. Ovo shvataju i Nemci pa njihov specijalni izaslanik za Balkan, Herman Nojbaher, u svojoj knjizi piše: „Kada ustaške (hrvatske) vođe pričaju o tome da su zaklale milion pravoslavnih Srba, uključujući babe, decu, žene i starce, to je onda po meni preterivanje i samohvalisanje. Na osnovu izveštaja koji su stizali do mene, procenjujem da broj nevinih, nenaoružanih, zaklanih Srba iznosi oko 750000. Kada sam, po ko zna koji put, u Glavnom štabu stavio na dnevni red o istinski užasnim stvarima koje se odvijaju u Hrvatskoj, Hitler mi je ovako odgovorio: „I ja sam poglavniku (predsedniku hrvatske države) kazao da nije moguće samo tako istrebiti tu manjinu, jer je ona jednostavno prevelika.””
Radilo se tu, dakle, o populaciji čiji je broj činio više miliona Srba na tlu Nezavisne Države Hrvatske koji su se smatrali osnovnom preprekom za stvaranje hrvatske države. Za opstanak države svašta se čini, uključujući i oganj i mač, da bi se ispraznio prostor od nepoželjnog naroda i prisvojio taj prostor.
Otuda i Jozef Fišer, profesor na Sorboni, piše: „Jedna država je organizovala masovno umorstvo svojih građana, ljudi, žena, dece, čak i one u kolevci, a ti umoreni bili su istog jezika, iste rase kao i ostali građani zemlje. Razlika se mogla utvrditi samo po verskoj pripadnosti i naciji izvedenoj iz nje.” Ovo „naciji izvedenoj iz” verske pripadnosti otvara i neka druga pitanja, nešto što se kod nas strogo krije, nešto što bi tokove zbivanja skrenulo na neki drugi kolosek…
Koliko je Zemaljska komisija Hrvatske za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih pomagača (to je njen pun naziv) bila objektivna u utvrđivanju stvarnih počinioca genocida nad Srbima, Ciganima, i Jevrejima, dovoljna je i ova konstatacija komisije: „Ni jedan zločinac nije u historiji poklao desetinu (!) jednog naroda, kao što je to učinio Ante Pavelić nad svojim vlastitim narodom.”
Ova konstatacija hrvatske komisije koliko je lažna, još je više nejasna „običnom svetu”.
Zna se da je poglavnik Nezavisne Države Hrvatske Hrvat i da je on bio poglavar Nezavisne Države Hrvatske. Iz ove konstatacije komisije da se zaključiti da je Hrvat, Ante Pavelić, „poklao desetinu svoga vlastitoga naroda„. Dakle, Hrvata! To je notorna laž. Nezavisna Država Hrvatska, na čijem je čelu bio pomenuti Ante Pavelić, nije nastala 10. aprila 1941. godine zato da bi se u njoj „klao vlastiti narod„, već zato da bi se fizički istrebio srpski narod i to zato da bi u toj državi na taj način Hrvati-katolici, uz pribrojavanje bosansko-hercegovačkih muslimana, činili natpolovičnu većinu stanovništva. Ako bi ostali i Srbi u toj državi, a muslimani (koji su inače srpskog porekla) ne bi se ubrojili u „Hrvate“, onda bi Hrvati u toj svojoj državi bili nacionalna manjina, a nacionalne manjine prema svjetskim kriterijumima ne bi mogle da budu državotvorni narod u državi u kojoj drugi narod čini većinu.
Osim toga, u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj bile su brojne prostrane srpske enklave sa većinskim ili čisto srpskim stanovništvom. Neke enklave su (teritorijalno) izlazile na granice susjednih zemalja i na obalu Jadranskog mora. Time bi Hrvatska bila geografski, vjerski i nacionalno ispresecana na više delova, pa zato ne bi mogla da bude kompaktna, nacionalna država poput drugih država u Evropi.
To su, dakle, razlozi za fizičko uništavanje srpskog naroda u novostvorenoj hrvatskoj državi. Ti, i nikoji drugi.
To što su Hrvati-katolici, pored Srba, vršili genocid i nad Ciganima i Jevrejima, to je rađeno po nemačkom uzoru, jer ove populacije, s obzirom na njihovu brojnost u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, nisu imale nikakvog bitnog uticaja na demografsku sliku nove hrvatske države. Dakle, nema nacionalne hrvatske države ako u njoj ostanu i žive Srbi. To je glavni i osnovni razlog zbog kojega su Hrvati izvršili genocid nad Srbima u organizaciji svoje novostvorene države.
U realizaciji toga programa savršeno je nebitno koje su političke strukture u tome učestvovale i koje su ih ličnosti (pred)vodile. To što su na čelu države bili članovi ustaškog pokreta, u suštini ne menja ništa, kao što je i sasvim svejedno kome je iz hrvatske sredine pripadala uloga da tu državu, 10. aprila 1941. godine, proglasi nezavisnom. To su mogli da budu Kvaternik, Maček ili neko treći.
Otuda je i težnja i Brozovih Hrvata da rapidnim smanjivanjem srpskih žrtava genocida, zločin pripišu samo ustašama kao „šačici izroda hrvatskog naroda„. To isto čini i ova, sadašnja, zvanična hrvatska politika.
U koncentracionom logoru smrti Jasenovac bilo je i nekolicina Hrvata koji su po raznim kaznama ovamo upućivani, ali ne zato da bi delili sudbinu drugih osuđenika na fizičko uništenje, već da bi pomagali u masovnim likvidacijama ostalih zatočenika. Njihov status u logoru bio je izjednačen u svemu sa statusom drugih predstavnika zvanične hrvatske državne vlasti.
Cilj je bio da se ovi na ovaj način „iskûpe“ od svojih greha i postanu dobri Hrvati. Potrebno je ovde reći da je u hrvatskim logorima bilo i nešto Hrvata koji se, iz ovih ili onih razloga nisu slagali sa postupcima hrvatskih državnih vlasti prema nedužnim ljudima, bilo da su sa žrtvama bili u srodstvu, bilo da su zastupali komunističke ideje ili su se, sticajem raznih okolnosti, našli u srpskim jedinicama – uglavnom zadnju godinu i po dana rata. Broj ovih u ukupnom broju žrtava je gotovo zanemarljiv. I prema ovim Hrvatima primenjivan je drugi kriterijum, što se vidi iz izjave Dinka Šakića, zapovednika logora Jasenovac na suđenju u Zagrebu 1999. godine. On kaže da mu je Vjekoslav Maks Luburić, komandant svih logora u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj rekao:
„Dinko, nakon pada Staljingrada očito je da će Njemačka rat izgubiti, a i mi uz nju, jer smo, sticanjem prilika, vezani uz Njemce u borbi protiv komunizma Moramo spašavati hrvatske komuniste i partizane, jer će oni nakon rata biti u poziciji štititi Hrvatske interese. Mnogi su idealisti i vjeruju da se bore za hrvatsku državu“. Dinko Šakić dalje kaže: „Mi smo se prema zatočenicima odnosili kao ljudi u svakom pogledu, a dokaz tome je da su iz logora otišli na slobodu mnogi hrvatski komunisti sa dr Andrijom Hebrangom na čelu, dr Antom Ciligom i mnogim hrvatskim partizanima.“
To što je genocid nad Srbima vršen primenom sadističkih metoda, uglavnom je doprinela katolička crkva i njeni brojni sveštenici koji su se temeljito uključili u ta zverstva, sledeći tradiciju crkve kojoj pripadaju.
Danas gotovo svi nastoje, i oni kojima to ide u korist i onima drugima iz neznanja, da se ospori državnost Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, jer iz te državnosti proizlaze i obaveze sadašnje Republike Hrvatske, kao pravne naslednice Nezavisne Države Hrvatske, da obešteti brojne žrtve, pljačku imovine žrtava i materijalna razaranja, što je počinila Nezavisna Država Hrvatska kao stvarna saveznica poraženih država u Drugom svetskom ratu.
Zbog ovih razloga i sadašnja Javna ustanova spomen područja Jasenovac, na čijem je čelu dr Zorica Stipetić, ne prihvata predlog Udruženja logoraša Drugog svjetskog rata Republike Srpske iz Banjaluke da se na spomen obeležje, umesto planiranih nekoliko desetina hiljada stradalih u hrvatskom logoru Jasenovac, upišu brojevi žrtava koje su procenile zvanične komisije i ugledni istoričari i druge osobe koje su se bavile utvrđivanjem broja žrtava u čiju objektivnost i dobronamernost nema osnova za sumnju.
Kada bi se javno i u Jasenovcu ovi podaci o nevinim žrtvama prezentovali, onda bi se moglo zaključiti da tako masovan genocid nije mogla da počini „šačica izroda hrvatskog naroda“, tj, ustaše, kako se to sada tumači, već da je genocid nad Srbima vršen u organizaciji Nezavisne Države Hrvatske uz učešće svih struktura državne vlasti, katoličke crkve i stanovništva.
Kada ovde spominjemo katoličku crkvu, onda se, između ostalog, prisećamo i izjave jednog katoličkog sveštenika koji je rekao u televizijskoj emisiji OTV „2 u 9“, 25. januara 1999. godine: „Nezavisna Država Hrvatska je nastala u okrilju katoličke crkve„.
U ugovoru o uspostavljanju diplomatskih odnosa između Republike Hrvatske i Savezne Republike Jugoslavije, na insistiranje predsednika Republike Hrvatske, Franje Tuđmana, unesena je u čl. 5 odredba o kontinuitetu hrvatske države od 10. aprila 1941. godine. Dakle, reč je ovde o genocidu koji je izvršila hrvatska država nad Srbima, Ciganima i Jevrejima tokom Drugog svjetskog[1] rata, a ne „šačica izroda hrvatskog naroda – ustaša“.
Zato je naziv Zemaljske komisije Hrvatske „za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih pomagača“ u samom naslovu i sadržaju lažan. Najpre, Nezavisna Država Hrvatska, kao što i sam naziv kaže, nije bila pod ničijom okupacijom tokom čitavog Drugog svjetskog rata. A što se tiče „pomagača“, tu se može govoriti samo o pomaganju Nezavisne Države Hrvatske svojim saveznicima – silama Osovine. Ona je davala i svoju vojsku za rat koji su agresorske države sa Nemačkom na čelu vodile na Istočnom frontu.
Manje jedinice takozvanog „okupatora“ na tlu Nezavisne Države Hrvatske, tretirane su kao savezničke i ratovale su zajedno sa vojskom Nezavisne Države Hrvatske protiv srpskih partizanskih jedinica koje su nastale na tlu te države kao posledica genocida.
Na osnovu ovoga može se konstatovati da je ispravan stav nemačke države što odbacuje odgovornost za zločine genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, jer te masovne zločine nad nezaštićenim srpskim stanovništvom vršile su isključivo oružane snage Nezavisne Države Hrvatske zajedno sa drugim strukturama hrvatske državne vlasti bez ičijeg učešća sa strane.
Da nije bilo partizanskog pokreta, najverovatnije ni ove malobrojne nemačke i italijanske vojne jedinice ne bi bile stacionirane na državnoj teritoriji Hrvatske, jer u katastrofalnom porazu partizanske vojske na planini Kozari i Potkozarju (BiH) najbrojnije su bile hrvatske snage (18.000 hrvatskih vojnika i 11.000 vojnika Vermahta).
Paljenje 365 srpskih sela Potkozarja izvršili su vojnici Nezavisne Države Hrvatske, 68.600 srpskih civila sa ovog područja oterali su Hrvati na gubilišta u brojne logore smrti širom Nezavisne Države Hrvatske. Među ovim srpskim stanovništvom bilo je i 23.858 srpske dece starosne dobi od jednog dana do četrnaest godina.
Sa puno dokazanih i utvrđenih činjenica može se zaključiti da najvažniju ulogu u ovom nečuvenom oružanom poduhvatu imaju vlasti Nezavisne Države Hrvatske, jer se trebalo dočepati, u prvom redu, ovog srpskog stanovništva koje je do tada bilo pod zaštitom partizanskih jedinica i time fizički ukloniti stanovništvo sa ovoga područja koje je bilo naseljeno isključivo Srbima.
Zato ni Josip Broz Tito (Hrvat) sa svojim sledbenicima nikada nije izneo u javnost katastrofalni poraz „svoje“ vojske na Kozari, niti je objasnio uzroke toga poraza. To nije uradio zato što bi morao da imenuje i krivce u samoj strukturi komandnog kadra partizanskih jedinica. Poznato je da je partizanski rat gerilski rat i koncentracija više od 15.000 boraca na malom geografskom prostoru, kakav je Kozara i Potkozarje, s vojnog stanovišta je neobjašnjivo.
Da li je i u partizanskom Vrhovnom štabu bilo i onih koji su imali svoje druge planove treba da utvrdi istorijska nauka. Činjenica je da je do sada (i još uvijek) ta katastrofa uglavnom srpske partizanske vojske i stanovništva označena kao „bitka“ na Kozari i slavljena kao partizanska pobeda. (To se još i danas čini!)
Da za to slavlje zaista nema valjanog razloga, navešćemo ovde do sada prikupljene podatke o toj „slavnoj bici“.
Pored iznetih podataka o civilnim žrtvama koje su sa Kozare i Potkozarja stradale u hrvatskim logorima smrti, te paljenje srpskih sela, čemu treba dodati opljačkanu i uništenu imovinu, kao i 25.363 grla razne stoke i 116.750 kilograma žitarica i mnogo druge imovine seljaka, dobićemo potpuniju sliku poraza.
Gubici na vojnom planu bili su:
snage Vermahta imale su 69 mrtvih, 160 ranjenih i sedam nestalih vojnika.
Gubici Nezavisne Države Hrvatske:
445 mrtva, 654 ranjena i 498 nestala vojnika.
Na partizanskoj strani 4310 poginula i 10704 zarobljena vojnika.
Za one koje je zarobila hrvatska vojska i oterala u logore smrti, slobodno možemo da kažemo da iz njih nikada nisu izašli živi, niti im se zna za grobove.
Slične katastrofe doživela je i partizanska vojska pod komandom Josipa Broza Tita i na rekama Sutjesci i Neretvi (koje se takođe slave kao pobede), te katastrofalan poraz na Sremskom frontu.
Kada se sve ovo ima na umu, onda se postavlja ozbiljno pitanje o svrsishodnosti nastanka partizanskog pokreta kod nas i da li je taj i takav pokret uopšte i bio potreban srpskom narodu. Srbi su bez ikakvog objektivnog razloga ratovali protiv Nemaca i Italijana u ratu koji nije bio njihov, harčeći tako svoje ionako skromne snage, umesto da usmere sve svoje napore protiv svoga glavnog neprijatelja, Nezavisne Države Hrvatske i njene genocidne politike i prakse, i tako sačuvaju svoje stanovništvo od fizičkog uništenja. Nemačka i Italija i njihove evropske saveznice ionako bi izgubile rat i bez učešća Srba u njemu. Radi lakšeg razumevanja ovog, novog shvatanja, naznačićemo ukratko način nastanka partizanskog pokreta kod nas.
Poznato je da je Srpski oslobodilački pokret pod rukovodstvom Draže Mihailovića nastao u Srbiji kao pomoć ruskom narodu koji je bio napadnut od Nemačke i njenih saveznika, među kojima je bila i Hrvatska. Taj pokret je bio usmeren na rušenje komunikacija u Srbiji s namerom da se spreči dopremanje ratnog materijala na Istočni front preko Srbije. Nemačka je, uvidevši štetu od ovakve srpske diverzantske aktivnosti, donela Uredbu po kojoj je određeno da će za svakog ubijenog nemačkog vojnika biti streljano 100 srpskih talaca, a za svakog ranjenog 50. Ove drastične mere uticale su na privremenu pasivizaciju pokreta Draže Mihailovića.
Ova nemačka Uredba nije imala nikakvog uticaja na Hrvata Josipa Broza Tita, pa je on iz Hrvatske došao u Srbiju i sa svojim istomišljenicima u Kragujevcu napao Nemce i tom prilikom ubio toliko nemačkih vojnika i oficira da su Nemci streljali oko 8.000 srpskih talaca među kojima i đake i profesore Kragujevačke gimnazije. Naravno, zbog ovoga je došlo do oštrog sukoba između Tita i Draže Mihailovića. Tito je sa svojim sledbenicima morao da napusti Srbiju.
Mnogo kasnije se ustanovilo da su Tito i njegove pristalice sebe nazivali komunistima.
U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, koja se proširila i na teritoriju Bosne i Hercegovine i Srema, bilo je sasvim drugačije. Planirani genocid nad Srbima, hrvatska državna vlast otpočela je odmah po proglašenju Nezavisne Države Hrvatske 10. aprila 1941. godine. Pokolj Srba negde su otpočeli i pre ovog datuma (u nekim mestima BiH). Najprije je na udaru bila srpska inteligencija, sveštenstvo, poslovni i imućni ljudi, pa su, potom, na red došli i masovni pokolji srpskog stanovništva na Kordunu, u Lici, severnoj Dalmaciji i Baniji. Proradili su i logori smrti u Gospiću i Jadovnu na Velebitu. Pod uticajem italijanske vojske, Hrvati su ukinuli ove logore i preostale zatočenike prebacili u jasenovačke prostore.
Ipak, za vrlo kratko vreme, Hrvati su uspeli da na svirep način pobiju i u velebitske bezdane jame pobacaju blizu 30.000 Srba i manji broj Jevreja.
Ovim zločinima su prethodili Proglasi hrvatskih vlasti o predaji sveg oružja, pa i civilnog, pod pretnjom najstrože kazne za one koji to oružje ne predaju. Potom su prikupljene i odnesene sve matične i gruntovne knjige iz pravoslavnih crkava, sudova i katastarskih ureda. Cilj ovoga je bio ukloniti sve materijalne dokaze o postojanju srpskog pravoslavnog stanovništva i njegove imovine na prostorima novostvorene Nezavisne Države Hrvatske. Bitno je naglasiti da je, neposredno iza prikupljanja oružja, usledilo masovno hapšenje svih uglednih ljudi po srpskim mestima – onih za koje se pretpostavljalo da bi mogli narod povesti u pobunu protiv planiranog genocida od strane hrvatske državne vlasti.
U kompletan taj posao uključile su se sve strukture hrvatske državne vlasti, katolička crkva i hrvatsko stanovništvo.
Nejasno je i istorijski netačno shvatanje nekih, čak i srpskih istoričara koji ovaj masovni genocid nad Srbima pripisuju samo ustaškom pokretu, pa i Nezavisnu Državu Hrvatsku nazivaju ustaškom državom. Pa ni „ustaše“ neće da nazivaju njihovim pravim imenom – klero-nacisti, što su oni uistinu i bili, jer su u svemu kopirali Hitlerove Nemce, pa su i sami sebe nazivali esesovcima.
Tvrdnja ovih istoričara, da su Nezavisnu Državu Hrvatsku stvorile Nemačka i Italija, nemaju nikakvog uporišta u istorijskoj nauci. Nije Nemačka stvorila Nezavisnu Državu Hrvatsku, niti je prilikom njenog proglašenja 10. aprila 1941. godine prisustvovao predstavnik ni Nemačke, a ni Italije, niti su ove dve države imale bilo kakvog uticaja na izbor ministara u Vladi Nezavisne Države Hrvatske. To što su Nemačka i Italija imale svoje ratne planove u koje se, sticajem istorijskih prilika, uklapala i Hrvatska, nikako ne znači da su Hrvatsku stvorile ove dve države. Nezavisnu Državu Hrvatsku je stvorio hrvatski narod nezavisno od bilo kojeg faktora sa strane. Naravno, i Nemačka i Italija su podržale stvaranje Nezavisne Države Hrvatske i sa njom su uspostavile redovne diplomatske odnose, jer se i Hrvatska zajedno sa još nekim drugim državama Osovine iz Evrope (Mađarska, Bugarska, Rumunija) uklapala u njihove ratne planove.
Za stvaranje Nezavisne Države Hrvatske postojali su i svi uslovi predviđeni međunarodnim propisima: teritorija, stanovništvo, vlast na toj teritoriji. Ta država je imala sve strukture državne vlasti: zakonodavnu, izvršnu i sudsku. Imala je vojsku, policiju i sve drugo što je bilo potrebno za redovno funkcionisanje države.
Evo šta o ovome kaže Dinko Šakić, zapovjednik logora Jasenovac, na Županijskom sudu u Zagrebu 1999. godine: „Uspostava Nezavisne Države Hrvatske nije djelo ni Njemačke ni Italije, niti fašizma niti nacional-socijalizma, nego je djelo hrvatskog naroda koji je vjekovima radio i borio se za svoju državnu samostalnost. Ustaški pokret nije djelo fašizma ni nacional-socijalizma, nego je osebujan, samonikao hrvatski narodni pokret za slobodu čovjeka, njegove vjere i savjesti, za socijalnu pravdu i za samostalnost hrvatske države i za tisućgodišnju ustavnost…“ Tako dakle, govori ovaj hrvatski muž i on ovde govori istinu, pa možda i zato što je pod zakletvom na sudu, gde se govori istina i samo istina! Otuda pogrešno tumačenje nekih srpskih i drugih istoričara i političara da je Nezavisna Država Hrvatska bila ustaška tvorevina, doprinelo je i pogrešnom shvatanju u svetu da genocida nad Srbima nije ni bilo, bar ne tako masovnog i u tolikom obimu. Osim toga, ne može se tražiti namirenje ratne štete od sadašnje Republike Hrvatske kao pravne naslednice Nezavisne Države Hrvatske za zločine koji se pripisuju nekim ustašama koji su neposredno iza rata pobegli u inostranstvo. A što se tiče samih „ustaša“ oni su, kao što je već rečeno, bili klero-nacisti i kao takvi bili su samo segment u zločinačkoj strukturi hrvatske države.
Da su srpska istoriografija i politika na samom početku iza Drugog svetskog rata ocenili činjenično stanje onakvo kakvo je bilo i da je u tome pravcu bila usmerena jugoslovenska i srpska politika (bar poslije raspada Jugoslavije 1991. godine), sigurno bi i ostali svet prihvatio činjenično stanje i obavezao Republiku Hrvatsku, kao pravnu naslednicu Nezavisne Države Hrvatske, na plaćanje ratne štete koju je Nezavisna Država Hrvatska, kao država dužna da plati, jer je gubitnica Drugog svjetskog rata.
A srpski istoričari i političari kao papagaji još i danas ponavljaju vešto smišljenu hrvatsku laž o tome da genocida nad Srbima nije ni bilo, da su masovne zločine činile pojedine skupine (ustaše) i pojedinci, pa se čisti genocid tretira kao ratni zločin protiv civilnog stanovništva, pa čak i kao obična ubistva. Otuda ni u presudama hrvatskom ministru unutrašnjih poslova i bogoštovlja Nezavisne Države Hrvatske, Andriji Artukoviću i Dinku Šakiću, zapovjedniku logora Jasenovac, koje su izrekli sudovi Republike Hrvatske, nema suđenja za genocid, jer je genocid nešto ozbiljnija krivična kategorija od zločina nad civilnim stanovništvom. A baš je genocid nad Srbima i bio glavni cilj Nezavine Države Hrvatske, jer se samo pomoću genocida mogla i stvoriti Nezavisna Država Hrvatska, što je napred opisano.
Pošto ratni zločini ne zastarevaju, još uvek je otvorena linija za uspostavljanje zahteva Republici Hrvatckoj za plaćanje ratne štete iz Drugog svetskog rata, bar onim licima koja su još u životu i njihovim potomcima. To je i moralni dug i dug časti Republike Hrvatske, koja i sa razlogom teži da se uključi u evropske integracije, tim pre što je u članu 5. Sporazuma o uspostavljanju diplomatskih odnosa između Savezne Republike Jugoslavije i Republilke Hrvatske priznat kontinuitet Republici Hrvatskoj od 10. aprila 1941. godine, što obuhvata i period Drugog svetskog rata.
Najzad treba zaključiti: Nezavisna Država Hrvatska bila je jedno, a ustaški pokret nešto drugo. To što se u jednom istorijskom vremenu u strukturama državne vlasti našao veliki broj ustaša, ne znači da na taj pokret treba svaliti sve zločine genocida. A gde su svi ostali učesnici u tim masovnim likvidacijama srpskog stanovništva? Oni su bili iz hrvatskog roda, živeli su na tlu Nezavisne Države Hrvatske i bili njeni državljani.
Zanimljiv je i sam naziv hrvatskog koncentracionog logora Jasenovac: „Radna služba Ustaške obrane, sabirni logor br. III.“ Iznad ovog naziva nalazi se hrvatski državni grb. Ovaj grb, valjda, predstavlja državu i on je državni simbol.
Neki autori pokušavaju da logor Jasenovac prikažu kao logor za kažnjenike kojima su sudske vlasti sudile za počinjena kažnjiva dela. Bilo je u logoru nešto i takvih (suđeni su od šest meseci do najviše tri godine), ali to je bila samo
farsa, jer te kazne praktično nisu puno značile. I ova lica su ubijana kao i svi drugi zatočenici bez obzira na sudske presude.
Za tako masovne zločine genocida nad srpskim narodom nastojalo se, i još uvek nastoji, u Hrvatskoj opravdati vladavinom dinastije Karađorđevića u prvoj Jugoslaviji, u kojoj su, kako se tvrdilo i tvrdi, Hrvati bili ugnjetavani, što apsolutno nije istina. Prva Jugoslavija je bila demokratska država koja je težila integralnom jugoslovenstvu. U njoj je popis stanovništva vršen po verama na celoj državnoj teritoriji, pa zato nije ni mogao da bude ugnjetavan na nacionalnoj osnovi. To je bio propagandni povod Hrvatima, kada su proglasili svoju Nezavisnu Državu Hrvatsku, za genocid nad Srbima, koji su se raspadom Jugoslavije, 1941. godine našli u granicama te države. Hrvati su prisiljavali Srbe da pređu u katoličku veru i u vreme kada su tim prostorima vladali Mađari (od 1102. godine) i Austrijanci znatno kasnije.
Hrvati su oduvek na muslimansku populaciju u Bosni i Hercegovini gledali kao na dio naroda koga će prigrabiti sebi. Tako je u hrvatskom listu „Osvit“ koji je izlazio u Banjaluci 1935. godine istaknuto da će se voditi briga „o islamskom elementu u BiH koji je već sve svoje izgubio i za koga se nema tko brinuti. Njegova nevolja nam najteže pada na srce„. Nije prošlo dugo vremena, a Hrvati su ovaj „islamski elemenat“ proglasili svojim „najdražim cvijećem“. Valjda zato što se nije o njima imao „tko brinuti“! Hrvati su oduvek sebe projektovali u „žrtve“ drugih, pri čemu su se izdašno trudili i silno na tome radili da drugi budu njihove žrtve.
Da kažemo i ovo: Hrvati su 1941. godine anektirali geografsku površinu BiH, a na toj teritoriji su imali svega 17% svoga katoličkog stanovništva. Po kojoj su to osnovi stanovništvo islamske veroispovesti proglasili svojim „najdražim cvijećem“ kada su muslimani još u vreme vladavine turskog okupatora Bosnom tražili autonomiju BiH. Kako da oni sada, bez ikakvog protivljenja, pristaju da budu „hrvatsko najdraže cvijeće“ i to nacionalne i verske manjine, koja u BiH nema ni petinu svoga stanovništva? Ambicija prema BiH ne odriče se ni Tuđmanova Hrvatska. Nisu, valjda, uzalud jedinice regularne hrvatske vojske na teritoriji BiH ratovale protiv Srba u zadnjem verskom i građanskom ratu (1992 – 1995), što je opšte poznato.
Da se ponovo vratimo na naziv hrvatskog koncentracionog logora Jasenovac. Iz toga naziva zaista se ne može razaznati o čemu se tu radi. Kada bi neko neupućen tada tuda prolazio i pročitao taj naziv, ni na kraj pameti mu ne bi bilo da pomisli da tu na monstruozan način muče i ubijaju ljude, žene i decu, da tu žive ljude bacaju u krematorijumske peći, gde i žene i deca nestaju u vatrenom ognju, ili da se tu od ljudskih tela pravi sapun, gde ljudski život vredi samo toliko da bude uništen za neke uzvišene ciljeve hrvatske države.
Neki to jezivo mesto nazivaju i radni logor (Nataša Mataušić), pri čemu se „zaboravlja“ da taj logor nije nastao zato da bude „radni logor“, već je nastao zato da bude samo logor smrti. To što su u logoru bili osnovani i neki pogoni za proizvodnju razne robe i za uslužne delatnosti, to je bilo samo zato da bi se iskorištavale radne sposobnosti ljudi koji su ionako bili osuđeni na fizičku likvidaciju. Trebalo je iskoristiti radnu snagu i stručnu sposobnost do maksimuma. Kada su se te snage iscrpile do iznemoglosti, onda su ljude na svirep način ubijali. Oni koji zbog fizičke iscrpljenosti radom na nasipu više nisu mogli da rade onoliko koliko se od njih tražilo, ili se svojim fizičkim izgledom nisu dopadali logorskom stražaru, tu su na surov način ubijani, a ponekad još i živi zatrpavani u nasip. Oni koji su radili u pogonima, pa usled fizičke iscrpljenosti ili bolesti nisu više mogli da rade, bili su izdvajani i, u najkraćem vremenu, surovo ubijani. Oni zatočenici, muškarci, žene i deca, koji su radili na poljskim imanjima logora, bili su takođe likvidirani nakon prestanka poljskih radova.
Da je to bio logor samo za ubijanje Srba, Roma i Jevreja dokazuje i sama likvidacija logora 1945. godine. Odluka hrvatskih vlasti bila je da niko živ od zatočenika ne sme da izađe iz logora. Dokaz za to je što je preostali broj logoraša 22. aprila 1945. godine pokušao da se spasi bekstvom iz logora, ali bez uspeha. Samo neznatan broj je uspeo da se spasi (nešto preko 100).
O ovome govori i katolički sveštenik Miroslav Filipović-Majstorović, bivši zapovednik logora Jasenovac i Stara Gradiška na saslušanju pred sudom 25. juna 1945. godine. On kaže: „Maks Luburić (komandant svih logora u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj) osobno mi je govorio, a tako i ostalim časnicima i vojnicima da pod svaku cijenu treba da nastojimo uništiti Srbe u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj bez milosti, jer to je program koji se mora izvršiti“.
U prilog ovoj odluci spada i izjava Ljube Miloša, takođe jednog od komandanata logora Jasenovac, koju je zapisao Vlatko Maček, predsjednik HSS u svojim memoarima. Naime, kada je Vlatko Maček bio interniran u logor Jasenovac, jer su vlasti Nezavisne Države Hrvatske zaključile da im on nije dovoljno pouzdan, nekada je spavao u istoj sobi sa Ljubom Milošem. Znajući šta ovaj radi u logoru i da se krsti prilikom ulaska u krevet, zapitao ga je: „Da li se ne plašiš božije kazne?“ Miloš mi je brzo odgovorio sa otvorenošću koja ga je zaprepastila. „Nemoj mi o tome govoriti!“ – rekao mu je, „jer sam sasvim svjestan što me čeka za moja djela u prošlosti, sadašnjosti i budućnosti. Ja ću završiti u paklu, ali ću bar gorjeti zbog Hrvatske“. To se uklapa i u najnoviju parolu iz ovog vremena: „Sve za Hrvatsku – Hrvatsku ni za šta!“
Zato što su Hrvati pretvorili svoju državu u klanicu da bi na krvi nevinih žrtava stvorili svoju državu, nužno je bilo da se i logori smrti maskiraju nekakvom „radnom službom“, jer je i u vrhovima države bilo i onih koji su realno računali da bi ratna saveznica Nemačka mogla i da izgubi rat, a sa njom i Nezavisna Država Hrvatska. Zna se šta sleduje države koje izgube rat i nađu se u ulozi gubitnika. Trebalo je, dakle, i to imati na umu, pa ako do poraza dođe, logore smrti treba tretirati kao Radnu službu ustaške obrane, u čemu se nikako ne bi mogla da vidi Nezavisna Država Hrvatska, a ratne zločine genocida što je moguće više minimizirati i to pripisati ustašama „kao šačici izroda hrvatskog naroda„. Takve masovne zločine genocida nad srpskim narodom, ne samo u logorima smrti Jasenovac i Stara Gradiška, već na čitavoj državnoj teritoriji Nezavisne Države Hrvatske, mogla je da izvrši samo država uz učešće svih struktura državne vlasti, raznih organizacija, katoličke crkve i ukupnog stanovništva.
Tokom Drugog svetskog rata, a i iza rata, pa i danas, pokušava se dokazati da Nezavisna Država Hrvatska i nije bila država, a to što je bila kvislinška tvorevina Nemačke i Italije i bez ovih država ne bi mogla ni nastati Nezavisna Država Hrvatska, te da su inspiratori i organizatori zločina genocida u Hrvatskoj bile ove dve države, zbog kojih ne bi mogla ni opstati Nezavisna Država Hrvatska niti bi bilo genocida. Na ovoj floskuli temeljeno je i „bratstvo i jedinstvo između srpskog i hrvatskog naroda“ izvojevano u Narodnooslobodilačkoj borbi. Kakva laž i kakva ironija!
Istina, bilo je i nešto Hrvata u srpskim partizanskim jedinicama, ali to su bili većinom komunisti čiji je zadatak bio u ovim jedinicama da vešto smišljenim lažima ubeđuju srpske borce da su im glavni neprijatelji Nemci i Italijani (kao okupatori Hrvatske), i da protiv njih treba voditi borbu. Zločini genocida su veoma vešto skrivani, a to što je „šačica izroda hrvatskog naroda“ odvodila Srbe u razne logore, da je to samo privremeno, jer će se taj narod poslije završetka rata vratiti svojim kućama, a ustaše zato biti kažnjene. Naravno da je odlazak hrvatskih komunista u partizanske jedinice bio u režiji najviših predstavnika Komunističke partije Hrvatske.
Da je to bilo tako, navešćemo delove pisma komunista iz logora Stara Gradiška upućeno Centralnom komitetu Komunističke partije Hrvatske 15. avgusta 1944. godine:
Drugovi!
Mjeseca aprila t. g. poslali smo Vam iscrpan prikaz prilika u konc. logoru Stara Gradiška u kome su bila navedena i imena poklanih i umorenih interniraca od 1. I do konca marta o.g. Iz ovoga materijala koji smo Vam poslali mogli ste dobiti jasnu sliku o nesnosnom stanju koje vlada u logoru. Uz naš izvještaj uputili smo Vam nekoliko pitanja od velike važnosti za nas i naš rad u logoru čiji je smisao slijedeći:
1. Kakav je vaš stav prema logorima općenito?
2. Da li ima mogućnosti nešto učiniti, da li se išta radi u cilju promjene stanja u kome se nalazimo, a koje se uslijed silnih udaraca Crvene Armije i saveznika, te junačke Narodnooslobodilačke borbe u zemlji svakog dana pogoršava i prelazi postepeno u potpunu likvidaciju svih zatočenika?
3. Šta namjeravate učiniti da se spriječi ova postepena i potpuna likvidacija svih zatočenika koju će po našem mišljenju i prema sadašnjem držanju ustaša – svakako pokušati učiniti?
4. Kakvo je Vaše mišljenje o jednom organizovanom udaru iznutra u cilju našeg oslobođenja koji bez pomoći izvana ne bi imao mnogo izgleda za uspjeh..?
Na sva ova pitanja i zahtjeve do danas poslije 4 i pol mjeseca nismo dobili nikakav odgovor.
Svjesni smo težine rada koji leži na Vama u ovim odsudnim časovima, svjesni smo takođe i poteškoća oko uspostavljanja i održavanja veze između Vas kao najvišeg foruma i logora, ali nas nitko ne može uvjeriti da se do danas nije mogla uspostaviti veza sa odredima na Psunju i Kozari (partizanskim o. a.), stoga osuđujemo drugove i O. K(omitet) pod čiji djelokrug spada ovaj logor i ukazujemo na njihovu aljkavost, jer se nisu potrudili da za tri godine uspostave vezu sa logorom. Oni to ne mogu pravdati nemogućnošću, jer su nam poznate mogućnosti koje im stoje na raspolaganju.
Drugovi!
Ovaj naš protest nije glas malodušnosti, nije glas očaja, gubljenja borbenosti i napuštanja borbe protiv neprijatelja. Ovaj protest upućujemo u času kada okupljamo sve snage, svjesni da je baš sada potrebno najviše odlučnosti, samoprijegora i volje da se borimo i izdržimo do kraja, pa makar ostali prepušteni sami sebi, dosljedni, vjerni, odani i borbeni, kako to od nas traži Partija Lenjina – Staljina. Ako ćemo napušteni, bez ičije pomoći, morati izginuti, izginućemo hrabro, ponoseći se što pripadamo slavnoj vojsci koju predvodi uzor borac – drug Tito. Ovaj protest nije glas malodušnika i ako ga upućujemo u času kada se iz naše sredine naši drugovi mrcvare, ubijaju i bacaju u Savu, a najbolje drugarice zatvaraju u samice da budu silovane, a potom zaklane.“
Odovor na ovaj protest drugova komunista iz hrvatskog logora Stara Gradiška nije se dugo čekao. U pismu od 28. avgusta 1944. godine Centralni komitet KPH između ostalog piše:
„Zamisao o oslobađanju iz logora u sadašnjim prilikama nije provodiva i značilo bi baciti u sigurnu smrt najveći dio drugova„.
Ovakav stav prema svojim drugovima u logoru, kao i prema svima drugim zatočenicima, Centralni komitet KPH zadržao je do kraja postojanja svih logora.
Tek su partizanske jedinice ušle u Koncentracioni logor Jasenovac, nakon što su logorske vlasti izvršile likvidaciju svih zatočenika (spasilo ih se nešto preko 100) i što su popalile ili porušile znatan broj logorskih objekata. Ono što je od objekata i drugih tragova mučenja zatočenika preostalo, to je po naređenju dr Andrije Hebranga, sekretara Centralnog komiteta KPH, naknadno porušeno i uklonjeno, a sve sa ciljem zatiranja tragova logora. Ovo se naročito odnosi na koncentracioni logor u Jasenovcu.
Za ovakav stav CK KPH prema logorima postojala su bar dva razloga.
Prvo – nije bio cilj KPH da oslobađanjem logora spasava Srbe u logoru i;
Drugo – nije dozvoljavano srpskim jednicama (drugih nije bilo) da ranije oslobode logore i tako saznaju šta se u tim logorima zbivalo.
Utisak koji bi te jedinice stekle na licu mesta, mogao bi da izazove različita reagovanja…
Napominjemo da je Komunistička partija Jugoslavije, a time i Hrvatske, delovala u najstrožoj ilegalnosti prije izbijanja Drugog svetskog rata. Stranka je bila zabranjena zbog njene destruktivne delatnosti u državi. Kadrovi ove partije u Hrvatskoj vešto su se infiltrirali u redove srpskih partizanskih jedinica (najčešće i pod pravoslavnim imenom) i tu su zauzimali važne komandne pozicije i to najčešće zato što su borci u tim jedinicama uglavnom bili neškolovani ljudi iz seoskih sredina, dok su u gradovima, u kojima je bilo i dosta obrazovanih Srba, izvršene masovne čistke i likvidacije. Jedan dio srpskog stanovništva iz gradova proteran je u Srbiju, a drugi dio u brojne hrvatske logore smrti na fizičko uništenje.
Komunistička partija je imala jasne političke ciljeve: kroz tzv. antifašističku borbu steći pristalice, a onda pomoću njih i uz razne prevare nasilno osvojiti vlast u državi po završetku rata. Otuda je i glavni cilj borbe bio usmjeren protiv „domaćih izdajnika“, pri čemu se u prvom redu mislilo na srpski oslobodilački četnički pokret kojega je predvodio Draža Mihailović. Draža Mihailović je bio naimenovan za ministra vojske i mornarice u izbegličkoj vladi Kraljevine Jugoslavije. Komunisti su ovu Vladu proglasili izdajničkom, optužujući je da je napustila narod i borbu i pobegla sa „sanducima“ zlata u inostranstvo. Cilj pokreta Draže Mihailovića je bio spasavanje naroda od nepotrebnog stradanja u ratu kojeg su započele i vodile svetske sile za svoje interese. Drugo, on je svojim pokretom težio da obezbedi uslove za povratak izbegličke Vlade u zemlju i za nastavak rada demokratskih institucija države koje su postojale prije izbijanja rata. Cilj Tita i njegovih komunista je bio protiv toga i za uspostavljanje državnog uređenja u Jugoslaviji po uzoru na Sovjetski Savez.
Budući da je Josip Broz Tito prije izbijanja rata živio i radio u Sovjetskom Savezu i Kominterni, znao je kako su tamo prolazili komunisti koji su imali iza sebe „repove“ i koji bi mogli da budu vrbovani u razne neprijateljske službe, a to se najčešće događa u logorima i zatvorima. Njemu i hrvatskim nacional-komunistima nije zato ni bilo baš puno stalo do tih komunista u logorima Nezavisne Države Hrvatske, pa se baš i nisu puno trudili da ih spasavaju. Jedan od tih, zavrbovanih, komunista bio je i dr Andrija Hebrang koji je iz logora Jasenovac bio zamenjen za neke manje značajne osobe, ali je kasnije, najvjerovatnije po nalogu Tita, zatvoren i u zatvoru pogubljen.
Što se pak Srba tiče koji su bili izloženi masovnom uništavanju u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, cilj hrvatskih nacional-komunista bio je da što manji broj Srba bude u Jugoslaviji poslije završetka rata. To se očitovalo i u tome što je sve činjeno da se razbije i izdeli teritorijalni prostor Srbije. Tu je od južnog dela Srbije veštački stvorena Republika Makedonija, što ni Bugarima, a ni Grcima nije bilo ni na kraj pameti – da od svoje državne teritorije prave makedonsku republiku. Dalje, od državne teritorije Srbije izdvojene su dvije pokrajine (Kosovo i Vojvodina) i od njih su stvorene zasebne teritorijalne i političke jedinice. Naravno, da su u ovom komadanju Srbije učestvovali i Titovi vazali iz srpskog naroda.
Još za vreme trajanja rata postojala je ozbiljna namera da se utvrdi bar približno broj žrtava kao i materijalna šteta, te da se imenuju zločinci i utvrdi njihov broj. U tu svrhu 8. maja 1944. godine formirane su državne službe za obavljanje ovoga veoma obimnog, a u isto vreme i važnog posla, u prvom redu zbog toga da bi se ispostavio zahtev za ratnu štetu državama koje su izgubile rat, a čije su trupe počinile i ratne zločine i načinile materijalnu štetu na okupiranim prostorima Jugoslavije.
Za taj obiman posao donesen je Pravilnik o radu državne komisije. U tu svrhu formirane su i komisije federalnih jedinica kao zemaljske komisije, a za Vojvodinu, formirana je Pokrajinska komisija. Osnovane su i Oblasne komisije za Kosovo i Istru. U okruzima formirano je 65, u srezovima 292, u opštinama 1210 komisija. Tu je i znatan broj lica za prikupljanje dokaza.
Državna komisija (savezna), Zemaljske komisije i njihove službe u vreme svoga rada sakupile su oko 900.000 prijava za razne ratne zločine, sačinjeno je oko 550.000 zapisnika o saslušanju svedoka i počinilaca, prikupljeno je oko 20.000 originalnih dokumenata iz neprijateljskih izvora, više hiljada drugih materijala (štampa, plakata, raznih publikacija, kopija dokumenata), preko 5.000 fotografija ratnih zločinaca. Izrađeno je oko 170 elaborata i analiza, doneseno je oko 120.000 odluka kojima je proglašeno 65.000 ratnih zločinaca. Iako je ostalo još dosta posla da se dokazi privedu kraju, došlo je do obustave svih radova.
Tako su 1946. godine ukinute okružne komisije i niži organi. U 1947. godini prestale su sa radom Zemaljske komisije, dok je ukazom od 14. aprila 1948. godine prestala sa radom i Državna komisija.
Prema nekim neutvrđenim svedočanstvima, predlog za prestanak rada svih komisija potekao je od Hrvatske i BiH. Između ostalog i iz razloga što bi svaki drugi Hrvat i musliman iz Hercegovine bio proglašen za ratnog zločinca.
Budući da poslovi oko utvrđivanja bar približnog broja žrtava nisu do kraja završeni iz osnovnog razloga što bi se time poremetio paritet žrtava po republikama i što bi ispalo da su Hrvati uz pomoć muslimana pomorili neuporedivo više osoba u Jugoslaviji nego svi ostali zajedno uključujići tu i okupatore. Otuda se sve činilo da se u tome napravi zbrka i na kraju da se obustave svi poslovi na utvrđivanju broja žrtava rata, kako bi se kasnije sa tim moglo manipulisati.
Ipak, ovde ćemo navesti demografske i ratne gubitke stanovništva u Jugoslaviji tokom Drugog svetskog rata. Iz iznesenih podataka uočićemo šarolikost procena broja žrtava iz čega se može zaključiti da su kod svih istraživača brojke veoma visoke i da su i procene veoma različite. Jedino su podaci, kako demografskih, tako i ratnih gubitaka kod dvojice istraživača podjednaki (Životije Đorđevića i Delfe Vogelnika) što ne znači i da su najtačniji.
Približni su podaci i Saveznog zavoda za statistiku i Vladimira Žerjavića.
Red. br. | Izvor podataka | Demografski | Ratni |
1. | Desimir Tasić | 2.428.000 | 1.400.000 |
2. | G. Frumkin | 1.500.000 | |
3. | Savezni zavod za statistiku | 2.056.000 | 1.016.000 |
4. | Bogoljub Kocović | 1.985.000 | 1.014.000 |
5. | Vladimir Žerjavić | 2.022.000 | 1.027.000 |
6. | Životije Đorđević | 2.825.000 | 1.838.000 |
7. | Delfe Vogelnik | 2.854.000 | 1.800.000 |
Tabela 1: Gubici stanovništva Jugoslavije od 1941. do
- godine
Prema podacima Saveznog zavoda za statistiku, a i iz prikupljenih podataka iz 1964. godine, u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj ubijeno je 74.360 dece starosne dobi od jednog dana do 14 godina i to od 1941 do 1945. godine. Pošto se radi o vrlo visokim ciframa ratnog gubitka stanovništva u Jugoslaviji 1941-1945. godine, gotovo je neshvatljivo da posao oko utvrđivanja broja žrtava genocida nije do kraja ozbiljno shvaćen i završen. Zbog toga ni Nirnberški sud, niti pravosuđe druge Jugoslavije i njene federalne jedinice Hrvatske, niti Republike Hrvatske nisu osudile Nezavisnu Državu Hrvatsku ni njene organe i organizacije za zločine protiv civilnog stanovništva, pa ni za zločine genocida.
Na tlu Jugoslavije bila je rasprostranjena mreža raznih uticajnih osoba na svim nivoima, kako u zemlji tako i u inostranstvu usmerenih za skrivanje i minimiziranje hrvatskih zločina genocida nad Srbima. Tako je Jugoslavija još daleke 1950. godine dostavila Organizaciji ujedinjenih nacija memorandum o genocidu nad srpskim narodom u toku Drugog svetskog rata i zatražila formiranje međunarodnog suda za suđenje ustaškim zločincima uz priloženu listu imena zločinaca. Međutim, ovaj dokumenat je navodno nestao iz arhive OUN i nikada na njega nije odgovoreno. Najverovatnije nije niko iz Jugoslavije insistirano na odgovoru.
Naravno, da za sve to postoje i krivci koje u prvom redu treba da tražimo u srpskom rukovodećem kadru, kako na saveznom, tako i na republičkom nivou. Zna se da su najglavniji predstavnici srpskog naroda u državnim, republičkim, pokrajinskim i oblasnim organima bili: A. Ranković, M. Đilas, P. Stamoblić, M. Minić, Đ. Pucar, J. Veselinović, V. Vlahović, B. Jovanović i drugi, da ih više ne nabrajamo. Zna se i to da su Srbi bili, bez obzira na ogromne ratne gubitke stanovništva, najbrojniji narod u Jugoslaviji, pa su i sa te pozicije srpski kadrovi mogli preduzimati potrebne korake za utvrđivanje pune istine o žrtvama rata.
Ove imenovane ličnosti morale su da znaju koliki je obim genocida koji je izvršila Nezavisna Država Hrvatska nad nedužnim srpskim narodom i da tako masovne zločine nisu mogle da počine samo ustaše, već da je genocid izvršen u organizaciji hrvatske države. Svesno, ili nesvesno, i ove imenovane ličnosti sakrivali su počinjene zločine i zločince i samim tim saučestvovale u tim zloičinima. Pošto ratni zločini nemaju roka ograničenja za zastarelost, potrebno bi bilo da sadašnje sudske vlasti Republike Srbije, u ovim izmenjenim političkim prilikama, pokrenu sudski postupak radi utvrđivanja i krivične odgovornosti naznačenih i drugih osoba, a sve u skladu sa Konvencijom OUN i čl. 141 i 145 krivičnog zakona Jugoslavije iz 1950. godine.
U sudskom postupku bi se mogla utvrditi i imena konkretnih osoba koje su u ovom skrivanju zločinaca i zločina učestvovale. Iz napred iznetih cifara vidljivo je da su počinjeni masovni zločini koji se ne mogu sakriti.
I sadašnja rukovodstva Republike Srbije i Republike Srpske ili ne znaju, ili neće da znaju iz nekih razloga koji javnosti nisu poznati, da treba da na osnovu do sada prikupljenih dokaza, ispostave zahtjev Republici Hrvatskoj, kao pravnoj naslednici Nezavisne Države Hrvatske, za obeštećenje srpskih žrtava iz Drugog svetskog rata. To je, najverovatnije, učinila država Izrael i njene organizacije i tu im štetu priznaje Republika Hrvatska i to za sve pripadnike jevrejskog naroda stradale u holokaustu. Za ovaj zahtev postoji i pravna osnova, jer je u čl. 5 Sporazuma o uspostavljanju redovnih diplomatskih odnosa između SRJ i Republike Hrvatske utvrđen kontinuitet postojanja državnosti Republike Hrvatske od 10. aprila 1941. godine, što obuhvata i čitav period Drugog svetskog rata.
Naredba hrvatskih vlasti iz jula 1942. godine glasi:
„Sa ovim mušakrcima postupiti tako kao da su uhvaćani sa oružjem u ruci. Tko osobe sa Kozare i Prosare propusti ili nakon zarobljavanja oslobodi bit će stavljen pred ratni sud.“
Reperaciona komisija Vlade FNRJ-e utvrdila je ukupan broj žrtava od 1.706,000 što se pripisuje okupatoru i njihovim pomagačima (ali više okupatorima nego pomagačima!).
Bilo je i inicijativa, ozbiljnih, da se utvrdi bar približan broj žrtava, ali su rezultati tih istraživanja ostali nepoznati javnosti. Tako je na predlog SUBNOR-a iz 1950. godine učinjen ozbiljan korak da se ti rezultati objave, ali bez uspeha.
Bilo je pokušaja i obmanjivanja javnosti. Tako je državna komisija 1946. godine procenila broj žrtava ratnih zločina na 505.182! Kazano je da u ovaj broj nisu unesene žrtve vojnih formacija. I ovo bi značilo da je neposredno iza rata postojala tendencija skrivanja žrtava genocida koji je počinila Nezavisna Država Hrvatska. Ovakva praksa je bila u funkiciji obmanjivanja i u velikom je neskladu sa podacima Reperacione komisije savezne Vlade (1.706.000).
Nije to bila jedina propaganda za obmanjivanje javnosti, a koja je poticala iz vrhova državne vlasti. Obmana je vršena na različite načine, a sve sa ciljem sakrivanja istine o uzrocima i izvršiocima genocida. Po svaku cenu činjeno je sve, da, ako već ne mogu da se sakriju zločini, onda ih treba pripisati okupatorima, u prvom redu Nemačkoj i Italiji. Priče su se širile još za vreme trajanja rata, a naročito posle njegovog završetka: lažno se tvrdilo da su Nemci imali odlučujuću ulogu u samom osnivanju Nezavisne Države Hrvatske i da ova država ne bi nastala bez aktivnog učešća Nemaca. Tvrdilo se da su Nemci i Italijani zajedno sa ustašama učestvovali u likvidaciji „naših naroda“ u logorima smrti u Hrvatskoj. To je bila puka izmišljotina sračunata samo na to da se genocid nad srpskim narodom pripiše okupatorima, a da su ustaše Nezavisne Države Hrvatske bile samo puki izvršioci zapovjesti „svojih gospodara“ Nemaca. Evo šta o tome kaže Ljubo Miloš, zapovjednik logora smrti Jasenovac na saslušanju poslije rata: „Što se tiče odnosa sa Njemcima, sam logor kao takav nije ih apsolutno imao. Dok sam god ja bio u logoru, nikada niti jedan Njemac nije ušao unutra. Mislim da to svakako važi za čitavo vrijeme opstanka logora Jasenovac. Ovde svakako izuzimam ovaj slučaj, kojega sam već naveo kada se jedan njemački časnik spustio avionom u sam logor.
Razlog zašto Njemcima nije bio dozvoljen ulazak u logor, leži uglavnom u stavu Luburića (zapovjednika svih logora u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj) koji nije dozvoljavao da mu se itko miješa u njegove poslove, a najmanje Njemci”.
(Iz knjige Koncentracioni logor Jasenovac, str. 1065. Antuna Miletića).
Ako su Nemci inspiratori i organizatori genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, kako to da oni nikada nisu službeno ni obišli logor smrti Jasenovac da tamo vide kako se njihova zamisao o genocidu nad srpskim narodom u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj sprovodi u delo. Naprotiv, navešćemo jedan primer iz kojega se jasno vidi da su Nemačka i njeno rukovodstvo imali drugi stav u odnosu na genocid koji su hrvatske vlasti vršile nad Srbima. Tako su u septembru i oktobru 1942. godine Hrvati iz Župe Gore (sa sedištem u Petrinji) iz osam srpskih sela pokupili sve srpsko stanovništvo i oterali u logor smrti Jasenovac.
Pošto je obišao ova opustošena i opljačkana srpska sela, nemački general u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, Edmund Glas fon Horstenau, protestovao je kod predsjednika hrvatske države poglavnika dr Ante Pavelića i zatražio od njega najstrože kazne za počinioce i naredbodavce ovoga zločina, nazivajući ih zločincima, ubicama i kriminalcima.
Na osnovu ovoga traženja, poglavnik dr Ante Pavelić je preduzeo neke mere protiv odgovornih lica: Maksa Luburića, Ljube Miloša i Dide Kvaternika, ali to su bile neke privremene mere, jer su ove tri ličnosti bile važna poluga Nezavisne Države Hrvatske, bez čije ovakve aktivnosti ne bi bilo Nezavisne Države Hrvatske. Genocid nad srpskim narodom bio je glavni uslov za nastanak i postojanje Nezavisne Države Hrvatske. A o najstrožem kažnjavanju zločinaca, ubica i kriminalaca, kako ih je nazvao nemački general, nije bilo ni govora.
[1] Na autorov zahtjev ravnopravno su korišteni oblici ijekavskog i ekavskog izgovora zbog autentičnosti pričanja. (Lektor)