Teror hrvatskih divizija

U Moskvi postoji dokument u kom piše da je Tito dobio dva ordena za hrabrost. Svetozar Pribićević bio je dobrovoljac u 25. puku 42. domobranske Vražje divizije

Stariji vodnik Broz s puškom u ruci na srpskom frontu

PRILIKOM drugog prelaska preko Drine, 2. septembra 1914. godine, pripadnici 42. domobranske Vražje divizije tri dana fanatično su jurišali na srpski odbranbeni pojas na Adi Kurjačici, nastojeći da se prebace na desnu obalu i da forsiranjem doline Jadra potpomognu njihovim trupama koje su bile južno od Loznice i severno od Lešnice. Ova jedinica je nanela ogromne gubitke Drinskoj diviziji II poziva. Na srpskoj strani palo je 9 oficira, 6 podoficira i 550 vojnika…

Područje na kome je operisala ova divizija, najteže je stradalo u Prvom svetskom ratu. Prema popisu stanovništva 1910. godine, Podrinje je imalo 242.420 stanovnika, a deset godina kasnije 186.627. Prema austrijskom popisu iz jula 1916, Šabački okrug je imao 76.706 ljudi manje nego 1910. Broj muškaraca smanjen je za 57.968, a žena za 18.738.

A u sastavu ove austrougarske divizije, u 10. četi 25. pukovnije, bio je Josip Broz. Tek posle njegove smrti Vladimir Dedijer je pisao kako je Tito u ovom ratu odlikovan jednom “malom srebrnom medaljom za hrabrost”, i to za zasluge na ruskom frontu, na kome se nalazio od kraja januara do druge polovine marta 1915. Istražujući njegov životni put, Pero Simić je otkrio u Moskvi jedan strogo poverljivi dokument u kome se izričito kaže da je Tito “za vreme Imperijalističkog (Prvog svetskog) rata dobio dva ordena za hrabrost”. Taj tajni dokument, otkucan u tri primerka, potpisao je jedan od najpoverljivijih ljudi Kominterne, šef njenog Kadrovskog odeljenja za evropske zemlje Georgi Damjanov.

Podatak da je Tito u ovom ratu dobio dva, a ne jedan orden za hrabrost, otvara pitanje da je jedan orden za hrabrost dobio na srpskom frontu. Tito se Srbiji borio duplo duže nego u Rusiji, i tu je unapređen u štabsfeldvebela. A poznato je da su sva austrijska unapređenja tokom celog rata bila sastavni deo ukaza o odlikovanju. Ovakav zaključak može posredno da potvrdi i njegova jedina poznata fotografija iz Prvog svetskog rata. Ona pokazuje kako on, u prisustvu dvojice svojih austrougarskih ratnih drugova, puca iz rova, odeven u laganu podoficirsku bluzu i pantalone, sa plitkim cipelama. Kada je on bio na Ruskom frontu, bila je ciča zima, i očigledno je da je slika nastala u Srbiji,najverovatnije na Bežanijskoj kosi iznad Beograda, u prvom ratnom rasporedu njegovog puka. Taj fotos demantuje i sve njegove priče da je u Srbiji vodio nekakvu antiratnu propagandu zbog koje je, navodno, zatvoren u Petrovaradinsku tvrđavu u Novom Sadu, kako je tvrdio i u “Lajfu” početkom pedesetih godina.

U moskovskim arhivima postoje dokumenti iz kojih se vidi da je Josip Broz, za razliku od mnogih austrougarskih Srba, Hrvata i Slovenaca, odbio ponudu ruske vlade da se prelaskom na stranu Srbije izbavi iz ratnog zarobljeništva. Radije je kulučio kod ruskih kulaka i potucao se po sibirskim zemunicama nego da učestvuje u stvaranju prve Jugoslavije.

Titov saborac, u 42. domobranskoj Vražjoj diviziji, u 25. puku, bio je i Vlatko Maček, docnije vođa Hrvatske seljačke stranke. Međutim, Maček u svojoj autobiografiji, objavljenoj u Njujorku, za razliku od Tita, opisuje u kojim je sve bitkama učestvovao. Do tančina navodi detalje o krvavim okršajima kod sela Popinci i Pećinci sa srpskom vojskom koja je bila prešla Savu, a zatim o žestokim bitkama na Kolubari… Mačekovo svedočelje, drugim rečima, znači da je i Tito prošao taj krvavi put.

Prvi čovek ustaške vojske, u Pavelićevoj državi, 1941. godine postaće Titov i Mačekov saborac iz 25. domobranskog puka. Bio je to Slavko Štancer, komandant “doknadnog” bataljona. O njemu se govorilo da je najveći junak 42. domobranske Vražje divizije. “Pripadnici ‘doknadnog’ bataljona bili su uglavnom dobrovoljci”. Vasa Kazamirović, s mnogo uverljivosti tvrdi, da se među njima nalazio se i poznati prvak Hrvatsko-srpske koalicije i krupna politička figura u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca – Srbin Svetozar Pribićević”. Hrvatski vojni istoričar Slavko Pavičić, učesnik u skoro svim borbama u Srbiji 1914. godine, prikupljao je podatke kako su Hrvati i muslimani ratovali na desnoj obali Drine, i koliko njih je izginulo za Austrougarsku u Srbiji i na drugim frontovima, u Rusiji i Italiji. Vojni obveznici koji su 1914. godine regrutovani i upućeni na front u Srbiji, iz Hrvatske i Bosne i Hercegovine, činili su preko 14 odsto vojnih snaga Austrougarske. Južni Sloveni bili su brojniji od svih drugih naroda u armijama Dvojne monarhije. Slavko Pavičić je pronašao podatke da je do kraja Prvog svetskog rata, iz Hrvatske i Bosne i Hercegovine mobilisano je “najmanje 500.000 vojnika…”

Jedinica sa najviše Hrvata bio je 13. zagrebački korpus, a najelitnija formacija bila je 42. domobranska divizija, nazvana vražjom. Zagrebački korpus bio je udarni korpus i on je učestvovao u svim glavnim bitkama u Srbiji 1914. godine.

“Sudionici tih borbi sjećat će se”, piše Pavičić, “onih sjajnih juriša naših pukovnija. Tu se nije gledalo na gubitke niti se zaključivalo. Tu su poginuli u teškoj strojnoj vatri najbolji naši častnici i vojnici. U borbama kod Krupnja pred šancem istakao se naš sadašnji general pješačtva Slavko Štancer sa svojom bojnom…”

Divizija kojoj je pripadao Slavko Štancer, a zatim Vlatko Maček i Josip Broz Tito pohvaljivana je više puta za svoje podvige u Srbiji. Njen komandant jedno vreme je bio već spominjani Stjepan Sarkotić, general-pukovnik austrougarske vojske, docnije zemaljski poglavar Bosne i Hercegovine, a još docnije fanatični obožavalac Ante Pavelića.

Pohvaljena je više puta za svoje podvige u Srbiji. U njene velike akcije Pavičić ubraja i prelazak Drine kod Batora. O tome piše:

“Kod Batora se razvila gotovo cela divizija, a jedna je brigada prešla Drinu”, kaže Pavičić. “Odmah su hrvatski obkopari izgradili ratni most na pontonima… General Sarkotić je osobno vodio taj zamašni podhvat… Po povlačenju sa mostobrana Bator (uz velike gubitke), hrvatska 42. domobranska divizija prebačena je na južni odsek i “razvila se južno od svoje posestrime, 36. hrvatske zajedničke pješačke divizije, koja je ležala na obroncima Crnog vrha i na samom Crnom vrhu, sve do vrlo važne ključne tačke Klisur-Gučeva.”

PUCNjI U POTILjAKA

ustrijski istoričar Šturceneger, hroničar tog vremena, bavio se fenomenom Srba u austrougarskoj vojsci. On kaže da su “Srbi su – u ratu protiv Srbije 1914. godine – raspoređivani najčešće u prvu borbenu liniju, a iza njih – Hrvati i Mađari. Svaki onaj ko bi oklevao sa otvaranjem vatre na svoju braću ili, pak, pucao uvis, bio bi otpozadi ubijen…”

Izvor: NOVOSTI

Vezane vijesti:

Tito poklanjao Kosmet Albancima još 1946. godine – Jadovno …

Tito ubijao komuniste u Španiji – Jadovno 1941.

Tito namerno razbio SFRJ? – Jadovno 1941.

Da li je Tito imao dogovor sa Pavelićem da … – Jadovno 1941.

VELIKA NEPRAVDA: Prećutana istorija Ravne gore – Jadovno …

Komunisti tražili Hrvatsku do Zemuna – Jadovno 1941.