Zagreb optužbama prikriva zverske zločine nad Srbima

Pozadina Zakona koji je nedavno doneo Sabor o pravima branitelja iz Domovinskog rata. Politika hrvatskog režima ne samo da podseća na prošlost nego nagoveštava povratak u prošli vek

Vest iz Zagreba da je Hrvatski sabor usvojio Zakon o pravima hrvatskih branitelja iz Domovinskog rata, u kome se kaže da su „agresiju na Hrvatsku izvršile Srbija, Crna Gora, JNA i dio srpskog pučanstva u Republici Hrvatskoj“, nije bila nikakvo iznanađenje. Samo još jedna u nizu optužbi koje stižu s one strane Save i Dunava. Besmislenost ovog zakonskog akta je možda trenutak da se još jednom prisetimo duhovite opaske američkog novinara Pitera Bruka, valjda jedinog iz novinarske branše sa druge strane Atlantika koji je malo bolje razumevao krkljanac u „balkanskom loncu“ i koji je sredinom prošlog veka napisao:

– Kad Srbi napadnu Hrvate, krivi su Srbi!

– Kad Srbi napadnu Muslimane, krivi su Srbi!

– Kad Hrvati napadnu Srbe, krivi su Srbi!

– Kad Muslimani napadnu Srbe, krivi su Srbi!

– Kad Hrvati napadnu Muslimane, krivi su Srbi!

– Kad Amerikanci napadnu Somalce, krivi su Srbi!

Ova igra rečima gotovo da suštinski objašnjava odnos prema Srbima koji traje bezmalo čitav jedan vek. Nametnuta, izmišljena krivica Srba, za sve što se dešavalo u ovom delu Starog kontinenta, prati nas i ovih dana. Da spomenemo samo dešavanja u Hagu i otrovne strele koje redovno, osim iz Zagreba, stižu i iz Sarajeva…

Odnosi Srba i Hrvata, po mnogo čemu dvaju bliskih naroda, nikada nisu bili idilični. Ali do početka prošlog veka malo toga je ukazivalo na strahote koje će uslediti. Razvojna putanja odnosa ovih dvaju naroda omeđena je propašću dveju država – Austrougarske i Jugoslavije. Dvadeseti vek su obeležile neverovatne tragedije: surovost dva svetska rata i ratno razbijanje druge Jugoslavije.

Od tada do danas, broj Srba u Hrvatskoj, koji su na početku prošlog veka činili više od četvrtine njenog ukupnog stanovništva, sveden je na zanemarljiv broj. Hrvatska je postala gotovo etnički čista država, a srpsko pitanje je prestalo da bude unutrašnja stvar Zagreba i preselilo se u „domen međudržavnih i dobrosusedskih odnosa Srbije i Hrvatske“.

Iz istorijskog pamćenja „povjesničara i ideologa nove nacionalne hrvatske države“ izbledele su mnoge činjenice. Zaborav je prekrio Zagreb. Zaboravili su da su, kada su se čuli prvi ratni bubnjevi, bili sastavni deo SFR Jugoslavije, da su međunarodno priznati u januaru 1992, a tek u maju iste godine primljeni u članstvo Ujedinjenih nacija. Zaboravili su ono što se dešavalo pre nešto više od četvrt veka, a da ne govorimo o zbivanjima pre jednog stoleća.

Zaboravili su da u Prvom i Drugom svetskom ratu nijedan narod u Evropi nije bio izložen zverskim zločinima kakve su hrvatske vojne formacije počinile nad srpskim civilnim stanovništvom. Nezavisna Država Hrvatska, kao zločinačka satelitska tvorevina u ustaškom aranžmanu, izvršila je strašan zločin nad Srbima kao narodom koji je vekovima, štiteći granice Habzburškog carstva, štitio i „povijesne“ granice hrvatskog naroda. Ovaj zločin upisan je trajno u srpsko-hrvatski odnos. Srbija je, nažalost, naivno i na svoju štetu, najviše zahvaljujući svojim političarima, kako onima iz vremena monarhije tako i onima iz vremena komunizma, olako prelazila preko pogroma kojima je bio izložen njen narod.

Mnogo neopozivih dokumenata i svedočanstava o tome ostavila su oba svetska rata, kao i sukobi novijeg datuma koji su rezultirali genocidnim akcijama – „Miljevački plato“, „Medački džep“, „Bljesak“, „Oluja“…

Rehabilitacija Stepinca, poništenje presude Glavašu, Knin, Srb, ustaški pozdravi u dvorani „Lisinski“, uzvikivanje parole „Za dom spremni“ na svakom koraku, ne samo da podsećaju na prošlost nego nagoveštavaju povratak u prošli vek. U devedesete, sedamdesete, u 1941. i u već pomalo zaboravljenu 1914. godinu. Podsećaju na potisnuta sećanja, na zverstva hrvatskih i muslimanskih jedinica u Mačvi i širom Šumadije u Prvom, odnosno Velikom ratu. I eto nas opet u susretu sa istorijom, sa dalekom 1914, sa terorom i krvoprolićem u Srbiji posle austrougarskog napada.

Odnos „braće“ sa one strane triju reka osetio se već u prvim borbama. Kako su se oni držali kada su u leto 1914. godine krenuli da porobe Srbiju, unište je kao državu, možda najbolje ilustruju podaci o broju odlikovanih vojnika i oficira – Hrvata, Muslimana, Slovenaca, – za podvige u tom pohodu. Samo za „junačko držanje“ u Mačvi, 1. novembra 1914. godine, odlikovano je na stotine Južnih Slovena raznim medaljama i ordenima, a na stotine je unapređeno u „korporale“, „feldvebele“ i „cugsfirere“… Pripadnici 42. domobranske, Vražje divizije tri dana su fanatično jurišali na srpski odbrambeni pojas na Adi Kurjačici. Ova jedinica je nanela ogromne gubitke Drinskoj diviziji drugog poziva. Na srpskoj strani palo je devet oficira, šest podoficira i 550 vojnika…

Područje na kome je operisala ova divizija najteže je stradalo u Prvom svetskom ratu. Prema popisu stanovništva 1910. godine, Podrinje je imalo 242.420 stanovnika, a deset godina kasnije 186.627. Prema austrijskom popisu iz jula 1916, Šabački okrug je imao 76.706 ljudi manje nego 1910. Broj muškaraca smanjen je za 57.968, a žena za 18.738.

DIVLjANjE PO MAČVI

Jedno od divljanja austrougarskih vojnika Hrvata 1914. godine u Mačvi zabeleženo je u selu Dublje kod Šapca. Srpski vojnici su u jednoj kući našli šestoro zaklane dece. U sledećoj, naišli su na četvoro dece sa odsečenim glavama stavljenim pored njih, a na petom je glava ostala da visi… Deca su bila poređana na stolovima. U selima su nailazili na ljude obešene iznad kućnog praga, ili povešane o stabla voćaka, i to starce, žene i decu, ili pak poklane u kućama i dvorištima… Kada su priupitale preživelog starca kakvi su to ljudi koji su činili ove strašne zločine, odgovorio je: „Ne znam ko su, ali govore našim jezikom“.

Kada je 10. aprila 1941. godine proglašena Nezavisna Država Hrvatska, za vrlo kratko vreme svi zatvori su bili puni Srba. Odmah je počelo i formiranje logora – kod Virovitice, u Hrvatskoj Dubici, Donjem Miholjcu, Staroj Gradiški, Slavenskoj Požegi, Sisku… – koji nisu bili ništa drugo do gubilišta. Onog dana kada je proglašena NDH, kada su ustaše preuzele vlast u Gospiću, u ovom gradu je formiran logor kroz koji je, u junu i julu 1941, dnevno prolazilo nekoliko hiljada ljudi. Da nije došlo do ustanka Srba u Lici, ovaj logor bi progutao više ljudi od Jasenovca.

Samo sedam dana posle proglašenja monstrum-države, 17. aprila, donet je dekret „Za zaštitu naroda i države“, kojim su Srbi praktično stavljeni van zakona. Ubrzo se donose odluke o obeležavanju Jevreja žutim, a Srba belim trakama, o prekom i pokretnom prekom sudu, Zakonski akt o pokrštavanju Srba u katolike… Talas nasilja brzo se širio i u svim delovima NDH. Počeo je progon srpskog življa u Srbiju. Prema evidenciji nemačkih okupacionih vlasti, u avgustu 1941, u Srbiji je registrovana 161.000 izbeglica. Sa teritorija koje su zaposeli Mađari 37.000, iz oblasti koje su potpale pod upravu Bugarske 20.000, a iz Nezavisne Države Hrvatske – čak 104.000.

O logoru u Jasenovcu se gotovo sve zna. O zločinima počinjenim u ovoj „fabrici smrti“ napisani su tomovi knjiga, zabeležena su mnogobrojna svedočenja preživelih logoraša. Posleratnim istraživanjima predočeno je na hiljade ustaških dokumenata koji potvrđuju počinjena zločinstva nad nedužnim civilnim stanovništvom, ali kreatori nove, etnički čiste Hrvatske fabrikuju nova dokumenta kojima sve ovo minimiziraju. Hrvatska predsednica Kolinda Grabar Kitarović ne može da ode u Jasenovac, da oda poštu žrtvama, ali prisustvuje ceremonijama u Blajburgu. Znači li to da se u Zagrebu lagano i postepeno rehabilituje ustaški režim?

Zato, valjda, gotovo niko u Zagrebu ne spominje ko se borio u Hrvatskoj protiv ustaša i fašističkog okupatora. Svi izvori, partizanski izveštaji pisani u toku rata o nacionalnom sastavu, pa čak i dokumenti iz nemačkih arhiva, više su nego jasni. U Zborniku dokumenata, tom V, knjiga 30, objavljen je nacionalni sastav divizija koje su formirane na teritoriji današnje Hrvatske, i to ovim redom:

– Šesta lička divizija – 96 odsto Srba; – Sedma banijska divizija – 92 odsto Srba; – Osma kordunaška divizija – 95 odsto Srba; – Dvanaesta slavonska divizija – 85 odsto Srba.

Hrvatska, pobednik u „domovinskom ratu“, ne oseća potrebu da bilo koga od svojih podanika proglasi odgovornim za progon 250.000 ljudi sa svojih ognjišta. I zašto bi? Ostvarili su svoj cilj: trećinu Srba pobiti, trećinu pokrstiti, trećinu iseliti!

Optužbe Hrvatske za navodnu agresiju Srbije i genocid koji je počinjen tokom građanskog rata u bivšoj SFRJ imaju zapravo za cilj da prikriju istorijske činjenice o zločinima počinjenim nad Srbima u vreme ratnih sukoba koji su obeležili 20. vek. Zlodela počinjena u „Bljesku“ i „Oluji“ Hrvati danas slave kao legitimne oslobodilačke akcije protiv „agresora“. Zato svakog avgusta prisustvujemo gotovo istom scenariju u Kninu.

Autor: Ivan Miladinović

Izvor: NOVOSTI