Falsifikati o logoru Jasenovac i istina o genocidu nad Jevrejima Srema 1942. godine

Poslednjih godina učestali su pokušaju minimalizovanja broja žrtava u logorima na području Nezavisne države Hrvatske (NDH), posebno u logoru Jasenovac i u sistemu logora Gospić – Jadovno – Pag.

Ovi falsifikati istorijskih činjenica idu do krajnje  besramnosti, čak i preko granice zdravog razuma – do tvrđenja da u Jasenovcu nije bio koncentracioni već radni logor itd. Tome se treba suprotstaviti širenjem istine i zato istinu treba iznositi, posebno mladoj generaciji.

Piše: Nikola Milovančev

Svakako treba osuditi zločine počinjene na svim stranama, bez obzira ko ih je počinio – neko od pripadnika našeg naroda ili nekog drugog naroda; svaki zločin je plod bolesnog mentalnog stanja pojedinca koji ga je počinio. Međutim, kada pišemo o logorima u NDH, treba imati na umu da zločini u Jasenovcu i drugim logorima u NDH nisu bili posledica slučajnog činjenja patoloških zločinačkih pojedinaca, nego je to bio deo genocidnog plana stvorenog već uoči Drugog svetskog rata a kasnije, od aprila 1941. – sistematska i planski vođena državna politika NDH. Kraške jame koje bi mogle da prime nekoliko stotina hiljada ubijenih ljudi bile su pažljivo birane između lokacija koje se nalaze u manje naseljenim i šumovitim planinskim oblastima, da se genocid lakše sakrije.

I tako je, vrlo brzo posle kapitulacije jugoslovenske vojske 17. aprila 1941., krajem maja u Lici stvoren
sistem logora Gospić – Jadovno na Velebitu. To je vidljivo i iz činjenice da su već 30. aprila 1941. u Zagrebu, u službenim „Narodnim novinama“, bile objavljene „Zakonska odredba o zaštiti arijske krvi i časti hrvatskog naroda“ i „Zakonska odredba o rasnoj pripadnosti“, na temelju kojih je počeo progon Jevreja u NDH. A već 7. maja u Zagrebu je objavljena odredba da se Srbi smeju kretati samo po danu, kao i naredba o preseljenju Srba iz severnih delova grada. Uostalom, prvi veliki pokolj nad Srbima je učinjen u Gudovcu kod Bjelovara odmah posle stvaranja NDH, 27/28. april 1941. (oko 190 žrtava).

Po jednom svedočanstvu koje imam (Božo Ivanović, Podgorica 1911 – Ljubljana 2010), likvidacije su u Zagrebu vršene odmah 10. aprila, nakon proglašenja NDH i to pored Zapadnog kolodvora, u krugu Tvornice Frank, gde su ubijani pojedini Srbi i monarhisti, kao i uhvaćeni oficiri i vojnici, naročito pripadnici četničkih jedinica ali i slučajno uhvaćeni pojedinci, „krivi“ samo zato što su pripadali jednom narodu; i ovaj svedok, koji se slučajno kao železničar 10. aprila 1941. zatekao na stanici Zagreb Zapadni kolodvor samo je sticajem okolnosti izbegao smrt, iako je već bio izdvojen za streljanje.

Već od prvog dana, od prvih sati svog postojanja, NDH je bila monstruozna tvorevina bolesnih zločinaca. Cilj je bio potpuno uništenje Srba, Jevreja i Roma na čitavoj teritoriji NDH i to na tako bestijalan način da su se, po dokumentima od kojih se neki tek danas pojavljuju na svetlu dana, zgražale čak i nemačkke nacističke i italijanske fašističke vlasti. Nedavno sam otkrio i jedan od retkih sačuvanih ustaških dokumenata kako je monstruozan plan o uništenju Jevreja vršen u Sremu (sa Zemunom), i taj dokument stavljam na uvid čitaocima. To je izveštaj dr. Marijana Nikšića, redarstvenog upravitelja Župske redarstvene oblasti u Vukovaru, upućen Zagrebu 19. maja 1942. o otpremanju zadnjih Jevreja iz kotara „Hrvatski“ (Sremski) Karlovci u logor Zemun (tzv. Sajmište).

U izveštaju stoji da su nacisti („Njemačke vlasti“) otpremile u logor Zemun zadnjih 10 Jevreja iz Inđije
(iz porodica Pisker, Morgenštajn, Bek i Štiler) i troje iz Beške (porodica Aleksandra Katone) i konstatuje se „Prema tome na području ove kotarske oblasti židova više nema“ (uvredljivo je upotrebljeno malo slovo ž).

Posle toga sledi izuzetno značajna rečenica: „Njihova imovina je zapljenjena o čem je izvješćena Državna riznica“. Iz ovoga se vidi da onaj ko je bio upućen u logor Zemun (ne mogu da prihvatim posle rata nametnuti naziv Sajmište) nije bio predviđen da se vrati na svoju imovinu, već da bude ubijen! Vidi se i to da je sve vršeno koordinisano između nacista i ustaša a da je imovinu žrtava prisvajala Riznica (trezor) NDH. Dakle – sve je jasno u pogledu logora Zemun, u kojem su unutrašnju stražu vršili nacisti a vanjsku ustaše i domobrani. Zbog ovih činjenica trebalo bi promeniti i poneki od današnjih udžbenika za osnovne i srednje škole u Srbiji, u kojima se neistinito navodi da je od 1941. do 1944. postojao logor Sajmište, koji se nalazio u Beogradu odnosno u okupiranoj Srbiji.

Država Srbija je na sebe preuzela obavezu da u naredne dve decenije finansijski pomogne jevrejsku zajednicu u negovanju uspomene na Jevreje postradale u Drugom svetskom ratu na području današnje Republike Srbije. Podržavajući ovaj opravdani čin srpskih državnih organa, ne mogu a da se ne upitam: zašto Srbija ne traži da ju u vezi toga obeštete države koje su današnje naslednice tadašnjih država odnosno jedinica koje su počinile najviše zločina na ovom teritoriju – nacističkih, ustaških, Hortijevih itd.? I zašto se ne traži (i Jevreji i Srbi zajedno) da se isto postupi (traži obeštećenje) i na čitavom području nekadašnje NDH, gde je učinjeno najviše zločina, zašto se o tome ćuti?

Izvor: POLITIKA ONLAJN (11 februara, 2019.)