Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Bilo je to krajem 1991. godine, u ono vreme kada je nemački dvojac, Helmut Kol i Hans Ditrih Genšer, stezao vrat Evropi u nameri da iznudi priznanje nezavisnosti Hrvatske i Slovenije. Bez rukavica, diplomatskih manira, bez štapa i šargarepe, Nemačka ogoljelom ucenom pribija uza zid London i Pariz; ili ćete priznati nezavisnost Hrvatske i Slovenije ili Nemačka otvara proces preispitivanja ujedinjene Evrope kao koncepta i okvira življenja. Priznali su.
U to vreme nemački mediji dodiruju vrhove mogućnosti satanizacije Srba kao naroda i beogradskog režima, predstavljenog u liku Slobodana Miloševića. Ni nacisti početkom Drugog svetskog rata nisu u britanskim i američkim medijima toliko bili satanizovani kao Srbi početkom devedesetih u nemačkim štampanim i elektronskim glasilima. Srbi koji su tada živeli u Nemačkoj tvrde da je to bilo neizdrživo.
Sav očajan napišem u to vreme komentar aktuelnih događaja i pročitam ga u Drugom dnevniku RTS-a, gde sam radio kao politički komentator. Ne sećam se baš svih detalja ali osnovna teza bila je da Nemačka opet, po treći put u 20. veku, neobjašnjivo, iracionalno, Srbe vidi kao varvare, kao svoje jedine neprijatelje na Balkanu, narod nedostojan života u zajednici evropskih naroda.
Istovremeno, Hrvati su opet u nemačkoj vizuri Balkana dobri i plemeniti, Hrvati su ponovo pod nemačkom zaštitom, kao 1914. kao 1941. godine.
Nekoliko dana nakon tog komentara zaustavi me u Beogradu, ispred Kolarčevog univerziteta, jedan poznati Beograđanin i izlepi, narodski rečeno, na pasja kola.
– Kako vas nije sramota da onako govorite – započe on svoje ulično predavanje – pa zbog čega bi Nemci bili protiv nas Srba, oni sve to rade zbog Miloševića.
Samo da njega skinemo sa vlasti sve će se promeniti. Srbi će tada u Nemcima imati najveće saveznike. Pa to je stari civilizovani narod. Znate li, Dmitroviću, koga je sve taj narod dao, kakve umetnike, naučnike. Stidećete se jednoga dana svojih reči – izgovori čovek u jednom dahu i ode prema Kalamegdanu.
Osam godina kasnije, u NATO razaranju Srbije, prvi put nakon Drugog svetskog rata nemački avioni preleću granice te zemlje i bombarduju drugu državu, Srbiju.
U leto 2008. godine, nekoliko meseci nakon što je Priština proglasila otcepljenje od Srbije a Nemačka to prva podržala i priznala, život mi namesti susret, ovoga puta u kafani, sa istim onim „intelektualcem“ koji je 1991. godine verovao da će Srbima svanuti kad se otarase Miloševića.
Posebno u odnosu sa Nemačkom. Gospodine, kao stojimo sa Nemcima, bilo je sve što sam mu rekao, tapšući ga po ramenu. On je ćutao.
I danas je u srpsko-nemačkim odnosima sve isto. Tu vreme ništa promenilo nije. Ono što su Srbima pre dvadeset godina radili Kol i Genšer to danas rade Merkelova i Vestervele.
Istom silinom kojom je 1991. godine od ostatka Evrope tražila da prizna nezavisnost Hrvatske i Slovenije, Nemačka danas pritiska Evropsku uniju da Srbiju pritera na priznavanje nezavisnosti Kosova i Metohije. Pismeno, crno na belo, kao što je nedavno u Beogradu srpskim čelnicima saopštio specijalni predstavnik Merkelove, Andreas Šokenhof.
Sada već pokojni ambasador Nemačke u Srbiji, Andreas Cobel, pretio je, podsećam, 2007. godine Srbima da se ne bune previše oko Kosova jer će u protivnom na red doći pitanja Vojvodine i Sandžaka. Nemac će Srbinu uvek biti samo Nemac.
Zakon fizike kaže da se sila može zaustaviti samo otporom. Srbija živi poslednje dane kad još može da povuče bar jednu crvenu liniju. Sudeći po nekoliko poslednjih izjava, izgleda da je Tomislav Nikolić toga svestan.
Izvor: VESTI
