PRIDVORAČKA JAMA – Nemoralno, bezočno i drsko je da se nasljednici zločinačke komunističke ideologije pojavljuju na pomenima srpskim žrtvama

Mjesec jun, u srpskom narodu, obilježava se kao mjesec stradanja srpskog naroda u Drugom svjetskom ratu, posebno u krajevima zapadno od rijeke Drine.

Tada se sjećamo nevinih srpskih žrtava koje su na monstruozne načine ubile ustaše (Hrvati i muslimani), često komšije ubijenih Srba, pa čak i njihova rodbina. Ubijeni Srbi bili su obični ljudi, civili. Važno je napomenuti da u tom periodu na prostoru južne Hercegovine nisu postojale organizovane vojne jedinice četnika (JVuO), kao ni partizana.

Srbi ubijeni 1941. godine nisu bili pripadnici nijedne vojske

Prve partizanske jedinice formiraju se krajem 1941. godine, dok se JVUO formira u ljeto 1942. godine, poslije partizanskih zločina nad Srbima Hercegovine, počinjenih od oktobra 1941. do aprila 1942. godine, i poslije protjerivanja partizana iz Hercegovine. Ubijeni Srbi stoga nisu bili pripadnici bilo koje vojne formacije, jer u vrijeme njihovog ubistva, maja i juna 1941. godine, takve vojne formacije nisu ni postojale.

Žrtve su po naciji bili Srbi, po vjeroispovjesti pravoslavni hrišćani. To je ubicama bio i jedini razlog za njihovo ubijanje na prostoru Hrvatske, BiH i šire. Poslije monstruoznih ubistava pravoslavnih Srba koje su počinile ustaše tokom Drugog svjetskog rata, komunističke vlasti poslije rata zabranjuju pominjanje srpskih žrtava i obilježavanje ovih stratišta, pogotovo ne kao mjesta gdje su ubijani Srbi.

Mjesta ustaških zločina nisu obilježena

Mjesta monstruoznih ustaških zločina ili nisu obilježavana ili su u krajnjem slučaju obilježena kao mjesta gdje su ubijene „žrtve fašističkog terora“ ili „pripadnici NOR-a“ što predstavlja bezočnu laž i čime se komunističke vlasti stavljaju u službu zločina, skrivajući pravu istinu o stradanju Srpskog naroda. Prikrivajući ustaški zločin nad pravoslavnim Srbima, komunističke vlasti pokušale su da „grade svijetlu budućnost u bratstvu i jedinstvu“ upravo sa srpskim zločincima.

Ipak, sve što je stvoreno na laži, zabludama, i teroru ne traje zauvijek… tako je završila i „Titova komunistička Jugoslavija“ raspadajući se u krvavom građanskom ratu, koji nije iniciran od strane srpskog naroda, naprotiv.

Isti neprijatelj se ponovo definisao, kako u Prvom i Drugom svjetskom ratu, tako i u Odbrambeno – otadžbinskom ratu. Skoro da se ništa nije promijenilo, osim što su 1991. godine, Srbi bili složniji i jedinstveniji nego ranije.

Zato se nisu ni ponovila velika stradanja srpskog naroda kao u vrijeme Prvog i Drugog svjetskog rata. U tom periodu nestalo je „Titove komunističke Jugoslavije“ lažnog „bratstva i jedinstva jugoslovenskih naroda“ kao i svih zabluda i laži koje su komunisti nametali tokom više decenija svoje vlasti.

I danas se promoviše prevaziđena i pogubna ideologija

Nažalost, i danas smo svjedoci da ima onih koji, ignorišući srpsko jedinstvo stvoreno u Odbrambeno – otadžbinskom ratu, kao i nevine žrtve srpskog naroda iz vremena Prvog i Drugog svjetskog rata, pokušavaju zbog ličnih ubjeđenja i interesa nekolicine pojedinaca, da ponovo nameću trebinjskim Srbima sulude i propale ideje komunizma i slične zablude koje su prevaziđene poslednjim Odbrambeno – otadžbinskim ratom i slogom srpskog naroda, koja je u njemu stvorena. Parlamentarna skupština Savjeta Evrope donijela je 2006. godine rezoluciju 1481. o međunarodnoj osudi zločina totalitarnih komunističkih režima. Sve buduće članice Evropske unije moraju da usvoje ovu rezoluciju.

Rezoluciju je usvojila i ruska državna Duma, i skupština Srbije. Jedino se kod nas, izgleda, još nastoje promovisati ideologije koje je istorija odbacila kao pogrešne i koje su osuđene i opravdano pale u zaborav. Potomci onih koji su izdali zemlju u Aprilskom ratu 1941. i koji su teroristički, tokom cijelog rata, razbijali međunarodno priznatu državu – Kraljevinu Jugoslaviju i njenu vojsku, danas otvoreno razbijaju srpsko jedinstvo stečeno krvlju tokom odbrane srpskog naroda u Odbrambeno – otadžbinskom ratu 1991 – 1995.

Svjedoci smo i ovih junskih dana, kada obilježavamo zločin genocida nad pravoslavnim Srbima u gradu Trebinju, na Pridvoračkoj jami, na jamama Popova polja, da se na ovim svetim srpskim mjestima pojavljuju i oni, koji zbog svojih ličnih interesa i svojih suludih ubjeđenja pokušavaju da nameću kao tradiciju istorijski prevaziđene i sulude ideje komunizma.

Nasljednicima zločinačke komunističke ideologije nije mjesto na pomenima srpskim žrtvama

Smatramo da je njihovo prisustvo na mjestima gdje je počinjen genocid nad srpskim pravoslavnim narodom – civilima nemoralno, bezočno i drsko, jer svojim prisustvom vrijeđaju srpske žrtve. Ovo kažemo zato što su i komunisti u Drugom svjetskom ratu direktno učestvovali u ubijanju pravoslavnih Srba, a poslije rata, smišljeno i terorom prikrivali zločin genocida nad srpskim narodom trebinjskog kraja i Hercegovine, betoniranjem hercegovačkih jama, u kojima su ustaše zvjerski mučile, i bacajući u jame ubile više hiljada hercegovačkih Srba.

Najistaknutiji komunistički rukovodioci, koji su i sami okrvavili svoje ruke srpskom krvlju, direktno su uticali da se obustave krivični procesi na komunističkim poslijeratnim sudovima protiv ustaških zlikovaca, čime su omogućili da ustaški zločinci ostanu nekažnjeni. Iz potresnih govora gospođe Slobodanke Škoro – Tanović na parastosima ubijenim Srbima na Pridvoračkoj jami, svake godine saznajemo nevjerovatne činjenice o ustaškim zločincima, ali i o komunistima koji više od pola vijeka prikrivaju ovaj zločin.

Što ustaše nisu uspjele, dovršili su komunisti

Tako saznajemo da je Srbin Vaso Popovčević pobjegao ustašama sa Pridvoračke jame. Nije prošlo puno vremena u njegovu kuću dolaze partizani, na čelu sa Mićom Aleksićem (djed kvazi – „heroja“ Srđana Aleksića) a koje šalju Sava Kovačević i Vlado Šegrt.

Oni hapse Vasa Popovčevića, odvode ga u partizanski štab u Lastvi i tamo,kao i brojne istaknute Srbe svirepo ubijaju. Što ustaše nisu uspjele, dovršili su komunisti u Lastvi… Lični vozač Vlada Šegrta je ustaša Mustafa Kapetanović „Baron“, koji je juna 1941. odveo trojicu Srba iz Lastve na Pridvoračku jamu gdje su i ubijeni.

Jedan od njih bio je Jakov Miljanović, čiju je ženu i dvije kćerke, Vlado Šegrt protjerao u Beograd, oduzeo im svu imovinu, a u njihovoj porodičnoj kući – restoranu sa svojim vozačem – ustašom, ima poseban separe za lične bahanalije. Takvih primjera je mnogo. Ubice kao i oni koji su prikrivali njihove zločine, ne zaslužuju ni da se pomenu, a ne da se i u naše vrijeme lažno predstavljaju kao zaslužni „heroji“.

Oni koji to pokušavaju treba da znaju da je istina drugačija, i da svakako nije ono što je pisano u knjigama iz komunističkog vremena. Ni jedan razuman čovjek, Srbin, svjestan svega što nam se desilo u 20. vijeku neće prihvatiti ove podvale i lažno pretvaranje i sažaljenje nad srpskim žrtvama, od strane onih koji i danas pokušavaju da povampire tu, po srpski narod tragičnu, komunističku ideologiju.

Buduća srpska pokoljenja treba da odrastaju na istini, a ne na lažima i prevaziđenim zločinačkim ideologijama koje je svak razuman u svijetu već osudio.
Stoga, onima koji danas i pored novih istorijskih saznanja i istine koja je ipak, izašla na svjetlo dana, nameću lažnu sliku blagostanja iz vremena komunizma i ističu zločinačku komunističku ideologiju po Srbe krvavog Broza, na ovom s ovom srpskom mučilištu i ovakvim svetim mjestima gdje je stradao srpski pravoslavni narod, svakako nije mjesto.

Milan Putica

Izvor: Slobodna Hercegovina