Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Potomci zločinaca iz Drugog svjetskog rata nastavili su krajem prošlog vijeka maltretiranje, ubijanje i progon Srba sa prostora BiH, Hrvatske i Kosmeta što je dovelo do toga da su pojedini dijelovi BiH, Kosmeta i gotovo cijela Hrvatska danas bez srpskog življa, zaključeno je u Beogradu na tribini „Ratovi 90-tih u Jugoslaviji: srpske žrtve“.
Naučni saradnik Instituta za savremenu istoriju iz Beograda Nenad Antonijević je u osvrtu na ratna dešavanja u BiH istakao da se često previđa da je prva srpska žrtva u BiH bila Anka Zec iz Bosanske Dubice 13. septembra 1991. godine i da ju je ubila hrvatska granata, a da su Hrvati svoj zločinački pir nad Srbima u BiH okončali ubistvom 357 civila i vojnika u Mrkonjić Gradu od oktobra 1995. godine do februara 1996. godine.
On je istakao na tribini, koja je danas održana u beogradskoj galeriji „Progres“, da je zvanični broj stradalih Srba u BiH 29.021, a da bi on zasigurno bio i veći da se ostrašćenim muslimanima i povampirenim ustašama nije suprostavila Vojska Republike Srpske /VRS/ stvorena 12. maja 1992. godine.
Antonijević je ukazao da su zločini činjeni po matrici koja je stvorena u Drugom svjetskom ratu i da su najveći napadi na Srbe U BiH i ritualna ubistva islamisti nad njima činili na velike pravoslavne praznike ili krsne slave.
„Pogledajte samo Podrinje i kontinuitet zločina nad Srbima. Na Svetog Nikolu – 19. decembra 1992. godine muslimani su u Jošenici kod Foče ubili 56 srpskih civila, među kojima i troje dece. Danka Tanović imala je samo dve i po godine. Noć pred ubistvo i masakar komandant Zaim Imamović je blagoslovio borce rekavši im da u ime Alaha idu na jedan važan zadatak“, rekao je Antonijević.
On je podsjetio da je Imamović, kao i brojni njegovi sunarodnici širom BiH naložio svojim potčinjenim da ubijaju sve Srbe redom jer su, kako je govorio, najbolji Srbi – mrtvi Srbi.
Antonijević je konstatovao da su zločini nad Srbima u Podrinju ostali u sjeni događaja iz jula 1995. godine u srebrenici i da svjetska javnost za njih „manje zna“, baš kao što uporno previđa da je na prostoru BiH bilo najmanje 536 logora za Srbe, kao i da je Sarajevo u kome se broj ubijenih Srba kreće do 6.630 bio najveći srpski grad poslije Beograda.
„Sarajevo je bio grad – logor smrti za Srbe. Srbi su mučeni, ubijani i silovani na najmanje 125 lokacija. Prije rata u glavnom gradu BiH bilo je oko 180.000 Srba. Danas ih tamo više nema“, rekao je on.
Istoričar Milan Gulić istakao je da se „istorija zločina“ ponovila i u Hrvatskoj u kojoj je prije rata, uz pretpostavku da su se Srbi na popisu izjašnjavali i kao Jugosloveni, neopredijeljeni i Crnogorci živjelo oko 700.000 Srba.
„Danas su oni svedeni na jedva 4,5 odsto. U Zagrebu je 1991. godine živelo 50.000 Srba, danas tek njih 17.500. U Kninu je Srba bilo 38.000, danas svega 3.500. Brojke su poražavajuće i u Osjeku, Vukovaru, Karlovcu, Rijeci“, rekao je Gulić.
On je istakao da Srbi svoje domove u „Oluji“, ali i mnogo prije „Oluje“, koja je zasigurno jedan od najtraginčnijih egzodusa nisu napustili zbog dobra, već svjesni da je ustaštvo oživjelo i da su ugroženi samo zbog svog imena i vjere.
Gulić je podsjetio da su velikim sukobima u Hrvatskoj prethodili ubistvo Srbina u policiji Hrvatske Gorana Lavanje u Obrovcu još 23. novembra 1990. godine, ubistvo policajca na Plitvicama na Vaskrs naredne godine, „kristalna noć“ u Zadru, nestanci znamenitih Srba u Vukovaru, ubistvo srpskih teritorijalaca na Koranskom mostu, ubistvo porodice Roknić u Karlovcu…
„Nije čudno da je rat tada bilo nemoguće zaustaviti. Oko 50.000 Srba je prognano u akcijama `Otkos` i `Orkan` iz Zapadne Slavonije. U Sisku je za nekoliko meseci na skrivenim lokacijama ubijeno oko 600 Srba, a zločini su se nastavili nizati sve teži od težeg, Miljevački plato, Maslenica, Medački džep…“, podsjetio je Gulić.
On je zaključio da su nebrojeni zločini u ratu, te zastrašivanje koje se nastavilo u miru, doveli do toga da u Hrvatskoj više gotovo i nema Srba.
„Srbi su tamo na ivici izumiranja, poluasimilirani, daleko od vere još dalje od matice Srbije. Da nemaju zaštitu najbolje ilustruje da je 2005. godine, deset godina nakon `Oluje` na kućnom pragu srpom zaklan starac Dušan Vidić U Karinu“, rekao je Gulić.
Stručni saradnik Muzeja žrtava genocida, koji je i organizator tribine, Bojan Đokić je istakao da se na Kosmetu nije vodio građanski rat kao u BiH i Hrvatskoj tako da su Srbi stradali na drugačiji način.
On je istakao da je na tom dijelu bivše Jugoslavije bio prisutan fenomen otmice i da je tokom konflikata oteto, a samim tim i nestalo najmanje 500 Srba.
Đokić je rekao da se 1998. i 1999. godine godine na Kosmetu dogodilo ono što se dešavalo 1941. godine i da je prosto čudno da to neko nije spriječio.
On je dodao da je sa prostora Kosmeta interno raseljeno preko 200.000 ljudi koji se tamo ne vraćaju.
Izvor: SRNA
Vezane vijesti:
