SRBI – SVESNO ŽRTVOVAN NAROD

Zločini koje je Nezavisna Država Hrvatska (NDH) počinila nad Srbima u Drugom svetskom ratu i egzodus povampirenog ustaštva 1995. godine tokom akcija „Bljesak“ i „Oluja“, srpskom narodu su vrlo dobro poznati. Mada dobrim delom prećutkivane i decenijama prikrivane strahote kojima su Srbi bili izloženi, izbile su na videlo otkrivanjem masovnih grobnica i jama u kojima su svojevremeno bacani posmrtni ostaci, katkad i živi ljudi, čiji je jedini greh bio što su Srbi i pravoslavci. I kada se verovalo da takva zlodela pripadaju dalekoj mračnoj prošlosti, ponovilo se ono što niko, ni u najpesimističkoj mašti, nije očekivao.

Povampireno ustaštvo je, četrdeset godina posle poraza fašizma u Drugom svetskom ratu, nastavilo ono što nisu stigli da dokrajče njegovi prethodnici u „lijepoj njihovoj“. I taj genocidni učinak potomaka ustaških bojovnika u 1995. godini, počeo je vremenom, nažalost suviše rano, da pada u zaborav. Pisalo se, doduše o tome, ali je izostala reakcija međunarodnih institucija, koje su, inače, bile veoma agilne i ažurne kada je trebalo satanizovati žrtve, a zaboravne kada je na odgovornost trebalo pozivati dželate.

O zločinima ustaške NDH i njenih sledbenika sredinom devedesetih godina prošlog veka, pisali su mnogi autori, među kojima i dr Momčilo Diklić, jedan od istaknutih istraživača genocidnih dešavanja nad srpskim narodom na svojim etničkim prostorima u Republici Hrvatskoj. Ono što su nekoliko godina kasnije, objavljivanjem Brionskog transkripta, otkrili hrvatski mediji o ulozi Franje Tuđmana i njegovih saradnika, dr Diklić je znatno ranije obelodanio u jednom od brojnih radova pod naslovom „Srpski narod je svesno žrtvovan“.

Da ne bi bilo zabune kada su u pitanju zločini izvršeni nad srpskim narodom, autor odmah na početku svog rada naglašava da zdrav razum podrazumeva osudu svakog zločina pa i onih koje su počinili „pojedinci iz sopstvene nacije“. Bez namere, dakle, da jednostrano gleda na zločine izvršene u versko-građanskom ratu na prostorima bivše Jugoslavije, dr Diklić kaže da se „treba boriti za objektivan pristup u vrednovanju ratnih događaja na teritoriji avnojevske Hrvatske, ali i čitave SFRJ“. Nažalost, neki dosadašnji stavovi međunarodnih, evropskih i drugih organizacija i pojedinaca, rukovođeni političkim interesima, u krivom svetlu prikazuju zbivanja koja su se tokom Drugog svetskog rata i devedesetih godina dešavala na jugoslovenskom prostoru. I mada je očigledno da takvi stavovi ne mogu izdržati naučnu proveru, u svetu i kod nas sve su više prisutni istorijski falsifikati čiji je krajnji cilj da se anatemiše srpski narod.

Da bi se stalo na put tim falsifikatima, neophodno je, dok još nije kasno, organizovati naučne rasprave uz učešće velikog broja naučnika raznih profila, gde bi, uz sučeljavanje argumenata, na videlo izbile istine o svemu što se tokom proteklih ratova zbivalo na ovim prostorima. Mada izgleda neverovatno, Srbija godinama nema prikupljene i sređene podatke o mnogim činjenicama putem kojih je moguće razobličiti sve istorijske falsifikate koji Srbe i Srbiju prikazuju u negativnom svetlu. Malo je poznato, a gotovo i ništa napisano, o konceptu antisrpske politike u okviru Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) pre i u toku Drugog svetskog rata. U Srbe se, kako navodi dr Diklić, „unutar rukovodstva KPJ nije verovalo ni od 1941. do 1945. godine, zbog čega su bili potiskivani iz državnih i vojnih funkcija“. O tome postoje izvorne činjenice koje je srpsko rukovodstvo onda, posle rata, nažalost i danas, svesno prećutkivalo, a koje, kada bi se iznele na svetlo dana, nikakva krivotvorenja istorije ne bi mogla negirati.

Opštepozatu činjenicu, na primer, da su tokom Drugog svetskog rata od sedam partijskih i državnih funkcija, šest obavljali Hrvati, zvanična istorija uopšte nije elabolirala. Konkretno, dužnost sekretara KPJ i vrhovnog komandanta obavljao je Josip Broz, predsednika AVNOJ-a (ratnog parlamenta) dr Ivan Ribar, predesednika ratne vlade (Nacionalni komitet) dr Josip Smodlaka, ratnog ministra spoljnih poslova Ivo Lola Ribar i sekretara SKOJ-a Rato Dugonjić. Jedina funkcija koju je obavljala osoba srpske nacionalnosti bila je Antifašistički front žena na čijem je čelu bila Srpkinja iz Like Kata Pejinović. U vezi s njom i njenom funkcijom, dr Diklić piše: „Uz svo poštovanje prema ovoj seljanki, kojoj su ustaše ubile dva sina i muža, njena funkcija je bila minorna“.

Na nivou zavnohovske Hrvatske u ratnom periodu, navodi se dalje u ovom radu, „odnos prema Srbima je bio još nepovoljniji, premda su oni činili okosnicu partizanske vojske tokom čitavog rata“. Između Drugog i Trećeg zasedanja Zemaljskog antifašističkog veća narodnog oslobođenja Hrvatske (ZAVNOH) – od septembra 1943. do maja 1944. godine, od 25 najznačajnijih funkcija „NITI JEDNU nije obavljala osoba srpske nacionalnosti“. Konkretno se, s tim u vezi, navode institucije i funkcije sa imenima ljudi koji su bili na njihovom čelu. Sekretar KP Hrvatske, na primer, bio je Andrija Hebrang, na mesto komandanta Glavnog štaba smenjivali su se Ivan Rukavina i Ivan Gošnjak, dužnost političkog komesara Glavnog štaba obavljao je Vladimir Bakarić, na čelu ZAVNOH-a stolovao je Vladimir Nazor, sudstvo i upravu vodio je Jakov Blažević… Ispada, što se ničim ne može osporiti, da Srbi u okviru Narodnooslobodilačkog pokreta u Hrvatskoj ni o čemu nisu odlučivali.

Među brojnim činjenicama kojima se demantuju istorijski falsifikati Franje Tuđmana i njegovih sledbenika, posebno valja ukazati na podatke koji se odnose na posleratno iseljavanje Srba sa svojih etničkih prostora u Hrvatskoj. Reč je o Srbima sa područja Like, Korduna, Banije, Ravnih Kotara, Zagore i Dalmacije, koji su, pod vidom kolonizacije, iseljavani u Srem, Banat i Bačku. Bio je to perfidan način da se „oslabi srpski etnički prostor i, istovremeno, geografski ojača hrvatska etnička pozicija“. A to „ojačanje“ hrvatskim življem tamo gde su Srbi činili većinski deo stanovništva, Hrvati su posle rata nastojali da anuliraju i putem naseljavanja Hrvata iz Zagorja i drugih regija Hrvatske na srpskim etničkim prostorima u Slavoniji i Sremu. „Uništavanje srpskog nacionalnog identiteta“, kako navodi dr Diklić, počelo je od oslobođenja 1945. godine i trajalo „do raspada SFRJ“. Na iseljavanje Srba dodatno je uticala i činjenica da su njihovi krajevi planski privredno zapuštani. Čak je svojevremeno i Vladimir Bakarić, prilikom razgovora sa predstavnicima Like 18. oktobra 1964. u Ličkom Osiku, priznao da se, zbog ekonomske zaostalosti, posle rata iz tih krajeva iselilo oko 400.000 ljudi – u Srbiju oko 200.000, a isto toliko u gradske centre na području Hrvatske. Ne treba mnogo mudrosti za zaključak da je sve to predstavljalo „veliki egzodus sa srpskih etničkih teritorija“.

Srbi su, inače, tokom čitavog socijalističkog perioda bili izloženi „hrvatskom šovinizmu“ koji je kulminirao takozvanim Maspokom 1971. i, posebno, Ustavom Hrvatske 1974. godine, kada je „Srbima nametnuto hrvatsko jezičko ime što je bio snažan instrument asimilacije. Čitava obrazovna promocija odvijala se bez srpske komponente“. To se posebno manifestovalo u obrazovnoj sferi gde je, pored ostalog, iz školskih programa izbačena srpska istorija, srpsko nasleđe i srpsko stvaralaštvo u oblasti kulture u celini. Istovremeno su planski i masovno ukidane srpske opštine i „pripajane gradskim centrima sa većinskim hrvatskim stanovništvom“.

Neposredno pre raspada SFRJ, hrvatska propaganda je lansirala neistine o velikosrpstvu, sa posebnim naglaskom na takozvane činjenice da u državnom rukovodstvu i vojsci Srbi drže sve važnije funkcije. Pozivajući se na stvarne činjenice, dr Momčilo Diklić piše: „U momentu raspada SFRJ njen predsednik je bio Stipe Mesić, predsednik vlade Ante Marković, ministar spoljnih poslova Budimir Lončar, ministar finansija Božo Marendić, šef državne bezbednosti Zdravko Mustać – svi hrvatske nacionalnosti. To su bili ljudi od odlučujućeg uticaja kako na unutrašnje događaje tako i na međunarodnu zajednicu“.

Što se tiče armijske rukovodeće strukture, ni tu manipulacije sa navodnim primatom srpskog rukovodećeg kadra nemaju nikakvo pokriće s obzirom da ih demantuju nepobitne činjenice. Jer, mada su Srbi kao najbrojniji narod u SFRJ imali najveći broj pripadnika u operativnoj vojsci i nižem starešinskom kadru, u vrhu JNA dominirali su pripadnici hrvatske i drugih narodnosti. Savezni sekretar je, kao što je poznato, bio general armije Veljko Kadijević, Jugosloven, a njegov zamenik Slovenac admiral Stane Brovet. Hrvatske kadrove u vojnom vrhu predstavljali su pomoćnik saveznog sekretara general-pukovnik Josip Gregorić, komandant Pete armije Martin Špegelj (posle njega Slovenac Konrad Kolšek), komandant Sedme armije general-pukovnik Anton Lukežić, načelnik Centralnog vojišta general-potpukovnik Andrija Silić, komandant Mornarice admiral Božidar Grubješić, Ratnog vazduhoplovstva i protivvazdušne odbrane Anton Tus, posle njega Zvonko Jurjević, načelnik Centra visokih vojnih škola general-potpukovnik Ivan Radanović, načelnik Komandno-štabne akademije general Tomislav Bjondić i načelnik Vojne akademije kopnene vojske general Mate Pehar. Načelnik Ratne škole bio je Musliman Ibrahim Alibegović, komandant Prve armije Makedonac Aleksandar Spirkovski, general-pukovnik, dok su Srbe predstavljali načelnik Generalštaba general-pukovnik Blagoje Adžić i komandant Treće armije general-pukovnik Života Avramović.

Konačno, krivicu koja se prebacuje srpskom državnom rukovodstvu i JNA za ratna zbivanja, najvernije ilustruju reči Franje Tuđmana da „Rata ne bi bilo da ga Hrvatska nije željela. Ali mi smo ocijenili da samo ratom možemo izboriti samostalnost Hrvatske. Zbog toga smo formirali oružane jedinice“. Ovaj citat iz govora hrvatskog vrhovnika na Jelačićevom trgu u Zagrebu 29. maja 1992. godine, jedna je od retkih istina koje je izgovorio veliki majstor laži, manipulacija i krivotvorenja istorijskih ćinjenica.

Izvor: Srpski kulturni krug Novi Sad