O Srbima ni reči…

Piše: Predrag Rakočević

Srbi nisu zaboravili, ali Nemci jesu!

Proteklih meseci se često govorilo i pisalo, prikazivani su i TV prilozi o početku Velikog rata kao i o sedamdesetogodišnjici oslobođenja Beograda u II Svetskom ratu. Pojavilo se bezbroj knjiga o tom ratu, organizovano je mnogo akademija i stručnih skupova, a proslava oslobođenja Beograda bila je krunisana posetom ruskog predsednika Vladimira Putina i vojnom paradom davno zastarelog srpskog naoružanja i od srpskih prozapadnih moćnika uništene armije, svedene na nivo policijskih snaga.

Rat je počeo razaranjem Beograda

Ali, čuli su se tu i tamo i kritičari koji kažu da su Srbi u oba rata previše izgubili a za uzvrat nisu ništa dobili! Pominju se dokazane milionske žrtve, razoreni gradovi, industrija i infrastruktura. Neki autori tvrde, da je za Srbe uobičajeno da su njihovi potentni-političari, dobar deo inteligencije pa i industrijalaca uvek radili protiv interesa Srbije i srpskog naroda! Ako se trezveno i bez emocija pregledaju navodi u literaturi čiji podaci nisu postali deo srpske istorije, stiče se utisak da se to zaista događalo! Prof. dr Laza Kostić (1987-1979.) navodi, da su ondašnji vlastodršci u Srbiji, 1915. godine odbili tzv. „Londonski sporazum“ dogovaran 26.4.1915. godine – znači u toku Velikog rata, da se posle pobede Srbiji pripoje velike teritorije u Hrvatskoj, Bosni, Dalmaciji sve do Splita, kao i u Makedoniji! Ponuda velikih sila Britanije, Francuske i Rusije je odbijena navodom, da je u Niš izbegla Skupština, naravno na inicijativu Nikole Pašića i Dvora, već odredila ratni cilj Srbije – ujedinjenje južnoslovenskih naroda, uglavnom ljutih protivnika Srbije, koje je tek trebalo osloboditi uz što više srpskih žrtava!

Profesor Kostić doslovce piše: „Jedan takav primer velikodušnosti i istovremeno ludosti nije poznat u istoriji sveta. Srbija se odrekla u korist svojih najvećih neprijatelja Hrvata dobitka koji se stiču samo jednom u istoriji“. Srbi su pune 4 godine uzalud ginuli, izgubili oko 1,5 milion stanovnika, da bi krajnji korisnik rata bila Hrvatska! Poznata su reagovanja i drugih trezvenih savremenika, a posle Velikog rata i legendarnog vojskovođe vojvode Živojina Mišića o ujedinjenju sa Hrvatima. I pored mnogih saznanja stečenih poslednjih godina, Srbi i dan danas slave kralja Aleksandra II Karađorđevića kao velikog ujedinitelja, iako se zna da su upravo on i njegova dvorska kamarila, stvaranjem Jugoslavije zabili nož u leđa Srbiji i Srbima koji se od tog uboda još uvek nisu oporavili! Nekadašnji protivnici i ubice, hrvatski oficiri, su primljeni u novu kraljevsku Jugoslovensku armiju sa istim činovima i čak većim platama i mogućnostima napredovanja nego srpski oficiri – pobednici mnogih slavnih bitaka. Srpski vlastodršci su Hrvatima i Muslimanima pa i Vojvođanskim Švabama velikodušno oprostili strašne zločine počinjene nad našim življem. „Oporavak“ Srba nije uspeo, jer je istim putem uništavanja Srbije nastavio i Josip Broz. Naravno uz podršku izopačenih i zaslepljenih Srba iz njegovog ratnog štaba. I on je, poput svojevremeno kralja Aleksandra i šake Srba oko njega, ustašama oprostio sve krvave zločine, dok su srpski četnici proganjani i ubijani kao divlje zveri. Danas Tita slede unuci njegovih komunista – protivnika Srbije, koji su nastavili da vladaju našom još uvek, ali je pitanje dokle, postojećom državom. Izgleda da je i njihov cilj isti kao i cilj Josipa Broza – uništenje Srbije. I njihov režim je u svoje političko-ministarske redove dovukao više Hrvata od kojih, kako se čuje, neki čak nemaju srpsko državljanstvo.

Slična priča posle Velikog rata o gaženju interesa Srbije ponovila se i marta 1941. Šaka oficira, predvođena srpskim generalima Mirkovićem i Simovićem, zarad mita, plaćenog od engleske obaveštajne službe, srušila je legalnu jugoslovensku vladu, poništila ugovor s Nemačkom o neutralnosti Jugoslavije i narod gurnula u krvavi rat u kome je stradalo oko 1,7 milion stanovnika Jugoslavije, najviše Srba. Srbi i srpski gradovi su stradali tokom Drugog rata i od savezničkih bombardovanja koje su zahtevale komunističke vojskovođe Cincarin Koča Popović, Crnogorac Peko Dapčević, i navodno Hrvat – ili šta je već bio – Tito i drugi. Činjenica je da je srpskim gradovima i industriji daleko više štete naneto od savezničkih bombardovanja nego od nemačkih bombi 6. aprila 1941. godine. Brojne ljudske žrtve tih bombardovanja su već davno zaboravljene. Izlišno je pomenuti, da na hrvatske i slovenačke gradove nisu padale ni nemačke ni savezničke bombe.

Upadom Titovih divizija Šeste ličke, Četvrte Krajiške i Trinaeste crnogorske u Srbiju nastavljeno je stradanje i ubijanje Srba i otimanje privatne imovine, naročito vila i poseda na beogradskom Dedinju gde su se uselile dojučerašnje analfabete, pomoćni radnici, i mnogi slični njima, ali sada sa epoletama generala na svojim uniformama. Stradanje Srba posle 1945 .godine od komunističke vlasti, nastavilo sve do sedamdesetih godina prošlog veka, opet su Srbi dali najveće žrtve! Srbi su stradali kasnije i od režima Slobodana Miloševića koji je, verovatno bespotrebno, narod gurnuo u rat. Ipak se njemu mora priznati činjenica da je on, ma koliko nespretno i bez podrške ondašnje „zajedničke armije“ zvane bratstvo jedinstvo, pokušao da brani Srbe na ugroženim teritorijama. Da li su sve ovo „slučajnosti“ koje neki autori smatraju tipičnima za Srbe? Možda i nisu jer neki filozofi tvrde da se istorija često ponavlja! Međutim, ako je za nekakvu utehu, nije se tako nešto događalo samo Srbima. I drugi, veliki i napredniji narodi od nas, su imali slične katastrofe u koje su ih gurnule njihove vođe – Nemci su imali cara Viljema koji je podržao austrijskog Franju Josifa da napadne Srbiju čime je započeo Veliki rat, zatim generale – ratne huškače Hindenburga, Ludendorfa i druge, potom u Drugom svetskom ratu Austrijanca Hitlera, Austrougarska je u Velikom ratu imala svog Franju Josifa a u Drugom ratu i bivšeg zemljaka bez ikakvog obrazovanja osim osnovne škole, kasnije nemačkog državljanina Adolfa Hitlera, Rusi svoje careve, zatim Staljina itd. Svi oni su svojim narodima i državama naneli nemerive štete i prouzrokovali milionske ljudske žrtve.

Možda bi istorija najbrojnijeg naroda Jugoslavije – Srba, izgledala drugačije da nije bilo vojnog puča 27. Marta 1941. godine i poništenja pristupa Jugoslavije Trojnom paktu. Dokumenta kažu, da je Treći rajh garantovao neutralnost Jugoslavije čak je potvrđeno da se preko jugoslovenske teritorije neće prebacivati nemačke trupe na druga ratišta. Naravno da je teško reći da li bi se Hitler i njegova soldateska pridržavali tog ugovora kada se zna da je postojao i ugovor sa ondašnjim Sovjetskim savezom o nenapadanju, čak je podeljena jedna suverena država – Poljska, podeljene su i zone uticaja itd. pa je nemački Vermaht ipak napao SSSR. Postoje informacije, da je Adolf Hitler na osnovu svojih saznanja stečenih u Velikom ratu u kome je aktivno učestvovao kao vojnik, kao i njegov tadašnji zemljak Josip Broz Tito ali sa razlikom da se Adolf nije direktno borio protiv Srba a Broz jeste, veoma cenio srpske vojnike i njihovu borbenost. Posebno kada je odbrana rodne grude bila u pitanju. Da u pomenutim informacijama postoji dosta istine svedoči činjenica, da je propagandna mašinerija Trećeg rajha, i pored kratkog, dvonedeljnog rata protiv Jugoslovenske armije, koju su posle masovnog dezertiranja Hrvata, Slovenaca i muslimana činili pretežno srpski borci, do juna 1942. godine još relativno korektno gledala na Srbiju. To se vidi iz knjige izdate 1942. godine u Minhenu pod naslovom „Brdske trupe doživljavaju Srbiju i Ukrajinu“ (Gebirgsjaeger erleben Serbien und die Ukraine). U knjizi je malo teksta ali je zato veoma veliki broj fotografija koje je snimio neki vojni fotograf na maršu njegove divizije kroz Mađarsku, Rumuniju, Bugarsku i Srbiju. U drugom delu knjige su objavljene fotografije iz Mađarske, Slovačke i Ukrajine. U kratkom uvodu generalmajor Karl Eglser, komandant divizije, opisuje put kroz tada, kao sa Nemcima i danas, prijateljsku Mađarsku, Rumuniju i Bugarsku. O Srbiji piše veoma kratko: „Šta sve nismo doživeli za vreme kratkog vojevanja u Srbiji. Lepo je bilo vreme našeg kratkog boravka – okupacije, stekli smo utiske o moralu, običajima i šarenilu života tog naroda. Već početkom juna 1941. krenuli smo dalje. Put nas je vodio u Slovačku…“

Ovako je Nemački vojni umetnik video pijacu u Srbiji 1941.

Posle ovog teksta sledi pedesetak fotografija – idile srpskih predela, slike Roma, seljaka, seljanki na radu u polju, prodavačica grnčarije, zarobljenih srpskih vojnika, razorene vojne mašinerije i aviona, srušenih građevina u Beogradu. Čudno je, posmatrano sa ove vremenske distance i poznajući gebelsovsku propagandu, da su kratki propratni tekstovi bili korektni bez posebnih uvreda koje nisu bile upućene ni na adresu snimljenih siromašnih Cigana u ritama a ni na adresu Srba! Kratki opisi fotografija su čisto reporterskog stila. Snimak groba palog srpskog vojnika propraćen je tekstom „jednostavno ali ipak izražajno deluje ovaj grob jednog poginulog protivnika“! Tu je i snimak bogosluženja o Uskrsu u jednoj srpskoj crkvi… Gotovo nigde nekih posebnih negativnosti o Srbima i kapitulaciji naše armije. Ipak, već posle prvih napada komunističkih partizana i snaga Draže Mihajlovića na nemačke vojnike, situacija se menja. Propagandna mašina Trećeg rajha kreće punom parom da Srbe prikaže u najgorem svetlu. Ujedno počinje masovno uništenje Jevreja i Roma, za svakog poginulog Nemca strelja se stotinu Srba, ljudi se masovno odvode u koncentracione logore i na prinudni rad u Austriju i Nemačku. Već avgusta 1942. godine SS grupenfirer Harald Turner, šef vojne komande za Srbiju je svom novom pretpostavljenom generalu Leru, komandantu nemačkih oružanih snaga na Balkanu, 29.8.1942. ponosno saopštio da je „pitanje Jevreja i Cigana u Srbiji rešeno likvidacijama“. Očigledno u „nedostatku“ Jevreja i Cigana jer su već pobijeni, slede masovna streljanja Srba u Kraljevu, Kragujevcu i drugim mestima. Odmazda Hitlera, njegove soldateske i SS divizija u koje se mahom dobrovoljno prijavila i masa Podunavskih Švaba iz Vojvodine, za odustajanje od u Beču 25.3.1941. potpisanog pristupa Trojnom paktu, u okviru oružane akcije „Kazneni sud“ bila je strašna. Srbi zločine nisu nikada zaboravili, ali Nemci jesu. Skoro svi pripadnici današnje generacije Nemaca ne znaju za zločine počinjene u Srbiji tokom Drugog svetskog rata.

A kako i bi, kada se i istorija Velikog rata prekraja, a to se već dobrim delom odavno dogodilo i sa istorijom Drugog svetskog rata! „Nastavak“ takvog ponašanja istoričara viđen je i tokom obeležavanja Sedamdesete godišnjice oslobođenja zatočenih u najvećim logorima smrti Aušvicu i Birkenau. Uzgred su u nemačkim medijima pominjani strašni zločini i u drugim nemačkim logorima koji su stotinama postojali širom zemlje. Ali, pominjane su samo jevrejske žrtve, ređe i romske, o Srbima – ni reči, iako se zna da su desetine hiljade Srba stradale tokom Drgugog svetskog rata zajedno sa drugim narodima u strašnim nemačkim fabrikama smrti!

Izvor: CRVENE BERETKE

Vezane vijesti:

Podela sveta uz gruzijsko vino

STRADALA 721. 000 SRBA, ŠTO JE 80 ODSTO UKUPNIH GUBITAKA

Podsećanje na krvavi ustaški zločin u banijskom selu Komogovini, 26. januara 1942. godine