ĆUTANjE O SISTEMATSKOM ZLOČINU

BEOGRAD, 23. MARTA (SRNA) – Srpkinje koje su sistemski silovane u muslimanskim i hrvatskim logorima tokom rata u BiH poslije izlaska na slobodu uglavnom su se odlučivale na abortuse, o čemu se i danas ćuti u BiH i u svijetu.

„Mnoge Srpkinje iz privatnih logora u BiH nisu puštali dok nisu ostale u drugom stanju i u više navrata te su žene želele prekid trudnoće. O tome je odlučivala medicinska komisija, a prekidi trudnoće obavljali su se u Beogradu“, izjavila je Srni Dušica Bojić, nekadašnji rukovodilac Dokumentacionog centra Komesarijata za izbjeglice Republike Srbije.

Bojićeva navodi da nisu bili rijetki slučajevi da iz logora budu oslobođene žene i djevojke u podoodmakloj trudnoći, kada njen prekid više nije bio moguć. One su bile primorane da rađaju djecu koju nisu željele, jer su ih podsjećala na preživljene strahote.

„Nije bilo prostora na području BiH na kome su živeli Srbi, a da se nije dogodio zločin. Posebno su žene psiho-fizički maltretirane i silovane. Fine žene, lekarke, učiteljice, profesorke, službenice, domaćice, ali i maloletne devojčice“, svjedoči Bojićeva.

Najstrašnije je, ističe ona, što se nad tim ženama iživljavalo po nekoliko lica. Znalo se dešavati da su svakodnevno bile izložene torturi i po deset i više pripadnika „Zelenih beretki“ ili „Zengi“, a nije bila rijetkost da u svemu učestvuju i žene iz tih formacija.

Bojićeva navodi da su stravične torture tokom rata u BiH vršene i nad muškarcima, a u njih spada i silovanje koje je više nego brutalno.

„Na isti način stradaju oba pola. Silovanja se u ovom ratu ne odnose samo na žene, već su na isti način teška i silovanja muškaraca“, upozorava Bojićeva.

Zato smatra da je film holivudske glumice Anđeline Džoli na ovu temu samo još jedan oblik propagande protiv srpskog naroda i njegovih žrtava.

„Džolijeva je u ovom filmu bila Lara Kroft u misiji na Balkanu. Ona nema pojma šta se ovde zaista događalo“, kaže Bojićeva.

Na mjestu rukovodioca Dokumentacionog centra radila je od 1. jula 1994. do 1. oktobra 1997. godine. Njen posao je bio da bilježi izjave, prikuplja dokumenta i ostala artefakta od lica koja su tražila pomoć, a preživjela su strahote na prostoru bivše Jugoslavije.

„Bila su užasna svedočenja onih koji su izašli iz Konjica i okoline, gde su bili logori za Srbe, sportske hale `Musala`, logora `Čelebići` ili u silosu u Tarčinu, te zloglasni `Dretelj` kod Čapljine. Od tih svedočenja se nama, koji smo samo beležili događaje, dizala kosa na glavi“, rekla je Bojićeva.

Ona podsjeća da je bilo strašno slušati i o događanjima u logorima u Tuzli, Kladnju, Stuparima, Odžaku, Visokom, privatni zatvorima po Sarajevu i drugim mjestima gdje je bilo srpskog stanovništva.

Poslije izlaska na slobodu, kaže Bojićeva, pomoć srpskim žrtvama pružana je na Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu gdje je radio tim ljekara sa doktorom Zoranom Stankovićem na čelu. O žrtvama rata formirani su dosijei.

„Centar je pokušao da prikupi podatke koji bi relevantno govorili o zločinima nad srpskim stanovništvom uz dokumentaciju i izjave svedoka koje bi potvrđivale događaje. To je bila ozbiljna, validna građa koju je uvažio i Tribunal u Hagu“, navodi ona.

Bojićeva, kao istoričar, zaključuje da su stradanja Srba u proteklom ratu zataškavana, koliko god bila monstruozna, a ono što je činjeno srpskom narodu predstavljano je kao zločin i stradanje muslimana i Hrvata.

Uz ocjenu da se ništa nije pomjerilo sa mrtve tačke kada je riječ o procesuiranju zločinaca, sada bi je, kaže, više iznenadilo da se neko na ozbiljan način pozabavi srpskim žrtvama i kazni počinioci, a žrtve obešteti.

Izvor: