POSTOJI LI VELIKOSRPSKI PROJEKAT VELIKE SRBIJE?

Piše: Dragiša Vulin

Zašto se Hrvati tako grčevito protive Velikoj Srbiji? Šta je to što smeta Hrvatskoj u Šešeljovoj (srpskoj) ideologiji? Odgovor je prost, ne žele da izgube ono što su okupirali i dobili, a nije nikada bilo njihovo.

Puštanjem na slobodu Vojislava Šešelja, Hrvatska se zabrinula nekakvom reinkarnacijom tkz. velikosrpskog sna o Velikoj Srbiji, kako to Šešelj kaže do Karlovca i Karlobaga. Ono što posebno iritira je politički istup hrvatskih zvaničnika, o nekom vraćanju u ratne 90-te i zapaljiva nacionalistička retorika, koja je usmjerena prema Srbima, Srbiji i  Šešelju. Hrvatska je uspjela u EU, da nametne rezoluciju o Šešelju, koja vjerovatno nije kreirana u Hrvatskoj, već u Njemačkoj, a Hrvatska je samo eksponent. Takva  rezolucija prvi put je izglasana u evropskom parlamentu, i odnosi se na klasičan politički progon jednog srpskog političara, koji se opire integraciji svoje države u EU, što znači da je EU, ovom rezolucijom, prestala da se bori za demokratiju i slobodu govora?

Zašto se Hrvati tako grčevito protive Velikoj Srbiji? Šta je to što smeta Hrvatskoj u Šešeljovoj (srpskoj) ideologiji? Odgovor je prost, ne žele da izgube ono što su okupirali i dobili, a nije nikada bilo njihovo.

Da li je ikada neko kreirao i ozvaničio projekat Velike Srbije? Nije! Neki će reći da je to Memorandum SANU, koji je navodno poslužio kao izgovor za raspad SFRJ. A tom Memorandumu nema nijedne jedine riječi, koja se odnosi na Veliku Srbiju. Postoji nekoliko rečenica koje se odnose na podršku Srbima u BiH i Hrvatskoj, ali se ne spominju autonomije, regije, a posebno ne ujedinjene sa Srbijom. Slično, kao i pucnji Gavrila Principa pred Veliki rat, srpskim neprijateljima Memorandum je poslužio za napad na Srbe i raspad SFRJ. Neki drugi će reći, kako je velikosrpski projekat Garašaninovo Narčetanije, a nisu priočitali isto, koje je napisano kao kulturni obelisk srpskog naroda, koji drži do svoje kulture i tradicije, svog pisma i jezika, svuda gdje žive Srbi, a koji se opet ni u jednom svom dijelu ne odnosi na stvaranje Velike Srbije.

Da li je bilo pokušaja da se ujedine Srbi na Balkanu? Da, ali se nije nikada ostvarilo, jer za isto nije postojao definisan cilj.

Prvi put u Prvom srpskom ustanku, kada se Karađorđe krio u Dobrunu i borio da se Srbi u BiH oslobode, ali ne za ujedinjenje u srpsku državu.

Drugi put na Berlinskom kongresu, koji je posebna srpska tragedija. Oto fon Hauzer više puta upozorio Pašića da Srbija nije do Drine, Prokletija, Stare Planine i Save, a Pašić nije razumio ili nije htio to da razumije i Srbe zapadno od Drine otpisao i poklonio Habzburzima.

Treći put poslije Sarajevskog atentata, kada je Crna Gora predlagala ujedinjenje sa Srbijom, a Srbija nije pristala bojeći se zapadne reakcije.

Četvrti put Londonskim ugovorom, iz 1915.g. koji je ponuđen Srbiji, ali ga nije prihvatio Aleksandar Karađorđević, po nagovoru francuskih generala na Solunskom frontu. Srbiji je tim ugovorom trebalo da pripadne dio Makedonije, KiM, zapad Albanije, Crna Gora, BiH, primorje do Zadra, Lika, Kordun, Slavonija, Vojvodina bez Banata i tkz.uža Srbija.

Peti put poslije Velikog rata, Srbi su imali priliku za ujedinjenje, da kao stradalnici i pobjednici u tom ratu, proglase jedinstvenu srpsku državu, tamo gdje su živjeli i žive Srbi, kao većinsko stanovništvo.  Šesti put poslije Drugog svjetskog rata, u kom su Srbi dali najviše doprinosa u antifašističkoj borbi, ali je komunizam napravio republike, u kojima su ostali Srbi u BiH i Hrvatskoj.

Sedmi put 1992.g. i to kao najveću istorijsku šansu za ujedinjenjem u jedinstvenu državu, kada je proglašena SRJ, iako je već bila nastala  i funkcionisala Republika Srpska Krajina, a u Republici Srpkoj postojala referendumska volja za ujedinjenje. I nije se desilo. Srbi u srpskim krajinama su vodili ratove za slobodu, a Srbija ih nije htjela, jer nije ni imala idel velikosrpskog ujedinjenja. Imao ju je samo Vojislav Šešelj i srpska radikalna stranka, ali ta stranka i njen lider nikada nisu uspjeli da to nametnu ostalima u Srbiji i da to postane srpski projekat. Može se samo zaključiti da nikada nije postojao i da danas ne postoji velikosrpski projekat Velike Srbije. Ali zato postoje neki drugi velikonacionalni projekti na Balkanu u neposrednom srpskom okruženju i to:

Velikohrvatski projekat postoji, postojao je i postojaće, kao hrvatski san do Drine i Zemuna, koji je prvi put definisan 1903.g na saboru hrvatskih pravaša. Hrvatska se svrstavala na stranu srpskih neprijatelja (Austrougara i Nijemaca) i u dva svjetska rata dovela do širenja Hrvatske na račun Srba, posebno u Drugom svjetskom ratu, kada je NDH stigla do Drine i Zemuna, i kada nestalo 1,9 miliona Srba, najviše u logorima NDH. Nastavak velikohrvatske ideje kulminirao je 90tih, proglašenjem  Hrvatske, bez Srba i protjerivanjem Srba iz RSK 1995.g, zašta Hrvatska nikada nije odgovarala, a jedina je počinila genocid (Ženevska konvencija: „Genocid je planirana, organizovana, vođenja i realizovana aktivnost, koja je usmjerena na ubijanje i progon stanovništva na rasnoj, vjerskoj i nacionalnoj osnovi“). Upotrebom hrvatske vojske i uz podršku NATO, Hrvatska je protjerala Srbe iz Hrvatske, djelimično i iz BiH, kao nastavak velikohrvatske politike Hrvatska do Drine i Zemuna.

Velikoalbanski projekat postoji, postojao je i postojaće kao san o tkz. Velikoj Albaniji od Jadrana, do Skoplja, Niša i Podgorice, koji je  definisan 1912.g. od strane Prizrenske lige. Albanci su se svstavali na stranu srpskih neprijatelja (Austrougara, Italijana) i u dva svjetska rata okupirali istorijske srpske teritorije, posebno na KiM, ali i makedonske u Zapadnoj Makedoniji, uz državnu asimilaciju srpske nacionalne manjine u Albaniji, kojoj je bilo zabranjeno da se izjašnjava kao srpska, uključujući i srpsko prezime (alabanski predsjednik E.Hodža zabranio da se završavaju na ić). Velikoalbanski projekat je najviše realizovan u SFRJ, kada je dozvoljeno useljavanje Albanaca, što je kulminiralo američko-natovskom secesijom KiM-a i proglašenjem tkz. države Kosovo. Velikoalbanski projekat se i dalje realizuje u Zapadnoj Makedoniji, na Jugu Srbije i Istoku Crne Gore, o čemu svjedoči i poslednji fudbalski incident.

Velikoturski projekat postoji, postojao je i postojaće, kao sao o tkz. zelenoj (islamskoj) transverzali, koja treba da povezuje panislamski prostor od Lisabona do Kuala Lumpura. Osnov je islamski faktor na Balkanu (BiH, Sandžak, KiM, Makedonija), koji treba da čini vezu sa Turskom, kao neotomanskom imperijom. Islamisti Balkana svrstavali su se na stranu srpskih neprijatelja (Austrougara, Nijemaca, Turaka), s ciljem stvaranja jedinstvene islamske države na Balkanu.

Velikovatikanski (katolički) projekat postoji, postojao je i postojaće, kao pokatoličenje pravoslavnih na Balkanu, a koji je definisan poslije raskola dvije crkve, i to po modelu da se katoličanstvo proširi 100 kilometara na Istok, za svakih 100 godina,  što je i realizovano, kroz nasilna pokatoličavanja pravoslavnih, a danas se realizuje kao pokušaj ujedinjenja katoličanstva i pravoslavlja, kroz dijalog, tj.  ehumenizam.

I tako će i dalje da se svađaju Hrvati, Albanci i islamisti sa Srbima, sve dok se ne realizuju velikohrvatski, velikoalbanski, velikoturski i velikokatolički projekti, o stvaranju NDH, Velike Albanije, neootomanske imperije i pokatoličavanja, na račun Srba.

Srbi će i dalje da ćute, brane se da nemaju za cilj svesrpsko ujedinjenje, da odustaju od svojih nacionalnih i istorijskih prostora i pravdaju se pred sobom, okruženjem i svijetom da ne žele Veliku Srbiju.

Do kada?

Izvor: POLITIČKA ANALITIKA VULIN

Vezane vijesti:

Da li proslava, obeležavanje, ili obnova ratne atmosfere …

Dr Mira Radojević – Pavelićeve ideje nisu donele ustaše u …