Vođa Božićne pobune protiv balkanske osovine zla 1941!

Odnos Jovana Simonovog Plamenca, političkog vođe Božićne pobune 1918. godine, prema zločinačkoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, predstavlja kompleksnu i interesantnu temu. Ona bi se mogla podijeliti u dva dijela, politički odnos Plamenca prema NDH i- njegov odnos prema zločinima te marionetske države.

U ovom tekstu će biti obrađen politički odnos Plamenca prema NDH, gdje će se jasno uočiti Plamenčeva težnja za cijepanjem NDH, kroz intervenciju kod sila Osovine da se polovina teritorije te zločinačke tvorevine pripoji Velikoj državi Srbo – Crnogoraca.

Drugi dio, gdje će biti riječ o časnoj i žestokoj osudi Jovana Plamenca zločina koji su se činili u NDH, opširnije će se obraditi u narednom tekstu- i to u vidu paralele sa ponašanjem Sekule Drljevića- koji zločine Pavelića nije uopšte želio osuditi.

U tom, narednom tekstu, vidjećemo da su Plamenac i Drljević 1941. godine bili dva različita svijeta, gdje je Plamenac sebe projavio moralno i viteški, a Drljević, demonstrirajući potpuno odsustvo morala, krajnje nesojski.

Spinovanje riječi Plamenca,  bez pravljenja paralela

U osvrtu na moje  tekstove (1*, 2*) o Memorandumu Jovana Simonovog Plamenca (3*), gospodin Novak Adžić je napravio sledeće zapažanje: “Elem, bio bi red, a i naučna je obaveza, da gospodin Vojin Grubač uzme u obzir i analizira i Plamenčevu ideološko- političku i državničku djelatnost u cjelini, kako bi se valjano o njemu moglo rasuđivati.” (4*).

Adžić je potom analizirao „Plamenčevu djelatnost u cjelini”, tako što je predostavio Plamenčevu biografiju od rođenja do smrti, mada je tema koju su obrađivali moji tekstovi bila vezana za političku aktivnost Jovana S. Plamenca 1941. godine.

Na temu, koja je bila u fokusu mojih tekstova, Adžić se kratko osvrnuo rekavši sledeće:

“Određeni izvori, čiji su tvorci hrvatski ustaše, govore da se Plamenac navodno povezao sa ustaškim žurnalistom Krunoslavom Žankom, koji je bio dopisnik novinske agencije “Velebit”. Sa njim se, prema tim izvorima, povezao i 9. maja 1941. godine saopštio mu svoj politički stav oko uspostavljanja nezavisne Crne Gore sa čvrstim osloncem na NDH.

On mu je saopštio da će ubrzo podnijeti poseban Memorandum Ministrima spoljnih poslova Njemačke i Italije oko uspostavljanja nezavisne Crne Gore, koja bi se graničila sa NDH, Bugarskom, pa čak sa Mađarskom na Dunavu. To je Plamenac i učinio u svom Memorandumu iz 1941. godine silama Osovine, kojeg je dr Slavko Burzanović (5*) objavio 2010. godine.“ (4*)

Adžić na kraju zaključuje: „Tendencija Jovana S. Plamenca tada bila je stvaranje Velike Crne Gore. Prema ustaškim izvorima, Jovan S. Plamenac je, posredstvom novinara i emisara Žanka, navodno poručio dr Antu Paveliću da mu se u svakom pogledu stavlja na raspolaganje, te da će se boriti za interese Hrvatske isto kao za interese Crne Gore i da bi bio posebno srećan kada bi se formirala Državna zajednica Crne Gore i Hrvatske.” (4*)

Dakle, to je sve što je g. Novak Adžić mogao reći, ne praveći neophodne paralele navedenog sa Plamenčevim memorandumom 1941. godine, da bi se sve to zaokružilo u jedu nerazdvojivu cjelinu.

Nema sumnje da je gospodin Adžić prezentovanjem inserta intervjua iz 1941. želio nametnuti utisak kako Plamenac faktički obožava NDH i Pavelića, kojem se “stavlja na raspolaganje”, te da jedva čeka da se “NDH ujedini sa Crnom Gorom”.

Nažalost, moram konstatovati da je ovo klasičan primjer spinovanja, što je Adžić i ranije često radio, mada nije jasno – zašto!?

Možda je u ovom slučaju politička ideja Plamenca izvitoperena, jer bi g. Adžić želio, ili sada želi, da se tada NDH ujedinila sa Crnom Gorom u Musolinijevim granicama?!

Ipak, takva Adžićeva projekcija sa stavovima Jovana Simonovog 1941. godine nema nikakvih dodirnih tačaka, te predstavlja – neosnovanu pretpostavku i besmislenu tezu.

Državna zajednica Velike Srbije i polovine NDH?!

Naime, navesti da je Plamenac 1941. godine rekao novinaru Žanku – da bi bio “posebno srećan kada bi se formirala Državna zajednica Crne Gore i Hrvatske”, a ne napomenuti da Jovan Plamenac, dok daje intervju, skriva od Žanka da pod Crnom Gorom podrazumijeva Veliku Srbiju- predstavlja jako neobičan  “naučni pristup” g. Novaka Adžića.

Opet, navesti da je Jovan Plamenac rekao Žanku da će se “boriti za interese Hrvatske isto kao za interese Crne Gore”, a ne reći da se Plemenac tada „borio za interese Hrvatske“, tako što je namjeravao  prepoloviti NDH, i polovinu te marionetske države, većinski naseljene srpskim stanovništvom, pripojiti srpsko- crnogorskoj Kraljevini Crnoj Gori, znači reći poluistinu- koja je potpuna neistina.

Uostalom, kako se Plamenac “borio za interese Hrvatske”, ispravno težeći k cijepanju zločinačke  NDH, možemo vidjeti u sledećem segmentu njegovog Memoranduma, gdje piše:

“Nikada u istoriji Hrvati nijesu gospodarili Bosnom i Hercegovinom. U pogledu vjerskog izjašnjavanja u Bosni i u Hercegovini postoji oko 400.000 rimokatolika, oko 850.000 muhamedanaca i otprilike milion i sto hiljada pravoslavaca.”

I tako, tražeći od sila Osovine da se BiH u cjelosti prisajedini Kraljevini Crnoj Gori, Jovan Plamenac zaključuje: “Njegova Ekselencija Jovan S. Plamenac moli prosvijetljene sile Osovine da ne počine nepravdu i istorijsku grešku po pitanju Bosne i Hercegovine, na štetu prava Kraljevine Crne Gore.”

Naravno, osim Bosne i Hercegovine, Plamenac je želio iz zločinačke NDH izdvojiti i istočni dio Srema, koji je  nominalno bio dio NDH, pa u Memorandumu kaže:

“Kraljevina Crna Gora zahtijeva takođe teritoriju bivše srpske Vojvodine, na čelu sa Sremom, iz istih, nacionalnih, razloga. Te su oblasti još u srednjem vijeku pripadale srpsko-crnogorskoj državi iz vremena kralja Dragutina i kralja Milutina.

I sama Habsburška Monarhija 1848. godine obrazovala je od tih oblasti srpsku Vojvodinu. Ovđe se nalazi Novi Sad, kulturni centar srpsko-crnogorskog naroda. Ovđe je Fruška Gora, na kojoj se nalaze brojni srpsko- crnogorski manastiri sa grobnicama srpsko- crnogorskih vladara.”

Pored navedenih teritorija, Jovan Plamenac je tražio da se Kraljevini Crnoj Gori pripoji- “cijela južna Dalmacija sa Makarskom i sa poluostrvom Pelješac, sa ostrvima Korčulom i Mljetom, uključujući Boku Kotorsku”, smatrajući “da su navedene oblasti, u nacionalnom i političkom pogledu činile sastavni dio Crne Gore, izuzev u onom periodu kad su bile pod dominacijom Mletačke Republike.”

Dakle, umjesto da je zaokružio cjelinu, Adžić je istakao samo jedan maleni segment priče ne želeći primjetiti da Plamenac- sistematski i neodustajno radi iza leđa Pavelića- protiv svih interesa monstruozne NDH.
Plamenac: Zvjersta nad Srbo-Crnogorcima rasplakala su i sama nebesa!

Opet, ako gledamo hronološki, sile Osovine su napale Kraljevinu Jugoslaviju 6. aprila 1941. godine, a NDH je samoproglašena 10. aprila- nedelju dana prije kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, koja se desila 17. aprila.

Već 19. aprila Hitler je odlučio da samoproglašenu NDH u potpunosti likvidira i pokloni Mađarima, što su Mađari  odbili, a intervju sa Plamencem je bio tri nedelje docnije- 9. maja 1941.

Samim tim, skoro je sigurno da Jovan Plamenac, u danima kada je davao intervju, nije očekivao, baš kao i narod koji se obreo u NDH, da će se marionetska hrvatska država NDH pretvoriti u monstruoznu zločinačku tvorevinu, najgoru u istoriji Balkana.

Kada je shvatio šta se desilo, Plamenac je zgroženost nad zločinima koje čini Pavelićeva NDH pretočio u tekst Memoranduma, a taj očajnički krik je ovako izgledao:

“Međutim, Njegova Ekselencija Jovan S. Plamenac ne može a da sa žaljenjem ne protestuje u ime ljudskog roda i u ime Kraljevine Crne Gore i cijelog srpsko- crnogorskog naroda zato što italijansko-njemačke okupacione vojne sile nijesu na vrijeme intervenisale i spriječile da crnogorske familije i, uopšte, goloruki srpsko- crnogorski narod bude strahovito desetkovan i terorisan, pljačkan, da njegove kuće budu spaljivane, a ljudi pojedinačno i masovno masakrirani kako od strane naoružanih i divljih islamiziranih Albanaca na teritoriji stare Srbije, od strane naše zle braće Hrvata na teritoriji Hrvatske i u Bosni i Hercegovini, tako i u regijama okupiranim mađarskim trupama.”

“Ta zvjerstva počinjena nad golorukim srpsko-crnogorskim narodom rasplakala su i sama nebesa”- zaključuje Plamenac u Memornadumu!

Čak se može reći da je Memorandumom Plamenac tražio od sila osovina Pavelićevu glavu, jer predlaže sledeće:

”Opšta pravda nalaže, kao što to čini i jedna dalekovida politika, politika sila Osovine, da se stane na kraj tome nasilju kakvo se rijetko u istoriji čovječanstva moglo sresti, i to tako što će vlade sila Osovine preduzeti hitne i odlučne korake … da se svi krivci koji su učestvovali u pokolju i vandalizmu predaju vojnim sudovima i budu, prema odredbama vojnog krivičnog zakona, na licu mjesta kažnjeni kao primjer drugima, jer se jedino u pravdi održavaju i opstaju zemlje i gradovi.”

Ovim svojim stavom, Jovan Simonov Plamenac je jasno rekao šta misli o zločinima koji su se obrušili na Srbo-Crnogorce na Balkanu, a ujedno i objašnjava zbog čega je procijenio zašto je prijeko potrebna marionetska Kraljevina Crna Gora sa osam i po miliona stanovnika, koja bi bila duplo jača od Pavelićeve NDH, a ujedno parirala Hortijevoj Mađarskoj i Velikoj Albaniji.

Manevrisanje: Federacija Južnih Slovena ili unija sa Italijom

Osim idejne osnove koju je definisao kroz veliku državu Srbo- Crnogoraca, Plamenac je politički crtao razne kombinacije- pokušavajući naći model da bi sile Osovine prihvatile njegovu ideju.

Recimo, u Memorandumu upućenom silama Osovine maja 1941., Plamenac predlaže ovo: “Njegova Ekselencija Jovan S. Plamenac ima čast da predloži silama Osovine kreiranje jedne federativne države koju bi činili svi Južni Sloveni, čiji bi sastavni dio činila i Kraljevina Bugarska, i koja bi kao takva ušla u sastav Saveza evropskih država.”

Očigledno je da se Plamenac nije plašio da ovo predloži, jer je jasno bi njegova pretpostavljena država, od osam i po miliona stanovnika, bila dominantna sila na Balkanu.

Osim ovoga modela, dr Slavko Burzanović navodi još jedan predlog Plamenca:

“Samo 10 dana nakon memoranduma Plamenac u pismima italijanskom vođi Benitu Musoliniju i ministru Galeacu Ćanu predlaže novu kombinaciju: realnu uniju s Italijom. Uvećana Crna Gora sa oko 8 i po miliona stanovnika i Italija, imale bi zajedničku spoljnu politiku, vojsku i carinsku politiku, zatim saobraćaj, privredu, zdravstvo, socijalna i radna pitanja, a autonomne bi bile administracija, policija, sudstvo i obrazovanje.” (5*)

Iz ova dva predloga se vidi kako Plamenac manevriše, i kako se očajnički bori za stvaranje marionetske države Kraljevine Crne Gore- kojom bi se srpsko- crnogorsko stanovništvo zaštitilo od kasapnice koja se dešava na Balkanu.

Naravno, postavlja se i logično pitanje – a kakva je situacija bila u Crnoj Gori, te da li bi narod tada podržao ovu ideju Plamenca? O stanju u Crnoj Gori možemo saznati iz dva izvještaja koja je Alesandro Pircio Biroli, italijanski armijski general, uputio svojoj Vrhovnoj komandi 2. i 12. avgusta 1941. godine. To je bilo deset dana uoči, i na sam dan Petrovdanske skupštine na Cetinju.

Pircio Biroli tada piše: ”Među crnogorskim stanovništvom treba razlikovati dva elementa:

— stariji živalj, koji se ne protivi i sa zadovoljstvom gleda povratak na staro, tj. monarhiju i stare tradicije; međutim, nema dovoljno uticaja, ni ljudstvo sposobno za rukovođenje;
— mladi živalj, prožet velikosrpstvom, tj, slavizmom… više voli, zbog rasnih, jezičkih i vjerskih razloga da se osloni na Srbe i da podržava velikosrpske ideale… (6*, str 14.)

Konstatujući da bi narod Crne Gore najviše volio da živi sa Srbijom, te da je riskantno stvaranje nezavisne Crne Gore, jer je narod ne bi podržao, Biroli navodi: “U sadašnjim uslovima, ako bi se potvrdile sužene granice Crne Gore, bilo bi riskantno stvaranje nezavisne države…

Samo ograničen broj starijih crnogorskih ličnosti s malo pristalica, podržava ideju nezavisnosti s monarhijskim državnim uređenjem, zahtijevajući od Italije postavljanje jednog namjesnika iz crnogorske kraljevske kuće.

Međutim, narodne mase danas ne žele ni krunu ni nezavisnost koje bi teretile deficitaran budžet nove države. Više bi željele da jednostavno sačinjavaju dio Italije, ako je Osovina već odredila definitivno odvajanje od Srbije, s kojom Crna Gora ima zajednički jezik, vjeru
i običaje.” (6*, str 15.)

Biroli se potom osvrće na Petrovdansku skupštinu, te kaže: “Predstavnici koji su se povodom saziva ustavotvorne skupštine 12. jula (1941) sastali na Cetinju- bili su ličnosti bez pristalica u zemlji; stoga smatram da bi danas oslanjanje samo na ovaj stari elemenat bilo pogrešno… Treba istaći činjenicu da je opšte neraspoloženje postojalo već od ranije, i povezuje se sa stremljenjima Crnogoraca da žive u zajednici sa braćom Srbima… ” (6*, str 15.)

Iz ovih par inserata iz izvještaja Birolija se vidi da je Plamenac pogodio želje naroda u Crnoj Gori, kako u pogledu stvaranja zajedničke države Srbo- Crnogoraca, tako i o prihvatljivosti ideje da ta ta država bude dio realne unije sa Italijom.

I to je razumljivo, jer je tada Zetska banovina bila raskasapljena, a svi etnički srpsko- crnogorski prostori razdijeljeni u razne marionetske zločinačke države, u kojima su odmah otpočeli masovni progoni i ubistva civilnog stanovništva.

Recimo, istoričar Branko N. Filipović u knjizi „Mrtvi ne zbore“ navodi da je prije Trinaestojulskog ustanka – u Crnu Goru došlo 20.616 izbjeglica iz svih krajeva Jugoslavije, a najviše sa Kosova i Metohije.

Sa velikim stepenom sigurnosti se može reći da ovakve teške probleme i složene istorijske situacije ne mogu riješiti ustanci, niti gerile raznih političkih boja i pravaca, već isključivo- ljudi sa osjećajem realnosti, kakav je bio Jovan Simonov Plamenac te 1941. godine.

Takvi ljudi, u produžetku priče, doživljavaju “ispravnu istorijsku osudu” što su probali spasiti narod sopstvenim kolaboracionizmom koji se, po pravilima žanra, na kraju- glavom plaća?!

Plamenac, sam protiv kompletne hrvatsko- albanske osovine zla

Iako Plamenčeva ideja nije prihvaćena od strane sila Osovine, interesantno je reći da su Italijani bili u duhu Plamenčevog plana u slučaju vojnog pada Rusije, jer Biroli u svom izvještaju piše i ovo:

“Padom Rusije ne bi, po mom mišljenju, bila loša politika nastojati da se Srbi privuku u sferu Rima. Dodajem da su Crnogorci mnogo pogođeni zbog zlostavljanja kojima ustaše, naočigled italijanskih vojnih vlasti, podvrgavaju Srbe i ne mogu da shvate zašto Italija ne interveniše i učini kraj ovim nepotrebnim pokoljima…”

Plamenčeve ideje treba posmatrati i u kontekstu okolnosti. Jer, te katastrofalne 1941. godine nije problem bio samo u tome što su sile Osovine okupirale Kraljevinu Jugoslaviju. Mnogo je veći problem bio u tome- što su svi politički lideri Hrvata, Bošnjaka i Albanaca  listom stali uz okupatore.

Može se zaključiti da se Jovan Simonov Plamenac te 1941. godine faktički borio protiv kompletnog hrvatsko- bošnjačkog- albanskog političkog establišmenta, koji je u cjelosti i bez izuzetka bio- kolaboracionistički.

Zato, suditi o ideji Plamenca se samo može  ukoliko se prave paralele. U tom smislu,  Jovan Plamenac je, svojim ciljem stvaranja marionetske države Kraljevine Crne Gore, bio mnogo časniji od hrvatskog političara Vladka Mačeka, kojeg i danas, pa i u Crnoj Gori, projektuju kao nekog vajnog demokratu i pozitivnu ličnost.

A taj podli i dvolični Vladko Maček je isključivi i glavni krivac za zločine koji su počinjeni u NDH nad Srbo- Crnogorcima!

Jer, Maček je mogao da bude na čelu NDH i da stvori normalnu okupatorsku vlast, a ne da dopusti da ustaški režim divlja godinama.

Ne samo da je mogao, već i morao biti na čelu NDH jer je, za razliku od Jovana Plamenca,  Vlatko Maček bio visoki funkcioner i najglasniji zagovornik potpisivanja pakta Kraljevine Jugoslavije sa Hitlerom. Čak je ucjeljivao kneza Pavla buntom Hrvata- ukoliko se ne potpiše pristupanje Trojnom paktu.

I na samo to, već je,  poslije puča generala Simovića u Beogradu (27. marta 1941.), Vladko Maček predlagao knezu Pavlu, koji se igrom slučaja obreo u Zagrebu, putujući za Sloveniju, da Četvrtu armiju Kraljevine Jugoslavije, koju su kontrolisali hrvatski oficiri i političari, pokrene u pravcu Beograda, radi neutralisanja beogradskih pučista, što je knez Pavle odbio. (7*)

Elem, ako je bio takav, tada je bio logično da Maček u toku raspada Kraljevine Jugoslavije prihvati ponudu Adolfa Hitlera, koji nije simpatisao Pavelića,  da stane na čelo marionetske NDH koja će imati civilizovanu okupatorsku vlast.

Umjesto toga, svemoćni hrvatski lider Vladko Maček je u govoru 10 aprila, na dan proglašenja NDH, pozvao cjelokupni politički establišment svoje partije,  brojne hrvatske činovnike na svim nivoima, hrvatske oficire i vojnike-  da se momentalno stave u službu ustaša i zločinačke tvorevine NDH. (8*)

Osim navedenog, ne samo da je Mačeku odmah ponuđeno da stane na čelo NDH, umjesto Pavelića, već mu je tu opciju Berlin, ogorčen stanjem u zločinačkoj državi, drugi put predložio u septembru 1941. godine, što je Maček opet odbio.

Maček je mogao stati na čelo NDH u proljeće 1942. godine, a zatim na ljeto 1943. godine, ali nije- što implicira da je on upravo takvu državu želio. (8*)

Na drugoj strani, Džafer Kulenović, Simovićev ministar šume i rude u Vladi Kraljevine Jugoslavije, i predsjednik Jugoslovenske muslimanske organizacije, najveće i najuticajnije muslimanske stranke u Kraljevini Jugoslaviji, se opredijelio za ustaše, kojima je tajno pripadao, te 7. novembra 1941. preuzeo dužnost potpredsjednika Vlade NDH, i ostao na njoj do kraja rata.

Stavljanjem komletnog hrvatsko- bošnjačkog establišmenta u službu Hitleru, i formiranjem Velike Albanije- zatvoren je jasni krug i otpočeli su masovni zločini nad Srbo-Crnogorcima.

Protiv Trinaestojulskog ustanka pokrenuto 120.000 Italijana i kolaboranata

Jovan Simonov Plamenac je, shvatajući šta se desilo, te pravilno procjenjujući da u takvim okolnostima široke urote ustanci ne pomažu,  krenuo u pravcu formiranja marionetske Velike države Srbo-Crnogoraca, pokušavajući da preko sila Osovine spasi situaciju.

Sam naziv te države – Kraljevina Crna Gora je, takođe, ispravno zamišljen – zbog fakta da su od strane vođa sila Osovine Srbi bili proglašeni glavnim krivcima na Balkanu.

A o kakvoj se sili, i balkanskoj osovini zla radilo, najbolje je pokazao primjer gušenja Trinaestojulskog ustanka.

Naime, crnogorski komunisti su planirali 13. jula 1941. godine da izvedu neke manje oružane akcije protiv Italijana, te da demonstriraju neku vrstu otpora okupatoru. Protiv njihove želje, i na njihovo opšte izenađenje, desio se veliki narodni ustanak.

U njemu je učestvovalo 32. hiljade ustanika, od kojih 7.000 komunista i skojevaca i 25.000 nekomunista, ili monarhista, sledujući Njegoševe misli- neka bude što biti ne može!

Što se tiče brojnosti sile bačene na gušenje ustanka, crnogorski general Milija Stanišić u svojoj knjizi kaže: “Na malenu Crnu Goru, koja je tada brojala oko 400.000 stanovnika, napala je oružana snaga od oko 130.000 vojnika da bi je ponovo osvojila, i da bi usput izvršila funkciju kaznene ekspedicije…

Ukupno, dakle, preko 100.000 italijanskih vojnika,…, i oko 20.000 pripadnika albanske i Muslimanske milicije iz Plava, Gusinja, dijela Sandžaka i Metohije…

Italijanski ministar spoljnih poslova, grof Ćano, je u svom dnevniku, pod 17. julom, zapisao: “Crnogorski se ustanak širi i dobija sve veće razmjere. … Nadajmo se da će naši vojnici sami izaći na kraj s ustanicima i da nećemo biti prisiljeni da tražimo njemačku pomoć.” (9*)

Trinaestojulski ustanak je ugušen, a general Pircio Biroli, koji je odmah došao na mjesto guvernera Crne Gore i Albanije,  je u januaru 1942. izdao proglas kojim prijeti strijeljanjem 50 talaca za svakog ubijenog i 10 talaca za svakog ranjenog italijanskog vojnika.

Ukratko, Trinaestojulskim ustanku je, svakako, bilo suđeno gušenje, jer je apsolutno nemoguće da se 32.000 ustanika moglo suprotstaviti armadi od 100.000 teško naoružanih Italijana, i 20.000 pripadnika albanske i Muslimanske milicije koji su imali ulogu da u funkciji zastrašivanja čine odmazde nad civilnim pravoslavnim stanovištvom.

Da ustanak nije ugušen, iz onoga što je rekao grof Ćano, da se zaključiti da bi se na Crnu Goru dodatno bacili i Njemci i ustaše. Moguće je da bi se Crna Gora tada podijelila između NDH i Velike Albanije, te da bi se sve završilo masovnim zločinima, poput onih koji su, potom, demonstrirani u pivskim Dolima i Velici.

Ratnički i viteški duh Srba i Crnogoraca, i pravila žanra

Podlost i dvoličnost kompletnog hrvatsko- albanskog političkog establišmenta nije ostala bez pažnje visokih okupatorskih funkcionera. Na drugoj strani, oni nisu skrivali svoje oduševljenje Srbo- Crnogorcima, iako su ih smatrali glavnim krivcima sz suprotstavljanje silama Osovine.

To plastično pokazuje drugi izvještaj Pircija Birolija Rimu, dan uoči Trinaestojulskog ustanka, gdje kaže sledeće:

“Od svih balkanskih naroda Srbi su, po mom mišljenju, bez obzira na njihov surov karakter, još najbolji. Hrvati su podli i dvolični, pravi licemjeri i kukavice, nasuprot ratničkom i viteškom duhu Srba i Crnogoraca. Ako se zanemari politička greška Srba da se suprotstave Osovini… celishodnije je u nacionalnim stremljenjima podržavati Srbe i Crnogorce nego Hrvate i Albance…”

Iz svega navedenog, a uključujući opštu situaciju, jasno se vidi da je Plamenčeva ideja 1941. godine o stvaranju velike države Srbo- Crnogoraca, bila vid spasonosnog rješenja za civile.

Naravno, ukoliko se ne držimo stereotipa o kolaboracionizmu i kolaboracionistima, jer vidovi saradnje sa okupatorom, kao i rukovođenje okupiranim teritorijama može biti razno.

Da je stvorena ta država, u njoj bi se svakako desili ustanci protiv okupatora, isto bi bio građanski rat izmeću monarhista i komunista, ali bi bilo izbjegnuto masovno ubijanje i protjerivanje srpsko- crnogorskog civilnog stanovništva od zločinačkih marionetskih država u okruženju.

Jovan Simonov Plamenac je bio inteligentan i obrazovan čovjek, i on je dobro znao da kolaboracija u koju ulazi, ukoliko se okrene ratna sreća, a to uvijek biva, njega na kraju može koštati glave, što je pravilo toga žanra.

Ali, isto tako je znao da je velika marionetska država Srbo- Crnogoraca- jedina opcija koja se može realno suprotstaviti objedinjenom kolaboracionističkom političkom ekstablišmentu svih naroda Balkana, koji se programirano stavio u službu okupatoru, birajući najgore vođe iz redova svog naroda.

Reference:

(1*) (Vojin Grubač, Memorandum Jovana Plamenca Hitleru: Država Srbo-Crnogoraca!, portal IN4S, 30. maj 2017.)
(2*) (Vojin Grubač, Rasna teorija Jovana Plamenca 1941. i rasne projekcije, portal IN4S, 2. jun 2017.)
(3*) (Memorandum – Jovan S. Plamenac, časopis „Matica crnogorska“ – proljeće/ ljeto 2010., prevod s italijanskog: Deja Piletić, str. 153./178.)
(4*) (Novak Adžić, Grubaču: Plamenac je predlagao zajednicu Crne Gore i NDH, portal IN4S, 5. jun 2017.)
(5*) (Slavko Burzanović, Jedan neuspjeli državni projekat Jovana Plamenca iz 1941.godine, „Matica crnogorska“- proljeće/ ljeto 2010. str. 143./152.)
(6*) (dr Rastislav V. Petrović, “Crnogorske ustaše”, Forma GIP, Beograd 2005.)
(7*) (Vojin Grubač, Kad su njemački nacisti mirisali na zagrebačke ruže!, portal IN4S, 28. april 2016.)
(8*) (Vojin Grubač, Vladko Maček- maskirani Lucifer NDH, 9. maj 2016.)
(9*)  (Milija Stanišić,  “Dubinski slojevi Trinaestojulskog ustanka u Crnoj Gori”, Istorijski institut Crne Gore, Podgorica, 2005.;  feljton “Vijesti”, od 24. juna do 22. jula 2011. godine, “Trinaestojulski ustanak kao antifašistički fenomen i potvrda nacionalnog identiteta”- portal Montenegrina)

Autor: Vojin Grubač

Izvor: IN4S