Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Prve decenije ovog stoleća, kojeg je Dobrica Ćosić nazvao „tuđi vek“, temelje se na mobilnoj telefoniji, internetu, kablovskim televizijama, direktnim prenosima, vestima koje nas bombarduju iz minuta u minut.
Iz ove „globalne infosfere“ kreću milioni, a verovatno i milijarde poruka svaki dan. U obilju informacija, krajnjem korisniku, prosečnom čoveku, ne preostaje ništa drugo do da ih prima u izvornom obliku i „pakuje u svoju podsvest“.
Čuvena izjava još čuvenijeg naciste, Jozefa Gebelsa, da „hiljadu puta ponovljena laž postaje istina“, koja je dobila istorijsku potvrdu i pre nego što ju je izrekao, a pogotovo razvojem masovnih komunikacija, danas je dobila drugačije značenje: Hiljadu puta ponovljena poruka postaje „istina“.
Valjda poneseni komunikološkim tumačenjima da je kategorija istine postala prevaziđena, današnji hrvatski političari, s vremena na vreme, a naročito povodom njihovih raznoraznih obljetnica, šalju poneku poruku. Poslednja u nizu stigla je iz Brezovice kod Siska, iz usta Andreja Plenkovića, predsednika vlade, 22. juna, na dan obeležavanja antifašizma.
– Hrvatska je imala najmasovniji partizanski pokret u Evropi zbog čega joj je osigurano mesto među pobednicima Drugog svetskog rata – poručio je Plenković.
Dve godine pre njega, na svečanosti povodom osme decenije od nemačkog napada na Poljsku, ondašnja hrvatska predsednica Kolinda Grabar Kitarović, daje izjavu:
– Ovde smo kako bismo iskazali počast svim žrtvama rata, kako u Poljskoj, koja je prva počela da se bori protiv nacizma, tako i u svim ostalim državama koje su stale u odbranu slobode i mira u Evropi i svetu. Hrvatski narod je srazmerno broju stanovnika najviše doprineo antifašističkoj borbi u Evropi, u kojoj je aktivno učestvovalo više od pola miliona hrvatskih građana.
O Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, marionetskoj i zločinačkoj tvorevini u kojoj su odmah po formiranju primenjeni rasni zakoni prema pripadnicima srpske, jevrejske i romske nacionalne zajednice, Plenković i Kitarevićeva nisu rekli ni reč. Valjda zato što je Franjo Tuđman, osnivač, „vođa i učitelj“ stranke iz koje su i oni, rekao da je NDH zapravo ostvarenje „hrvatskog tisućljetnjeg“ sna.
Nisu bivša predsednica i aktuelni premijer prvi rekli da je „Hrvatska tokom Drugog svetskog rata imala najveće učešće u antifašističkim snagama među stanovništvom u okupiranoj Evropi“, i da je „građana Hrvatske najviše bilo u partizanskim jedinicama „. Seme te tvrdnje potiče od „povjesničara“ i „antifašista“ iz Tuđmanovog okruženja. Ova tvrdnja sama po sebi možda i nije sporna. Sporno je nešto drugo, broj Hrvata u partizanskim jedinicama.
U udžbenicima za istoriju u Hrvatskoj nema ni reči o antifašističkoj borbi u kojoj su učestvovali Hrvati i Srbi zajedno. To, naravno, nije slučajno. „Povjesničari“ bi se našli pred nerešivim problemom: kako da objasne mnogo manji broj Hrvata u odnosu na Srbe u partizanskim jedinicama? A to potvrđuju svi izvori, partizanski dokumenti, izveštaji pisani u toku rata o nacionalnom sastavu, govori partizanskih komandanata, posleratni memoari učesnika rata, pa čak i dokumenti iz nemačkih arhiva.
Tako je u Zborniku dokumenata iz NOB, tom V, knjiga 30, objavljen nacionalni sastav divizija koje su formirane na teritoriji današnje Hrvatske ovim redom: Šesta lička divizija – 96 odsto Srba; Sedma banijska divizija – 92 odsto Srba; Osma kordunaška divizija – 95 odsto Srba; Dvanaesta slavonska divizija – 85 odsto Srba. U dalmatinskim brigadama sastav je bio mešovit, mada uglavnom sa hrvatskom većinom, osim u onima sa severa Dalmacije koje su imale veći procenat Srba.
Poznati hrvatski istoriografi, otac i sin, Slavko i Ivo Goldštajn, a oni teško mogu da budu prosrpski izvor, pišu: „Među 7.000 hrvatskih partizana potkraj 1941. prema procenama koje su, čini se, dosta točne, bilo je približno 5.400 Srba, te po 800 Hrvata i ostalih nepoznatih nacionalnosti (po 11,5 odsto). Tijekom te godine poginulo ih je 1.188 – Srba 927, Hrvata 231, te ostalih i nepoznatih nacionalnosti 30. Postotak Hrvata u partizanima do kolovoza 1942. raste na 32, a do rujna 1943. na 34 odsto: tada je, navodno, u partizanima u Hrvatskoj bilo približno 19.500 Srba i 10.500 Hrvata.“
Po svim izvorima, tek od kapitulacije Italije i Drugog zasedanja Avnoja u Jajcu, kada će se u hrvatskoj delegaciji naći i predstavnici Mačekove Hrvatske seljačke stranke, hrvatski živalj počinje masovnije da pristupa narodnooslobodilačkom pokretu… I Josip Broz, prilikom susreta sa Čerčilom u Kazerti 1944. izneo je podatke o nacionalnom sastavu njegovih jedinica: „Moramo ovde podvući činjenicu da se u redovima Narodnooslobodilačke vojske i partizanskih odreda Jugoslavije, od samog početka pa do danas, nalaze u ogromnoj većini baš Srbi, umesto da to bude obratno. Baš srpski, crnogorski, bosanski i lički partizani i brigade, koje su bile sastavljene gotovo isključivo od Srba, vodile su i danas vode nemilosrdnu borbu ne samo protiv okupatora, već i protiv četnika Draže Mihailovića i ostalih neprijatelja naroda.“
Još jedan podatak koji potiče iz nemačkih arhiva, dovodi pod ozbiljnu sumnju verodostojnost izjava hrvatskih zvaničnika o najmasovnijem antifašističkom pokretu u Evropi. U vreme proboja Sremskog fronta, koji je trajao od 23. oktobra 1944. do 12. aprila 1945, uz nemačku Grupu armija E, rame uz rame, na prvoj borbenoj liniji nalazilo se 16 ustaških divizija NDH sa 170.000 boraca, a po dubini fronta, koji je iznosio 30 kilometara, borilo se još oko 200.000 pripadnika ustaško-domobranskih jedinica, ne računajući policiju i žandarmeriju.
Ako je pola miliona Hrvata bilo u partizanskim jedinicama zašto nisu napali nemačku armadu i ustaše sa leđa i omogućili brži završetak ove, verovatno najteže vojne operacije koju je vodila partizanska vojska. Da podsetimo, u Jasenovac, koji je samo devedesetak kilometara udaljen od Zagreba, 4. maja 1945. ušli su vojnici Prvog bataljona Četvrte srpske brigade, 21. srpske divizije, gde su bili pripadnici „najmasovnijeg pokreta u Evropi“.
Pozadina ovog naglog buđenja antifašizma među Hrvatima, više je nego jasna: da se zamenom teza, obmanama, falsifikovanjem dokumenata, udvorištvom i propagandom, potisnu iz sećanja zločini počinjeni nad Srbima u prošlom veka. Da se zaboravi Jasenovac, dečji logori i nebrojena stratišta diljem Hrvatske i Bosne i Hercegovine. Da se zaborave zločini 42. domobranske vražje divizije, sastavljene isključivo od Hrvata, po Mačvi i Pocerini 1914. Da se zaborave devedesete, kada je ćirilica proglašena đavolskim pismom, a pod ciničnom formom „otpisa knjiga“, od zabitih školskih biblioteka, do vodećih nacionalnih institucija u Zagrebu, uništeno gotovo 2,8 miliona knjiga. U vazduhu se osećao jezivi, ledeni, dah fašizma: u prvom talasu izbačena su ćirilička, a potom latinička izdanja Crnjanskog, Andrića, Kiša, Stankovića, Kapora… U Leksikografskom zavodu uništeno je 40.000 primeraka „Enciklopedije Jugoslavije“.
Od početka ratnih čarki, potpuno je uništeno ili demolirano više od 3.000 partizanskih spomenika i drugih obeležja iz istorije i tradicije Srba u Hrvatskoj. Do temelja su razoreni spomenici koji su svedočili o ubijanju Srba od strane ustaša, zatim o zločinima fašističkih okupatora nad Hrvatima, potom su tu spomen-obeležja koja govore o ubijanju Jevreja, a onda su na red stigli obelisci koji su govorili o Komunističkoj partiji, Titu u NOB, bratstvu i jedinstvu. Rušenje tih spomenika najčešće je bio juriš na mesta pamćenja, pokušaj da se izbriše iz kolektivnog sećanja najvažniji deo iz istorije Drugog svetskog rata, antifašistička borba i stradanja Srba i drugih nehrvata u NDH. To je bio deo šire revizije savremene istorije u Tuđmanovoj Hrvatskoj koja je krenula u stvaranje novih mitova.
Hrvatski antifašisti s ponosom ističu, da se ustav usvojen prilikom proglašenja nezavisnosti, poziva na „antifašističko“ nasleđe, da se njihova suverenost temelji na odlukama Zemaljskog antifašističkog vijeća oslobođenja Hrvatske (ZAVNOH). Prvo su Srbe izbacili iz ustava, a potom promenili zvanični naziv svog „tisućljetnjeg“ parlamenta u Hrvatski državni sabor, koji je taj naziv nosio samo u vreme Pavelićeve nakaradne države. A na tom istom ZAVNOH, na koji se pozivaju u ustavu, Srbi su proglašeni konstitutivnim narodom.
MASAKR U GLINSKOJ CRKVI
UOČI obeležavanja Dana antifašističke borbe, došlo je do žestokog sukoba između predsednika Zorana Milanovića i premijera Andreja Plenkovića oko mesta obeležavanja godišnjice „Oluje“. Milanović je predložio da ove godine proslava umesto u Kninu bude u Glini. Kako shvatiti ovaj predlog prvog čoveka susedne države? Kao cinizam, dvoličnost, neljudskost, nemoral… Predlaže obeležavanje progona 250.000 Srba, u Glini na osamdesetogodišnjicu stravičnog zločina koji je po motivima, monstruoznosti i mestu gde je počinjen, možda jedan od najstrašnijih u istoriji. Tog 29. jula 1941 ustaški koljači su u glinskoj crkvi likvidirali oko 1.700 Srba. Slavili su dva dana ubeđeni da iza sebe nisu ostavili nijednog svedoka. Jedan je ipak pretekao – Ljuban Jednak. Bez njega to ritualno klanje nikada ne bi do kraja bilo rasvetljeno, ne bi se znalo kako se čovek u trenutku pretvara u zver, kako se slika pakla pretvara u stvarnost.
Izvor: NOVOSTI
One Response
Mene uvek iritira što se mi non stop nešto isčuđavamo i uvek su ‘rvati bar 3-4 koraka ispred nas po dugotrajnim planovima, a nas….uvek nešto iznenadi i ispadnemo nasamareni.