Ognjen Vojvodić: Vidovdansko ili vatikansko opredeljenje

Najnovija i najperfidnija rimokatolička misionarska mantra prozelitskog podilaženja pravoslavnim Srbima u istoriji rimokatoličke misije na Balkanu je navodno `nepriznavanje` samoproglašene „države“ Kosovo od države Vatikan.Pravoslavnim Srbima se predočava kako država Vatikan poštuje međunarodni pravni poredak, a prije svega politički i duhovno-istorijski kontinuitet i cjelovitost Srbije, te da im stoga Srbi moraju uzvratiti blagodarnošću. Zapravo, u pitanju je primjena provjerene papske prakse podilaženja pravoslavnim narodima, a naročito vojno poraženim ili u neposrednoj opasnosti od nadmoćnijeg neprijatelja.

Vatikan je prvi priznao secesiju Slovenije i Hrvatske iz Jugoslavije, i time blagoslovio početak ratnog razaranja SFRJ, na šta hrvatski predsjednici prilikom praznika hrvatske državnosti i protjerivanja pravoslavnih Srba uvijek podsjećaju – ,,na nesebičnu pomoć u međunarodnom priznavanju Hrvatske“. Pored Vatikana to je uradila i Njemačka, ali i uz podršku atlantske alijanse njemačko priznavanje ne bi imalo moralno-političku snagu s obzirom na njemačko nasleđe gubitnika i izazivača Drugog svjetskog rata. Naime, potrebna je bila podrška Vatikana kao vjerskog vođe `svete alijanse` i atlantističke antikomunističke kampanje prema `istočnom bloku`.

Dakle, papizam je predao pravoslavne Srbe sudu evroatlantske inkvizicije, a danas ih starom jezuitskom strategijom satjerane u užu Srbiju i podvodi navodnim nepriznavanjem „države“ Kosovo radi lakšeg prevođenja u uniju. Što je samo proširena na užu Srbiju poznata kleroustaška strategija, javno proklamovana u NDH od Mila Budaka, ministra vjera: „Jedan dio Srba ćemo pobiti, drugi raseliti, a ostale ćemo pokatoličiti i pretopiti u Hrvate“.

Vatikan kao ključni faktor integracija

Papsko navodno nepriznavanje „države“ Kosovo je i podrška proevropskim partijama i propapskim crkvenim zvaničnicima u Srbiji, kao opravdanje za aktivnost na evroatlantskim i religioznim integracijama. Prema najnovijim informacijama, takvo rimokatoličko neizjašnjavanje o statusu Kosova i Metohije je predloženo zvaničnicima Vatikana upravo od srpskih propapskih i proevropskih crkvenih i diplomatskih zvaničnika posle okupacije Kosova i Metohije, kako se ne bi prekinula saradnja sa Vatikanom kao ključnim faktorom u evroatlantskim političkim i religioznim integracijama, i kako se posle potiskivanja papizma ne bi među Srbima pojačao uticaj Ruske pravoslavne crkve, to jest prekinuo proces pokatoličenja pravoslavnih Srba.

Poznavalac politike papskog prozelitizma, strategije i taktike Vatikana u istoriji i svijetu, posebno prema pravoslavnim narodima, akademik Dragoljub Živojinović u razgovoru za novinsku agenciju Srna je o odnosu Vatikana prema Kosovu rekao da je Vatikan u Hrvatskoj zbog hrvatske politike „čišćenja“ pravoslavnih Srba izgubio 400.000 potencijalnih katolika, pa je papa Franjo mnogo oprezniji kada je posrijedi odnos prema pravoslavlju. „Vatikan je veliki gubitnik poslednjih ratova na Balkanu. Tokom rata i Tuđmanovom politikom `čišćenja` Srbi su otišli iz Hrvatske. To znači da su oni izgubili potencijalne katolike, koji bi za deset ili 20 godina bili pounijaćeni i postepeno prevedeni u katoličku veru.“

Akademik Živojinović procjenjuje da je moguće da je papino interesovanje za opstanak malog broja rimokatolika na Kosovu i Metohiji i njihovu budućnost nešto što ga sprečava da donese odluku o priznavanju Kosova. „Priznavanje bi se, verovatno, završilo katastrofom za to malo katolika koji žive po gradovima, a već ih je veliki broj sa Kosova otišao u Hrvatsku.“ On napominje da ne postoji „papski dokumenat koji bi bio jasan i na osnovu kojeg bi moglo da se kaže da se papa jasno izjasnio o odnosu prema pravoslavlju ili Kosovu“.

Vidovdanski zavet za odbranu od Latina

Kosovski boj nije prvenstveno bio odsudna odbrana od osmanskog osvajača već prije svega opredjeljenje i zavjet za očuvanje i odbranu otačastva i vjere predaka od latinskog krivovjerja. Odbrana od osmanlija, ali istovremeno od ultimatuma tadašnje latinske Evrope. Srednjovjekovna strategija `svete alijanse` prema pravoslavnim Srbima nije se razlikovala od današnje evroatlanskog pakta. Doktrina `svete alijanse` i `svete stolice` oličena u tadašnjem evrocentrizmu i rimskom katolicizmu, prema vanevropskim `varvarskim` narodima i religijama bila je i u državnom i duhovnom smislu kolonizatorska, a prema pravoslavnima je imala dodatnu prozelitsku misiju kao prema `šizmi`, raskolnicima i jereticima koje je potrebno privesti `pravoj vjeri` i `pokajanju`.

Pravoslavna `šizma` je bila prepreka uspostavljanju jednopolarnog papskog paternalizma, svjedok papskog uzurpiranja prvosvešteničkih prava i samoproglašenja `papskog primata`. Zato je `spasavanje šizmatika` podrazumijevalo sva sredstva uključujući i nasilna, a koja su teološkom teorijom rimokatolicizma bila opravdana, od vatikanskih podrumima do javnih ritualnih spaljivanja `jeretika`, ali i podsticanja i pomaganja nomadskih islamskih plemena na osvajačke pohode na pravoslavne `šizmatike`. `Islamski pritisak` je korišćen da se pravoslavno plemstvo i narodi prisile na papsku uniju i evropsku vojnu `pomoći` zbog `osmanske opasnosti`, ali pošto je prije toga pravoslavni Konstantinopolj osvojen i opljačkan od latinske alijanse, oslabljen i ostavljen osmanskom osvajaču. Zapravo, kao što danas evroatlantska alijansa manipuliše islamom u pritisku na pravoslavne narode i sve suverene zemlje svijeta u cilju uspostavljanja globalne dominacije.

„Bolje turski turban nego papska tijara“

Kada je Carigrad 1453. godine potpao pod osmansku opsadu, pošto je prethodno pravoslavna Vizantija vojno oslabljena poluvjekovnom latinskom okupacijom, Car Konstantin Dragaš, poslednji vizantijiski Vasilevs, ucjenjen je da potpiše uniju i prizna vaseljensku vojnu i vjersku vlast Vatikana i evropske alijanse. Car je pod otomanskom opsadom Carigrada, da bi sačuvao Grad, potpisao određene papske uslove za uniju, nadajući se obećanoj vojnoj pomoći. U Konstatinopolj pod opsadom je došlo onoliko vitezova koliko je bilo potrebno da zaštite Cara od pobune pravoslavnog naroda, sveštenstva i vlastele protivnika unije. Latinski vitezovi su poslani u Carigrad ne da bi odbranili grad, već da bi omogućili da Car u Carigradu pogine kao papski podanik. Carigradski patrijarh Genadije, sveštenici i vjerni narod su u protestnim litijama uzvikivali: `Bolje turski turban, nego papska tijara.`

Pravoslavni bogoslovi i sveštenici svjedoče da je tursko osmanska okupatorska vlast bila tolerantnija prema pravoslavlju od rimokatolicizma, a da pod papizmom pravoslavlje nigdje nije preživjelo. Patrijarh jerusalimske patrijaršije je imao određena prava i poštovanje pod muslimanskom okupacijom, ali kada su Latini osvojili Jerusalim i formirali krstaško kraljevstvo u Palestini patrijarh je morao da napusti grad. Kada je patrijarh Arsenije Čarnojević pokrenuo seobu Srba, bježeći od turske osvete zbog vojne intervencije evropske alijanse na teritoriji osmanskog carstva podržanoj od jednog dijela Srba, po ulasku na teritoriju rimokatoličke Evrope odmah je na Srbe vršen prozelitski pritisak za prevođenje u rimokatolicizam uslovljavanjem i osnovnih životnih potreba.

Danajski darovi iz Vatikana

Dakle, kako nekada tako je i danas, u određenim političkim okolnostima potpisivanje sporazuma sa NATO-m bi se moglo opravdati kao popuštanje pred nadmoćnijom vojnom silom radi fizičkog opstanka naroda, što u Srbiji i Crnoj Gori nije slučaj, ali potpisivanje pakta sa papstvom predstavlja odricanje i duhovne suverenosti, dobrovoljno priznavanje religioznog i duhovnog evroatlantskog paternalizma koju simbolizuje papstvo, a što je pogubnije od priznavanja i pristajanja na vojno ropstvo.

Zalog oslobođenja od ropstva je očuvanje duhovne slobode i suverenosti, duhovno-istorijske svijesti i predanja, a time i istorijskog i vjerskog prava na oslobođenje. Priznavanje autoriteta papstva uvijek znači pristajanje na političko i religiozno ropsko podaništvo, a odricanje oslobođenja od ropstva. Učlanjenjenjem u uniju naroda i država papskog pastirskog pohođenja priznaje se i prihvata etičko političko pravo katoličkom kolonijalizmu, evroatlantskom vojno-vjerskom intervencionizmu u misiji `milosrdnog anđela`.

Kako nekada tako i danas, kada država Vatikan daje nekome neko pravo to je uvijek kolonijalno pravo i danajski darovi, a posebno prema pravoslavnima rimokatolički kolonijalizam ima duhovnu dimenziju, odricanja političkog, ali i istorijskog i religioznog prava. Na političkom nivou poređenje možemo napraviti sa odnosom državnika Srbije prema zvaničnicima samoproglašene države Kosovo kada odbijaju da prisustvuju zvaničnim međudržavnim skupovima u prisustvu predstavnika ‘države’ Kosovo, ili kada sa ‘kosovskim’ zvaničnicima prave sporazume i tako im priznaju državni legitimitet, a odriču srpsko političko i istorijsko pravo povratka, oslobađanja otačastva i uspostavljanja srpske suverenosti na Kosovu i Metohiji.

Izvor: VIDOVDAN