ĆIRILICA I PRAVOSLAVNO SLOVENSTVO

Uvek je teže zastupati i svedočiti istinu nego je znati.

 M. Lompar

Mi smo u ropstvu, iskupi nas Gospode.

Sv. Teofan Zatvornik

 Rat za naš um

1. Skoro neprimjetno, kod Srba pa i Rusa prošla je obljetnica u kojoj je sav pravoslavni svijet i ćirilična civilizacija trebalo da na sva zvona obilježi sto godina od oktobarske revolucije, tog najkriminalnijeg čina u istoriji svijeta, a ne samo pravoslavnog slovenstva i Svete Rusije; da se nikada više ne ponovi scena kada su ustanici predvođeni  judeomasonskom antimonarhističkom klikom krenuli u napad i zauzeli Zimski dvorac (Ermitaž).

U strašnom teroru judeoboljševičkih zvijeri prema “klasnom neprijatelju”, a uistinu ruskom pravoslavlju, postradalo je potom šezdeset i dva miliona ljudskih života, a u samoj Ruskoj pravoslavnoj crkvi ubijeno 40.000 episkopa, sveštenika, monaha i monahinja, dok su nebrojene crkve i manastiri odreda bili porušeni i opoganjeni. U tom iznuđenom i pomno pripremljenom Velikom ratu dvije najmoćnije njemačke carevine protiv male pravoslavne Kraljevine Srbije, u rat je uvučena i na koncu postradala carska Rusija na čelu sa carem Nikolajem II Romanovim, koji je kao hrišćanski zaštitnik odlučno stao na stranu “male braće” Srba, da bi u tom zavjereničkom ratu Rusija izgubili i cara i carstvo pretvorivši se u “zemlju nitkova”[1].

         Nipošto se ne smije zanijekati da je Srbija pretrpjela najveće gubitke od svih zemalja koje su učestvovale u Velikom ratu izgubivši trećinu stanovništva, kao što se ne smije nikad zaboraviti golgotska žrtva ruskog naroda na koju nas je opominjao vječno budni Sveti vladika Nikolaj riječima:

           “Veliki je naš dug pred Rusijom. Može čovjek da duguje čovjeku, može i narod narodu. No dug kojim je Rusija obavezala srpski narod 1914. godine je toliko veliki da njega ne mogu da vrate ni vekovi ni pokolenja. To je dug ljubavi koja vezanih očiju ide u smrt, spasavajući bližnjeg svog. Sam Hristos je rekao da nema veće ljubavi od one kada neko položi dušu svoju za prijatelje svoje. Ruski car i ruski narod, stupajući nepripremljeni u rat za odbranu Srbije, nisu mogli da ne znaju da idu u smrt. Ali ljubav Rusa prema braći svojoj nije posustala pred opasnošću i nije se uplašila od smrti.”

            U svakome pogledu Srbi kao narod moraju biti dostojni tolike golgotske žrtve Svete Rusije i Svetog cara mučenika[2], najvećeg našeg zaštitnika u ovome svijetu i velikog molitvenika pred prestolom Gospodnjim u onome svijetu, tako što će nepokolebljivo da svjedoče vjeru Hristovu, kakvu nam je Sin Božiji u nasljeđe ostavio da ostane ista do Njegovog drugog dolaska. Kao da ne vidimo da je čitav prošli vijek ćirilična civilizacija izložena permanentnoj agresiji slavenofobnog Zapada koji vodi duhovni rat protiv pravoslavlja kroz nasilnu ateizaciju u cilju promijene vjeronazora i svjetonazora kod Rusa  i Srba.

Jedan od oprobanih metoda u duhovnom ratu za naš um koji pripada arsenalu skrivenog znanja u cilju njegovog preoblikovanja bila je krađa našeg duhovnog nasljeđa, uz potiskivanje iz upotrebe starostavne ćirilice, koja je na mala vrata zamjenjivana papskom, a danas već natovskom latinicom pod floskulom da se radi o “podjednako srpskom pismu”.

           Po diktatu zapadnih mudraca velom zaborava prekrivano je i demontirono srpsko duhovno pamćenje, uz sistematsku latinizaciju, a danas i globalizaciju srpske ćiriličke kulture kojoj je u ratu za naš um nametan kompleks niže vrijednosti putempseudonaučnih protokola kojih je puna srpska nacionalna nauka o jeziku i književnosti, pretvorena u lihvarsku tezgu na kojoj je u bescijenje trgovalo najskupocjenijim srpskim svetinjama, jezikom, pismom, pravoslavnom kulturom i tradicijom.

Upitamo li se ko to u današnje vrijeme kolonijalnosti bezkolonizatora, provodi preoblikovanje uma namećući nam rebrendovanu latinicu, kako bi nas na mala vrata preveli u Hrvate, a srpske zemlje pretvorili u predziđe judeokršćanstva, odgovor je više nego jasan: zavrbovani okupacionisti koji su za ulazak Srbije i srpskih zemalja u NATO. Ko je za NATO, taj je protiv Rusije za koju je njen predsjednik otvoreno izjavio:

          “Mi za njih nikada nećemo biti dobri jer smo pravoslavci. Nećemo im biti dobri čak  ni ako im damo cijelu našu zemlju, a sebe pretvorimo u njihove robove. Nas bi odavno uništili, zasuli bi nas raketama i bombama, kad bi tamo, na Zapadu, vjerovali da zato kao odgovor ne bi dobili po zubima.”

 Tajno upravljanje Srbima

          1. Rijetko da u svijetu ima naroda koji je toliko duhovno razbaštinjen kao što je narod srpski, a sve putem lažnih naučnih protokola. Podjednako tako, malo je u svijetu pojedinca koji su u naučnom pogledu bili toliko pokradeni kao što je jedan Srbin, po imenu Nikola Tesla, kome je gorda zapadna nauka preotela najmanje deset Nobelovih nagrada. I taj narod i taj pojedinac pokradeni su pod istom klevetničkom optužbom za pseudonauku.[3]

             Tragična sudbina genija srpskog roda i najvećeg dobrotvora vaseljene istovjetna je  sa sudbinom Srba. Naime, onoga časa kada je na krilima oživjelog slavjanofilstva u devetnaestom vijeku utemeljena srpsko-slovenska autohtonička škola, koja se oslanjala na ruske izvore, bečko-berlinsko-vatikanski kulturideolozi su pod plaštom carevine organizovali nordijsku kvaziistorijsku školu falsifikata koja je trebalo da njena učenja učini netačnim, nepouzdanim i bespredmetnim, da se njen rad poništi, unizi i potpuno diskvalifikuje.

Austrijska kritička istoriografija preuzela je bila ulogu koju drži do danas, da bude “dežurni cenzor srpske istorije”, da oporekne učenje autohtoničara kao nenaučno i dovede do duhovnog pada svekolikog srpstva i slovenstva koji je bio pomno pripreman. U mraku odstupništva od istine, autohtoničari su hrabro pristupili razobličavanju davnašnjih konstrukcija kada je u pitanju etnogeneza i kultura drevnih stanovnika Helmskog poluostrva, njegovog jezika i pisma, učinivši smioni prodor u tamu praistorije kada je u pitanju čudesna balkanska civilizacija daleke prošlosti, i to u okolonostima nametane autokolonizacije.

Nju je do danas provodila naša često autošovinistička naučna elita u cilju obezduhovljenja i uništenja unutrašnjeg sklada vlastitog naroda izgrađivanog kroz vijekove.

Umjesto da odlučno pristupi djelu duhovnog spasenja od zaborava izvorne slovenske civilizacije koju su nordijci osudili na ćutanje, ugradivši nam lažnu sliku o njenoj ništavnosti, uvjereni da su bolji, napredniji, civilizovaniji i naučeniji od nas, srpski filolozi i istoričari prihvatili su skasku o Srbima kao varvarskom plemenu koje je u sedmom vijeku došlo na Balkan i osvojilo ga `bez opaljenog šamara`; spremni da zataškaju antičku istoriju Srba na Helmskom poluostrvu i oporeknu starostavnost srpskog pisma, čija su 22 ćirilična znaka identična onima iz vinčanskog slovnog pisma, nastalog u VI milenijumu.

Ako ništa drugo, upravo to pismo nepobitno posvjedočuje autentičnu pismenost podunavske kulture kao`epicentralnog područja rane evropske civilizacije` (Radivoje Pešić). 

           Kada se u našem vremenu još jednom krenulo u obnovu učenja srpske autohtoničke škole među Srbima, od strane akademika Milana Budimira koji je uz Radivoja Pešića  posjedovao vrlinsku osobinu, odvažnost izricanja i snagu argumenata koji su mijenjali  ranije nametnutu sliku o prastanovnicima Balkana sa njihovom arhajskom kulturom koja je imala svoj karakter i dušu, bili su dočekani na nož od strane domaćih autokolonijalista.

Njihovo tumačenje mjesta podunavske kulture u nastanku evropske civilizacije, podržao je  veliki ruski etimologičar Oleg Nikolajević Trubačov koji je podunavskoj kulturi namijenio centralno mjesto. Sva ova nastojanja ponovo su dočekana na nož od strane obnovitelja vukovske srbistike koji su još jednom bečku laž pretpostavili srpskim autohtonistima, prenebregavajući činjenicu da u nauci nešto može da se uzme kao istina dok se ona ne oporekne.

Kada se drugačije dokaže, prethodne istine o etnogenezi Srba, njegovom jeziku i pismu se proglašavaju za laži; kod sviju osim kod Srba koji su do danas    zarobljeni od strane naučnika iz reda bečko-berlinskih iluminata.

          2. Iluminatima, najmoćnijem tajnom naučnom staležu ondašnje Evrope, pripadao je veliki njemački pjesnik i spinozista Johan Volfrang Gete[4], ideolog iluminizma, koga je dva puta u Vajmaru, okupljalištu tadašnje duhovne elite njemačkog naroda, Vuk posjetio, 1823. i 1824. godine. Masonsko-iluminatskom zatvorenom i zavjereničkom društvu pripadao je i filozof, pisac i teolog Johan Gotfrid fon Herder[5], takođe nastanjen u ovom gradu kao i Šiler, te braća Grim, s kojim je Vuk pod mentorstvom Kopitarevim, tijesno sarađivao.

Naročito je prijateljevao sa filologom Jakobom Grimom[6] koga je upravo Kopitar uveo u srpsku narodnu poeziju, nakon čega je ovaj naučio srpski jezik, kao što je, opet, zainteresovao i naučnika Vilhelma fon Humbolta za slovenske teme. U krug Vukovih “dobrih prijatelja” ušao je i istoričar Leopold fon Ranke kao i istoričar Avgust fon Šlecer koji su stajali iza Kopitara i zahvaljujući čijoj pomoći je Vuk 1824. godine bio izabran za dopisnog člana Naučnog udruženja u Getingenu.

         Sve te kontakte, a potom i priznanja Vuku valja pripisati njegovom mentoru Vartolomeju Kopitaru koji je u ovome izbjeglici nakon prvog srpskog ustanka pronašao dugo traženog, revnosnog i bespogovornog izvršioca njihovih prevratničkih planova pred kojim su Srbi potpuno poklekli[7].

Oni su se odnosili na kolonizaciju svijesti u ime nauke, tako što će se za početak uzurpirati suverenitet nad srpskim jezikom, “datim na korištenje” i katolicima, da bi na njegovim osnovama bio standardizovan zajednički jezik Srba sva tri vjerozakona, ali potom i Nesrba, čakavaca i kajkavaca.

Po diktatu katoličke crkve, oni su se bespogovorno odrekli vlastitog jezika i prešli na tuđu, srpsku štokavicu koja se imala  koristiti u južnoslovenskim provincijama austrougarskog, ali i turskog carstva. 

             Jesmo li sazreli da konačno prozremo u tu nemoralnu matricu skrivenog znanja bez imalo naučne duhovnosti koju je poludjeli razum eksponenata tajnog masonskog društva bavarskih iluminata, osmislio u cilju skrivenog upravljanja Srbima i njihovom duhovnom  uništenju kroz postupno pretapanje u Hrvate putem zajedničkog jezika; društva koje je svojevremeno osnovao prekršteni Jevrejin, jezuita i mag kabale Adam Vajshaupt?

Njegovi sljedbenici upotrijebili su tako jednog autodidakta, podobnog da ispuni njihove, samo na prvi pogled, „reformatorske” planove iza kojih se skrivao dotad po razmjerama neviđen  eksperiment transformacije svijesti kod čitavog jednog naroda, naroda srpskog, ali ništa manje ni Starohrvata – čakavaca i Novohrvata, kajkavaca koji su prema projekcijama ovih  luciferijanaca natjerani da napuste vlastiti jezik i pređu na tuđu štokavicu.

Dugoročno trasirani cilj tih „prosvijetljenih“ sljedbenika Oca laži bio je da zamute nacionalnu svijest kod Srba kao starostavnog pravoslavnog naroda koji od iskona živi na svojoj zemlji otaca na brdovitom Helmu, kako bi se, posredno, putem zajedničkog jezika sa katolicima.  sjedinili sa Rimom.

Dotadašnji srpski nacionalni stožer počivao je na pravoslavlju, a od tada će se, prema novim sionskim protokolima nacionalni identitet srpskog naroda mjeriti prema jeziku, koji je u svojoj srži krio tajnu nastanka svih drugih evropskih jezika i nacija.

             Kroz nasilno jezičko miješanje pravoslavnih i katolika, pravoslavce je prema projektantima bečke reforme srpskog jezika trebalo postepeno asimilovati i tako uništiti suštinu njihovog nacionalnog identiteta koja je bila i ostala u svetosavlju. Ono se do tada čvrsto čuvalo preko srpskoslovenskog, jezika Svetog Save, te je upravo zato taj jezik morao da bude istjeran iz upotrebe jer je čuvao neraskinut kontinuitet srpske duhovnosti kroz nekoliko vijekova sa duhovnim učiteljem pravoslavlja srpskog stila i iskustva.

Prikriveni cilj reforme bio je postupno uništenje pravoslavlja kao šizmatičke religije na Balkanu i stvaranje jedinstvene južnoslovenske zajednice nakon turskog povlačenja koja bi širom otvorila prostor za katoličenje kroz uspostavljanje mentalne kontrole nad pravoslavnima kroz pseudonačne protokole.

          Ovaj užasni, bezbožnički plan imao je sve odlike talmudske, judeomasonske osvete nad Srbima kao narodu najstarijem, čiju su civilizacijsku tajnu nordijci otpečatili. Proveden je preko pounijaćenog Vuka i njegovog šegrta Daničića[8], koji su stavljenina čelo duhovnog rata protiv Srpstva, da budu oruđe u rukama bogoodstupničkih iluminatskih plaćenika[9].

Upravo su oni zapečatili našu sudbinu Bečkim književnim dogovorom, obavezavši ih da svoj jezički i književni suverenitet moraju da dijele ne samo sa pokatoličenim i poturčenim srpskim konvertitima, već i sa Nesebima, Starohrvatima – čakavcima i Novohrvatima – kajkavcima.

Od tada već dva vijeka Srbi zabijaju glavu u pijesak lažne nauke o nacionalnom jeziku i književnosti ne želeći da pogledaju istini u oči i spoznaju zbog čega su dvojica srpskih austroslavista pristala da daju svoj latinični potpis na dogovor sa Hrvatima o jednom, u osnovi, obezimenjenom jeziku, budući da je pokrovitelj dogovora, austrougarska carevina, čije je interese štitio profesor bečkog univerziteta Slovenac Franc Miklošič, farisejski izostavila da imenuje jezik koji je reformisala! 

           Kopitar-Vukova reforma značila je početak kraja srpskog jezika i pisma. Kao takva,  imala je svoj javni i tajni cilj koji se korak po korak realizovao do danas povlačeći niti naše sudbine i srpskog opstanka na Helmskom poluostrvu u ambis i biološki nestanak.

Nekoliko puta sudbina Srba dovođena je u pitanje, samo u prošlom vijeku i uvijek je bila u najtiješnjoj vezi sa književnojezičkom reformom, tako što je u planu za uništenje tradicionalnog naroda kakav je srpski, besavjesni zapadnikolonizator kao oruđe nacionalnog uništenja stavio u dejstvo manipulativne tehnologije putem nauke.

Trebalo je vremena da se rasvijetli ta misteriozna kvazinaučna zakulisa instalisana od strane zapadnih križara koji su u skladu sa jozefinističkom državnom idejom razvijali kolektivnu svijest svih južnih Slovena na račun Srba i srpskog jezika i književnosti, naročito narodne.

         Naša saznanja o naličju Vukove reforme smjelo iznosimo u cilju rasvjetljavanja istine o ovim tragičnim događajima kojim nam je na krajnje podao način ukraden suverenitet nad srpskim jezikom, književnosti i pismom i dodijeljen u najvećem postotku umišljenim srpskojezičkim Hrvatima štokavcima.

Njihovu pravu etničku identifikaciju čine pokatoličeni Srbi, koji su se prkosno predstavljali kao Hrvati[10] praveći se da ne znaju kako je `najgori vid moralnog propadanja samoobmana`. Njoj su doprinijeli i oni koji pripadaju mikrojezičkoj zajednici čakavaca i kajkavaca tvoreći jedno hibridno geneološko stablo današnjih Hrvata koje je proizvod mudrovanja pravih zapadnih okulista.

           3. Otkriće tajnog Kopitarevog spisa od prije nekolo godina razobličava do temelja pravu prirodu tzv. Vukove reforme kojim su se nordijci teško ogriješili o istinu o Srbima koja se uspješno čuvala kroz milenijume, da bi potom kroz prevaspitavanje morala na brzinu da padne u zaborav.

Tu istinu saopštio nam je u svojoj posthumnoj knjizi “Hrišćanstvo bez Hrista” Predrag Dragić Kijuk, stavljajući na ispit našu savjest jer smo znali da od tada moramo beskompromisno ući u razobličavanje mita o Vuku kao pravom janjičaru srpske kulture, nakupcu[11] i pljačkašu našeg književnog blaga, zarad spasa srpskog jezika, ne obazirući se na nedostatak kolegijalne solidarnosti.

          Kakav je uistinu bio izvorni karakter Vukove književnojezičke reforme kojom je okupiran, oskrnavljen i obesvećen jezik Svetog Save te uništene njegove duhovne vrijednosti, počev od srpskog pisma, ćirilice, upečatljivo svjedoči Vukov jeresoučitelj, veliki arhitekta austrosrbistike, Vartolomej Kopitar, kroz svojevrsno “objašnjenje” napisano čak dvadest i tri godine prije famoznog Bečkog književnog dogovora, 1827. godine.

Iz njega je vidljivo da je Vuk bio samo oruđe Beča u programu rasparčavanja i katolizovanja srpstva. Kopitar, vatreni rimokatolik i otvoreni neprijatelj pravoslavlja, Vukov mentor i njegov vjenčani kum u braku sa kćerkom svoje stanodavke, Anom, kojom prilikom se vjenčao u rimokatoličkoj crkvi, u dopisu ističe:

            „Srpska pravoslavna crkva čuvanjem starog jezika Svetog Save želi sačuvati i jezičku razliku između rimokatoličkih i pravoslavnih Južnih Slovena, te bi stoga, više nego ikad, Beč morao podržati reformu Vuka Karadžića, jer se njome ta razlika poništava, a glavna prepreka za prevođenje Srba u rimokatoličanstvo biće zauvek uklonjena. Ovim će nam Beograd, vremenom, sam od sebe pasti u ruke.“[12] 

             Da li je vjerni Kopitarev šegrt, hromi Vuk sa turskim fesom na glavi, uz to unijata koji je obredno priznao papsko preimućstvo i mason, koji je poklonio srpski jezik Hrvatima bez ikakve naknade sa suprotne strane, ovo ikad saznao[13]? Ako, može biti, on i nije[14], a ono jesmo mi, svjesni nesrazmjera između njegovog lingvističkog znanja i težine reformatorskog zadatka na koji je uzdignut, da bude lažno vidjelo pred neukim srpskim narodom.

Može li se i nadalje govoriti o zabludi ovog, kako ga nazivaše, “genijalnog samouka”, kada je u pitanju unijatski akt zvani Bečki književni dogovor, organizovan kao poluprivatno dogovaranja po stanovima i bečkim kafanama, kojim je otvorena invazija Zapada na sve što je srpsko?

Iza tzv. “dogovora”, naime, stajali su najradikalniji talmudističko-masonski mudraci, koji su osmislili postupak kako da od Srba otmu saznanje o njima samima i njihovim iskonskim korijenima sačuvanim u pravoslavlju.

Radilo se o koljenčenju i prevaspitavanju Srba, “po bečki”, što je bilo sudbonosno po gubljenje suvereniteta nad srpskim jezikom i pismom i srpskom narodnom poezijom, jer je njime bila legalizovana otimačina svega srpskog od strane vještačke hrvatske nacije.

            Da li i dalje nakon ovog nepobitnog dokaza treba da gledamo kroz prste kada je u pitanju pravi ideološki cilj tzv. “dogovora”, koji je jednom neviđenom razbojništvu i otimačini dao prizvuk legaliteta, a u kome je veleizdajničku ulogu u preodgajanju Srba i njihovomzakulisnom prevođenju u katolike putem zajedničkog jezika imao ovaj grkokatolik čije je prislužništvo podignuto kod Srba do nivoa nacionalnog mita?

Ko bi se nakon ovih saznanja o bečkim lažima, koja su Srbima dostupna od 2012. godine, i dalje usudio da tituliše prvog ćuprilića srpske filologije za „gorostasa“? Zar zato što je pohulivši na vjeru pravoslavnu sve najvrednije predao zapadnoj „braći“, a da zauzvrat nije izdejstvovao ni minimum poštovanja srpskog imena već je srpski jezik i srpska narodna poezija odmah prekrštena u hrvatsku, tako je Matica hrvatska ubrzano otpočela da štampa zbirke srpskih narodnih pjesama pod imenom „hrvatskih narodnih pjesama“?

Imaju li `u naše vrijeme u kome se titoizam produžava kolonijalnim sredstvima` (M. Lompar), da navedu ijedan kontraargument agitatori obnovljene evrosrbistike kada zapjenjeno promovišu staro bečko lažiučenje podmazano izvana, iz SAD i Velike Britanije[15], o čemu svjedoče najviše nagrade dodijeljene gorljivom anglofilu Milošu Kovačeviću?

           Upravo je on u godini poslije NATO bombardovanja Srbije, kada su ga u Londonu tapšali po ramenu, držao predavanje upriličeno na Kembridžu[16], nakon što je uvršten u intelektualca godine i intelektulaca XXI vijeka, da bi u glorifikaciji Vukove veleizdajničke uloge kroz sektaški novopaganski spin zvani “Srbi sva tri vjerozakona” i one o blagodeti dvoazbučnosti proteklo i prošlogodišnje njegovo predavanje upriličeno na bečkoj slavistici.

U isto vrijeme, Radmilo Marojević, lažni srbistički guru kolonijalne nauke u programiranom haosu, predstavljajući se kao čuvar srpskog duhovnog blaga, besramno je ukoričavao svoju provukovsku knjigu „Srpski jezik danas“ koju mu je štampala Srpska radikalna stranka u fototip „Krmčije“ Svetog Save, premda je pod Srbima poimao ne svetosavce nego izmišljene vukovske Srbe sva tri vjerozakona.

Time su ovi doradnici atlantokrtije blasfemično upakovavši vukovsku angloameričku srbistiku u svetosavsko ruho, spriječili da se konačno deideologizuje Vukova izdajnička uloga u brisanju jezičkih razlika između rimokatoličkih i pravoslavnih “Južnih Slovena” radi našeg lakšeg katoličenja i prekrštavanja srpskog jezika u brojne vještačke jezike, hrvatski, bošnjački, crnogorski jezik.

4.  Cjelokupna istorija Srba u XIX i XX vijeku se sa zastršujućom tačnošću podudara sa Kopitarevim iskazom. Konformistička i bogoodstupnička akademska zajednica sistemski je politizovala Vukovu ulogu u književnojezičkoj reformi odbijajući da obnaroduje istinu o njenoj pravoj prirodi, jer bi to značilo suprotstavljanje vladajućoj ideologiji jugoslovenstva koja se gradila na preotimanju svega što je srpsko.

Samo su se rijetki usuđivali da iskažu otpor mitomaniji o Vuku koja je građena na vladavini laži i sile. Ideologizacija Vuka dobila je obličje Gorgone tako da ona traje i danas. Putem nje uspostavljena je kontrola nad tumačenjima “njegove” reforme što je svojevrsni atak na svijest Srba spremnih da prije vjeruju Beču i njegovim obmanama nego vlastitoj pameti; iako je njome izbrisano ime naroda čiji se jezik reformiše, a koji se od onda do danas postepeno svodi na teritorij beogradskog pašaluka.

         Stoga je zadnje vrijeme da se prestane sa pranjem mozgova generacija srpskih filologa od strane domaćih neohabsburških spin-doktora lišenihmoralne hrabrosti za razliku od velikog Milana Budimira, klasičnog filologa i bečkog doktora nauka, akademika rođenog u Mrkonjić-Gradu.

U vremenu sveopšteg odstupništva od istine Budumir je nasuprot uparađene serbokroatističke bulumente smjelo tvrdio da je `prošlo vreme Vukovom polovnom i polovičnom panserbizmu i Starčevićevu totalnu pankroatizmu`.

Vukov polovni panserbizam ogledao se upravo u habsburškom konceptu Srba sva ti vjerozakona, pri čemu  oba totalitarna pokreta izašla iz okrilja srbomrskog habzburgizma imaju samo na prvi pogled imaju antagonistične programe.

Budimir kao da nije vidio da i Vukov pansrbizam vodi istom cilju poput Starčevićevog panroatizma – pretvaranju svega srpskog u hrvatsko!

            Putem vukovskog pansrbizma čije je mračno naličje bilo pankroatizam trebalo je da se provede planirana unitarizacija prvo jezička, a potom i vjerska, koja bi na koncu vodila ka totalnom hrvatizovanju svega srpskog.

Upravo na ovoj raskolničkoj tezi počivao je projekat tzv. obnovljene srbistike koju su već 20 godina usrdno promovisali drečavi komunoturbosrbisti, Radmilo Marojević, Miloš Kovačević i Petar Milosavljević.

Ovi jeresijerarsi obnovljenstva bečkopoštovateljnog Vuka, nastupajući sa stanovišta ekumenističke teologije, samo su nastavili djelo prosvijetljenih talmudista koji su ga za života[17] uzdigli do člana nekoliko akademija, s ciljem da preko njega trajno zaraze srpstvo svojim antipravoslavnim učenjem.

U svome odstupništvu od istine toliko su se pogordili da su uzeli na sebe prerogative sinedriona i fileopapistu Vuka, “krštenog” unijatu,[18]  sablažnjivo uzvisili do najvišeg stepena jeretičkog bogoštovanja, proglasivši tog otpadnika od svetog pravoslavlja jednim od `Svete trojice srpskog jezika i srpske književnosti` (R. Marojević).

Na tragu ekumenističko-reformatorskog talasa koji je zahvatio sve pore srpskog društva, pa i pravoslavnu crkvu, krenuli su u postratnom vremenu nacionalne osviještenosti u progon bogospasavajućeg pisma, ćirilice, širenjem aveti zvane „blagodet“, a uistinu “zvijer dvoazbučnosti”.

         Srpsko stanovište

1. Moj odgovor na katastrofalno stanje u srpskom jeziku i pismu izloženom permanentnoj hrvatizaciji i latinizaciji bio je apel za potpisivanje Beogradskog književnog dogovora, upućen 2015. godine Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, Matici srpskoj, Udruženju književnika Srbije, Udruženju književnika Crne Gore, Udruženju književnika RS.

U apelu sam pozivala na hitnu potrebu da Srbi vrate preoteti suverenitet nad srpskom duhovnošću, prije svega, nad jezikom, pismom i književnošću, tako što će u paramparčad da pocijepaju Bečki književni dogovor kao nelegitiman budući da je njime pod sumnjivim okolnostima Srbima daleko od otadžbine, pokraden suverenitet nad jezikom i pismom i dat ne samo srpskojezičkim Hrvatima, pokatoličenim Srbima, već i Nesrbima, koji su u tome dogovoru bili takođe instrument crno-žute imperije u njenom osvajačkom prodoru na Istok.

         Pogođena stepenom servilnosti većine srpskih filologa od kojih su neki zagazili u najmutnije vode nacionalne izdaje, predložila sam organizovanje Beogradskog književnog dogovora koji bi skupio rasuto i uspravio posrnulo, jer potomstvo nema ništa od kajanja predaka. Obratila sam se srpskoj javnosti pozivom koji je za moto imao narodnu mudrost: Izgubljeno je samo ono čega smo se odrekli!

            Srbi, naime, kao narod više ne mogu da bježe od samoodgovornosti kao ni od samospoznaje da nas je Zapad davno žrtvovao i zabranio da artikulišemo otpor i konačno spoznamo ko nas je to uveo u istinsku dramu gubljenja suvereniteta nad svojom kulturom, što je sve korak po korak zaposijedano od strane hrvatskih filoloških grabljivaca poprimivši razmjere kulturocida.

Novosadski dogovor (1954) značio je nastavak tog antisrpskog delovanja iza koga su stajale kroatokomunističke snage predvođene najvećim pohrvaćenim janjičarem nepoznatog porijekla, zvanim Tito. Namjera Hrvata bila je da `Srbi prihvate hrvatsku komponentu u imenu jezika, čime bi hrvatski legitimitet na književni jezik na štokavskoj osnovi bio potpuno ostvaren`.

            Dižući glas protiv tragičnog stanja u ukupnoj srpskoj kulturi, a naročito u pogledu  sudbine srpskog jezika i književnosti te srpskog pisma, ćirilice, što je sve u novoj preraspodjeli duhovnih dobara zasvojatano od strane hrvatskih monopolizatora, mi ustajemo protiv politike „samootuđenja“ i „samopljuvanja“[19] koju nam je nametnula novolingvistička klika.

U startu, omeđila je svoj „filološki rat“ protiv tzv. katoličkog filološkog programa, ali ne iz Zagreba kao mjesta urote nego ga je preusmerila ka Beogradu i Srpskoj akademije nauka i umjetnosti.

Sada znamo da je to bio strateški zaokret u oblikovanju svojevrsnog protestnog pokreta otporaša u postratnom vremenu, te pomno instalisane šeste kolone novosrbističkih doradnika u našim vlastitim redovima, bez čije pomoći se ne bi mogao realizovati plan promjene svjetonazora kod Srba u pravcu natkonfesionalnog srpstva sva tri vjerozakona, spinovanog po zahtjevima ideologije globalizma[20].

       Ova nihilistička ideologija uzela je bila za cilj da legalizuje sva prethodna imperijalna osvajanja Zapada na štetu srpskog naroda prisiljenog da prihvati nordijsko tumačenje naše istorije na šta se obavezao Berlinskim kongresom 1878. godine, posebno njegovim Tajnim aneksom, kojim nam je zabranjen svaki pokušaj revizije te i takve istorijske „istine“ u današnjici ukoliko nameravamo u EU.

Isti zahtjev isporučen je i po pitanju Bečkog književnog dogovora, insistiranjem na vukovskom natkonfesionalnom umjesto svetosavskom srpstvu.

           2.  Poznati su primjeri u svijetu da jedan narod primi jezik i vjeru osvajača. Kada su Srbi u pitanju, na djelu je jedinstven eksperiment primijenjen u rastakanju naše etničke samosvijesti: da jedan vještački narod, narod hrvatski, sastavljen od tri naroda, preuzme jezik drugog slovenskog naroda, kako bi ga na taj način asimilovao, jezički, kulturno i vjerski, samo zato što se radilo o narodu pravoslavnom.

Pritom ti isti Hrvati, zaslijepljeni kleptomanijom, svoju vještačku naciju izgrađuju na srbomržnji!

         Srpsko stanovište, političko i kulturno, koje bi značilo odbranu naših prava na kulturnu, etničku i državnu samobitnost nalaže da kao narod moramo da povratimo izgubljeni suverenitet nad srpskim jezikom, pismom i književnošću, rukovođeni načelom da jedan narod može samo jedan jezik da ima i jednu književnost, a ne da se izmišljaju narodi  i veštački kroje nacionalni identiteti.

U to ime Srbi se u ustanovljanju sistema srpske književnosti moraju da pozovu na pravila na kojim počiva svačija književnost u svijetu, a to je jezik te da taj princip dosljedno primijene i na našoj književnosti koju  odlikuje visoki stepen jezičke jedinstvenosti koji se ne može dovoditi u pitanje.

Svaki pisac ulazi u korpus jedne književnosti ne po mestu rođenja nego po jeziku kojim piše, to se stoga pisac svrstava u književnost isključivo po jeziku kao srpskojezički pisac, ma koliko ta književnost bila konfesionalno razuđena.

           Srpsko stanovište osvijetlilo bi svojatanje srpske kulturne baštine od strane Hrvata, Bošnjaka i Crnogoraca, otpočeto prvo na prostoru bivše Austrougarske Bečkim književnim dogovorom kao početnim stadijumom u gusarenju po srpskoj baštini. Do danas, ono se nezaustavivo proširilo na cjelokupnu srpsku duhovnost, pri čemu su hrvatski nesuzbijani apetiti na sve srpsko u međuvremenu narasli do etnocida.

Organizovanjem Beogradskog književnog dogovora za koji se zalažem, stavila bi se tačka na nastojanja Hrvata da realizuju svoj cilj potpunog rastakanja pravoslavnog identiteta[21] i uništenja svetosavske etničke samosvijesti na Balkanu, na čemu se insistiralo još od vremena bečkog dvora. Ovim činom stalo bi se ukraj starim planovima Zapada o preotimanju srpskog kulturnog i nacionalnog identiteta od strane u najvećem postotku lažnih Hrvata, tih pokatoličenih Srba i lažnih Bošnjaka, islamizovanih Srba, kao i pseudokonvertita Crnogoraca.

Svi ovi planovi u sadašnjosti se provode pod nadzorom lažnih Jevreja, Hazara, o kojim je pisao i masonski konvertit Andrić koji je prešao u Srbe s ciljem hrvatizovanja srpske književnosti, tako što je pored ostalog i mrtvom ocu godine 1951. srbizovao ime u ličnoj karti prekrojivši Antona u srpskog Antonija. 

           3. Jedno znamo: „naše nebo počinje ovdje“, u organizovanju Beogradskog književnog dogovora koji bi bio pandan Bečkom književnom dogovoru. Njime bi se zaustavio duhovni rat protiv Srba putem nauke u kome je srpski jezik bio pijum u daleko većoj šahovskoj igri globalnih središta moći.

Srpsko stanovište nas poučava i usmjerava da je izgubljeno samo ono čega smo se odrekli, a ne ono što su svojevremeno, zaverenički i daleko od otadžbine, isprojektovali i preoteli tradicionalni srpski neprijatelji, Austrougari i njihovi kolonijalni podanici, hrvatski i srpski austroslavisti, sa apsolutnom prevlašću prvih, čija su nedjela prema srpskom narodu bila upravo genocidna.

Tom Bečkom dogovoru nakon cio vijek od njegovog potpisivanja načinjen je bio kainovski brat blizanac u još gorem Novosadskom književnom dogovoru koji su organizovali nasljednici habsburgizma – “crveni” habsburgovci, titoisti i kroatofilski jugokomunisti, obnovivši zavjet da će do kraja da završe posao koji su u konspiraciji pokrenuli srbomrzački njemački kolonijalni geostratezi u cilju njihovog prodora na Istok.

           Današnji srpski naraštaj ima zadatak koji mu je vrijeme postavilo da konačno spozna probleme `srpsko-hrvatske relacije` i uspostavi sistem srpske književnosti koja je duhovni resurs srpskog naroda koji se ne može podvesti ni pod čije lažno etničko ime.

Ako je svojevremeno Vuk možda povjerovao kamufliranim lažima bečke administracije da takozvanom književnojezičkom reformom čini dobro srpskom narodu, to mi koji smo iskusili blagodeti NATO agresije judeoatlantista i nuklearni napad zvani „Milosrdni anđeo“, moramo konačno da se oslobodimo laži i gradimo svoj spoznajni sistem na činjenici da je to bila neoprostiva greška s kojom se Srbi nikad ne smiju pomiriti već je  treba protjerati iz srpske kulture kao tragičnu odluku zavrbovanog Kopitarevog lakeja.

Tek onda može da otpočne proces popunjavanja praznine istinom: da je Vukova jedina „zasluga“ što je prema Kopitarevom priznanju `poništio jezičku razliku između rimokatoličkih i pravoslavnih Južnih Slovena čime je glavna prepreka za prevođenje Srba u rimokatoličanstvo bila zauvijek uklonjena`.

Šta je zauzvrat dobio?

Srpski narod ništa, nego je ušao u pogibeljni proces gubljenja nacionalnog suvereniteta brisanjem srpsko-hrvatske etnografske granice preko zajedničkog jezika.

               Sva srpska duhovnost u prošlosti svedena je zahvaljujući lažnim učiteljima   srbistike na kratki “predvukovski” period, pri čemu je zabranjeno i ocrnjeno učenje srpskih i slovenskih autohtoničara predvođenih Milošem Milojevićem, potom akademikom Milanom Budimirom, podržanim u današnjici od strane Olge Luković Pjanović i akademika Radivoja Pešića.

Istinskom duhovnom preporodu srpske filologije  nesamjerljivo je doprinio akademik Predrag Piper radovima na polju teorijske lingvistike, semantike, rusistike i lingvističke slavistike. Profesor Piper je na svakom mjestu isticao potrebu “očuvanja i razvijanja zdravog srpskog identiteta u kome posebno mesto ima odnos prema srpskom jeziku”. “Ko se boji ili stidi da otkrije svoj identitet taj je samo na korak da ga zauvek izgubi”, opominje nas ovaj rodonačelnik srpskog filološkog programa savjetujući da “ćirilicom valja pisati uvek kad se piše na srpskom jeziku”, zato što je “ćirilica izraz nacionalnog i ličnog samopoštovanja”.

Otvarajući naučni skup pri  SANU posvećen stopedestogodišnjice od Vukove smrti 2014. godine, akademik Piper je pod krovom najuticajnije srpske akademije nauka izrekao opominjuće riječi:

               “Cilj jezičke politike austrougarskog dvora u odnosu na Srbe – i u XVIII vijeku, a i kasnije – bio je, pre svega da Srbe koliko je moguće više, udalji od Pravoslavne crkve, od jednorodne Rusije, od kulturne tradicije i na njoj zasnovanog identiteta, time što će se oni primorati ili privoleti, da pišu samo na prostonarodnom jeziku (a ne narodnom, u širem, dositejevskom smislu, ni slavenosrpskom) i latinicom (što je učinjeno ukazom iz 1779, i na druge načine; uostalom, već je Bečki dogovor 1850. bio napisan i potpisan latinicom, a srpski jezik se u njemu i ne pominje). Koliko je do danas taj cilj ostvaren i kakve su njene posljedice, svako može lako da prosudi. Njeno ostvarivanje imalo je širu političku podršku i u vreme ideologije austroslavizma, zatim – jugoslovenstva, pa “bratstva-jedinstva”, a i kasnije.” (Vuk Stefanović Karadžić, 2015, XIII)

        Istinotražiteljima srbistike pripada i akademik Aleksandar Loma, klasični filolog, indoevropeista i onomastičar, sa kapitalnim djelom pod naslovom “Prakosovo. Slovenski i indoevropski koreni srpske epike” (2002). Na polju slavistike prednjače znameniti slavisti i rusisti svjetskog glasa, Ribakov, Grinjevič, Asov; kojima se u borbi za istinu o starostavnoj slovenskoj civilizaciji pridružio Oleg N. Trubačev, vodeći slovenski etimologičar i onomastičar koji je rehabilitovao podunavsku teoriju porijekla Slovena u knjizi ”Etnogeneza i kultura starih Slovena” – lingvističko istraživanje, koju je kasnije razvojem genetike potvrdio vodeći ruski genetičar sa Harvarda Anatolij Kljosov.

Trubačov je, oslanjajući se na Šafarika u svojoj etnogenezi dokazao da Sloveni, pa time i Srbi kao najstarije slovensko plememe, potiču iz podunavske prapostojbine iz koje ishodi sva indoevropska kultura i civilizacija[22] te da Srbi u Panoniju i srednje Podunavlje nisu došli već da su tu oduvijek bili.

           Upravo su oklevetani autohtoničari, izloženi “zavjeri poricanja” (R. Pešić) dokazali da je predćirilovsko pismo srbica bilo alfabetsko te da je kod svih slovenskih naroda pismenost postojala čak dvije hiljade godina prije doba kneza Rastislava i Solunske braće.

Ovi neumorni pregaoci na slavenskoj duhovnoj njivi vraćaji nas našoj zajedničkoj  antičkoj istoriji, jeziku i pismu, nakon dvovjekovnog lutanja po bespućima zapadne nauke “koja juriša na nebo” (Sv. Justin Novojavljeni); približuju nas srpskom i slovenskom filološkom stanovištu koje je po diktatu palo u nasilni zaborav intevencionizmom vatikansko-iluminatsko-germanske škole mišljenja.

            4. Beč i Berlin sistematski su poništavali svaki doprinos slovenske pravoslavne kulture ukupnoj evropskoj i svjetskoj civilizaciji, a naročito civilizaciji slova, zatirući istinu da je u ćirilici, tom najsavršenijem alfabetskom pismu, sačuvan korijen evropske i svjetske pismenosti.

U tom pogledu Srbima i Rusima predstoji metanoja, promjena uma kroz pokajanje, kako bismo se kao bratski narodi sa istoga genetskog stabla, uz to sa najsjajnijom nacionalnom istorijom i kulturom uspravili i oslobodili etnoinžinjeringa domaćih marioneta bez čije pomoći nam strani neprijatelj ne bi mogao ništa.

Stoga je ova studija svojevrsni nekrolog tim kreaturama globalizma, kako se nikada ne bi zaboravila njihova zlodjela.[23] Po gnusnosti se posebno izdvaja to što su trovali duše slomljene srpske mladosti koja se kroz golgotsko stradanje[24] u posljednjem građanskom ratu, a uistinu ratu novog svjetskog poretka protiv Srba u Republici Srpskoj, vraćala svetosavlju, a oni je, dijeleći školu od crkve i rugajući se zdravom razumu, potčinjavali i prevaspitavali.

Podmetali su joj u oblandi svetosavlja Vuka za jednog od “svete trojice srpskog jezika i srpske književnosti” (R. Marojević), ustoličujući bulu o njegovoj nepogrešivosti; usput brižno njegujući prljavu neohabsburšku laž o veljesrpstvu bez obzira na vjerozakon, sve kako bi na taj način srpsku mladost na univerzitetima, pretvorenim u inkubatore za preodgajanje svetosavaca u evroatlantiste, oslobađali vjerskih “predrasuda”.

             Umjesto zavođenja teističke kulture koja u sebi čuva “sveti miris pamtiveka” (Laza Kostić), srbističke su larmadžije sa svojim konceptom neokolonizatorske srbistike koji promoviše jeres obnovljenstva gubavog i poganog ekumenizma, gušile vjerski preporod i urušavale predačko svetosavlje maskirajući se u njega.

Po izmišljotinama palog razuma nastavili su da provode u djelo Kopitarevu vjersko-jezičku “revoluciju” kod Srba, ustremljujući se na Beograd, kako bi, prema davnašnjim projekcijama, `sam od sebe` pao u ruke evrounijata. Sa svojim polovnim pansrbizmom sva tri vjerozakona, sprečavali su istinski duhovni preporod provodeći rabinizovanje srpske kulture obnavljanjem Vukovog kulta da mu se klanjamo kao jevrejski fariseji nekoć zlatnom teletu.

Sva bijeda eropske srbističke perestrojke koja zavodi globalno zlo bila je upravo u tome što je jedino od Srba tražila da nastave politiku ustupaka i reinstališu antipravoslavnu kulturu koja toliko podsjeća na onu jugoslovensku, na koju Srbi nikako da budu imuni mada im je uzela dušu i karakter.

Njen zaštitni znak je latinica koja je poput kancera obručila srpske zemlje potkopavši opstanak ćirilice, dekretom ukinute u sve više natovskoj Crnoj Gori. Identičan “azbukoprotres” (S. Mrkalj) odvijao se i u nekadašnjim bratskim ruskim republikama nakon raspada SSSR-a, u kojima je po direktivi Zapada provedena hitna latinizacija, prvo u Azerbejdžanu, Uzbekistanu, Kazahstanu, potom u Ukrajini, a isto se pokušalo i sa Kurdistanom, Kirgizijom i Moldavijom.

Ruski odgovor na agresiju zapadnih križara da promijene nacionalno pismo bio je državnički: svi narodi u Ruskoj Federaciji imaju da koriste isključivo ćirilicu za svoje jezike.

Rekonstrukcija tajne bezakonja zvana “Vukova reforma”

              1. Zadatak koji je ovo apokaliptično, predantihristovsko vrijeme postavilo osviještenim srbistima i slavistima te semiotičarima slovenske pravoslavne kulture koji su spremni da izlađu iz samocenzure, glasi: da udruženim snagama sklopimo mozaik od razasutih zabranjenih istina o tajni bezakonja zvanoj Vukovoj reformi, kako bismo rekonstruisali ovu izuzetno složenu intelektualnu prevaru, osmišljenu od strane pravih iluminatskih magova po kojoj je posljednja dva vijeka provođeno obezbožavanje i kolonizacija svijesti kod Srba s ciljem da se sakrije njihov pravi svetosavski identitet sadržan u vjeri Hristovoj koja će ostati neizmijenjena do kraja – do Hristovog drugog dolaska.

    Sistem je tražio poslušnike i našao ih u “prosvijećenim” jezičkim (nad)nacionalistima čija se nedjela najbolje mogu opisati Ciceronovim riječima da  `ništa nije odvratnije od postupaka onih koji se za dobre ljude izdaju onda kada vrše prevare`. Novosrbisti, ti prividni Srbi pod petokrakom, koji su od srbistike načinili priviđenje, samo su simulirali da imaju ono što nemaju, a to je svetosavlje; samo su  imitirali srpstvo, maskirajući se u svetosavce iako su od njih bili daleki kao nebo od zemlje.

Stavljajući se formalno pod omofor Svetog Save, a pod njim kao zmija noge skrivajući vukovsko srpstvo, novosrbistička avet još jednom je i nakon titokomunizma zarazila srpstvo lažno se preodjenuvši u srpsku trobojku, nudeći nam pod reformovanim srpstvom bogohulni i fantazmagorični simulakrum zvani „Srbi sva tri vjerozakona“. Zarad tih troimenih Srba trebalo je da svetosavci trajno napuste oca našega Svetoga Savu.

           Ta sablasna habsburška konstrukcija, čiji je zdušni promotor u današnjici bivši Srbin muslimanskog vjerozakona, jevrejstvujušći Emir Kusturica, već dva vijeka slovi za najuvjerljiviju laž koju su nam servirali bečki talmudisti pod prividom srpske nacionalne filologije.

U vrijeme postkomunističkog jugoslovenstva zarazili su stradalno srpstvo anticrkvenošću i antiduhovnošću kako se nipošto ne bi vratilo pod okrilje autentične naše vjere svetosavske. Sve to činili su po nalogu judeokomunista čije su najrevnosnije sluge bivši srpski komunisti, preko kojih se i danas vodi specijalni duhovni rat u okviru velikog rata protiv Srba s ciljem zatiranje srpstva i svetosavlja.

Radili su po dugoročno trasiranim planovima talmudista da putem obnovljene vukovske srbistike nastave da među pravoslavnima šire jeres ekumenizma i reformatorstva kako bi se i u ostatku ostataka srpskog jezika i srpskog naroda dokinula nacionalna samosvijest. 

Ona nipošto nije smjela da za stožer ima pravu živu vjeru koju nam je ostavio naš duhovni rodonačelnik Sveti Savo već jezik, da nemamo Živoga Boga oko koga bi se sabrali, već da i mi  imamo eventualno alter Cristusa, Boga na zemlji, u vidu pape.

         Trijumvirat sastavljen od vukova u jagnjećoj koži svjesno je učestvovao u duhovnom ratu protiv srpskog naroda, u ratu za srpske duše kako bi promijenili vjekovni kulturni identitet srpskog naroda.

Kao što je prvi čovjek, Adam, sagriješio na nagovor zmije, tj. satane tako su i oni sagriješili na isti nagovor, pristavši zarad vlastitog srebroljublja da budu Jude srbistike i svoga srpskog naroda. Njihov grijeh je stostruk zato što su u svome padu u ambis neistina povukli tolike sljedbenike koje su zavodili lažnim naukovanjem; koji im bijahu povjerovali da su u istini, mada su oni znali da su u laži.

Ovi novosrbistički praznoljupci[25] promovisali su već dvije decenije preko nacionalne filologije koju su predavali na svim srpskim univerzitetima surogatno postkomunističko jugoslovenstvo, koje zagovaraju upravo britanski neokolonijalisti, zavodeći geopolitiku globalizma kroz tranzicijsku srbistu.

Grčevito su se borili da u okolnostima uspostavljanja novog svjetskog poretka na Balkanu kod Srba i samo kod njih, sačuvaju neoskrvnjenu mesijansku ulogu Vukovu, njegov kult i mit o njemu kao jednom od tzv. svete trojice srpskog jezika i književnosti, Upravo su ovi lažni učitelji kao obnovitelji judeokomunizma, ti titovi gestapovaci[26] koji nisu brinuli o svom moralnom sunovratu,  izabrali da radije budu plaćenička peta kolona unutar srpskog naroda.

Učinili su antihrišćanski prevrat i preko kontrole svijesti nastojali da kod mladih naraštaja koji su im povjereni na vaspitavanje, izmijene svetosavski vjeronazor, što nisu uspjeli da učine ni titokomunistički kabalisti, a sve kroz promjenu svjetonazora, promovišući svoj surogatni jezički nadnacionalizam koji se, ne bez najveće podlosti, izdavao za pravoslavni.

            6. Da bi se očistile Augijeve štale srpske filologije skupa sa Vukom reformatorom iz srpske filologije treba konačno prognati nadriučenje ovih titokomunističkih ateista pripremljenih u laboratorijama svjetske zakulise, koji nas pod svetosavskim maskama prepredenih vukova u jagnječoj koži obmanjivački bratime sa tzv. Srbima katoličkog i muhamedanskog vjerozakona kako bismo i dalje bili primorani da ostanemo s njima u dijalogu!

Ti opasni vrebači na duše, a uistinu, zapadni agenti od uticaja koji djeluju preko ekumenizma, pseudocrkvenog pokreta koji priprema presto za dolazak antihrista, provodili su već dva desetljeća pravi duhovni autogenocid, poštapajući se srpstvom, poput grehopokloničkog anglocionističkog sovjetofila Radmila Marojevića i poslušnog angloameričkog brbljivca Miloša Kovačevića, promotora „drečavog komuno-turbonacionalizma“ koji je 2001. godine od strane Velike Britanije, najljućeg neprijatelja Srba i Rusa i tvorca novog anglocionističkog poretka koji vodi rat kultura protiv naše pravoslavno-slovenske civilizacije, proglašen za svjetskog intelektualca godine iz oblasti društvenih nauka u Velikoj Britaniji, a to znači za najvećeg školovanog srpskog izdajnika u toj istoj godini!

Tog agenta svjetske zakulise je Američki bibliografski institut nominovao 2003. za “Dom slavnih” na čijem konkursu nije prošao kao što mu je propala i kandidtura za ANURS[27] uprkos tome što su ove vukovske sumašedlije sa njihovim    kvazisrbističkim skvernoslovijem po posljednji put izvukle Vukovo veljesrpstvo iz naftalina nazvavši ga „gorostasom“.

Po čemu drugom ako ne po gorostasnoj laži u kojoj trijumfuje masonska tolerancija.

Nju nam je uz pomoć duhovnih pokrovitelja, bezbožnih masonskih pijavica u liku bavarskih iluminiziranih masona, Getea, Herdera i braće Grim, nekoć davno servirao unijata Vuk, svojom nazovi reformom, a uistinu velikom kriminalnom revolucijom pod masonskim pokrovom, poništivši tako jezičku razliku između pravoslavnih i rimokatolika, ne samo u crno-žutoj carevini već i izvan nje, kako bi tim lakše Srbi svetosavci kroz bratski dijalog bili gurnuti u papeštvo.

Time je bila otvorena hrvatska hajka, koju u Bosni zovu „jagma“, na sve što je ikad bilo srpsko, hajka koja traje do danas.

         Takvome Vuku, čije obnovljeno lažeučenje prepuno ekumenističkog sekularalizma ovih srbističkih sholastičarasamo što nije postalo režimsko u Republici Srpskoj, prošle godine poklonici evroatlantskog okupacionizma u prvoj srpskoj državi poslije Kotromanića s lijeve obale Drine, podigli su spomenik ispred Filološkog fakulteta u Banjoj Luci.

On opominjuće svjedoči kako Beograd još, doduše, nije sam od sebe pao u ruke Rima i Brisela, ali bi zato već uskoro mogla da padne srpska filologija u Republici Srpskoj i prizna standardizaciju zajedničkog policentričnog jezika vukovskih tzv. Srba sva tri vjerozakona u dejtonski rastavljenoj Bosni i Hercegovini.

Taj restandardizovani jezik za koga su pravila standardizacije već napisali lukavi vukobranitelji u tzv. jezičkom “zakonopravilu” zvanom “Slovo o srpskom jeziku”, nipošto se ne bi zvao srpskim, kao što nije ni na Bečkom književnom dogovoru, jer tako nešto ne bi podržala ostala dva konstitutivna naroda, ali zato bi se mogao da zove – behaesom ili, skraćeno, “bosanskim jezikom”! 

             Opominjući događaji koji nas presreću u sadašnjosti pojavom obnovljene vukovske srbistike koja sadrži opasne laži poput one o licemjernom, površnom jedinstvu u jeziku tzv. troimenih Srba, postavši zaštitini znak ideologije evroatlantizma, nameću potrebu hitnog ustanovljenja strategije srpske kulturne politike na celokupnom srpskom etničkom prostoru zarad uspostavljanja njenog pokidanog kontinuiteta.

Ovaj važan zadatak moguće je  realizovati  putem probuđenih pojedinaca spremnih da krenu u obnovu autohtoničke srbistike kao jezgra svih budućih zamisli sa obnovom srpske samosvijesti. U to ime, a zbog dokazanog antisrpskog karaktera ozapadnjene vukovske srbistike, kojom je na naš jezik navučen masonski pokrov ekumenizma, prvo Bečkim, a potom potvrđen Novosadskim književnim dogovorom, tim spektaklima pseudoujedinjenja kojim su Srbi uvedeni u pustinju bezbožja da bi naši filolozi desetinama godina kroz serbokroatistiku sa nevjerovatnom upornošću dokazivali svoje zablude, nameće se zadatak organizovanja Beogradskog književnog dogovora.

On bi značio naše promjenoumlje i razobličavanje svih neistina, nepravdi i silnih zabluda u koje smo upadali vjerujući u Vukovu nepogrešivost.

           Od našeg odnosa prema Vuku može se mjeriti naš stepen otpadništva od istine o koju smo se teško ogriješili onoga časa kada smo napustili srpskoslovenski, koji je za nas Srbe simbolizovao tijesni put spasenja zato što nas je kao bedem štitio od pogubnog uticaja zapadne crkve. Zato je on bio sistemski podrovan i osuđen na sprovod, jer se radilo o jeziku Svetog Save.

Onoga časa kada smo počeli da opštimo sa moralno raspuštenim katolicima na “zajedničkom” jeziku nakon što se potpisao unijatski bečki dogovor, nastao na lukavom ljudskom mudrovanju, sva naša kultura i duhovnost je širokim i zavodljivim putem bila okrenuta u ambis i pakao.

           7. Dogovor bi počivao na minimumu zajedničkih kulturnih i nacionalnih interesa Srba u srpskim zemljama i značio odbranu i očuvanje srpskog jezika ekavskog i ijekavskog izgovora, srpskog pisma, ćirilica kao i književnosti napisane na srpskom jeziku.  Beogradski književni dogovor obavezivao bi na „povratak srpskom stanovištu“ (M. Crnjanski), kao imperativ u samoostvarenju srpske kulturne politike kojom bi bila ozakonjena srpskojezička književnost.

Njoj bi se, konačno, vratio ukradeni i zasvojatani suverenitet, u prvom redu od strane ukupne prohrvatske kulturne politike perfidno provođene kroz čitav XX vijek od strane masonsko-papske jeresi. Uvredljivo dugo ona se ponašala po principu da se „jednom određeno kao hrvatsko smatra takvim, da ne podliježe ikakvom naknadnom razmatranju, dok je sve što je imenovano kao srpsko ili zajedničko ostalo zauvijek problematično, osjenčeno sumnjom i vazda podložno preispitivanju“ (M. Lompar).

Ovakvo opredmećenje srpske kulture katastrofalno se odrazilo na obespućenu srpsku duhovnost koja nije imala čvrsto izgrađenu kulturnu politiku koja bi počivala na nacionalnom stanovištu.

           Da bi se djelotvorno odgovorilo na mondijalističko političarenje koje vodi ka  preosmišljavanju naše duhovnosti u zapadnu hemisferu, da bi Srbi kao projektovano ropska populacija stavljena u eksperiment skuvane žabe opstali i pobijedili preodjevene  srbističke sholastičare, te prevarante koji su promovisali svoj ekumenistički sekularalizam putem kojeg su rodoljubive snaga uveli u maglu i pomrčinu zvanu vukovska srbistika, neophodno je ne samo razotkriti i iznijeti u javnost namjere novih kolonizatora nego i institucionalno stati u odbranu srpskog jezika i pisma te same književnosti kako bi se konačno zaustavilo njeno desuverenizovanje.

Posebno u okolnostima u kojim je anacionalna naučna i duhovna elita podržana od strane vladajuće klase po nagovoru lukavog Zapada kojeg nije lako pobijediti, kreirala program naučnog upravljanja[28] nad Srbima kroz promjenu svijesti tako što su im kroz naučne protokole nametnuli lažna  uvjerenja o tome ko su i odakle su.

          U vremenu smo u kojem, ne zaboravimo, u Širokom Brijegu, mjestu najvećeg ustaškog otpora antifašizmu od strane franjevačkih fratara, predvodnika kleroustaštva, hrvatski krstaši podižu spomenik takozvanoj “hrvatskoj” ćirilici^, kako bi se i ona mitoligizovala kao hrvatska i zasvojatala, za početak u Federaciji BiH, u kojoj se štampaju Andrićeva književna djela u sistemu hrvatske književnosti u BiH kao i one u Republici Hrvatskoj.

Na taj način se Nobelovom nagradom ovjenčani ovaj samodeklarisani srpski pisac predstavlja za najvećeg hrvatskog pisca.

Stoga je najhitnije potrebno djelotvorno odgovoriti na ovaj krajnje srbofoban, ekumenistički i unijatski udar na srpsko nacionalno biće, kojim se prekrajaju temelji srpske kulture prijeteći zatiranju nacionalnog identiteta od strane eunijatskih Hrvata.

              8. Prijedlog teksta dogovora kojim bi se zaustavila predaja srpskog jezika u ruke Hrvata, što je ravno predaji nacionalnog i državnog suvereniteta, glasi:

          „Beogradski književni dogovor pandan je Bečkom i Novosadskom književnom dogovoru kojim je Srbima na prevaru bio otet suverenitet nad srpskom književnošću, srpskim jezikom i srpskim pismom. Svaki narod pa i narod srpski treba jednu književnost da ima i jedan jezik da ima i jedno pismo da ima. Gledajući kako nam je književnost raskomadana na srpsku, hrvatsku, crnogorsku i bošnjačku i još razdijeljenu po azbuci i pravopisu, odlučni smo da se sve učini kako bi se u književnosti Srbi konačno složili i ujedinili, a ujediniće se u književnosti kao i svi drugi evropski narodi putem jezika srpskog, jednog pisma, srpske ćirilice i jedinstvenog pravopisa.“

          Dogovorom bi se poništile sve štetne odluke donesene od strane srpskih neprijatelja o proglašenju lažnih naroda, lažnih država, lažnih jezika, hrvatskog, bosanskog i crnogorskog jezika i istih takvih književnosti, na račun srpskog naroda, njegove jezičke i kulturne baštine i srpskog etničkog i državnog prostora.

Ovim bi se stavila tačka na dugo uzgajani ropski mentalitet kod pravoslavnih hrišćana te poništile sve štetne odluke Bečkog i Novosadskog književnog dogovora, ustoličenjem jedinstvenog srpskog jezika i srpskog pisma, ćirilice kao ustavne kategorije uz poništavanje svih deklaracija o proglašenju lažnih jezika. Nepovratno je prošlo vrijeme kada su Hrvati, da ne bi priznali da govore srpskim, naš jezik proglašavali jugoslovenskim ili srpskohrvatskim, a srpsku književnost za jugoslovensku književnost, da bi potom vođstvo HSS-a Hrvatima 1939. obećalo potpunu likvidaciju Jugoslavije što je u djelo nakon pola vijeka proveo Stipe Mesić. 

            Ako je Mesić mogao da likvidira Jugoslaviju u koju su Srbi unijeli dve nacionalne države, zar Srbi takođe ne mogu sa najvećim pravom i po istom principu da ponište rezultate dva apsolutno štetna književna „dogovora“ prepuna otvorenih laži o Vukovom navodno, epohalnom reformatorskom doprinosu srpskoj filologiji, kojom su okupirali srpstvo preko najperfidnije, mne okupacije?

Nijedan pisac ne može da se svrsta u srpsku književnost na drugi način nego po srpskom jeziku, za šta mu nije neophodno da mijenja ličnu kartu i pasoš, a posebno ne da vlastitom mrtvom ocu srbizuje ime. Dovoljno je da stvara na srpskom jeziku tako da je svaki takav pisac po prirodi stvari srpskojezički pisac budući da ulazi u nacionalnu književnost onoga naroda na čijim jeziku stvara.  

           Srpska prestonica Beograd, kao centar nekadašnje multinacionalne Jugoslavije,  isuviše dugo je bila neosjetljiva na glasove koji su dizani kako bismo postali svjesni da  nam je srpski jezik i književnost kao i tradicionalno pismo ćirilica, ta naša srpska čuvarkuća, pod okupacijom.

Došlo je vrijeme da se srpska duhovnost oslobodi zločinačkog panhrvatskog projekta osmišljenog od strane srbomrskih habsburgovaca i njihovih prosvijetljenih mudraca iz sjenke, današnjih lažnih srbista sa istim takvim lažnim srpskim filološkim programom.

Srbi konačno moraju prestati da budu Don Kihoti na Helmskom poluostrvu i shvate da je srpski jezik i pismo naša otadžbina, a ona se nikome ne poklanja. Srpska višemilenijumska duhovnost nije ničija prćija koju bilo koji pojedinac može da svojata i njome trguje.

Za njeno oslobođenje od pogubne unutrašnje okupacije bez koje nam spoljni neprijatelj ne bi mogao ništa, moramo biti spremni na dugotrajnu borbu, bez obzira na ličnu žrtvu, jer se u suprotnom, kao starostavni evropski narod koji genetski pripada najstarijoj ćiriličnoj civilizaciji i mironosnom pravoslavlju, nećemo uspjeti da sačuvamo.

---

[1] Jedan od onih koji se usudio da suprotstavi trockističkom sistemu porobljavanja i zbog toga bio predmet praćenja od strane GRU (tajne policije) koja je pored ostalog imala zadatak da prati poslove stvaralačke inteligencije, bio je Sergej Jesenjin. Napisao je pjesmu “Zemlja nitkova” u kojoj je govorio o ništavnosti revolucije i o tome kako je svako ko je na vlasti lopov i prevarant, što u Rusiji njegovog doba nije moglo da prođe nekažnjeno. Stigla ga je inscenirana smrt.

[2] Po ustavu carske Rusije nije bila predviđena abdikacija koja je potpisana drvenom olovkom, što sve ukazuje da je taj čin tzv. ostavke Svetog cara Nikolaja bio nelegitiman u okolnostima u kojim je crkva izdala cara, vojska izdala cara, a na koncu i sam narod. Sveti sinod je drugog marta 1917. tražio da stupi u kontakt sa privremenom vladom Kerenskog koja je bila potpuno masonska. Zbog čina izdaje Svetog Cara koja je završena kabalističkim ritualnim caroubistvom, Bog je, prema proročanstvu Svetog Serafima Sarovskog kaznio ruski narod na jednovjekovno ropstvo pod Jevrejima; onim istim koji su još 1908. za jevrejsku novu godinu jedni drugima slali čestitku, a na kojoj je rabin držao pijevca sa glavom cara, najavljujući time njegovo skorašnje žrtvoprinošenje.

[3]Kada su velikog Teslu pitali odakle mu energija, odgovorio je: “Iz etera. Hladim eter i pretvaram ga u energiju!” Tvrdio je da se energija može prenijeti bilo gdje i provoditi bez provodnika, na bilo kom rastojanju, a da se ne koristi ni ugalj, ni nafta ni gas. Nakon tog saznanja, eksponenti tajnih vladara svijeta, koji preko bankara upravljaju svim ljudskim i prirodnim resursima na planeti Zemlji, hitno su sazvali zasijedanje vlade SAD koja je donijela odluku da Teslinu tehnologiju pa i samu riječ eter i sve u vezi s eterom proglase za pseudonauku. Samo zbog toga što je Tesla otkrio nepresušne izvore energije koje je htio da besplatno podari čovječanstvu, što svjetski judeobankari predvođeni Rotšildima, finansijerima svih svjetskih revolucija pa i oktobarske, nipošto nisu smjeli da dozvole, on je bio osuđen na zaborav. Kako bi sačuvali u svojim rukama monopol nad potrošnjom i naplaćivanjem energije na planeti zemlji, bankarima je bilo rezolutno zabranjeno finansiranje bilo kojeg patenta na principu perpetuum mobile, čime su svi Teslini epohalni eksperimenti u dvadesetom vijeku bili preinuti. Od 1900. pa do smrti, više od četiri desetljeća, po naređenju tajnih sila koje stoje iza judeobankarske mafije, Tesli su onemogućeni svi eksperimenti čime je njegov božanski dar bio na silu ućutkan, a on osuđen da umre u najvećem siromaštvu, gladan i skoro zaboravljen. 

[4]Zahvaljujući angažmanu svoga mentora, dvorskog bibliotekara i cenzora Kopitara, koji je inicirao i posredovao njegove kontakte sa najuglednijim njemačkim “prosvijetljenim mudracima”, Vuk je bio primljen kod duhovnog vođe bavarskih iluminata, Getea, 4. oktobra 1823. godine; koji je prepjevao u desetercu “Hasanaginicu “ na njemački i najviše učinio na popularizaciji srpskih narodnih pjesama. Karadžić je u Vajmaru proveo osam dana,za koje sam piše “da su to bili najslavniji dani života moga dojakošnjega”. Na kraju te godine dobio je i počasni doktorat Jenskog univerziteta.

[5]Krenuvši Herderovim stopama Vuk je počeo da sistematski skuplja srpske narodne pjesme za koje se ovaj naročito interesovao, jer su prema njegovom otkriću “sadržavale u sebi narodni jezik, karakter i običaje”, ali i simbole kolektivne kulture i samosvijesti. Njemački romantičari su upravo u narodnoj poeziji Srba tražili ono “iskonsko” što je u njihovom okruženju odavno palo u zaborav, a samo zato što su, poput “prosvijetljenog” Herdera, imali saznanja o srpskoj starostavnosti na Helmskom poluostrvu od praskozorja civilizacije. Te stare istorijske dokumente koji su otkrivali da su Srbi najstariji među Slovenima, nordisti su držali u grobnoj tami, daleko od očiju javnosti, zapečaćene sa sedam brava, „koji su na čudnovat način nestali, kao da ih je crna zemlja progutala”, kako je to govorila Olga Luković Pjanović, sorbonski doktor nauka. Jedno od njih je i Herodotovo svjedočenje o ishodištu grčkog jezika u drevnom jeziku starih Pelazga, kako je glasio lokalni naziv za Srbe, čiji je jezik prema Francuzu Siprijanu Roberu  “jezik – majka” svih indoevropskih jezika.

[6]Zahvaljujući Jakobu Grimu, filologu, piscu, bibliotekaru i univerzitetskom profesoru, osnivaču njemačke filologije, autoru, zajedno sa bratom, Rječnika njemačkog jezika, Vuk je dobio orden od pruskog kralja, nakon što mu je preko Vilhelma fon Humbolta uputio primjerak Vukovog Srpskog rječnika nastalog u saradnji i uz svesrdnu pomoć Kopitarevu. Grim je bio taj koji je vukući konce Vukove karijere, javno zahvalio ruskom caru za Karadžićevu rusku penziju, a srpskom knezu za pruženu pomoć Vuku. Sam je makijavelistički pisao da je `uvredljivo što mu njegova (Vukova) vlastita otadžbina uskraćuje zasluženo priznanje mada on nikada nije učinio nešto nepravično, nepotrebno ili nekorisno`, a koji će, “kada minu sve zablude i opsjenarije, štrčati u sjećanju budućih vremena”.

[7]Prvi Kopitarev “štićenik” bio je Sava Mrkalj koji je kao bogoslov na nagovor Crkve u jednom času odbio da bude instrument imperije i Kopitareva produžena ruka.

[8] Pravo prezime samozvanog potpisnika Bečkog književnog dogovora iz 1850. godine Đurađa Daničića bilo je Popović, koje je prvo predjenuo u Jugović pa potom u Daničić, inficiran ilirstvom i “Danicom ilirskom”. Bio je sin pravoslavnog sveštenika koji se školovao u protestantskoj gimnaziji u Požunu ( Bratislava, Slovačka). Njegov Rječnik hrvatskog ili srpskog jezika izišao je poslije njegove smrti. Pri tome je naziv “srpski jezik” bio napisan naglašeno sitnim slovima o čemu imamo zapis Olge Luković Pjanović.

[9]Članovi bratstva bavarskih iluminata dobijali su novac za članstvo u ovoj tajnojorganizaciji čijeambicijesu bile prevratničke i odnosile su se na planove da uspostave kontrolu u cijelom svijetu. Upravo moćni bavarski iluminati čiji članovi su činili vrh njemačke plemićke i kulturne elite, predvođeni nominalno Adamom Vajshauptom, predobro su poznavali srpsku istoriju i bili upoznati sa njenom starostavnošću na Helmskom poluostrvu. Stoga su našu istoriju skratili za nekoliko milenijuma i promijenili je prema svojim paklenim planovima, nazvavši pored ostalog Helm turskim nazivom Balkan; sve kako bi promijenili srpsku nacionalnu svijest i skaskom o doseljavanju na Balkan osporili srpsko istorijski pravo na zemlju otaca.

[10]  Iza vještačke hrvatske nacije čiji je identitet stvoren na temelju pokatoličenih Srba, stojali su judemasonskim duhom prožeti članovi tajnog iluminatskog društava, čiji su genetski nasljednici u današnjici pokorili Vatikan tako da papa Francisko kao promotor revolucionarnog katolicizma, judeokatolicizma, ljubi ruku Henriju Kisindžeru i bankarskom mogulu Rotšildu; onome čiji je predak bio upravo finansijer bavarskih iluminata. Izabrani članovi ovog zakulisnog društva postali su gospodari zapadne nauke, koji su u posjedu stvarnih saznanja o istorijskim i drugim događajima ljubomorno ih čuvajući za sebe u cilju kontrole uma. Kao takvi, uspostavili su sistem privatnog vlasništva nad istinom u svjetskoj i srpskoj istoriji i filologiji, tako da talmudsko mudrovijašenje nordijske škole i danas vlada nad Srbima preko kvazinaučnih protokola.

[11] Vuk nije skupljao samo nematerijalno duhovno blago nego i materijalno, i to decenijama, i od toga bogato živio. Pri tome on nije bio obični nakupac srpskim knjigama već neko ko ih je na prevaru otuđivao čak i pod isprikom da mu te knjige trebaju kako bi mu pomogle da što bolje prevede na srpski jezik Novi zavjet. Potom je tu srpsku duhovnu baštinu kao trgovac prodavao bečkoj biblioteci, a ponešto i Rusiji, što je kao vid kućne radinosti nastavila i njegova kćerka Mina. Pozadinski cilj ove prave pljačke srpskih manastira i crkava čija se dobra danas nalaze pod ključevima svjetskih biblioteka, bio je da se pronađe i odnese što više drevnih srpskih rukopisa kako bi se zatrlo srpsko istorijsko pamćenje. Danas se to neprocjenjivo blago nalazi razasuto po svijetu bez ikakve nade da ikad bude vraćeno srpskom narodu.

[12] P. D. Kijuk, Hrišćanstvo bez Hrista, Raška škola, Beograd, 2011, 379. Nebrojeni su branioci Kopitarevog udjela u Vukovoj reformi, koji svjedoče o svoj bijedi naše autokolonijalne elite, među kojima i akademik Miroslav Pantića koji je tvrdio da je Jernej Kopitar „Vuku i našoj kulturi uopšte učinio najveće usluge“. „Bili bismo nezahvalni kad bismo veliki i nesaglediv doprinos Jerneja Kopitara našoj kulturi tako tumačili, a da ne istaknemo njegove zasluge“,

[13] U ovome zalaganju za novu srpsku književnost prema zapisima Kopitarevim, Vuk je `nenamjerno i nesvjesno radio isto tako u korist Austrije`. Stoga je njegov mentor predlagao da Austrija dozvoli Vuku da pokrene srpske novine na novom pravopisu koje bi približile pravoslavne i katolike, odvojile ih od Rusa i suzbile uticaj “Letopisa” i novina koje izlaze u Srbiji na starom pravopisu.

[14]“Čovjek može da ne zna, iako neznanje nikog ne opravdava, ali kad mu se pokaže i prikaže, a on i dalje neće da zna, onda – ili je lud ili pokvaren”, britki je komentar autohtoniste Jovana Deretića povodom razotkrivanja brojnih falsifikata bečko-berlinske vatikanske škole koje su prihvatili naši bijedni nordisti.

[15]Da li je na pomolu stvaranje treće Jugoslavije uprkos tome što je ona protiv interesa srpskog naroda? Takve inicijative za novo okupljanje u treću Jugoslaviju neće zavisiti od Srba kao što su malo zavisile i pri stvaranju prve Jugoslavije koja je trebalo da posluži kao tampon zona nakon prvog svjetskog rata širenju komunizma na zapadnu Evropu. Antisrpske inicijative takve vrste stižu iz Velike Britanije, poznate po tome što Englezi iniciraju sve što je protiv Srba.

[16]Upravo je Miloš Kovačević, uz Marojevića najveći agitator ponjemčenog i priučenog lingviste Vuka, i prošle godine bio gost SKPD “Prosvjeta” u Beču koje redovno organizuje predavanja posvećena liku i djelu Vuka Karadžića. Na taj način se i dalje sprečava duhovno dekolonizovanje Srba da ne bi kojim slučajem spoznali istinu kako su upravo zahvaljujući Vuku bili suđeni da se rastave sa svojom duhovnošću, kulturom i tradicijom te tako postanu narod bez korijena i pamćenja, poharane kulture i tradicije.

[17]Čim je Vuk umro, hrvatski vukovci su preko Vatroslava Jagića odmah napustili vukovski koncept jezika u nacionalnom određenju i prešli na „napredniji“, drugi korak – koncept vjere, po kome su u Hrvate preko noći uvršteni svi katolici u južnoslovenskim provincijama, a Srbi bili svedeni isključivo na pravoslavce.

[18] Vuk je aktom “krštenja” u unijatskoj crkvi napustio dogmate pravoslavne crkve i prihvatio vrhovnu vlast pape te prema tome on nije pravoslavac makar počivao pred Sabornom crkvom u Beogradu i koliko god se dio reformisanih pravoslavaca trudio da u današnjici unijatama prizna blagodetnost svete tajne krštenja.

[19]Fobija protiv jugoslovenstva na početku antisrpskog rata 1992. godine prikrivala je srbofobiju, pravoslavnofobiju i slavenofobiju kao što je sovjetofobija prikrivala rusofobiju.

[20] Globalizam kao i ekumenizam nastali su u masonskim ložama, pri čemu je tijelo globalizam, a duša ekumenizam.

[21]Upravo su tvorci otpadničke teze o Srbima kao nekakvom trinaestom plemenu Izraelovom namjerili bili da od Srba, tog starog autohtonog evropskog naroda koji je drugim narodima Evrope podario najveće civilizacijsko čudo, pismenost, preotmu atribut naroda najstarijeg u ime gorde samoizabranosti i tako duhovno pokore ovaj do danas nepokoreni dio Helmskog poluostrva.

[22]Na srpsku starostavnost, ali i na jevrejsku (!), ukazao je izraelski premijer Benjamin Netjanahu 2. decembra 20014. godine izjavom da “prijateljstvo jevrejskog i srpskog naroda seže hiljadama godina unazad, još iz doba rimske republike”.

[23]Poznato je kako Srbi olako opraštaju i brzo zaboravljaju, što je znao i Džejms Šej, portparol NATO-a kada je izjavio: “Srbe treba spokojno bombardovati jer će sve brzo zaboraviti.” Tako su zaboravili i riječi  advokata Srđe Popovića, jednog od potpisnika zahtjeva svjetskih intelektualaca za bombardovanje Beograda, koje je zabilježio “Globus” 1994. godine, da “nema mira dok Srbija ne bude vojno poražena”.

[24]Republika Srpska plaćena je životima 30.000 srpskih mladića. Slava im!

[25]Novosrbisti su dokazali da neće da se pokaju i zato je njihov pad vječan i nepovratan jer su sagriješili po sopstvenoj volji. Marojević se tako kao petokolonaš odrekao prethodnih stavova u srbistici zarad kojih mu je veliki Oleg N.Trubačov kao, ispostavilo se, lažnopredstavljenom autohtoničaru, potpisao referat za ulazak u članstvo Slovenske akademije nauka.

[26]Svoju “Srbistiku i komentare” (Banja Luka, 2015,) posvetila sam bila poimenično dvojici asistenata sa moga studijskog programa (Srpski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Banjoj Luci) zbog kojih sam i krenula u rašćiščavanje srpske filologije kako bi izašli iz vrzinog kola Vukovog kolonijalnog učenja. Borbu do pobjede najavila sam prvom studijom “Zvijer dvoazbučja” koja je izašla u Banjoj Luci 2014. godine u reprint-izdanju “Novina serbskih”, povodom 200 godina srpskog novinarstva. U času kad novine kreću u štampu javlja mi se drugi asistent tražeći da pod hitno neke dijelove u tekstu izmijenim jer će u suprotnom, navodno, sponzor zaustaviti štampanje novina. Veoma nevoljno i s negodovanjem prihvatam takvo banditsko iznuđivanje da bih naknadno ustanovila kako mi je tekst doslovce iskasapljen po udbaškoj recenturi, uz skidanje svih fus-nota u kojima se pominju Miloš Kovačević i Radmilo Marojević uz neke druge zločeste intervencije na tekstu. Tek prije koji dan saznajem mučnu istinu da sponzor nikad nije ni čuo da je na mome tekstu izvršena ikakva naknadna intervencija, već da je tu cenzuru po direktivi “odozgo” proveo upravo onaj drugi asistent, spretno podmetnuvši njegovo ime, da bih ja u svojoj naivnosti povjerovala tom početniku u nauci i čak mu posvetila moju knjigu studija iz srbistike. Sada znam da mu je Miloš Kovačević upravo za te i slične “zasluge” otvorio vrata Zavoda za izdavanje udžbenika Republike Srpske (kao da se radi o njegovoj lučnoj prćiji), kako bi upravo taj moralni nitkov pisao, ni manje ni više, nego čitanku za gimnaziju, što samo sobom kazuje da se Judini sinovi atlantokratije, karijeristi i srebroljupci, i danas mobilišu na univerzitetu kao u doba Vajshaupta prema posebnom knjuču i posebnim sklonostima zbog kojih su ovi potom spremni na najprljaviju izdaju.

[27]Kao srbistkinja koja je živjela za svoju struku, nakon saznanja o pravoj prirodi Vukove reforme nipošto  nisam dozvoljavala da se i dalje šire obmane po srpstvu kad je u pitanju mit o Vuku, gorko spoznavši da može biti krajnje opasno reći istinu. Posebno u okolnostima u kojim sam sama krenula protiv vukova srpske filologije sa njihovim drečavim turbonacionalizmom i na tom putu doživjela represivni udar od strane Miloša Kovačevića koji je odavno kročio na put nacionalne izdaje odustavši da bude suverena ličnost visoke etike. Kako bi spriječio moj izbor u zvanje redovnog profesora na Filološkom fakultetu u Banjoj Luci poslužio se poznatim sredstvima kojima i danas pribjegava udbaška banda korumpiranih,  osvetoljubivih aktivista, koja vlada iz prikrajka na svim nivoima vlasti i pritom se samodopadno šepuri za spasioce srpstva. U svom gangsteraju jedino što je znao bilo je da krene u moju naučnu likvidaciju uz riječi: “Zažmiriš i pod led sa Mirjanom!”, te uz podršku starih mehanizama udbaškog podzemlja koje i danas funkcioniše na principu “bratstva”. Osmislio je bio način da me protjera sa fakulteta, kao nacionalno osviještenu srbistkinju, jer sam se usudila da sama krenem u razobličavanje „vučje srbistike”  i da svoja saznanja obznanim u tri knjige s kojima sam išla u izbor za redovnog profesora. U njima sam dokazala da se radilo o svjesnom, politički motivisanom revizionizmu Vukove uloge u našem vremenu te da je u to ime poveden novi rat za srpski jezik i pravopis, u kome je svako ko bi krenuo protiv Vuka  automatski bio optužen za antisrpstvo i protjeran iz naučne zajednice. Nema sumnje da je pokušaj moje naučne likvidacije učinjen u ime vladajućeg establišmenta koji budno nadzire svoje podanike pretvarajući ih u zombije. Taj sistem spreman je bio da uništi svakoga ko ne bi kao pasivna ličnost prihvatao sve njegove tzv. “vrijednosti”, a ukoliko bi krenuo „stranputicom“, takav je bio najoštrije kažnjavan. U neuspjelom pokušaju moga odstrela kao srbistkinje Kovačević je kao nezainteresovana strana napisao prigovor na izvještaj komisije za izbor u zvanje redovnog profesora. U tome je imao podršku ondašnjeg dekana Filološkog fakulteta Mladenka Sadžaka, ali i tadašnjeg senatora, a današnjeg člana ANURS, inače kuma dekanovog, profesora Ranka Popovića. Srozavši se do nivoa potrčka Miloša Kovačevića, praznoslovni Popović je čak pet puta uzimao riječ na Senatu Banjalučkog univerziteta ne bi li me ikako na posljednjoj instanci spriječio u izboru za najviše akademsko zvanje i u toj nakani se okliznuo. Nije isključeno da je upravo zbog tih specijalnih “zasluga za narod”, u kojim je nastojao da me protjera sa fakulteta zato što sam mislila bitno drugačije nego Kovačević, Marojević i njegovi brojni lažnosrbistički bojovnici po instrukcijama britansko-njemačkih mentora, u ponovnoj kandidaturi za akademika, Popović ovoga puta prošao.

[28]Ovaj program osmislio je 1900. Frederik Vinslou Tejlor.

LITERATURA

Vorobjovski 2002: Vorobjovski, Jurij. Zapadni put u apokalipsu. Cetinje.

Zb. Vuk Stefanović Karadžić 2015: Beograd.

Zb. Kopitar i Vuk 1980: Beograd.

Kijuk 2011: Kijuk Predrag Dragić. Hrišćanstvo bez Hrista. Beograd.

Marojević 2001: Marojević, Radmilo. Novi rat za srpski jezik i pravopis. Beograd.

Marojević 1991: Marojević, Radmilo. Ćiirilica na raskršću vekova, Gornji Milanovac.

Milosavljević 2006: Milosavljević, Petar, Srpska pisma, Banja luka.

Piper 2014: Piper, Predrag, Lingvistička slavistika, Beograd.

Stojisavljević 2015: Stojisavljević, Mirjana. Srbistika i komentari. Banja Luka.

Stojisavljević 2015: Stojisavljević, Mirjana. Na kraju zapadnog puta. Banja Luka.

Od istog autora:

Mirjana Stojisavljević: Velikim pokoljem do Velike Hrvatske …

Film o Jasenovcu u kontekstu mržnje iz uvoza

Prof. dr Mirjana Stojisavljević: Garavice mračne i krvave …