Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Titovi partizani se u toku čitavog rata nisu ni borili protiv stranog okupatora, već samo protiv Ravnogorskog pokreta đenerala Draže Mihailovića.
Srbija i Beograd su i ove godine 20. oktobra tradicionalno proslavili „Dan oslobođenja“ glavnog grada Srbije. U donjem tekstu bih se ukratko osvrnuo na suštinski karakter Drugog svetskog rata na relaciji Brozovi partizani (NOP)-Dražini četnici (JVuO) u cilju konstruktivnog doprinosa shvatanju „Dan oslobođenja“ u političko-istorijskom kontekstu.
Jedna od najvećih i najnotornijih laži anti-srpskog i anti-srbijanskog titoistilkog režima nakon Drugog svetskog rata pa sve do danas jeste da su jugoslovenski partizani pod rukovodstvom Josipa Broza Tita (1892−1980. g.) vodili patriotsku borbu za oslobađanje zemlje od stranih okupatora i da su jugoslovenski partizani jedini vodili tu borbu.
Međutim, ukoliko se kurtališemo propagandističke titoističke „historije“ i povest Drugog svetskog rata na prostoru Jugoslavije (1941−1945. g.) sagledamo kroz prizmu naučne i prave istoriografije dolazimo do sledećeg činjeničnog stanja koje bismo ukratko izneli u donjim redovima.
Partizanski pokret Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) pod rukovodstvom njenog generalnog sekretara Josipa Broza Tita se načelno borio za izbacivanje stranih okupatorskih formacija iz Jugoslavije, ali ova slovom proklamovana borba nije bila glavni ratni cilj ovog pokreta već samo usputno sredstvo za realizaciju osnovnog političkog cilja KPJ, a to je bilo preuzimanje političke vlasti nad čitavom Jugoslavijom putem oružano-revolucionarne borbe kako bi se kasnije u posleratnom periodu ostvario i krajnji programski cilj KPJ o političko-ekonomsko-ideološkom preuređenju Jugoslavije na pre svega anti-srpskim i anti-srbijanskim osnovama (npr. stvaranjem Velike Hrvatske sa jedne strane i Srbije Bizmark-Brozovog pašaluka sa druge, itd.).
U faktografskom smislu reči, Titovi partizani se u toku čitavog rata nisu uopšte ni borili protiv stranog okupatora, a najmanje protiv hrvatsko-bošnjačkih ustaša i domobrana, već samo i isključivo protiv rojalističkog Ravnogorskog pokreta đenerala Draže Mihailovića (1893–1946. g.). Ovakva taktička strategija komunističkog rukovodstva partizanskog pokreta je potpuno razumljiva i shvatljiva ukoliko se zna da je osnovni vojno-politički cilj komunista u Jugoslaviji bio preuzimanje vlasti u čitavoj zemlji, a to se moglo ostvariti samo na jedan način – vojnom pobedom nad neprijateljem.
Međutim, ovde se postavlja krucijalno pitanje: ko su za komuniste i austrougarskog kaplara bili neprijatelji koje je trebalo poraziti kako bi se došlo na vlast? Danas je istoričarima dobro poznato da je taj neprijatelj bio samo jedan – četnici Draže Mihailovića i njegovi patriotski Srbi.
Vojno-političko rukovodstvo jugoslovenskih komunista je sa svoje tačke gledišta postavilo tačnu strategiju borbe još na samom početku rata u koji su ušli nakon direktive iz Moskve, tj. Kominterne, posle 22. juna 1941. g., a te strategije su se držali do samog kraja rata. Suština ove, kako se ispostavilo uspešne, strategije se svodila na tačnom zaključku da se ratna sudbina Balkana i Jugoslavije ne rešava na samom Balkanu i Jugoslaviji već na glavnim svetskim frontovima, a naročito na Istočnom frontu na kome je ratovao glavni sponzor jugoslovenskih partizana – SSSR. Dakle, Vrhovni štab sa Politbiroom CK KPJ jugoslovenskih partizana je sve svoje nade polagao na manje-više realnoj taktičkoj pretpostavci da će Nemačka izgubiti rat na Istoku i shodno tome da će sovjetska Crvena Armija (koja je od strane jugokomunista namerno i pogrešno predstavljana kao ruska) doći na Balkan i Jugoslaviju pre zapadnih saveznika što bi značilo i faktičku pobedu revolucionarnih komunista koji bi se na taj način domogli vlasti u posleratnoj Jugoslaviji kao što je to bio slučaj sa istočnim delom Centralne Evrope 1945. godine.
U gornjem kontekstu, jugoslovenskim partizanima nije odgovarala nikakva ofanzivna taktika protiv Nemaca i Italijana jer i jedni i drugi napuštaju područje Jugoslavije nakon prodora Crvene Armije sa Istoka što se stvarno i dogodilo u slučaju Nemaca. Stoga je za KPJ glavni i jedini problem bio poraziti jedinog unutrašnjeg neprijatelja koji je komunistima stajao na putu do vlasti i bio sposoban da ih porazi na njihovom fanatičnom putu ka toj vlasti, a to je bio Ravnogorski pokret ili JVuO. Stoga su sve ofanzivne akcije partizana bile usmerene isključivo na četnike Draže Mihailovića dok se prema Nemcima, Italijanima i oružanim formacijama Nezavisne Države Hrvatske vodila isključivo defanzivno-odbrambena borba ukoliko su od njih bili napadani. Ofanzivnu ratnu strategiju protiv partizana (i četnika) je isključivo tražio Berlin tako da su lokalni Nemci, Italijani i ustaše ulazili u direktne borbe protiv partizana isključivo na zahtev, tj. teranje, iz Berlina dok su ustaše u savezu sa partizanima ofanzivno ratovale na dobrovoljno-sporazumnoj bazi samo protiv četnika.
Na čitavom prostoru Jugoslavije u toku čitavog perioda Drugog svetskog rata jedini pravi borci protiv stranog okupatora kao i oružanih formacija nacističke Nezavisne Države Hrvatske su bili pripadnici Jugoslovenske Vojske u Otadžbini. Njihova vojno-operativna strategija se zasnivala na planovima da se u odlučujući frontalno-direktni sukob sa Nemcima i Italijanima u vidu opštenarodnog (srpskog) ustanka može stupiti tek nakon Nemačkog poraza na nekom od glavnih ratnih frontova i nakon toga uz anglo-američko vojno iskrcavanje na Balkanu uz priželjkivanje da to bude na jugoslovenskoj jadranskoj obali. Do tog vremena JVuO bi se organizaciono i vojno pripremala za konačni obračun sa okupatorskim vojskama i samo gerilskim akcijama nanosila štetu okupatoru naročito na njegovoj glavnoj liniji snabdevanja severnoafričke vojske Vermahta – Moravsko-vardarskoj dolini. Ovakvom taktikom bi se izbeglo streljanje velikog broja (srpskih) civila na osnovu Hitlerove naredbe za Srbiju 100:1 i 50:1 kao i nanošenje većih gubitaka JVuO od strane znatno jačeg okupatora. Naravno, prekodrinskom Hrvatu Josipu Brozu Titu kao i nesrpskom rukovodstvu KPJ nije bilo nimalo stalo koliko će Nemci streljati srbijanskih civila radi odmazde za vojne akcije protiv Vermahta.
Međutim, na kraju se ipak ispostavilo da su ravnogorci izgubili rat protiv komunista pre svega iz razloga što nisu kao partizani sarađivali sa okupatorom koji je na ovakvu vrstu saradnje bio i spreman i voljan bez obzira što se bilo kakvoj saradnji bilo sa partizanima ili četnicima Berlin, tj. Hitler, žestoko protivio. Sam Draža ovakvu saradnju, pre svega iz moralno-političkih razloga, nikada nije dozvolio i protiv nje se zdušno borio, a 11. novembra 1941. g. je čak odbio u selu Divcima povoljan predlog nemačke komande u Beogradu o zajedničkoj nemačko-četničkoj kolaboraciji protiv partizana, tj. „crvenih ustaša“. Ovakva pogrešna i pre svega nepragmatična taktika ga je na kraju koštala glave, a Srbe još jedne anti-srpske Jugoslavije nakon 1945. g. od kojih se ni do dana današnjeg nisu otreznili.
Ispostavilo se da su mnoge, ako ne i većina uspešnih gerilskih akcija četnika protiv nemačkih snaga i objekata u toku rata iz političkih razloga od strane i Sovjeta i Britanaca pripisivane Titovim partizanima od kojih je na taj (veštački) način stvaran netačan imidž jugoslovenskih patriota, rodoljuba i što je najnetačnije – boraca protiv okupatora Jugoslavije. Tako su Čerčil i BBC propagirali da Tito navodno u Jugoslaviji blokira čitavih 20 nemačkih divizija, koje bi se inače našle na Severnoafričkom ili Istočnom frontu, dok je u stvarnosti u Jugoslaviji u toku rata bilo svega tri nemačke divizije i to nekompletne.
Na kraju bismo naveli i jedan karakterističan titoistički propagandni trik za vreme rata a to je slanje „apela rodoljuba iz Jugoslavije“ u kojima se četnici Draže Mihailovića optužuju za otvorenu kolaboraciju sa Nemcima, a partizani prikazuju kao jedini rodoljubi i borci za oslobođenje čitave zemlje. Naravno, ovakve apele su pisali sami titoisti a potpisivali ih u ime jugoslovenskih rodoljuba. Tako je, npr., kominternin radio Slobodna Jugoslavija (koji se emitovao iz Kujbiševa) objavio 6. jula 1942. g. navodni poziv „patriota Crne Gore, Sandžaka i Boke Kotorske“ u kome su ravnogorce Draže Mihailovića otvoreno nazvali kolaboracionistima ali i jedinim pokretačima „bratoubilačkog rata“. Tekst ovog dokumenta je tri dana kasnije prenela agencija TASS a ubrzo objavili i neki komunistički listovi na zapadu što je Staljin naravno samo i čekao kako bi i formalno imao povoda da prizna pokret austrougarskog kaplara kao jedine patriotske vojne formacije koje se bore u Jugoslaviji za oslobođenje od okupatora. Taj pokret i jeste bio patriotski ali hrvatski i pre svega antisrpski a pogotovo antisrbijanski.
Danas u Srbiji, što se tiče jugoslovenske povesnice u Drugom svetskom ratu, nije glavno povesno-političko pitanje problem rehabilitacije đenerala Milana Nedića i Dragoljuba Draže Mihailovića. Glavno, pre svega naučno-moralno pitanje jeste detitoizacija Srbije i pravno-formalno proglašenje Brozovih partizana i KPJ za najveće i najdoslednije kolaboracioniste sa fašističkim okupatorima Jugoslavije, za direktne saradnike sa ustaškim režimom poglavnika Ante Pavelića kao i za okupatore Srbije u jesen 1944. godine.
Prof. dr Vladislav B. Sotirović
Predavač na Univerzitetu primenjenih društvenih nauka u Vilnjusu
Izvor: Stanje stvari
One Response
Fotografija navodnih ustaša i partizana je sa snimanja filma u Doboju 1963 godine. Sotiroviću, ti stvarno nisi normalan ili si nepismen. Pogledaj šta piše u donjem levom uglu slije. Poznati glumci su na fotografiji… Prvi je Karlo Bulić…